Μια όμορφη ιστορία για ένα ίντιγκο παιδί, από το Group και τον Steve Rother.
Καθίστε αναπαυτικά και ακούστε:
Η Άννα ήταν ένα ίντιγκο παιδί 12 χρονών που αντιμετώπιζε με πολύ μεγάλη δυσκολία το Παιχνίδι της Ελεύθερης Επιλογής – το παιχνίδι που όλοι έχουμε έρθει να παίξουμε πάνω στη Γη
. Από το δωμάτιό της κάθε πρωί πριν την αυγή, ακουγόταν μόνο ο λυγμός της ψυχής της. Είχε ελάχιστους φίλους και με δυσκολία επικοινωνούσε με τα άλλα παιδιά της τάξης της στο σχολείο. Οι δάσκαλοί της την αντιμετώπιζαν ως ένα προβληματικό παιδί. Ένιωθε ότι βρισκόταν πάντα έξω και προσπαθούσε να κοιτάζει μέσα. Η σχέση με τη μητέρα της ήταν το ίδιο κακή και πολύ συχνά τσακωνόντουσαν οι δυο τους. Παρόλο που είχε μια εσωτερική αίσθηση γνώσης, ήταν μελαγχολική και είχε σχεδόν παραιτηθεί από τη ζωή. Στην ηλικία των 12 ετών η Άννα ήθελε να γυρίσει σπίτι.
Νιώθοντας τη σύγχυση που περνούσε, το Πνεύμα της μίλησε απευθείας: «Άννα, αν το θέλεις πολύ μπορείς να φύγεις, αλλά πρώτα πήγαινε στον κήπο και τέντωσε το χέρι σου μπροστά σου». Η Άννα με μεγάλη έκπληξη άκουγε το Πνεύμα να της μιλάει με τόσο άμεσο τρόπο. Ήταν κάτι που της συνέβαινε για πρώτη φορά. Σκέφτηκε λίγο αυτά που της είπε το Πνεύμα… ήταν αλήθεια πως δεν μπορούσε να καταλάβει πώς αυτό θα την βοηθούσε, αλλά αποφάσισε να δοκιμάσει.
Το επόμενο πρωινό βγήκε έξω στον κήπο. Ο ήλιος μόλις ανέτειλε στον ουρανό και τα πάντα είχαν αποκτήσει μια κοκκινωπή χροιά. Κοίταξε γύρω της μήπως και κάποιος παρακολουθούσε και στη συνέχεια έκλεισε τα μάτια, τέντωσε το χέρι της μπροστά της όπως την είχε συμβουλέψει το Πνεύμα και περίμενε. Μερικά λεπτά αργότερα αισθάνθηκε ένα γαργάλημα στο δάχτυλο και άνοιξε τα μάτια. Ένα μικρό καστανό πουλάκι είχε καθίσει πάνω στο τεντωμένο δάχτυλο της Άννας.
«Γεια σου αγαπημένη μου», της είπε το πουλάκι. Τα μάτια της κοπέλας γέμισαν με δάκρυα, καθώς αισθήματα από το σπίτι, σχεδόν ξεχασμένα, την πλημμύρισαν με μνήμες. Σκούπισε τα δάκρυα και κοίταξε γύρω. Ονειρευόταν ή ήταν πραγματικά όλα όσα ζούσε; Το πουλί μιλούσε στ’ αλήθεια;
Και τότε το πουλί ξαναμίλησε: «Είμαι εδώ για να σε βοηθήσω να θυμηθείς, Άννα. Έχεις έρθει εδώ μ’ ένα σκοπό, και αν φύγεις, ο σκοπός αυτός θα μείνει ανεκπλήρωτος». Δάκρυα χαράς κύλησαν και πάλι από τα μάτια της καθώς η Άννα ένιωθε για πρώτη φορά μια γεύση ελπίδας. Η αχνή γνώση ότι είχε σκοπό της έδινε κουράγιο και η μαγεία φόρτισε τον αέρα του κήπου καθώς το μικρό πουλί άρχισε μια συζήτηση μαζί της που κράτησε περίπου μια ώρα. Όλη εκείνη την ώρα η Άννα έκλαιγε, επειδή τόσα πολλά απελευθερώνονταν από μέσα της.
