Η αναζήτηση της αθανασίας

Από την αυγή της εμφάνισης των ανθρώπων επάνω στη γη οι άνθρωποι άρχισαν να ψάχνουν για φυτά, τροφές αλλά και διάφορα σκευάσματα που θα τους έδιναν την αιώνια νεότητα και την σωματική αθανασία. Οι αναφορές για τις τροφές, τα φυτά και τα σκευάσματα που παρείχαν την αθανασία στους θνητούς, υπάρχουν μέσα σε αρχαία κείμενα αλλά και μέσα από τους θρύλους και τις παραδόσεις όλων σχεδόν, των λαών και των φυλών του κόσμου. Συνήθως οι «θεοί» είχαν το προνόμιο της αποκλειστικής κατοχής όλων αυτών των τροφών που παρείχαν την αθανασία, ενώ οι άνθρωποι
φυτοζωούσαν και ήταν θνητοί :«Το βασικό στοιχείο της διαφοράς της τροφής των θεών από αυτής των ανθρώπων, είναι ότι η τροφή των θεών είχε την ιδιότητα να τους εξασφαλίζει την αθανασία…», («Αμβροσία το αθάνατο σπέρμα», Γ. Ζώρζος, εκδ. «Ιδεοθέατρον»). Οι ίδιοι όμως «θεοί» μέσω αυτών των τροφών, των ποτών και διαφόρων άλλων σκευασμάτων είχαν δώσει την σωματική αθανασία σε θνητούς τις αρεσκείας τους. Παραδείγματα έχουμε πάρα πολλά, όπως στην περίπτωση του Αχιλλέα  που όταν ήταν ακόμη βρέφος, η Αθηνά στάζει νέκταρ και αμβροσία στο στήθος του για να τον θρέψει, αλλά κυρίως να τον κάνει αθάνατο, (Ιλιάδα, Τ345-347, Τ352-358), πράγμα που βεβαιώνει και ο Φερεκύδης, (Fragmenta 13 α.4). Σε μια άλλη περίπτωση βλέπουμε την Αφροδίτη να κάνει αθάνατη την Βερενίκη δίνοντάς της να φάει αμβροσία, (Θεόκριτος, Βουκολικά XV 15.106-108), για την αθανασία του Αρισταίου μεσολάβησαν η Γαία και οι Ώρες που του έδιναν σε σταγόνες νέκταρ και αμβροσία, όπως μας λέει ο Πίνδαρος, (II-IX, 60-65). Αλλά οι παραπάνω προσφορές των «θεών»,  αλλά και άλλες ήταν για ελάχιστους ανθρώπους επάνω στη γη γιατί «Για να μη γίνουν και οι θνητοί αθάνατοι, οι θεοί απαγόρευαν την αμβροσία σε αυτούς. Ήταν ο απαγορευμένος καρπός για τους θνητούς. όταν οι θνητοί έτρωγαν τον καρπό αυτόν (την αμβροσία) τότε ο Δίας τους σκότωνε…», («Αμβροσία το αθάνατο σπέρμα» Γ. Ζώρζος εκδ. «Ιδεοθέατρον»).

Υπήρχαν όμως και κάποιοι από του θνητούς ανθρώπους που συναλλάσσονταν με τους «θεούς» και κατάφεραν και έκλεψαν τις τροφές των «θεών», όπως ο Ιξίονας, ο Τάνταλος, (Πίνδαρος, Ο.Ι 61-65), αλλά και πολλοί άλλοι, ώστε να γίνουν αθάνατοι οι ίδιοι αλλά και να  δώσουν να γευθούν τις «τροφές των θεών» σε πολλούς θνητούς  με συνέπεια την σωματική τους αθανασία.     

