ΕΙΔΗ ΠΡΟΣΟΧΗΣ
Το να ξέρει κανείς ότι είναι καθισμένος σε μια καρέκλα, είναι μια προσοχή μη κατευθυνόμενη, μια παθητική προσοχή. Όμως, αν παρατηρήσει την καρέκλα, θα είναι μια κατευθυνόμενη προσοχή.
Το να ξέρει κανείς ότι είναι καθισμένος σε μια καρέκλα, είναι μια προσοχή μη κατευθυνόμενη, μια παθητική προσοχή. Όμως, αν παρατηρήσει την καρέκλα, θα είναι μια κατευθυνόμενη προσοχή.
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΜΕΝΟΥ
Έτσι επίσης, εμείς μπορούμε να σκεφτούμε πολύ για τον εαυτό μας, αλλά αυτό δεν θέλει να πει ότι παρατηρούμε τις δικές μας σκέψεις. Η παρατήρησή τους είναι διαφορετική, είναι αλλιώτικη …
Ζούμε σε έναν κόσμο κατωτέρων συγκινήσεων, οποιοδήποτε πράγμα μας δημιουργεί συγκινήσεις κατωτέρου είδους, και ξέρουμε ότι τις έχουμε, αλλά ένα πράγμα είναι να ξέρει κανείς ότι βρίσκεται
σε μια Αρνητική Κατάσταση, και άλλο πράγμα να παρατηρεί την Αρνητική Κατάσταση στην οποία βρίσκεται, που είναι κάτι τελείως διαφορετικό…
Ας δούμε ένα παράδειγμα: Σε κάποια κατάσταση, ένας κύριος είπε σε έναν ψυχολόγο: «Λοιπόν, εγώ αισθάνομαι αντιπάθεια για το συγκεκριμένο άτομο» και του ανέφερε το όνομα και το επώνυμο. Ο ψυχολόγος του απάντησε: «Παρατηρήστε τον, παρατηρήστε αυτόν τον άνθρωπο».
Ανταπάντησε πάλι ο ερωτητής: « Αλλά γιατί να τον παρατηρήσω, αφού τον γνωρίζω;»
Ο ψυχολόγος έβγαλε το συμπέρασμα, ότι αυτός δεν ήθελε να παρατηρήσει, ότι γνώριζε, αλλά δεν παρατηρούσε.
Έτσι επίσης, εμείς μπορούμε να σκεφτούμε πολύ για τον εαυτό μας, αλλά αυτό δεν θέλει να πει ότι παρατηρούμε τις δικές μας σκέψεις. Η παρατήρησή τους είναι διαφορετική, είναι αλλιώτικη …
Ζούμε σε έναν κόσμο κατωτέρων συγκινήσεων, οποιοδήποτε πράγμα μας δημιουργεί συγκινήσεις κατωτέρου είδους, και ξέρουμε ότι τις έχουμε, αλλά ένα πράγμα είναι να ξέρει κανείς ότι βρίσκεται
σε μια Αρνητική Κατάσταση, και άλλο πράγμα να παρατηρεί την Αρνητική Κατάσταση στην οποία βρίσκεται, που είναι κάτι τελείως διαφορετικό…
Ας δούμε ένα παράδειγμα: Σε κάποια κατάσταση, ένας κύριος είπε σε έναν ψυχολόγο: «Λοιπόν, εγώ αισθάνομαι αντιπάθεια για το συγκεκριμένο άτομο» και του ανέφερε το όνομα και το επώνυμο. Ο ψυχολόγος του απάντησε: «Παρατηρήστε τον, παρατηρήστε αυτόν τον άνθρωπο».
Ανταπάντησε πάλι ο ερωτητής: « Αλλά γιατί να τον παρατηρήσω, αφού τον γνωρίζω;»
Ο ψυχολόγος έβγαλε το συμπέρασμα, ότι αυτός δεν ήθελε να παρατηρήσει, ότι γνώριζε, αλλά δεν παρατηρούσε.
