Ο δρόμος της εσωτερικής αναζητήσεως στον Ηράκλειτο , ο δρόμος του Αρίου μέσα στους αιώνες, ο μόνος δρόμος της αυθεντικής επαναστάσεως του σήμερα.

.

«ἐδιζησάμην ἐμεωυτόν.»

Δηλαδή: «Αναζήτησα τον εαυτό μου»

«ἀνθρώποισι πᾶσι μέτεστι γινώσκειν ἑωυτοὺς καὶ σωφρονεῖν.»

Δηλαδή: Σ' όλους τους ανθρώπους έχει δοθεί η δυνατότητα για αυτογνωσία και σωφροσύνη.

«ψυχῆς πείρατα ἰὼν οὐκ ἂν ἐξεύροιο πᾶσαν ἐπιπορευόμενος ὁδόν· οὕτω βαθὺν λόγον ἔχει. »

Δηλαδή: Τα πέρατα της ψυχής δε θα βρείς προχωρώντας, όσο μακριά και αν σε φέρει ο δρόμος σου• τόσο βαθύ λόγο περιέχει.

«ψυχῆς ἐστι λόγος ἑωυτὸν αὔξων. »

Δηλαδή: Στην ψυχή μέσα υπάρχει λόγος που αυξάνει από τον εαυτό του.

 

«πολυμαθίη νόον ἔχειν οὐ διδάσκει.»

Δηλαδή: H πολυμάθεια δεν διδάσκει την βαθύτερη κατανόηση των πραγμάτων.

Είναι αδύνατον να μελετήσει κανείς τον άνθρωπο χωρίς να μελετήσει το σύμπαν όπως και είναι αδύνατον να μελετήσει το σύμπαν χωρίς να μελετήσει τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος είναι μια εικόνα του κόσμου. Δημιουργήθηκε από τους ίδιους νόμους που δημιούργησαν ολόκληρο τον κόσμο. Αν ο άνθρωπος γνώριζε και καταλάβαινε τον εαυτό του, θα γνώριζε και θα καταλάβαινε ολόκληρο τον κόσμο, όλους τους νόμους που δημιουργούνται και διέπουν τον κόσμο. Και αντίστροφα, μελετώντας τους νόμους που διέπουν τον κόσμο θα μάθαινε και θα καταλάβαινε τους νόμους που διέπουν τον ίδιο…

Με τα παραπάνω λίγα λόγια, ο Πήτερ Ουσπένσκι συνδέει τον εσωτερισμό με την κοσμολογία. Εάν θέλει κάποιος να προσεγγίσει τον Θεό ή να κατανοήσει καλύτερα τον κόσμο, το πρώτο που πρέπει να ανακαλύψει είναι το πώς να κοιτάξει βαθειά μέσα στην Ψυχή του.

Πως ανακάλυψε ο Ηράκλειτος την φιλοσοφία του;

«ἐδιζησάμην ἐμεωυτόν» απάντησε στο ερώτημα ο Ηράκλειτος. Δηλαδή «Αναζήτησα τον εαυτό μου». Όχι μέσα από την «πολυμάθεια», δηλαδή όχι μέσα από την συλλογή γνώσεων για τα φαινόμενα και για την ιστορία, ούτε προσπάθησε να συγκεντρώσει γνώσεις μέσα από ταξίδια και επαφές με πολλούς ανθρώπους.

Ο Ηράκλειτος «δεν ήταν μαθητής κανενός», γράφει ο Διογένης Λαέρτιος (IX, 5) «αλλά είπε ότι είχε αναζητήσει τον εαυτό του, και είχε μάθει τα πάντα από τον εαυτό του»

Ο «εαυτός» στον οποίον αναφέρεται ο Ηράκλειτος, δεν είναι το ψεύτικο «ΕΓΩ» με το οποίο και αυτοπροσδιορίζονται οι ανόητοι। Είναι ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΑΡΙΟΣ ΕΑΥΤΟΣ, που διέπεται από τον Κοσμικό και Θεϊκό Λόγο , την κρυμμένη Ουσία της Ψυχής, που βρίσκεται μέσα στην ίδια την Φύση του κάθε Αρίου ανθρώπου από την ίδια του την γένεση, είναι το στοιχείο εκείνο που τον προσδιορίζει ως ζωντανό κύτταρο ενός Ενιαίου Κοσμικού συμπαντικού οργανισμού.

