Ανάβοντας το φως στο διπλανό δωμάτιο

Ας ντυθούμε με τα όπλα του φωτός και τίποτα δεν θα μας εμποδίσει.

Επέστρεψα σπίτι μου αργά το βράδυ. Έπρεπε να μπω στο δωμάτιό μου και να ετοιμαστώ αλλά δεν γινόταν να ανοίξω το φως μιας και ο αδερφός μου κοιμόταν δίπλα. Από την άλλη, όμως, χωρίς το φως δεν θα μπορούσα να κάνω εκείνα που έπρεπε. Σκέφτηκα τότε να ανοίξω την πόρτα του διπλανού δωματίου, να ανάψω το φως του ώστε να μπορώ να δω, έστω και στο ημίφως και χωρίς να ενοχληθεί ο αδερφός μου. 

Έτσι και έγινε, όμως αυτή η διαδικασία, την οποία έχω επαναλάβει πολλές φορές, μου έδωσε και την απάντηση στα ερωτήματα που με απασχολούσαν σχετικά με τη μαθητεία στις σχολές και τους ομίλους Εσωτερισμού, αν αξίζουν τον κόπο, αν γίνεται σωστή δουλειά, κατά πόσο όλα αποτελούν αυταπάτες ή εάν η καθυστέρηση στην πρόοδο κάποιου ατόμου από την ομάδα εμποδίζει την πρόοδο των υπολοίπων, πόσω μάλλον εάν αυτό το άτομο έχει οριστεί οδηγός της ομάδας εκείνης.

Ανάβοντας το φως στο διπλανό δωμάτιο, το είδα να απλώνεται με διαφορετική ένταση στον περιβάλλοντα χώρο. Στο δωμάτιο μέσα ήταν πολύ ισχυρό, τα πάντα φαίνονταν ξεκάθαρα και καμία σκιά δεν υπήρχε. Όσο απομακρυνόμουν απο την πηγή του φωτός η έντασή του μειωνόταν και αντίστοιχα αυξάνονταν οι σκιές και το σκοτάδι. 

Είδα τότε πως όλη μας η ύπαρξη είναι σαν τα σωματίδια της σκόνης που επέπλεαν στο δωμάτιο. Σε κάθε μας ζωή κολυμπάμε κι εμείς μέσα σε ένα περιβάλλον όπου υπάρχει σκοτάδι, αλλού πυκνό κι αλλού πιο αραιό, όπως και Φως. 


 Κάπου στο βάθος, απροσδιόριστα, γνωρίζουμε ότι υπάρχει η πηγή του φωτός και προς αυτή προσπαθούμε να κατευθυνθούμε. Κάνουμε λάθη πολλές φορές, γιατί το φως είναι αμυδρό όσο πιο μακριά είμαστε από την πηγή. 


Όμως αν η θέλησή μας, η επιθυμία μας διακατέχεται από το φως και μόνο από αυτό και αν ο αγώνας μας να το φτάσουμε είναι συνεχής και γεμάτος αγάπη, τότε όσο περνάει ο καιρός (μπορεί ζωές ολόκληρες), θα το πλησιάζουμε όλο και περισσότερο και οι Σκιές βαθμιαία θα γίνονται αραιότερες.

Στον αγώνα μας αυτό δεν έχει σημασία το ποιός έχει δίκιο και ποιός άδικο. Όλοι έχουμε και δίκιο και άδικο, όλοι κολυμπάμε στο ίδιο περιβάλλον, όμως άλλοι είναι λίγο πιο μπροστά, άλλοι πιο πίσω, άλλοι ακολουθούν μακρύτερους και άλλοι συντομότερους δρόμους. 

Σε πολλές από αυτές τις διαδρομές το σκοτάδι είναι πυκνό. Αν βρισκόμαστε πιο μπροστά, ας απλώσουμε ένα χέρι βοήθειας σε εκείνους που πασχίζουν να βγουν από το έρεβος. 


Αλλά όπως στον ωκεανό θα βοηθούσαμε κάποιον που πνίγεται μόνο αν γνωρίζαμε καλό κολύμπι, ας ζητήσουμε τη βοήθεια πιο έμπειρων αν διαπιστώσουμε κάτι τέτοιο. Δεν θα θέλαμε να πνιγούμε από την απειρία μας ή εξαιτίας της δράσης εκείνων που νομίζουν ότι πρέπει να κάνουν τους άλλους να πνίγονται. 


Υπάρχουν δυνάμεις που αγρυπνούν για την προστασία μας και είναι κατά πολύ ισχυρότερες από τις δυνάμεις του σκότους.

 Όπως έλεγε και ο Απόστολος Παύλος, ας ντυθούμε με τα όπλα του φωτός και τίποτα δεν θα μας εμποδίσει. 

Όμως τα όπλα αυτά είναι προστασίας και θεραπείας και όχι επιθετικά όπλα. Ας μην τρέφουμε καμία κακία για εκείνους που στη διαδρομή προσπαθούν να μας βυθίσουν στα μαύρα νερά. 

Ας αποδεσμευόμαστε από αυτούς χωρίς εμπάθεια και ας προσευχόμαστε να τους δοθεί βοήθεια, χωρίς να δίνουμε σημασία ούτε στον πόνο που μας προξένησαν ούτε στο εάν εμείς έχουμε δίκιο.

fireoffohat

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