Από την κουζίνα άκουσε τη μαμά της να ξεκινά τις δουλειές της ημέρας. Φοβήθηκε ότι η ώρα με το μαγικό πουλί είχε φτάσει στο τέλος της. «Μη φοβάσαι, Άννα, θα μιλήσουμε και πάλι. Θα είμαι κοντά σου πάντοτε. Δεν έχεις παρά να έρχεσαι στον κήπο και να απλώνεις το χέρι σου – κι εγώ θα σου απαντώ». Εκείνη την ημέρα, ο δάσκαλος δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί το κορίτσι έκλαιγε ασταμάτητα. Νόμιζε πως κάτι κακό της είχε συμβεί, αλλά η Άννα ήξερε πως όλα ήταν εντάξει. Μερικές φορές αμφέβαλε αν όντως τα πράγματα είχαν όπως είχαν. Μήπως τα έφτιαξε με το νου της; Τότε αντιλήφθηκε ότι ακόμα και αν το πουλί δεν ήταν παρά κατασκεύασμα της φαντασίας της, δεν είχε σημασία. Τα αισθήματα από το σπίτι που είχε νιώσει, την έκαναν να είναι πλήρης και δεν ήταν πρόθυμη να τα αφήσει να φύγουν.
Από εκείνη την ημέρα, η Άννα σηκωνόταν λίγο πριν την αυγή, έβγαινε στον κήπο και μιλούσε με το καφετί πουλί. Μιλούσαν για πολλά πράγματα και το πουλί της δίδασκε μαθήματα ζωής. Το κορίτσι τα άκουγε με χαρά, ακόμα και αν αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να αλλάξει δύσκολα πράγματα από τον εαυτό της. Το πουλί της θύμιζε καθημερινά ότι είχε τη δύναμη να αλλάξει την πραγματικότητά της μέσα από τις επιλογές της. Το μικρό πουλί έδινε τόνους μαγείας στη ζωή της νεαρής Άννας.
Μέρα τη μέρα η ζωή της άλλαζε. Στο σχολείο απόκτησε περισσότερους φίλους που τη σέβονταν και την αγαπούσαν. Οι δάσκαλοί της άλλαξαν και έγιναν πιο φιλικοί. Ακόμα και η μητέρα της τα πήγαινε καλύτερα μαζί της και κατόρθωσαν να επικοινωνούν μετά από τόσα χρόνια. Ένα πρωί η Άννα αναλογίστηκε πόσα είχε καταφέρει σε λίγους μήνες. Ένιωθε να έχει κάνει πρόοδο προς την ευτυχία, τόση όση δεν είχε καταφέρει στα προηγούμενα 12 χρόνια. Ευχαρίστησε το πουλί για το μαγικό του δώρο. Το πουλί τότε απάντησε: «Αγαπημένη μου Άννα, δεν μπορώ να σου δώσω αυτό που ήδη κατέχεις. Έργο μου ήταν να είμαι ο καθρέφτης σου για να βλέπεις τον αληθινό σου εαυτό και να θυμάσαι τη δύναμή σου. Σε παρακαλώ να μη ξεχάσεις ποτέ ότι η δύναμη της αλλαγής υπάρχει μέσα σου, όχι έξω. Επέλεξες να πειραματιστείς με αυτή τη δύναμη και έτσι άλλαξες την πραγματικότητά σου».
Οι καλύτερες ώρες της ημέρας για την Άννα ήταν εκείνες που περνούσε κάθε πρωί στον κήπο, παρέα με τον αγαπημένο της μικρό δάσκαλο. Ένα πρωί η Άννα σηκώθηκε νωρίτερα από το συνηθισμένο. Ένιωθε μιαν αλλαγή στην ενέργεια και θυμήθηκε τα λόγια του πουλιού για τις αλλαγές της ενέργειας και πως αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι εξελίσσονται. Η αλλαγή είναι απαραίτητο κομμάτι της πνευματικής προόδου. Η αλλαγή είναι που δημιουργεί τη μαγεία που ψάχνουμε. Με αυτές τις σκέψεις στο νου της κατέβηκε στον κήπο για να ρωτήσει το πουλί. Τέντωσε το χέρι της και περίμενε. Εκείνη τη μέρα το πουλάκι δεν εμφανίστηκε.
Με τη βοήθεια όλων όσων είχε μάθει, η Άννα εμπιστεύτηκε τα αισθήματά της παρά τις σκέψεις της. Ήταν η κατάλληλη ευκαιρία να χρησιμοποιήσει τη διαίσθησή της. Μέσα στην καρδιά της ένιωθε ότι ο φίλος της ήταν καλά. Κι αυτή ένιωθε καλά, τίποτα κακό δεν είχε συμβεί. Κι όμως, η παρέα του της έλειπε. Σκεφτόταν όλα όσα την είχε διδάξει και παραξενεύτηκε που το πρώτο πράγμα που της είχε πει ήταν ότι ποτέ δεν θα την εγκατέλειπε. Προσπάθησε να μιλήσει στο πουλί σαν να ήταν μπροστά της, μπορούσε ακόμα και να νιώθει το οικείο του γαργάλημα πάνω στο δάχτυλο του χεριού της. Παραξενεύτηκε ότι όποια ερώτηση και αν της ερχόταν στο νου να το ρωτήσει, αυτόματα γνώριζε την απάντηση μέσα της. Από τότε, η Άννα συνέχισε να κατεβαίνει στον κήπο και να απλώνει το χέρι της περιμένοντας τον αγαπημένο της φίλο. Στην αρχή τα δάκρυα μούσκευαν το πρόσωπό της. Το μικρό πουλί δεν ξανακάθισε στο δάχτυλό της.