ΓΝΩΡΙΖΩ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ
Το Γνωρίζω είναι ένα πράγμα και Παρατήρηση είναι άλλο πράγμα πολύ διαφορετικό. Μπορεί κάποιος να γνωρίζει ότι έχει μια αρνητική σκέψη, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι το παρατηρεί∙ ξέρει ότι βρίσκεται σε μια Αρνητική Κατάσταση, όμως δεν έχει παρατηρήσει την Αρνητική Κατάσταση…
Στην πρακτική ζωή βλέπουμε ότι μέσα σε εμάς υπάρχουν πολλά πράγματα που θα έπρεπε να μας προκαλούσαν ντροπή: γελοίες κωμωδίες, παράλογα εσωτερικά προβλήματα, νοσηρές σκέψεις, κλπ, να ξέρουμε ότι υπάρχουν, δεν σημαίνει ότι τις έχουμε παρατηρήσει.
Θα μπορούσε να πει κάποιος: «Ναι, αυτήν την στιγμή έχω μια νοσηρή σκέψη», αλλά ένα πράγμα είναι να ξέρει ότι το έχει, και άλλο πράγμα είναι να το παρατηρήσει, που είναι τελείως διαφορετικό.
Έτσι λοιπόν, εάν θέλει να φτάσει κανείς να εξαλείψει το τάδε ή το δείνα «ανεπιθύμητο ψυχολογικό στοιχείο», πρώτα από όλα πρέπει να μάθει να το παρατηρεί με την πρόθεση να πετύχει μια αλλαγή, γιατί, σίγουρα: «Αν κάποιος δεν μάθει να Αυτο-παρατηρείται, οποιαδήποτε πιθανότητα αλλαγής γίνεται αδύνατη».
Το Γνωρίζω είναι ένα πράγμα και Παρατήρηση είναι άλλο πράγμα πολύ διαφορετικό. Μπορεί κάποιος να γνωρίζει ότι έχει μια αρνητική σκέψη, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι το παρατηρεί∙ ξέρει ότι βρίσκεται σε μια Αρνητική Κατάσταση, όμως δεν έχει παρατηρήσει την Αρνητική Κατάσταση…
Στην πρακτική ζωή βλέπουμε ότι μέσα σε εμάς υπάρχουν πολλά πράγματα που θα έπρεπε να μας προκαλούσαν ντροπή: γελοίες κωμωδίες, παράλογα εσωτερικά προβλήματα, νοσηρές σκέψεις, κλπ, να ξέρουμε ότι υπάρχουν, δεν σημαίνει ότι τις έχουμε παρατηρήσει.
Θα μπορούσε να πει κάποιος: «Ναι, αυτήν την στιγμή έχω μια νοσηρή σκέψη», αλλά ένα πράγμα είναι να ξέρει ότι το έχει, και άλλο πράγμα είναι να το παρατηρήσει, που είναι τελείως διαφορετικό.
Έτσι λοιπόν, εάν θέλει να φτάσει κανείς να εξαλείψει το τάδε ή το δείνα «ανεπιθύμητο ψυχολογικό στοιχείο», πρώτα από όλα πρέπει να μάθει να το παρατηρεί με την πρόθεση να πετύχει μια αλλαγή, γιατί, σίγουρα: «Αν κάποιος δεν μάθει να Αυτο-παρατηρείται, οποιαδήποτε πιθανότητα αλλαγής γίνεται αδύνατη».
Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΑΙΣΘΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ
Όταν μάθει κάποιος να αυτοπαρατηρείται αναπτύσσεται μέσα στον εαυτό του η αίσθηση της αυτο-παρατήρησης.
Συνήθως, αυτή η αίσθηση έχει ατροφήσει στην ανθρώπινη φυλή, έχει εκφυλιστεί, αλλά όσο την χρησιμοποιούμε εξελίσσεται και αναπτύσσεται.