Στην ανατολή η παράδοση του Βουδισμού αναφέρεται ο Βούδας της Μακροζωίας, ο Αμιτάγιους, ο οποίος χορηγεί τη μακροζωία και την σωματική αθανασία στους αναζητητές. Ένα σχετικό κείμενο επιβεβαιώνει ότι και σε αυτή την παράδοση το νέκταρ ή νερό της αθανασίας κατέχεται από τους «θεούς» και δίνεται μόνο σε ανθρώπους που έχουν κατακτήσει ανώτερες βαθμίδες σοφίας:   «Τότε την πήρε στη σπηλιά, στον παράδεισο του Αβαλοκιτεσβάρα και για τρεις μήνες και επτά ημέρες προσευχήθηκε στον Βούδα της Μακροζωίας, τον Αμιτάγιους. Τότε ο Αμιτάγιους εμφανίστηκε, και τοποθέτησε τη Στάμνα της απεριόριστης ζωής πάνω στα κεφάλια του Πάντμα και της Μανταβαρά, τους έδωσε να πιουν το Νέκταρ της Αθανασίας, τους μύησε, και τους ευλόγησε με την ελευθερία από τη γέννηση και τον θάνατο ως το τέλος του Κάλπα…», («Η θιβετανική βίβλος της μεγάλης απελευθέρωσης», Παντμασάμπαβα, εκδ. «Πνευματικός ήλιος»).

Στους Σημιτικούς λαούς οι σχετικές παραδόσεις αναφέρουν ότι «Ο Γιαχβέ για να διατηρήσει την αθανασία του αναγκαζόταν να διαφυλάττει για τον εαυτό του την αμβροσία. Το γεγονός αυτό αναφέρετα στην Παλαιά Διαθήκη, όπου υπήρχε απαγόρευση από τον Θεό, στον Αδάμ και την Εύα, να φάνε τον καρπό από τα μήλα του Παραδείσου…», («Αμβροσία το αθάνατο σπέρμα», Γ. Ζώρζος, εκδ. «Ιδεοθέατρον»).

Στην Ινδία μας γίνεται γνωστό μέσα από τις Βέδδες και την Ραμαγιάννα ότι η τροφή και το ποτό της αθανασίας, αναφέρεται με την ονομασία Αμρίτα, (amrita), που φυσικά ήταν προνόμιο των «θεών», εκτός κάποιων εξαιρέσεων, που η τροφή αυτή της αθανασίας δόθηκε σε θνητούς. Η Ινδική παράδοση αναφέρει ότι η Αμρίτα, ήταν στην αρχή αποκλειστικό προνόμιο των «θεών», αλλά την έκλεψαν οι ασσούρας (δαίμονες). Έγινε όμως μεγάλη μάχη μεταξύ «θεών» και ασσούρας για το ποια πλευρά θα κατέχει την τροφή της αθανασίας με νικητές τους «θεούς».

Χαρακτηριστικό είναι ότι κατά την διάρκεια της μάχης έπεσαν στη γη κάποιες σταγόνες και με αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκαν οι άνθρωποι!

Στη βόρεια παράδοση, η τροφή της αθανασίας για τους «θεούς» ήταν το υδρόμελι. Ο ίδιος ό  Όντιν, ο υπέρτατος «θεός»,  είναι κάτοχος του ποτού της αθανασίας και κάποιες φορές στάζει κάποιες σταγόνες πάνω από κάποιους συγκεκριμένους ανθρώπους, κάνοντάς τους σοφούς και ενδεχομένως αθάνατους. Στη Κέλτικη παράδοση γίνεται αναφορά για το   Gauldron που είναι το μαγικό τσουκάλι του Μπράν και περιέχει την τροφή της αθανασίας… στο αρχαίο ποίημα «Κανιερ Ταλιέσιν», (Το κάθισμα του Ταλιέσιν), γίνεται μια ομιχλώδης αναφορά για τα υλικά που παρασκευάζεται το μαγικό φίλτρο που είναι το μέλι, το κρασί, το νερό από λίμνη, ο μούστος από μπύρα, τριφύλλι και καρπός από το χρυσό δέντρο, που πιθανόν να είναι το Γκύ, αφού οι Δρυίδες το έκοβαν τελετουργικά με χρυσό δρεπάνι.

