Η δολοφονία της ιστορίας και της αισθητικής

 

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που μας απειλεί σήμερα είναι ότι μας δολοφονούν το μυαλό και την «ψυχή» χωρίς να έχουμε επίγνωση: Ο πλανητικός φασιστικός οδοστρωτήρας της Νέας Τάξης καταστρέφει τη λογική, απορυθμίζει τις «αρθρώσεις» των αισθημάτων, ισοπεδώνει τη μνήμη και εξοντώνει τη βούληση.

Η πλανητική «Χούντα» εξοντώνει δηλαδή τη σκέψη, τη βούληση, το συναίσθημα και την μνήμη με τα παραπλανητικά δολώματα της «ελευθερίας χωρίς όρια, χωρίς σύνορα, χωρίς περιορισμούς». Γεννά
ηττημένους χωρίς διαύγεια πνεύματος, ώστε να μην έχουν επίγνωση της ήττας τους, ηττημένους υπερήφανους για την ήττα τους…
Και όπως οι επιδοτούμενοι «ιστορικοί» (Λιάκος, Ρεπούση και Σία) αποσαθρώνουν την Ιστορία και τη «συνέχεια» του ιστορικού γίγνεσθαι, έτσι και στην τέχνη επιδοτούνται διάφοροι «καλλιτέχνες» για να επιτελέσουν το ίδιο έργο: Να καταστρέψουν το περιεχόμενο και τη μορφή των ιστορικών επιτευγμάτων της Τέχνης.
Και αυτό συχνά επιτυγχάνεται μέσα από την πολτοποίηση των πάντων. Με το ανακάτεμα διαφορετικών καλλιτεχνικών έργων, τα οποία εκφράζουν το δράμα και το μεγαλείο της εποχής που τα γέννησε: ένα αυθαίρετο κράμα υποταγμένο στις σημερινές ισοπεδωτικές καταναλωτικές μορφές του θεάματος, του κιτσαριού, ή «πρωτοπόρων» δήθεν ανησυχιών που δεν υπακούουν σε κανένα αισθητικό κριτήριο.

Το αισθητικό κριτήριο έχει υποβιβαστεί στην ατομική αυθαιρεσία και τις διαστροφές του καθενός!!!

Τα ΜΜΕ και εδώ αποτελούν τη χοάνη της αλλοίωσης, της μετάλλαξης και της ισοπέδωσης των πάντων: Της ιστορίας, της πολιτικής, της τέχνης, των ιδεών και των πραγμάτων.

Η φιλοσοφία του πλανητικού ολοκληρωτισμού

Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του καπιταλισμού είναι ο καταμερισμός της εργασίας και η υπέρ-ειδίκευση, χαρακτηριστικά που οδηγούν στην αλλοτριωμένη σκέψη. Δηλαδή στο κομμάτιασμα των γνώσεων και στον τεμαχισμό της σκέψης σε διάφορα «κουτάκια» ειδικοτήτων.
Αυτός ο κερματισμένος τρόπος σκέψης, δηλαδή η αστική φιλοσοφία, μετατρέπει αδιάκοπα τα προϊόντα της ιστορίας σε τύπους, σε ταριχευμένα σώματα. Αφαιρεί δηλαδή από τα προϊόντα της ιστορίας το περιεχόμενό τους, την κίνησή τους και την «ψυχή» τους. Με άλλα λόγια, αυτή η αστική φιλοσοφία κατασκευάζει ένα κόσμο άκαμπτα και ύπουλα ακίνητο, καταλύοντας κάθε διαλεκτική της εξέλιξης, αδειάζοντας το «πραγματικό» και εξανεμίζοντας την ιστορία: έναν κόσμο με τύπους «ουσιών» χωρίς «ζωή», δηλαδή χωρίς περιεχόμενο, χωρίς κίνηση και εξατμισμένο από ιστορία και παράδοση.

Σήμερα, αυτή η φιλοσοφία της ισοπέδωσης της κοινωνίας και της ιστορίας της, της εξάτμισης και του αφανισμού της «ψυχής» των ιστορικών κατακτήσεων και δημιουργημάτων, έχει πάρει τη μορφή του αυθάδους ολοκληρωτισμού. Αυτή η κατεύθυνση αποτελεί, φυσικά, προϊόν της αχαλίνωτης πλανητικής εμπορευματοποίησης των πάντων και του ολοκληρωτισμού της αγοράς, αλλά και συνειδητή στρατηγική των πλανητικών μηχανισμών εξουσίας: Της Νέας Τάξης.