Φανταστική απεικόνιση του Ηράκλειτου σε πίνακα του Γιοχάνες Μορέιλσε

Η διαδικασία αναζητήσεως της αληθινής γνώσεως, είναι λοιπόν κυρίως διαδικασία εσωτερικής αναζητήσεως. Αυτή η διαδικασία είναι ένας δρόμος που δεν έχει τέλος, ένας δρόμος στον οποίον ο συντονισμένος με την Κοσμική Θεϊκή πυξίδα Άριος άνθρωπος, οδεύει ανελικτικά προς την ίδια του την Πραγματική Φύση, κατά το Ηρακλείτειο πρόσταγμα «Αγχιβασίην» ή αλλιώς ακολουθώντας το «ντάρμα» του, όπως έλεγαν οι Άριοι Βραχμάνοι που μετοίκησαν στην Ινδία μεταφέροντας και εγκαθιστώντας εκεί την Αρία κοσμοαντίληψη και φιλοσοφία ως θεμέλιο για την ίδρυση του Ινδουισμού.

«Γένοιο οἷος ἐσσὶ µαθών» έλεγε ο Πίνδαρος, ενώ ο Πλούταρχος έγραψε ότι η ρήση που θαύμαζε περισσότερο ήταν το «Γνώθι σ’ αυτόν».

Ο δρόμος μέσα από τον οποίο ο Ηράκλειτος άντλησε τα συμπεράσματά του, είναι ο δρόμος στον οποίον «έψαχνε μόνος του», προσπαθώντας να ανακαλύψει την ίδια την Αληθινή του Φύση. Είναι ο δρόμος προς την μια και μοναδική Αλήθεια, προς το Έν, η οποία μπορεί να αναζητηθεί με την σκέψη και να προσεγγιστεί με την Ενόραση.

Το να αναζητήσει μέσα του κάποιος τις απαντήσεις για να προσεγγίσει την Αλήθεια, το να τις «εκμαιεύσει» από τον ίδιο τον Κοσμικό και Θεϊκό Λόγο που υπάρχει μέσα του, είναι και η μέθοδος που ακολουθεί και ολόκληρο το Πλατωνικό έργο, με το να βάζει ο Σωκράτης συνεχώς ερωτήσεις στον συνομιλητή του , βοηθώντας τον ώστε να αναζητήσει και να ανακαλύψει ο ίδιος μόνος του, ρωτώντας τον πραγματικό εαυτό του , τις απαντήσεις.

Παράλληλα με την Ενδοπαρατήρηση υπάρχει και η Εξωτερική Παρατήρηση. Αλλά η Ουσιώδης εξωτερική παρατήρηση, είναι αυτή που δεν εγκλωβίζεται στα φαινόμενα και σε όσα βλέπουν τα μάτια και ακούνε τα αυτιά, διότι αντιλαμβάνεται ότι ο κόσμος των υλικών αισθήσεων εξαπατά, αλλά γνωρίζει το πώς να «ακούει» και να «βλέπει» την Ουσία αλλά και την Ανουσιότητα πίσω από τα φαινόμενα, με τα «αυτιά» και τα μάτια του πραγματικού Νου , δηλαδή με τον Λόγο που έχει μέσα στην Ψυχή του.

Το έργο του Ηρακλείτου αποτελεί παράδειγμα αυτής της εσωτερικής και εξωτερικής παρατηρήσεως, που δεν αποτελούν διαφορετικούς δρόμους, αλλά κατ’ ουσίαν έναν και μοναδικό. Διότι μέσα στην Ψυχή του ανθρώπου, αλλά και σε κάθε τι σε αυτόν τον κόσμο, υπάρχει μια έκφραση της Κοσμικής Συμπαντικής Ψυχής, μια έκφραση του Ενός. Ο Κοινός Λόγος , βρίσκεται μέσα στα πάντα, και προσπαθώντας κάποιος να τον ανακαλύψει, είτε κοιτάζει μέσα στην Ψυχή του ψάχνοντας την Ουσία πίσω από το «φαίνεσθαι» του «εγώ», είτε κοιτάζει εξωτερικά ψάχνοντας την Ουσία πίσω από το «φαίνεσθαι» στην ίδια την Φύση, την ίδια ακριβώς Ουσία προσεγγίζει, τον Κοινό Λόγο του Ενός που βρίσκεται μέσα στα πάντα. Στο απόσπασμα από τον Πήτερ Ουσπένσκι που παραθέσαμε στην αρχή, εξηγείται με απόλυτη σαφήνεια γιατί αυτοί οι «δύο» δρόμοι παρατηρήσεως, αποτελούν έναν και μοναδικό.