Το «Μαμπινόγκιον», το βιβλίο που αναφέρεται στην αρχαία Κέλτικη Παράδοση, μας μιλά για τη Μαγική Χύτρα που έφεραν οι Τομάθα ντε Νταναάν, (Δαναοί;) που κατάγονταν από τους θεούς και αποίκισαν τα παράλια της Ιρλανδίας. Η χύτρα που έφεραν μαζί τους παρείχε απεριόριστη ποσότητα τροφής και ποτού, ακόμη μέσω αυτής είχαν πρόσβαση σε άλλες διαστάσεις ή ήταν πύλη για «κάπου αλλού» και το κυριότερο είχε την ιδιότητα να ανασταίνει τους πολεμιστές που σκοτωνόντουσαν στις μάχες. Η κέλτικη παράδοση μας μεταφέρει ότι η χύτρα αυτή κατέληξε στον βασιλιά Μπράν των Ουαλλών. Τελικά ο Μπράν χάρισε, στον Μάθλουκ τον βασιλιά των Ιρλανδών, την μαγική χύτρα σαν γαμήλιο δώρο επειδή αυτός παντρεύτηκε την αδελφή του. Όταν ξέσπασε πόλεμος ανάμεσα στους Ουαλλούς και τους Ιρλανδούς, ο Μάθλουκ ζωντάνευε τους νεκρούς πολεμιστές του, δια μέσου της μαγικής χύτρας και έτσι ο καταστροφικός πόλεμος συνεχιζόταν για πολλά χρόνια. Ο Εβνίσιεν αίτιος της καταστροφικής αυτής διαμάχης και  αδελφός του βασιλιά των Ουαλλών,  μπήκε κρυφά στη μαγική χύτρα και πριν πεθάνει κατάφερε να την διαλύσει. Μετά από αυτό, ένα δηλητηριασμένο νέφος εξαπλώθηκε πάνω από την Ιρλανδία και κατέστρεψε τη χώρα, (νέφος χημικών αερίων;).

Σε μια άλλη περίπτωση και συγκεκριμένα «Το βιβλίο του Φέριλι»,, αναφέρει ότι την εποχή του βασιλιά Αρθούρου, μια μάγισσα που την έλεγαν Κεριντγουέν, επειδή είχε έναν πολύ άσχημο γιο τον  Αβαγκτού, προσπάθησε μέσω ενός μαγικού φίλτρου να τον κάνει σοφό. Αρκούσαν μόνο τρεις σταγόνες για να γίνεις κάποιος σοφός από το συγκεκριμένο φίλτρο, αλλά χρειαζόταν να βράζει για ένα χρόνο και μια μέρα. Έτσι η μάγισσα προσέλαβε ένα βοηθό τον Γκούιον Μπαχ, που η δουλειά του ήταν να ανακατεύει ασταμάτητα το μαγικό φίλτρο της σοφίας. Όταν αυτό ετοιμάστηκε, την τελευταία μέρα τρεις σταγόνες -του μαγικού φίλτρου- πετάχτηκαν και έκαψαν το χέρι του Γκούιον. Αυτός ασυναίσθητα έβαλε το χέρι του στο στόμα και έτσι απέκτησε τεράστιες νοητικές δυνάμεις και σοφία. Η μάγισσα Κεριντγουέν καταδίωξε τον Γκούιον για ένα ολόκληρο χρόνο, καθ΄ όλη την διάρκεια της καταδίωξης και οι δύο τους άλλαζαν μορφές συνεχώς. Στο τέλος ο Γκούιον μεταμορφώθηκε σε σπόρο και η μάγισσα σε μαύρη κότα που τον κατάπιε. Μετά από εννέα μήνες η Κεριντγουέν γέννησε ένα αγόρι που το ονόμασε Ταλιέσιν και έμελλε να γίνει ο μεγαλύτερος βάρδος της Κέλτικης Παράδοσης.

Πηγή:Προσωπική μου έρευνα