Υπάρχει, συνεπώς και σχεδιασμός για την κατάλυση των κοινωνιών, των εθνών, της ιστορίας και του πολιτισμού. Αυτά που ζούμε σε κοινωνικό και εθνικό επίπεδο (τα έχουμε αναλύσει διεξοδικά) προωθούνται και στο επίπεδο του εποικοδομήματος: Της επιστήμης, της ιστορίας, της τέχνης, της αισθητικής, της ηθικής, του πνεύματος γενικότερα. Αυτό που προωθείται στην κοινωνική πραγματικότητα αντανακλάται και εδραιώνεται και στα νεοταξικά ιδεολογήματα.
Η επίθεση που γίνεται στην ιστορία μας, μέσω των επιδοτούμενων «νέων ιστορικών» δεν είναι αποσπασματική πράξη. Σε όλες τις μορφές του εποικοδομήματος επιτίθενται οι ιδεολογικοί γενίτσαροι (οι «οργανικοί διανοούμενοι», επιδοτούμενοι) της πλανητικής εξουσίας.
Τα ΜΜΕ, οι μεγάλες αυτές βιομηχανίες προπαγάνδας του καθεστώτος, αποτελούν τα σύγχρονα εφιαλτικά πυροβόλα αυτής της επίθεσης…

Οι στόχοι

Οι στόχοι είναι προφανείς και κουραστικά αναλυμένοι από το ΡΕΣΑΛΤΟ: Η αποσάθρωση και η διάλυση των κοινωνιών. Αυτό επιτυγχάνεται πιο εύκολα και ομαλά όταν καταλυθούν οι ιστορικοί, πνευματικοί και πολιτισμικοί ιστοί των κοινωνιών, όταν ακρωτηριαστεί και αποξηρανθεί η κοινωνική και εθνική συνείδηση, όταν αλωθεί η σκέψη και η βούληση. Η ιστορία ενός λαού, ο πολιτισμός του, τα επιτεύγματα της τέχνης, τα αγωνιστικά και εθνικά του σύμβολα και πρόσωπα και πολλά άλλα αποτελούν συνεκτικούς ιστούς συλλογικής συνείδησης και ερείσματα αγωνιστικής αντίστασης και εξέλιξης.
Δεν διαλύεται μια κοινωνία εάν δεν καταλυθεί η συλλογική της σκέψη και συνείδηση. Και οι αγωνιστικές μνήμες, τα εθνικά σύμβολα, όπως και η Τέχνη αποτελούν μορφές συλλογικής συνείδησης, θεμέλια για τους αυριανούς αγώνες.
Αυτά τα θεμέλια θέλουν να «ξηλώσουν»…
Δεν είναι τυχαίες οι λυσσώδεις επιθέσεις εναντίον των εθνικών επετείων, της ελληνικής σημαίας, της Ορθοδοξίας, των ιστορικών μνημείων και των μεγάλων μυστών του πνεύματος και της τέχνης.
Εδώ θα περιοριστούμε σε τρία γεγονότα της επικαιρότητας, αρκούντως αποκαλυπτικά.

Η αφίσα για τον Κολοκοτρώνη

H διαφημιστική καμπάνια της fortune, με χορηγό την «Εθνική Τράπεζα» για τον ΣΚΑΙ, εμφανίζει αφίσα του Κολοκοτρώνη, με το σύνθημα: «Ψηφίστε με. Γιατί έγινα κλέφτης για χάρη σας»!!!
Εδώ απαξιώνεται και εξευτελίζεται αναιδέστατα ένα εθνικό σύμβολο: εμφανίζεται με την τρέχουσα μορφή του «κλέφτη», σαν ένας «ήρωας» του ποινικού δικαίου, όπως ο Παλαιοκώστας.
Ο Κολοκοτρώνης, η «Ιδέα» της Επανάστασης του ’21 που ζούσε πολεμώντας για την απελευθέρωση της Ελλάδας από την οθωμανική αυτοκρατορία, «αδειάζει» από Ιστορία και εμφανίζεται σαν τους σημερινούς πολιτικούς κλέφτες που ζητιανεύουν ψήφους…
Στην προκλητικά σκανδαλώδη αυτή αφίσα η ίδια η Επανάσταση του ’21 αφανίζεται πάνω σε μια άδεια σκηνή της ιστορίας. Το κενό καλύπτεται από τη σηπτική εικόνα του σήμερα και το συνακόλουθο θέαμα της ψηφοθηρικής απάτης.
Βεβαίως, οι επιδοτούμενοι επαγγελματίες του εθνομηδενισμού έχουν χρόνια τώρα εξαπολύσει εκστρατεία αποδόμησης και «στιγματισμού» των εθνικών μας ηρώων και συμβόλων. Μέχρι τρομοκράτες εγκληματίες και σφαγείς τους έχουν εμφανίσει.
Στο ίδιο μήκος κύματος, της κατεδάφισης και απαξίωσης των εθνικών συμβόλων, κινείται και το εξώφυλλο του «αριστερού» περιοδικού, «Γαλέρα». Εμφανίζει το Στάλιν με περιβολή Κολοκοτρώνη. Ο στραγγαλιστής της Επανάστασης του Οκτώβρη και το σύμβολο του «κομμουνιστή» τρομοκράτη, παρομοιάζεται με τον Κολοκοτρώνη: Η Επανάσταση ταυτίζεται με το σταλινικό θερμιδώρ της αντεπανάστασης…
Αυτές είναι οι νεοταξικές δολιότητες: Ο εξανεμισμός της Ιστορίας, η ταρίχευση των προσώπων και οι τυπικές εξισώσεις…