Πώς λοιπόν κάποιος που λέει ότι είναι «επαναστάτης» μπορεί να συμβάλει στο να αλλάξει κάτι στον Κόσμο , εάν πρώτα από όλα δεν είναι ικανός να δει και να ξεχωρίσει την Ουσία από την Ανουσιότητα πίσω από τα Φαινόμενα γύρω του, αλλά και μέσα στον ίδιο του τον Εαυτό; Πως μπορεί να πολεμήσει κανείς τις αιτίες για όλα τα άσχημα της εποχής μας δηλαδή την ανουσιότητα, την αδικία, το ψέμα, την αναξιοκρατία, το χάος, την αταξία, την διαφθορά, την αυταπάτη, τον ατομικισμό, τον αποπροσανατολισμό από την Κοσμική πυξίδα , την αποκοπή του ανθρώπου από την ίδια του την Φύση και από τον Κοινό Λόγο κλπ, εάν όχι δεν είναι πρώτα ικανός να τα δώσει έναν τέτοιον αγώνα μέσα στον ίδιο του τον Εαυτό , αλλά ούτε καν έχει θέσει ποτέ ως στόχο του ένα τέτοιο ζήτημα;

Στην εποχή μας, η μόνη πραγματικά επαναστατική δράση, είναι μόνο αυτή που μπορεί να βοηθήσει τον Άριο άνθρωπο να ξαναβρεί τον Αληθινό Εαυτό του, να ξαναβρεί την ίδια την Φύση και την Φυλετική Ουσία της Ψυχής του, και να ζήσει τόσο ο ίδιος όσο και να δομήσει τις κοινωνίες του, με κριτήριο αυτήν την Φύση και αυτήν την Ουσία.

Επαναστατική δράση, σήμερα λοιπόν, δεν μπορεί να είναι παρά μόνο αυτή που πετυχαίνει την αναγέννηση του Αρίου Ανθρώπου, ο οποίος αφού ανακαλύψει την Ουσία της Ψυχής του, βρίσκει τον αληθινό του Δρόμο και αρχίζει να πορεύεται πλέον σε αυτόν, και η ανάπτυξη μιας, αρχικά έστω και ολιγάριθμης, εθνοφυλετικής κοινότητος Αρίων, που να διέπεται από τα πρότυπα της Αριανικότητος και της Ελληνικότητος, που εκπέμποντας το Φως, θα λειτουργεί ως κύτταρο μιας τέτοιας αναπλάσεως και αναγεννήσεως και για το υπόλοιπο έθνος.

Για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα, το μόνο που χρειαζόμαστε είναι δράση, δράση , δράση, αναφέρουν κάποιοι. Δεν θα έπρεπε όμως να τίθεται η δράση ως το κεντρικό ζήτημα, ούτε ως αυτοσκοπός , αλλά το ποια κοσμοθεωρία, ποιο πνεύμα και ποιες αξίες διέπουν την δράση όπως και ποια κοσμοθεωρία, ποιο πνεύμα και ποιες αξίες καλείται η δράση να υπηρετήσει. Δίχως αυτά να είναι καθορισμένα, ιδιαίτερα δε αν αυτά είναι παντελώς άγνωστα, τότε η «δράση» δεν αποτελεί στην πραγματικότητα δράση, διότι ασχολείται αποκλειστικά και μόνο με τα Φαινόμενα και όχι με την Ουσία, και κινείται αποκλειστικά και μόνο εγκλωβισμένη μέσα στα Φαινόμενα. Μια τέτοια «δράση» δεν διέπεται από απολύτως καμιά μεταφυσική Ουσία, και επομένως το μόνο αποτέλεσμα που μπορεί να έχει, είναι να αποτελεί έναν ακόμη κόκκο άμμου ανάμεσα στην αμμοθύελλα του υλιστικού χάους της εποχής της αποπνευματοποιήσεως. Το να αναλώνεται κανείς σε μια τέτοια «δράση» είναι τόσο χρήσιμη όσο και το να αναλώνεται κανείς καθημερινά ανοίγοντας τρύπες στο νερό της θάλασσας , στην παραλία ή στο λιμάνι της περιοχής του.