Καθώς τα χρόνια περνούσαν, οι δάσκαλοι έμαθαν τελικά πως η Άννα δεν ήταν προβληματικό παιδί, αλλά όπως πολλά άλλα παιδιά, βρισκόταν πιο πέρα από εκείνα που μπορούσε να τη διδάξει το σχολείο. Η Άννα τους βοήθησε να προσαρμόσουν τη διδασκαλία στη σκέψη των παιδιών που έρχονταν. Η ημέρα που αποφοίτησε από το σχολείο ήταν όντως μια σπουδαία μέρα. Τώρα γνώριζε ότι είχε παίξει ένα πολύ σημαντικό ρόλο στη βελτίωση της εκπαίδευσης για τα ίντιγκο παιδιά που όλο και πλήθαιναν. Έγινε μια καλή θεραπεύτρια και βοήθησε χιλιάδες ανθρώπους να πάρουν πίσω τη δύναμή τους και να αλλάξουν την πραγματικότητά τους. Τις οδηγίες τις έπαιρνε από την καρδιά της. Μόλις έκανε μια ερώτηση, καταλάβαινε ότι της ερχόταν και η απάντηση από μέσα της. Ποτέ δεν ξέχασε το μικρό πουλί που της είχε μάθει όλα όσα ήξερε. Έχτισε μάλιστα ένα άσυλο για πουλιά μέσα στον κήπο του σπιτιού της. Οι άνθρωποι την αποκαλούσαν η ‘κυρία των πουλιών’, κάτι που την γέμιζε με υπερηφάνεια.
Μετά από χρόνια, η Άννα απόκτησε έναν εγγονό με τον οποίο ένιωθε πολύ μεγάλο σύνδεσμο, κάτι που ξεπερνούσε τα όρια ετούτης της ζωής. Τη μέρα που γεννήθηκε ο μικρός, ένιωσε πως είχε μαζί του ένα συμβόλαιο. Απλά περίμενε πού θα τους έβγαζε αυτό. Μια μέρα ο μικρός επισκέφτηκε το σπίτι της γιαγιάς του. Με μεγάλη περιέργεια επεξεργαζόταν τα πολλά αγάλματα πουλιών που έβλεπε. Την προσοχή του τράβηξε το άγαλμα ενός μικρού πουλιού σε καφέ χρώμα. «Ξέρεις, γιαγιά, αυτό μοιάζει με το μικρό πουλί που βρίσκεται πάντα πάνω στον ώμο σου», της είπε.
Τα λόγια του την χτύπησαν με τέτοια δύναμη που την έκαναν να παραπατήσει. Σκέφτηκε τη μέρα στον κήπο, τότε που το πουλάκι δεν ξαναφάνηκε… και κατάλαβε ότι είχε προοδεύσει αρκετά σε συχνότητα δονήσεων και το πουλί μπορούσε πλέον να κάθεται άνετα στον ώμο της αντί στο δάχτυλό της. Η Άννα είχε τόσο συνηθίσει να κοιτάζει για το πουλί στο δάχτυλό της, που δεν γνώριζε ότι το πουλί βρισκόταν πάνω στον ώμο της, ακόμα πιο κοντά της, καθώς της ψιθύριζε κατευθείαν στο αυτί. Τη στιγμή εκείνη το συμβόλαιο με τον εγγονό της ολοκληρώθηκε. Τα δάκρυα κύλησαν ξανά πάνω στα μάγουλά της και η σιγή τόσων χρόνων έσπαγε καθώς το μικρό πουλί της παιδικής της ηλικίας της μιλούσε ξανά: «Ναι, αγαπημένη μου Άννα, σου είπα ότι δεν θα σε εγκαταλείψω ποτέ, και δεν έφυγα. Είμαι τόσο περήφανος για σένα, επειδή τη μέρα που προσγειώθηκα στον ώμο σου είχες μιαν επιλογή. Θα μπορούσες να στεκόσουν για πάντα κοιτώντας το χέρι σου, περιμένοντας τις οδηγίες που είχες συνηθίσει να λαμβάνεις από έξω. Αλλά αποφάσισες να προχωρήσεις με τη γνώση που κουβαλούσες μέσα σου. Αυτό λέγεται συγχώνευση με το Πνεύμα και άνοιγμα προς τον ανώτερο εαυτό σου. Δεν είσαι χώρια από το Πνεύμα, όπως τα ανθρώπινα μάτια σου μπορεί να σε κάνουν να πιστεύεις. Δεν είσαι χώρια επειδή είσαι ένα μαζί του και με εμένα. Περπάτα στα εγκόσμια με το Πνεύμα κοντά σου, στον ώμο σου, και τόλμα να δημιουργήσεις τη μαγεία που αναζητάς. Έπραξες καλά, Άννα. Ολοκλήρωσες τον υψηλότερο σκοπό σου, που είναι, να μάθεις να βαδίζεις με το Πνεύμα».