Όταν μάθει κάποιος να αυτοπαρατηρείται αναπτύσσεται μέσα στον εαυτό του η αίσθηση της αυτο-παρατήρησης.
Συνήθως, αυτή η αίσθηση έχει ατροφήσει στην ανθρώπινη φυλή, έχει εκφυλιστεί, αλλά όσο την χρησιμοποιούμε εξελίσσεται και αναπτύσσεται.
Σε πρώτη άποψη, θα δούμε, μέσω της αυτο-παρατήρησης, ότι ακόμη και οι πιο ασήμαντες σκέψεις, οι πιο γελοίες κωμωδίες που εναλλάσσονται εσωτερικά και δεν εξωτερικεύονται ποτέ, δεν είναι δικές μας, αλλά δημιουργημένες από άλλους, από τα ΕΓΩ.
ΜΗ ΤΑΥΤΙΣΗ… Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ
Το κακό είναι να ταυτίζεται κάποιος με αυτές τις κωμωδίες, με αυτές τις γελοιότητες, με αυτές τις διαμαρτυρίες, με αυτούς τους θυμούς κλπ, κλπ, κλπ.
Αν ταυτίζεται κάποιος με οποιαδήποτε εσωτερική άποψή τους, το ΕΓΩ που τις παράγει παίρνει περισσότερη δύναμη και έτσι οποιαδήποτε δυνατότητα αλλαγής γίνεται κάθε φορά όλο και πιο δύσκολη. Έτσι λοιπόν: η Παρατήρηση είναι ζωτική αν σκοπεύουμε να προκαλέσουμε την ριζική αλλαγή σε εμάς.
ΜΗ ΤΑΥΤΙΣΗ… Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ
Το κακό είναι να ταυτίζεται κάποιος με αυτές τις κωμωδίες, με αυτές τις γελοιότητες, με αυτές τις διαμαρτυρίες, με αυτούς τους θυμούς κλπ, κλπ, κλπ.
Αν ταυτίζεται κάποιος με οποιαδήποτε εσωτερική άποψή τους, το ΕΓΩ που τις παράγει παίρνει περισσότερη δύναμη και έτσι οποιαδήποτε δυνατότητα αλλαγής γίνεται κάθε φορά όλο και πιο δύσκολη. Έτσι λοιπόν: η Παρατήρηση είναι ζωτική αν σκοπεύουμε να προκαλέσουμε την ριζική αλλαγή σε εμάς.
ΤΟ ΦΙΛΜ ΤΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ
Τα διάφορα ΕΓΩ που ζουν στο εσωτερικό του ψυχισμού μας, είναι πολύ πονηρά, πολύ ξύπνια. Πολλές φορές ζητούν την βοήθεια του «φιλμ» των αναμνήσεων που κουβαλάμε στο διανοητικό κέντρο.
Ας υποθέσουμε ότι κάποιος, στο παρελθόν, πόρνευε με ένα οποιοδήποτε άτομο του αντιθέτου φύλου, και επιμένει ή όχι να εξαλείψει την λαγνεία, τότε το ΕΓΩ της λαγνείας θα ζητήσει βοήθεια, θα πάρει στην εξουσία του το κέντρο των αναμνήσεων, το διανοητικό κέντρο.
Θα πιάσει εκεί, θα λέγαμε, το «φιλμ» των αναμνήσεων, αυτών που χρειάζεται, και θα το κάνει να περάσει απ’ την φαντασία του ανθρώπου, και αυτό θα ισχυροποιηθεί περισσότερο, θα γίνεται όλο και πιο δυνατό.
Τα διάφορα ΕΓΩ που ζουν στο εσωτερικό του ψυχισμού μας, είναι πολύ πονηρά, πολύ ξύπνια. Πολλές φορές ζητούν την βοήθεια του «φιλμ» των αναμνήσεων που κουβαλάμε στο διανοητικό κέντρο.