Γράφει ο Ιούλιος Έβολα:

Η παράδοση της δράσεως είναι γνώρισμα των Αριο-Δυτικών φυλών. Αυτή όμως η παράδοση άρχισε προοδευτικά να αλλοιώνεται. Με τον τρόπο αυτό η σύγχρονη Δύση κατέληξε να γνωρίζει και να εκτιμά μόνο μια λαϊκοποιημένη και υλιστική δράση, απογυμνωμένη από κάθε ίχνος μεταφυσικής επαφής – μια βέβηλη δράση που μοιραία ήταν καταδικασμένη να εκφυλιστεί σε πάθος και μανία, καταλήγοντας σε μια δράση για την δράση ή σ’ ένα γεγονός που συνδέεται μόνο με τις εξαρτώμενες από το χρόνο επιδράσεις. Σε μια τόσο εκφυλισμένη δράση δεν συναντώνται στον σύγχρονο κόσμο οι αυθεντικά θεωρητικές ασκητικές αξίες, αλλά μόνο μια νεφελώδης κουλτούρα και ένα ωχρό και συμβατικό πιστεύω.

O μεγάλος ιερός πόλεμος ανήκει στην πνευματική αξία. Ο μικρός ιερός πόλεμος, είναι ο φυσικός, ο υλιστικός αγών, η μάχη που δίδεται στον εξωτερικό πόλεμο. Ο μεγάλος ιερός πόλεμος είναι ο αγών του ανδρός εναντίον των εχθρών που βρίσκονται μέσα του. Συγκεκριμένα είναι ο αγών του υπερφυσικού στοιχείου του ανθρώπου εναντίον οτιδήποτε, που θεωρείται ενστικτώδες, που συνδέεται με πάθη, που είναι χαώδες, στο έλος των δυνάμεων της φύσεως.

Στο πλαίσιο της ηρωικής παραδόσεως ο μικρός ιερός πόλεμος –δηλαδή ο πόλεμος νοούμενος ως εξωτερικός αγών- μπορεί να χρησιμεύσει μόνο εις το μέσον δια του οποίου πραγματοποιείται ο μεγάλος ιερός πόλεμος...Στο μέτρο κατά το οποίο ο πολεμιστής είναι πρόθυμος να πολεμήσει μέσα στα πλαίσια της αγνότητος και του απολύτου, σπάζει τα δεσμά του ανθρωπίνου, κάνει έκκληση στο Θεό, νοούμενο σαν μεταφυσικό σχήμα, συγκεντρώνει επάνω του αυτή τη ζώσα δύναμη, και συναντά μέσα σ’ αυτή, τη Θεία φώτιση και την απελευθέρωσή του.

Η μελέτη λοιπόν και η συνειδητοποίηση των εννοιών που περιγράφουμε εδώ μέσα από αναφορές στην αρχαία Ελληνική φιλοσοφία, δεν αποτελεί κάποια «εμμονή σε μελέτη αρχαίων κειμένων» , ούτε κάποια «αρχαιοπληξία», αλλά αποτελεί καταγραφή της Επαναστατικής μας Κοσμοθεάσεως, που είναι τόσο παλαιά όσο και ο Ήλιος και θα είναι καθημερινά τόσο νέα, όσο και η κάθε νέα Αυγή.

Για να υπάρξει οποιαδήποτε επαναστατική δράση, απαραίτητη δεν είναι απλώς κάποια «μελέτη» αυτών των αξιών, αλλά η ύπαρξη μιας κοινότητος που διέπεται από αυτές τις αιώνιες αρχές και αξίες, με ζωντανό βίωμα κάθε στιγμής της ζωής των μελών της αυτήν ακριβώς την κοσμοθέαση, και στόχο μια επανάσταση που να βασίζεται στην αφύπνιση του Αρίου ανθρώπου, μέσα από τον αγώνα για μεταλαμπάδευση αυτών ακριβώς των αιώνιων αξιών και αυτής ακριβώς της αιώνιας Αρίας και Ελληνικής κοσμοθεάσεως!