Ακούγοντάς τα όλα αυτά η Άννα ένιωσε απόλυτη ευτυχία και ικανοποίηση.
Και έτσι είναι.
Επιλέγοντας τη δική σας Άποψη
Όπως η Άννα, έτσι κι εσείς όλοι έχετε επιλογές. Αν κρατάτε το χέρι σας τεντωμένο, αλλά το πουλάκι δεν εμφανίζεται, μπορείτε να επιλέξετε την άποψη ότι κάτι έχει πάει στραβά, κάπου έγινε λάθος, ή αντίθετα, να το δείτε σαν ευκαιρία για να προχωρήσετε σε ανώτερα επίπεδα. Η επιλογή που θα κάνετε θα καθορίσει το αποτέλεσμα. Η Άννα θα μπορούσε να έχει ξοδέψει την υπόλοιπη ζωή της σ’ εκείνο τον κήπο περιμένοντας την επιστροφή του πουλιού, αλλά επέλεξε να εφαρμόσει στη ζωή της όλα όσα είχε μάθει. Παρόλο που το πουλί δεν υπήρχε πια στο δάχτυλό της, η καθοδήγηση δεν την εγκατέλειψε. Κάντε χώρο στη ζωή σας για κάτι ανώτερο και η καθοδήγησή σας θα εκατονταπλασιαστεί. Προχωρήστε στα σκοτεινά μονοπάτια με τη γνώση ότι έχετε καθοδήγηση, και η καθοδήγηση θα είναι δική σας. Απολαύστε τις στιγμές που το πουλί βρίσκεται πάνω στο δάχτυλό σας αλλά να είστε έτοιμοι να ακούτε την καθοδήγηση καθώς αυτό κάθεται κοντύτερα, στον ώμο σας. Ακολουθήστε την αγάπη και θα σας οδηγήσει Σπίτι. Ακολουθήστε την αγάπη και θα σας οδηγήσει στο να δημιουργήσετε το Σπίτι στον πλανήτη Γη.
Αναμειγνύοντας τη Μαγεία με τα Εγκόσμια
Τολμήστε να φέρετε τη μαγεία σας στον κόσμο καθώς βαδίζετε στη ζωή σας. Η ανθρωπότητα έχει βαθιά μέσα της φυτεμένη την ανάγκη για αλλαγή. Ακόμα και η πιο συναρπαστική εμπειρία γίνεται βαρετή όταν επαναλαμβάνεται. Προσκαλέστε την αλλαγή και μη γιορτάζετε για την απώλεια του παλιού, αλλά αγκαλιάστε τις δυνατότητες του νέου. Ανακαλύψτε την μαγεία που έχει να σας προσφέρει η κάθε εμπειρία που βιώνετε την κάθε μέρα και η μαγεία θα πολλαπλασιαστεί. Αν δυσκολευτείτε να βρείτε κάτι μαγικό, κοιτάξτε ο ένας τον άλλο και η μαγεία θα αναδυθεί στην επιφάνεια. Σίγουρα θα την βρείτε επειδή είστε μαγικά πλάσματα. Στρέψτε τη μαγεία στις δουλειές και στις κυβερνήσεις σας και παρατηρήστε καθώς και αυτές θα αλλάζουν σε πραγματικότητες υψηλότερης δόνησης. Περιμένετε να σας συμβεί το θαύμα και στη συνέχεια δημιουργείστε το. Είναι τιμή μας να βρισκόμαστε εδώ κατά τη διάρκεια του βήματος που θα κάνετε προς τις ανώτερες δονήσεις. Διευρύνετε το άγγιγμά σας προς το σπίτι. Κι εμείς επίσης, τεντώνουμε τα χέρια μας για να πιάσουμε τα δικά σας και να σας βοηθήσουμε να επιστρέψετε σπίτι. Δεν βαδίζετε μόνοι. Βαδίστε με υπερηφάνεια με τη ‘σανίδα’ σας στον ώμο. Μεταχειριστείτε ο ένας τον άλλο με σεβασμό, φροντίστε ο ένας τον άλλο και παίζετε καλά μαζί.
Το Group
(Το Group δεν το ανέφερε, αλλά το πουλάκι ήταν ένα μικρό σπουργίτι, που συμβολίζει το ανακάτεμα των εγκόσμιων με τα Μαγικά).
Κάθε φορά που βλέπω ένα σπουργίτι, θυμάμαι αυτή την ιστορία. Ελπίζω κι εσείς το ίδιο.