Ποιοι «οι μεγάλοι Έλληνες»

Πάλι ο ΣΚΑΙ πρωτοτυπεί στη χυδαία και μοχθηρή πολτοποίηση της ιστορίας. Αλλά και στην ολοκληρωτική ισοπέδωση των κριτηρίων.
Μια απλουστευτική χυδαιότητα που «Ταυτίζει (όπως υπογραμμίζεται σε άλλο άρθρο) το μεγαλείο με τη λεπρή καμαρίλα της σήψης, τον περιβόητο με τον διαβόητο, τα μικροσκοπικά μορμολύκεια με τους τιτάνες της σκέψης και της τέχνης, τους μύστες της ανθρωπότητας με τους εγκληματίες της, τη Δημιουργία με την καταστροφή της, τους «ήρωες» της διαφήμισης με τους ΗΡΩΕΣ της Ιστορίας…».
Εδώ βρισκόμαστε μπροστά σε ένα από τα πιο θλιβερά και αποκρουστικά συμπτώματα της αυτοκρατορικής, ιμπεριαλιστικής ψυχολογικής κατήχησης: να υποκλινόμαστε μπροστά στο γεγονός μόνο της επιτυχίας, της εμπορικής φήμης και της εξουσίας των ειδωλολατρικών καπιταλιστικών «ειδώλων». Να το προσκυνάμε αυτό το «γεγονός». Ανεξάρτητα με τα μέσα, τις μεθόδους που το προκάλεσαν και το ανέδειξαν, ανεξάρτητα με την εσωτερική αξία του «γεγονότος», την καθαρότητά του, την ανθρώπινη τιμή του.
Εδώ ακτινοβολεί εκτυφλωτικά όλη η φαιά φιλοσοφία του πλανητικού ολοκληρωτισμού. Η φιλοσοφία που αναγνωρίζει στο μέγεθος την υλική ποιότητα και τις αγοραίες «αξίες». Η φιλοσοφία που ισοπεδώνει τον άνθρωπο και κάθε κοινωνικό και ηθικό κριτήριο. Γιατί το μέγεθος στην τάξη των ανθρώπινων αξιών, σημαίνει μεγαλείο. Και η έννοια αυτή περιέχει τις κατηγορίες του ύψους και της ομορφιάς. Της ομορφιάς στην πιο πλατειά, πνευματική της εκδοχή. Και η ομορφιά αυτή δεν φιλτράρεται από τους αγωγούς της αγοραίας ασχήμιας…
Τέτοιου είδους καμπάνιες, σαν και αυτές των ΜΜΕ, αποτελούν βέβηλη πράξη, ακριβώς γιατί διατηρούν στον ίδιο χώρο, πλάι-πλάι, και συγκρίνουν τον δημιουργό του έπους με τον πλαστογράφο του, το μεγαλείο με τη μικρότητα, την ομορφιά με την ασχήμια. Μια τέτοια σύγκριση προσβάλλει βάναυσα το ύψος και την ομορφιά της ιστορίας και των μεγάλων δημιουργών…