Έτσι λοιπόν, όλα αυτά στα οποία αναφερόμαστε εδώ, δεν αποτελούν ούτε «αρρωστημένη αρχαιοπληξία» ούτε «ξεπερασμένες φιλοσοφίες» κατάλληλες για να ασχολούνται μαζί τους κάποιοι «αναλισκόμενοι με αρρωστημένο ενδιαφέρον με τα Αρχαία κείμενα και τους αρχαιολογικούς χώρους» που θέλουν να κάνουμε προς τα πίσω «ένα άλμα 2000 ετών» όπως έγραψαν για την Αιώνια Αρία και Ελληνική κοσμοθέαση και στάση ζωής κάποιοι διανοητικά και πνευματικά ανάπηροι στην ιστοσελίδα κάποιου «κόμματος» ή μάλλον κώματος, στο οποίο κατά τα άλλα παριστάνουν ταυτόχρονα και τους «εθνικιστές» και τους «επαναστάτες» και μάλιστα με ψευδεπίγραφες αναφορές και στην Αρχαία Ελλάδα. Αλλά αυτός ΕΙΝΑΙ Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ και ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ, Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΑΣ ΦΥΛΕΤΙΚΗΣ ΜΑΣ ΨΥΧΗΣ και οτιδήποτε λιγότερο από αυτόν, οποιαδήποτε υποχώρηση από την αυθεντική κοσμοθέαση και την βιωματική διάσταση και το αιώνιο πρότυπο ζωής της Αριανικότητος και της Ελληνικότητος, όχι μόνο δεν θα μπορούσε να έχει οποιοδήποτε -έστω και σε ελάχιστο βαθμό- θετικό κατ’ ουσίαν αποτέλεσμα, αλλά το μοναδικό αποτέλεσμα που δύναται να έχει και που έχει, είναι η ξεκάθαρη συνέργεια και συμβολή στο να συντηρείται η άθλια κοινωνική και πολιτική κατάσταση που την ζούμε σήμερα.

Διότι δεν είμαστε ούτε εμείς, ούτε τα «αρχαία κείμενα» που μιλούν και φωνάζουν να αφυπνιστούμε, αλλά ο ίδιος ο Λόγος που περιέχεται μέσα στην ίδια μας την Αληθινή Φύση, είναι η Φωνή και το Πνεύμα των Αρίων προγόνων μας που μας καλεί να επιστρέψουμε στον Δρόμο της ίδιας μας της Φύσεως, ανακαλύπτοντας τον Αληθινό μας Εαυτό। Αυτό το Πνεύμα είναι που εκφράστηκε όχι μόνο στην Αρχαία Ελλάδα, αλλά διαχρονικά και αιώνια σε κάθε φωτεινή έκφραση του Αρίου ανθρώπου. Από την Υπερβόρεια Θούλη, την αρχαία Σπάρτη και τα Ομηρικά Έπη, τον Μέγα Αλέξανδρο , τους προσωκρατικούς φιλοσόφους, τον Πλάτωνα και τους νεοπλατωνικούς, την Νορδική Μυθολογία , την Μπαγκαβάτ Γκιτά και τις Βέδες των Αρίων Βραχμάνων, το πνεύμα των Ιπποτών της μεσαιωνικής Ευρώπης , τους ήρωες του '21, και τους σύγχρονους διανοητές και αγωνιστές των αυθεντικών εθνοφυλετικών κινημάτων του 20ου αιώνος και μέχρι σήμερα, αυτό το πνεύμα του αυθεντικού Αρίου και Ελληνικού πολιτισμού, κοσμοθεάσεως και στάσεως ζωής, είναι που δίνει και την μοναδική σύγχρονη και ταυτόχρονα προαιώνια, επαναστατική απάντηση και διέξοδο σε όλα τα μεγάλα προβλήματα της εποχής μας. Αυτό ακριβώς το πνεύμα, την στάση ζωής και την κοσμοθέαση , αυτό το φωτεινό πρότυπο είναι που καλούμαστε να ενσαρκώσουμε, αν θέλουμε να λεγόμαστε επαναστάτες.

Όσοι προτιμούν να μην ακούν αυτήν την Φωνή που τους καλεί και να μην μπουν στον δρόμο της Αυθεντικής Αφυπνίσεως, γιατί όπως λένε «έχουν να ασχοληθούν με πιο σημαντικά θέματα και επίκαιρα θέματα από αρχαία κείμενα και ξεπερασμένες από τον χρόνο φιλοσοφίες» (όπως με «μυστικές δημοσκοπήσεις», δημοτικές εκλογές, ετήσια μνημόσυνα, γελοίες τηλεοπτικές εμφανίσεις κλπ) θα παραμείνουν κοιμισμένοι και συνεργοί σε όλα όσα γίνονται σήμερα σε αυτόν τον κόσμο.

("τοὺς καθεύδοντας ἐργάτας εἶναι καὶ συνεργοὺς τῶν ἐν τῷ κόσμῳ γινομένων."- Hράκλειτος.)

 

Πηγή : Άγχιβασίην

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