Την αγάπη μου,
Steve Rother
Μετάφραση: Αγγελική Νατσούλη
πηγη
Η Άννα ήταν ένα ίντιγκο παιδί 12 χρονών που αντιμετώπιζε με πολύ μεγάλη δυσκολία το Παιχνίδι της Ελεύθερης Επιλογής – το παιχνίδι που όλοι έχουμε έρθει να παίξουμε πάνω στη Γη
. Από το δωμάτιό της κάθε πρωί πριν την αυγή, ακουγόταν μόνο ο λυγμός της ψυχής της. Είχε ελάχιστους φίλους και με δυσκολία επικοινωνούσε με τα άλλα παιδιά της τάξης της στο σχολείο. Οι δάσκαλοί της την αντιμετώπιζαν ως ένα προβληματικό παιδί. Ένιωθε ότι βρισκόταν πάντα έξω και προσπαθούσε να κοιτάζει μέσα. Η σχέση με τη μητέρα της ήταν το ίδιο κακή και πολύ συχνά τσακωνόντουσαν οι δυο τους. Παρόλο που είχε μια εσωτερική αίσθηση γνώσης, ήταν μελαγχολική και είχε σχεδόν παραιτηθεί από τη ζωή. Στην ηλικία των 12 ετών η Άννα ήθελε να γυρίσει σπίτι.
Νιώθοντας τη σύγχυση που περνούσε, το Πνεύμα της μίλησε απευθείας: «Άννα, αν το θέλεις πολύ μπορείς να φύγεις, αλλά πρώτα πήγαινε στον κήπο και τέντωσε το χέρι σου μπροστά σου». Η Άννα με μεγάλη έκπληξη άκουγε το Πνεύμα να της μιλάει με τόσο άμεσο τρόπο. Ήταν κάτι που της συνέβαινε για πρώτη φορά. Σκέφτηκε λίγο αυτά που της είπε το Πνεύμα… ήταν αλήθεια πως δεν μπορούσε να καταλάβει πώς αυτό θα την βοηθούσε, αλλά αποφάσισε να δοκιμάσει.
Το επόμενο πρωινό βγήκε έξω στον κήπο. Ο ήλιος μόλις ανέτειλε στον ουρανό και τα πάντα είχαν αποκτήσει μια κοκκινωπή χροιά. Κοίταξε γύρω της μήπως και κάποιος παρακολουθούσε και στη συνέχεια έκλεισε τα μάτια, τέντωσε το χέρι της μπροστά της όπως την είχε συμβουλέψει το Πνεύμα και περίμενε. Μερικά λεπτά αργότερα αισθάνθηκε ένα γαργάλημα στο δάχτυλο και άνοιξε τα μάτια. Ένα μικρό καστανό πουλάκι είχε καθίσει πάνω στο τεντωμένο δάχτυλο της Άννας.
«Γεια σου αγαπημένη μου», της είπε το πουλάκι. Τα μάτια της κοπέλας γέμισαν με δάκρυα, καθώς αισθήματα από το σπίτι, σχεδόν ξεχασμένα, την πλημμύρισαν με μνήμες. Σκούπισε τα δάκρυα και κοίταξε γύρω. Ονειρευόταν ή ήταν πραγματικά όλα όσα ζούσε; Το πουλί μιλούσε στ’ αλήθεια;
Και τότε το πουλί ξαναμίλησε: «Είμαι εδώ για να σε βοηθήσω να θυμηθείς, Άννα. Έχεις έρθει εδώ μ’ ένα σκοπό, και αν φύγεις, ο σκοπός αυτός θα μείνει ανεκπλήρωτος». Δάκρυα χαράς κύλησαν και πάλι από τα μάτια της καθώς η Άννα ένιωθε για πρώτη φορά μια γεύση ελπίδας. Η αχνή γνώση ότι είχε σκοπό της έδινε κουράγιο και η μαγεία φόρτισε τον αέρα του κήπου καθώς το μικρό πουλί άρχισε μια συζήτηση μαζί της που κράτησε περίπου μια ώρα. Όλη εκείνη την ώρα η Άννα έκλαιγε, επειδή τόσα πολλά απελευθερώνονταν από μέσα της.
Από την κουζίνα άκουσε τη μαμά της να ξεκινά τις δουλειές της ημέρας. Φοβήθηκε ότι η ώρα με το μαγικό πουλί είχε φτάσει στο τέλος της. «Μη φοβάσαι, Άννα, θα μιλήσουμε και πάλι. Θα είμαι κοντά σου πάντοτε. Δεν έχεις παρά να έρχεσαι στον κήπο και να απλώνεις το χέρι σου – κι εγώ θα σου απαντώ». Εκείνη την ημέρα, ο δάσκαλος δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί το κορίτσι έκλαιγε ασταμάτητα. Νόμιζε πως κάτι κακό της είχε συμβεί, αλλά η Άννα ήξερε πως όλα ήταν εντάξει. Μερικές φορές αμφέβαλε αν όντως τα πράγματα είχαν όπως είχαν. Μήπως τα έφτιαξε με το νου της; Τότε αντιλήφθηκε ότι ακόμα και αν το πουλί δεν ήταν παρά κατασκεύασμα της φαντασίας της, δεν είχε σημασία. Τα αισθήματα από το σπίτι που είχε νιώσει, την έκαναν να είναι πλήρης και δεν ήταν πρόθυμη να τα αφήσει να φύγουν.