Ας υποθέσουμε ότι κάποιος, στο παρελθόν, πόρνευε με ένα οποιοδήποτε άτομο του αντιθέτου φύλου, και επιμένει ή όχι να εξαλείψει την λαγνεία, τότε το ΕΓΩ της λαγνείας θα ζητήσει βοήθεια, θα πάρει στην εξουσία του το κέντρο των αναμνήσεων, το διανοητικό κέντρο.
Θα πιάσει εκεί, θα λέγαμε, το «φιλμ» των αναμνήσεων, αυτών που χρειάζεται, και θα το κάνει να περάσει απ’ την φαντασία του ανθρώπου, και αυτό θα ισχυροποιηθεί περισσότερο, θα γίνεται όλο και πιο δυνατό.
Για όλα αυτά τα πράγματα, εσείς πρέπει να δείτε την ανάγκη της αυτοπαρατήρησης. Δεν θα ήταν δυνατή μια αληθινή αλλαγή, ριζική και οριστική, αν δεν μάθουμε να αυτο-παρατηρούμαστε.
ΜΑΘΗΣΗ, ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ
Η μάθηση δεν είναι Παρατήρηση ….
Ούτε η Σκέψη είναι Παρατήρηση.
Πολλοί νομίζουν ότι το να σκεφτούμε πάνω στον εαυτό μας είναι παρατήρηση, και δεν είναι έτσι.
Μπορεί κάποιος να σκέφτεται πάνω στον εαυτό του, αλλά όμως να μην τον παρατηρεί. Είναι τόσο διαφορετική η σκέψη πάνω στον εαυτό μας από την παρατήρηση, όπως η δίψα από το νερό, ή το νερό από την δίψα.
Προφανώς, δεν πρέπει να ταυτίζεται κάποιος με κανένα από τα ΕΓΩ.
Για να παρατηρηθεί κανείς, πρέπει να χωριστεί σε δυο… στα δυο… σε δύο μισά: ένα μέρος που παρατηρεί και ένα άλλο που παρατηρείται.
Όταν το μέρος που παρατηρεί βλέπει τις γελοιότητες και τις ανοησίες του παρατηρούμενου μέρους, υπάρχουν πιθανότητες όπως ποτέ πριν να ανακαλύψουμε, ας υποθέσουμε το ΕΓΩ της οργής, ότι αυτό το ΕΓΩ δεν είμαστε εμείς, ότι αυτό είναι αυτό. Θα μπορούσαμε να αναφωνήσουμε:
«Το εγώ έχει οργή, αυτό είναι ένα Εγώ, αυτό πρέπει να πεθάνει, θα το δουλέψω για να το διαλύσω»!
Η μάθηση δεν είναι Παρατήρηση ….
Ούτε η Σκέψη είναι Παρατήρηση.
Πολλοί νομίζουν ότι το να σκεφτούμε πάνω στον εαυτό μας είναι παρατήρηση, και δεν είναι έτσι.
Μπορεί κάποιος να σκέφτεται πάνω στον εαυτό του, αλλά όμως να μην τον παρατηρεί. Είναι τόσο διαφορετική η σκέψη πάνω στον εαυτό μας από την παρατήρηση, όπως η δίψα από το νερό, ή το νερό από την δίψα.
Προφανώς, δεν πρέπει να ταυτίζεται κάποιος με κανένα από τα ΕΓΩ.
Για να παρατηρηθεί κανείς, πρέπει να χωριστεί σε δυο… στα δυο… σε δύο μισά: ένα μέρος που παρατηρεί και ένα άλλο που παρατηρείται.
Όταν το μέρος που παρατηρεί βλέπει τις γελοιότητες και τις ανοησίες του παρατηρούμενου μέρους, υπάρχουν πιθανότητες όπως ποτέ πριν να ανακαλύψουμε, ας υποθέσουμε το ΕΓΩ της οργής, ότι αυτό το ΕΓΩ δεν είμαστε εμείς, ότι αυτό είναι αυτό. Θα μπορούσαμε να αναφωνήσουμε:
«Το εγώ έχει οργή, αυτό είναι ένα Εγώ, αυτό πρέπει να πεθάνει, θα το δουλέψω για να το διαλύσω»!