Η ασέλγεια

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που τα μεγάλα καλλιτεχνικά δημιουργήματα ακρωτηριάζονται και ισοπεδώνονται κυριολεκτικά από ποικίλες επιδοτούμενες μηδαμινότητες εμπόρων και σπονσόρων των «νέων ιδεών».
Το επεισόδιο της Λυρικής Σκηνής, στη γαλλική παραγωγή της όπερας του Ντβόρζακ, «Ρούσαλκα», είναι αποκαλυπτικό. Το επεισόδιο αναλύεται σε άλλο άρθρο μας.
Εδώ απλώς θα υπογραμμίσουμε τούτο: Ότι στην Τέχνη προωθείται, επιπλέον, σχεδιασμένα, από τα επιδοτούμενα φερέφωνα του πνευματικού αυνανισμού, η αποδόμηση των αισθητικών κριτηρίων.
Το καθολικό κοινωνικό και αισθητικό κριτήριο εξαφανίζεται και αντικαθίσταται από το φασισμό του «ιδιαίτερου». Το συλλογικό «είναι» αντικαθίσταται από τον παρακμασμένο ατομικισμό…
Ο δημιουργός του έργου κατασπαράσσεται από τους πλαστογράφους εμπόρους του κεφαλαίου, από τους δολοφόνους των ιστορικών έργων…
Η τέχνη από κοινωνική λειτουργία μεταλλάσσεται σε αυθαίρετη αυθάδεια των οικότροφων νοσηρών ατόμων…
Ακριβώς, αυτή την κοινωνική λειτουργία της τέχνης θέλουν να αποσαθρώσουν και να καταλύσουν. Η τέχνη αποτυπώνει την κοινωνική ψυχολογία κάθε εποχής, συνεπώς αποτυπώνει και τις κοινωνικές σχέσεις της εποχής της. Εκφράζει πάντα τις δυναμικές τάσεις της εποχής της, τη διαλεκτική των κοινωνικών συγκρούσεων και των ιδεών. Δηλαδή αποτελεί ένα συλλογικό οργανωτή της ιστορικής συνείδησης και έναν δυναμικό συντελεστή που οργώνει και κινεί την κοινωνική συνείδηση. Τα μεγάλα ανθρώπινα δημιουργήματα είναι «φωνές» αφύπνισης και αγώνα, «φωνές» που συνδέουν το χθες με το σήμερα, που θεμελιώνουν τη συνέχεια της δυναμικής εξέλιξης και την συνέχεια των ιστορικών αγώνων. Αυτή την επαναστατική λειτουργία της Τέχνης θέλουν να αποστειρώσουν και να αφυδατώσουν. Γι’ αυτό ασελγούν τόσο πρόστυχα και ωμά πάνω στα έργα των μεγάλων δημιουργών.
Η ασέλγεια αυτή, ισοπεδώνει και τα αισθητικά κριτήρια. Οδηγεί, δηλαδή, στην κηδεία της θεωρίας της Τέχνης. Δεν μπορεί πλέον να υπάρξει η κοινωνική βάση αξιολόγησης ενός καλλιτεχνικού δημιουργήματος. Δεν μπορεί να μεταφραστεί ένα καλλιτεχνικό έργο στην κοινωνική γλώσσα, συνακόλουθα και στο αισθητικό ισοδύναμο αυτής της γλώσσας. Έτσι το «ατομικό», το «υποκειμενικό» θεοποιούνται και υψώνονται, σαν αυθύπαρκτες «οντότητες» πάνω από το κοινωνικά συλλογικό, πάνω από το «αντικειμενικό» που αποτελεί και τη βάση της καλλιτεχνικής συνείδησης, συνακόλουθα της δημιουργίας.

Θέλουν να μας μεταβάλουν σε μια ζούγκλα Βαβυλωνίας που ο καθένας να μη μπορεί να συνεννοηθεί με τον άλλο. Θέλουν να αφανίσουν τα αισθήματα και τα συναισθήματα, ώστε ο ένας να είναι εχθρός του άλλου. Και η Τέχνη είναι εχθρός για τη Νέα Τάξη και πρέπει να γίνει «πολτός», ακριβώς γιατί είναι φορέας κοινωνικής συνείδησης, κοινών αισθημάτων και συγκινήσεων. Είναι μια δυναμική κοινωνική λειτουργία που ενώνει τους ανθρώπους, οργώνει και οργανώνει τις συγκινήσεις τους. Μια τέτοια λειτουργία είναι ριζικά αντίθετη και θανάσιμα εχθρική στον πλανητικό ολοκληρωτισμό που κηρύσσει το «όλοι εναντίον όλων»…
ΠΗΓΗ
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