Από εκείνη την ημέρα, η Άννα σηκωνόταν λίγο πριν την αυγή, έβγαινε στον κήπο και μιλούσε με το καφετί πουλί. Μιλούσαν για πολλά πράγματα και το πουλί της δίδασκε μαθήματα ζωής. Το κορίτσι τα άκουγε με χαρά, ακόμα και αν αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να αλλάξει δύσκολα πράγματα από τον εαυτό της. Το πουλί της θύμιζε καθημερινά ότι είχε τη δύναμη να αλλάξει την πραγματικότητά της μέσα από τις επιλογές της. Το μικρό πουλί έδινε τόνους μαγείας στη ζωή της νεαρής Άννας.
Μέρα τη μέρα η ζωή της άλλαζε. Στο σχολείο απόκτησε περισσότερους φίλους που τη σέβονταν και την αγαπούσαν. Οι δάσκαλοί της άλλαξαν και έγιναν πιο φιλικοί. Ακόμα και η μητέρα της τα πήγαινε καλύτερα μαζί της και κατόρθωσαν να επικοινωνούν μετά από τόσα χρόνια. Ένα πρωί η Άννα αναλογίστηκε πόσα είχε καταφέρει σε λίγους μήνες. Ένιωθε να έχει κάνει πρόοδο προς την ευτυχία, τόση όση δεν είχε καταφέρει στα προηγούμενα 12 χρόνια. Ευχαρίστησε το πουλί για το μαγικό του δώρο. Το πουλί τότε απάντησε: «Αγαπημένη μου Άννα, δεν μπορώ να σου δώσω αυτό που ήδη κατέχεις. Έργο μου ήταν να είμαι ο καθρέφτης σου για να βλέπεις τον αληθινό σου εαυτό και να θυμάσαι τη δύναμή σου. Σε παρακαλώ να μη ξεχάσεις ποτέ ότι η δύναμη της αλλαγής υπάρχει μέσα σου, όχι έξω. Επέλεξες να πειραματιστείς με αυτή τη δύναμη και έτσι άλλαξες την πραγματικότητά σου».
Οι καλύτερες ώρες της ημέρας για την Άννα ήταν εκείνες που περνούσε κάθε πρωί στον κήπο, παρέα με τον αγαπημένο της μικρό δάσκαλο. Ένα πρωί η Άννα σηκώθηκε νωρίτερα από το συνηθισμένο. Ένιωθε μιαν αλλαγή στην ενέργεια και θυμήθηκε τα λόγια του πουλιού για τις αλλαγές της ενέργειας και πως αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι εξελίσσονται. Η αλλαγή είναι απαραίτητο κομμάτι της πνευματικής προόδου. Η αλλαγή είναι που δημιουργεί τη μαγεία που ψάχνουμε. Με αυτές τις σκέψεις στο νου της κατέβηκε στον κήπο για να ρωτήσει το πουλί. Τέντωσε το χέρι της και περίμενε. Εκείνη τη μέρα το πουλάκι δεν εμφανίστηκε.
Με τη βοήθεια όλων όσων είχε μάθει, η Άννα εμπιστεύτηκε τα αισθήματά της παρά τις σκέψεις της. Ήταν η κατάλληλη ευκαιρία να χρησιμοποιήσει τη διαίσθησή της. Μέσα στην καρδιά της ένιωθε ότι ο φίλος της ήταν καλά. Κι αυτή ένιωθε καλά, τίποτα κακό δεν είχε συμβεί. Κι όμως, η παρέα του της έλειπε. Σκεφτόταν όλα όσα την είχε διδάξει και παραξενεύτηκε που το πρώτο πράγμα που της είχε πει ήταν ότι ποτέ δεν θα την εγκατέλειπε. Προσπάθησε να μιλήσει στο πουλί σαν να ήταν μπροστά της, μπορούσε ακόμα και να νιώθει το οικείο του γαργάλημα πάνω στο δάχτυλο του χεριού της. Παραξενεύτηκε ότι όποια ερώτηση και αν της ερχόταν στο νου να το ρωτήσει, αυτόματα γνώριζε την απάντηση μέσα της. Από τότε, η Άννα συνέχισε να κατεβαίνει στον κήπο και να απλώνει το χέρι της περιμένοντας τον αγαπημένο της φίλο. Στην αρχή τα δάκρυα μούσκευαν το πρόσωπό της. Το μικρό πουλί δεν ξανακάθισε στο δάχτυλό της.