Αλλά αν κάποιος ταυτίζεται με αυτό και λέει: «Εγώ έχω θυμό, είμαι οργισμένος»!, παίρνει περισσότερη δύναμη, γίνεται κάθε φορά πιο ισχυρό και τότε πως θα το διαλύσει, με ποιον τρόπο; … Λοιπόν δεν θα μπορούσε, … Αλήθεια;
Για αυτό δεν πρέπει να ταυτίζεται κανείς με αυτό το ΕΓΩ, με το ξέσπασμά του ή με την τραγωδία του, γιατί αν κάποιος ταυτίζεται με το δημιούργημά του, καταλήγει ζώντας μέσα στο δημιούργημα του και αυτό είναι παράλογο.
Όσο κανείς δουλεύει πάνω στον εαυτό του εμβαθύνει όλο και περισσότερο στο θέμα της αυτο-παρατήρησης, γίνεται όλο και πιο βαθύς.
Σε αυτήν την δουλειά δεν πρέπει να αφήσουμε απαρατήρητη ούτε την πιο ασήμαντη σκέψη. Οποιαδήποτε επιθυμία, όσο περαστική και να είναι, οποιαδήποτε αντίδραση, πρέπει να είναι αιτία παρατήρησης, γιατί οποιαδήποτε επιθυμία, οποιαδήποτε αντίδραση, οποιαδήποτε αρνητική σκέψη, προέρχεται από το τάδε ή το δείνα ΕΓΩ.
Για αυτό δεν πρέπει να ταυτίζεται κανείς με αυτό το ΕΓΩ, με το ξέσπασμά του ή με την τραγωδία του, γιατί αν κάποιος ταυτίζεται με το δημιούργημά του, καταλήγει ζώντας μέσα στο δημιούργημα του και αυτό είναι παράλογο.
Όσο κανείς δουλεύει πάνω στον εαυτό του εμβαθύνει όλο και περισσότερο στο θέμα της αυτο-παρατήρησης, γίνεται όλο και πιο βαθύς.
Σε αυτήν την δουλειά δεν πρέπει να αφήσουμε απαρατήρητη ούτε την πιο ασήμαντη σκέψη. Οποιαδήποτε επιθυμία, όσο περαστική και να είναι, οποιαδήποτε αντίδραση, πρέπει να είναι αιτία παρατήρησης, γιατί οποιαδήποτε επιθυμία, οποιαδήποτε αντίδραση, οποιαδήποτε αρνητική σκέψη, προέρχεται από το τάδε ή το δείνα ΕΓΩ.
Και αν εμείς θέλουμε να δημιουργήσουμε το φως, να ελευθερώσουμε την Ψυχή…, θα επιτρέψουμε να συνεχίσουν να υπάρχουν αυτά τα ΕΓΩ; Θα ήταν παράλογο!
Αν είναι το φως αυτό που εμείς θέλουμε, εάν στ’ αλήθεια είμαστε ερωτευμένοι με το φως, τότε πρέπει να διαλύσουμε τα ΕΓΩ, δεν μας μένει άλλη λύση από το να τα κάνουμε σκόνη, και δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε σκόνη κάτι που δεν έχουμε παρατηρήσει. Τότε χρειάζεται να μάθουμε να παρατηρούμαστε.
Αν είναι το φως αυτό που εμείς θέλουμε, εάν στ’ αλήθεια είμαστε ερωτευμένοι με το φως, τότε πρέπει να διαλύσουμε τα ΕΓΩ, δεν μας μένει άλλη λύση από το να τα κάνουμε σκόνη, και δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε σκόνη κάτι που δεν έχουμε παρατηρήσει. Τότε χρειάζεται να μάθουμε να παρατηρούμαστε.
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.