Καθώς τα χρόνια περνούσαν, οι δάσκαλοι έμαθαν τελικά πως η Άννα δεν ήταν προβληματικό παιδί, αλλά όπως πολλά άλλα παιδιά, βρισκόταν πιο πέρα από εκείνα που μπορούσε να τη διδάξει το σχολείο. Η Άννα τους βοήθησε να προσαρμόσουν τη διδασκαλία στη σκέψη των παιδιών που έρχονταν. Η ημέρα που αποφοίτησε από το σχολείο ήταν όντως μια σπουδαία μέρα. Τώρα γνώριζε ότι είχε παίξει ένα πολύ σημαντικό ρόλο στη βελτίωση της εκπαίδευσης για τα ίντιγκο παιδιά που όλο και πλήθαιναν. Έγινε μια καλή θεραπεύτρια και βοήθησε χιλιάδες ανθρώπους να πάρουν πίσω τη δύναμή τους και να αλλάξουν την πραγματικότητά τους. Τις οδηγίες τις έπαιρνε από την καρδιά της. Μόλις έκανε μια ερώτηση, καταλάβαινε ότι της ερχόταν και η απάντηση από μέσα της. Ποτέ δεν ξέχασε το μικρό πουλί που της είχε μάθει όλα όσα ήξερε. Έχτισε μάλιστα ένα άσυλο για πουλιά μέσα στον κήπο του σπιτιού της. Οι άνθρωποι την αποκαλούσαν η ‘κυρία των πουλιών’, κάτι που την γέμιζε με υπερηφάνεια.
Μετά από χρόνια, η Άννα απόκτησε έναν εγγονό με τον οποίο ένιωθε πολύ μεγάλο σύνδεσμο, κάτι που ξεπερνούσε τα όρια ετούτης της ζωής. Τη μέρα που γεννήθηκε ο μικρός, ένιωσε πως είχε μαζί του ένα συμβόλαιο. Απλά περίμενε πού θα τους έβγαζε αυτό. Μια μέρα ο μικρός επισκέφτηκε το σπίτι της γιαγιάς του. Με μεγάλη περιέργεια επεξεργαζόταν τα πολλά αγάλματα πουλιών που έβλεπε. Την προσοχή του τράβηξε το άγαλμα ενός μικρού πουλιού σε καφέ χρώμα. «Ξέρεις, γιαγιά, αυτό μοιάζει με το μικρό πουλί που βρίσκεται πάντα πάνω στον ώμο σου», της είπε.
Τα λόγια του την χτύπησαν με τέτοια δύναμη που την έκαναν να παραπατήσει. Σκέφτηκε τη μέρα στον κήπο, τότε που το πουλάκι δεν ξαναφάνηκε… και κατάλαβε ότι είχε προοδεύσει αρκετά σε συχνότητα δονήσεων και το πουλί μπορούσε πλέον να κάθεται άνετα στον ώμο της αντί στο δάχτυλό της. Η Άννα είχε τόσο συνηθίσει να κοιτάζει για το πουλί στο δάχτυλό της, που δεν γνώριζε ότι το πουλί βρισκόταν πάνω στον ώμο της, ακόμα πιο κοντά της, καθώς της ψιθύριζε κατευθείαν στο αυτί. Τη στιγμή εκείνη το συμβόλαιο με τον εγγονό της ολοκληρώθηκε. Τα δάκρυα κύλησαν ξανά πάνω στα μάγουλά της και η σιγή τόσων χρόνων έσπαγε καθώς το μικρό πουλί της παιδικής της ηλικίας της μιλούσε ξανά: «Ναι, αγαπημένη μου Άννα, σου είπα ότι δεν θα σε εγκαταλείψω ποτέ, και δεν έφυγα. Είμαι τόσο περήφανος για σένα, επειδή τη μέρα που προσγειώθηκα στον ώμο σου είχες μιαν επιλογή. Θα μπορούσες να στεκόσουν για πάντα κοιτώντας το χέρι σου, περιμένοντας τις οδηγίες που είχες συνηθίσει να λαμβάνεις από έξω. Αλλά αποφάσισες να προχωρήσεις με τη γνώση που κουβαλούσες μέσα σου. Αυτό λέγεται συγχώνευση με το Πνεύμα και άνοιγμα προς τον ανώτερο εαυτό σου. Δεν είσαι χώρια από το Πνεύμα, όπως τα ανθρώπινα μάτια σου μπορεί να σε κάνουν να πιστεύεις. Δεν είσαι χώρια επειδή είσαι ένα μαζί του και με εμένα. Περπάτα στα εγκόσμια με το Πνεύμα κοντά σου, στον ώμο σου, και τόλμα να δημιουργήσεις τη μαγεία που αναζητάς. Έπραξες καλά, Άννα. Ολοκλήρωσες τον υψηλότερο σκοπό σου, που είναι, να μάθεις να βαδίζεις με το Πνεύμα».
Ακούγοντάς τα όλα αυτά η Άννα ένιωσε απόλυτη ευτυχία και ικανοποίηση.
Και έτσι είναι.
Επιλέγοντας τη δική σας Άποψη
Όπως η Άννα, έτσι κι εσείς όλοι έχετε επιλογές. Αν κρατάτε το χέρι σας τεντωμένο, αλλά το πουλάκι δεν εμφανίζεται, μπορείτε να επιλέξετε την άποψη ότι κάτι έχει πάει στραβά, κάπου έγινε λάθος, ή αντίθετα, να το δείτε σαν ευκαιρία για να προχωρήσετε σε ανώτερα επίπεδα. Η επιλογή που θα κάνετε θα καθορίσει το αποτέλεσμα. Η Άννα θα μπορούσε να έχει ξοδέψει την υπόλοιπη ζωή της σ’ εκείνο τον κήπο περιμένοντας την επιστροφή του πουλιού, αλλά επέλεξε να εφαρμόσει στη ζωή της όλα όσα είχε μάθει. Παρόλο που το πουλί δεν υπήρχε πια στο δάχτυλό της, η καθοδήγηση δεν την εγκατέλειψε. Κάντε χώρο στη ζωή σας για κάτι ανώτερο και η καθοδήγησή σας θα εκατονταπλασιαστεί. Προχωρήστε στα σκοτεινά μονοπάτια με τη γνώση ότι έχετε καθοδήγηση, και η καθοδήγηση θα είναι δική σας. Απολαύστε τις στιγμές που το πουλί βρίσκεται πάνω στο δάχτυλό σας αλλά να είστε έτοιμοι να ακούτε την καθοδήγηση καθώς αυτό κάθεται κοντύτερα, στον ώμο σας. Ακολουθήστε την αγάπη και θα σας οδηγήσει Σπίτι. Ακολουθήστε την αγάπη και θα σας οδηγήσει στο να δημιουργήσετε το Σπίτι στον πλανήτη Γη.
Αναμειγνύοντας τη Μαγεία με τα Εγκόσμια
Τολμήστε να φέρετε τη μαγεία σας στον κόσμο καθώς βαδίζετε στη ζωή σας. Η ανθρωπότητα έχει βαθιά μέσα της φυτεμένη την ανάγκη για αλλαγή. Ακόμα και η πιο συναρπαστική εμπειρία γίνεται βαρετή όταν επαναλαμβάνεται. Προσκαλέστε την αλλαγή και μη γιορτάζετε για την απώλεια του παλιού, αλλά αγκαλιάστε τις δυνατότητες του νέου. Ανακαλύψτε την μαγεία που έχει να σας προσφέρει η κάθε εμπειρία που βιώνετε την κάθε μέρα και η μαγεία θα πολλαπλασιαστεί. Αν δυσκολευτείτε να βρείτε κάτι μαγικό, κοιτάξτε ο ένας τον άλλο και η μαγεία θα αναδυθεί στην επιφάνεια. Σίγουρα θα την βρείτε επειδή είστε μαγικά πλάσματα. Στρέψτε τη μαγεία στις δουλειές και στις κυβερνήσεις σας και παρατηρήστε καθώς και αυτές θα αλλάζουν σε πραγματικότητες υψηλότερης δόνησης. Περιμένετε να σας συμβεί το θαύμα και στη συνέχεια δημιουργείστε το. Είναι τιμή μας να βρισκόμαστε εδώ κατά τη διάρκεια του βήματος που θα κάνετε προς τις ανώτερες δονήσεις. Διευρύνετε το άγγιγμά σας προς το σπίτι. Κι εμείς επίσης, τεντώνουμε τα χέρια μας για να πιάσουμε τα δικά σας και να σας βοηθήσουμε να επιστρέψετε σπίτι. Δεν βαδίζετε μόνοι. Βαδίστε με υπερηφάνεια με τη ‘σανίδα’ σας στον ώμο. Μεταχειριστείτε ο ένας τον άλλο με σεβασμό, φροντίστε ο ένας τον άλλο και παίζετε καλά μαζί.
Το Group
(Το Group δεν το ανέφερε, αλλά το πουλάκι ήταν ένα μικρό σπουργίτι, που συμβολίζει το ανακάτεμα των εγκόσμιων με τα Μαγικά).
Κάθε φορά που βλέπω ένα σπουργίτι, θυμάμαι αυτή την ιστορία. Ελπίζω κι εσείς το ίδιο.
Την αγάπη μου,
Steve Rother
Μετάφραση: Αγγελική Νατσούλη
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.