Η ερωτική ζωή των ηλικιωμένων και τα γιαουρτάκια δείχνουν τον πολιτισμό

 Γεια σου Πιτσιρίκο,

γέλασα σήμερα με τα διαφημιστικά φυλλάδια και την εφημερίδα και είπα να στο στείλω για να ευθυμήσετε και εσείς. 

Όπως έλεγες και εσύ από τα μαρτυρικά ρεπορτάζ του Αιγαίου, ο έρωτας πάντα νικά. Έτσι και εδώ στο Βερολίνο, ο έρωτας νικά σε όλες τις ηλικίες. Δεν είναι μόνο οι νέοι που χαμουρεύονται στα κλαμπ του Βερολίνου εν μέσω πανδημίας, αλλά και οι ηλικιωμένοι.

Όπως διάβαζα σήμερα την εφημερίδα, έπεσε το μάτι μου στις αγγελίες αναζήτησης συντρόφων και είδα όχι μία, αλλά δύο 80χρονες γυναίκες να ψάχνουν για συντροφιά.

Η Χάιντι λοιπόν, είναι μια συμπαθητική χήρα 80 χρονών, μικρόσωμη, αδύνατη, που αγαπά την τέχνη, την μουσική και τα ταξίδια στις γύρω περιοχές και ψάχνει έναν -επιχειρηματικό συνεργάτη- για τον ελεύθερό της χρόνο!

Τι άλλο να πει κανείς για την Χάιντι; Τα είπε όλα μόνη της. Εκεί που όλος ο κόσμος τρελαίνεται και πάει κατά διαόλου, η Χάιντι με τα 80 χρόνια εμπειρίας της ψάχνει το μόνο πράγμα που αξίζει. Την συντροφιά ενός ανθρώπου, την αγάπη και την παρέα μέχρι το τέλος του ταξιδιού της σε αυτό τον κόσμο.

Ούτε ο μακαρίτης θα θιχτεί, ούτε τα παιδιά της, ούτε τα εγγόνια της. Και αν θιχτούν, στα παλιά της τα παπούτσια. Γιατί για την Χάιντι το μόνο που έχει σημασία είναι να περάσει καλά τα τελευταία χρόνια της ζωής της και όχι τα κοινωνικά ταμπού ή τα θέλω των άλλων.

Φυσικά, στην Ελλάδα η Χάιντι θα ήταν μια πουτάvα. Αλλά εδώ, όμως, η Χάιντι είναι ένας γλυκός άνθρωπος που έχει δικαίωμα ακόμα και στον έρωτα της τελευταίας στιγμής.

Έχει το δικαίωμα να αγαπήσει και να αγαπηθεί και ας γκρεμίζεται ο κόσμος όλος γύρω της και ας είναι και 80 χρονών.

Οπότε, οι νέοι και οι γέροι μόνο έχουν καταλάβει σήμερα το νόημα της ζωής. Όλοι οι άλλοι ανάμεσα, απλά αναλωνόμαστε στις λεπτομέρειες, στις πεποιθήσεις μας και στις σιγουριές μας.

Ας αφήσουμε, όμως, την Χάιντι στην αναζήτησή της για συντροφιά, που είμαι σίγουρος ότι θα είναι επιτυχής και ας πάμε σε ένα πιο σοβαρό θέμα για την Ελλάδα, που είναι τα γιαούρτια.

Όπως διάβαζα το διαφημιστικό φυλλάδιο του Aldi, έπεσε το μάτι μου σε αυτό.

Δεν κάνω διαφήμιση, το αντίθετο μάλλον. Αν θες σβήνεις την μάρκα. Το ελληνικό λοιπόν αυτό γιαουρτάκι, 2.000 χλμ μακριά από την Ελλάδα έχει 1,73 €. Για να μην ψάχνεστε, στην Ελλάδα έχει κανονικά 3,59 €, αλλά τώρα έχει προσφορά και κάνει -μόνο- 2,59 €.

Η αλήθεια είναι πως το +1 ένα δώρο, που αναγράφει το φυλλάδια, είναι συνήθως πάντα έτσι, δηλαδή δεν αλλάζει η τιμή προς τα πάνω αργότερα και παραμένει έτσι λόγω ανταγωνισμού.

Επομένως, ο Έλληνας πληρώνει 40% ακριβότερα από τον Γερμανό το ίδιο γιαούρτι όταν είναι σε προσφορά ή 70% ακριβότερα όταν δεν είναι. Εδώ να θυμίσω και το απίστευτο γεγονός, πως ο Γερμανός παίρνει και πολύ μεγαλύτερο μισθό από τον Έλληνα. Για παράδειγμα, πληρώνομαι περίπου 130% παραπάνω απ’ ότι πληρωνόμουν στην Ελλάδα, δηλαδή 4,6 φορές περισσότερα.

Και αν εξαιρέσεις το ενοίκιο, σχεδόν όλα τα υπόλοιπα είναι φθηνότερα σε σχέση με την Ελλάδα. Αυτοκίνητα, σήμα αυτοκινήτου, φόροι, σούπερ μάρκετ, έπιπλα, ηλεκτρικά και ηλεκτρονικά είδη κλπ.

Βέβαια, είναι και η διαφορά του ΦΠΑ που στην Ελλάδα είναι 24% και στην Γερμανία 19%. Αλλά σημασία έχει το αποτέλεσμα.

Στην Αγγλία, η ζωή ήταν ακόμα φθηνότερη και από το Βερολίνο και από την Αθήνα και το ΦΠΑ στο 17%. Φυσικά και οι μισθοί ήταν χαμηλότεροι από της Γερμανίας, αλλά και πάλι η ζωή στην Αγγλία ήταν πραγματικά φθηνή, εκτός απ’ ό,τι έχει να κάνει με την υγεία και την εκπαίδευση.

Όταν λέω Αγγλία, εννοώ κυρίως την κεντρική και βόρεια Αγγλία, γιατί ο νότος ήταν ακριβός να ζει κανείς, και ειδικά το Λονδίνο.

Επομένως, Πιτσιρίκο μου, από τις αγγελίες συντρόφων και από τις τιμές στα γιαουρτάκια, καταλαβαίνει κανείς πολλά και μπορεί να βγάλει συμπεράσματα για το τι γίνεται στον κόσμο.

Παρ’ όλο που δε νομίζω ότι χρειάζεται, θα το πω γιατί κάποιοι θα το παρεξηγήσουν διαβάζοντας το κείμενο. Τέλεια δεν είναι πουθενά, παντού υπάρχουν προβλήματα και παντού ο κόσμος είναι βαρεμένος.

Παρ’ όλ’ αυτά, η αναλογία προβλημάτων και βαρεμένων στην Ελλάδα έχει σπάσει κάθε ρεκόρ και συνεχίζει να καταρρίπτει τα ίδια της ρεκόρ.

H κατάσταση της Ελλάδας θυμίζει λίγο τον Sergei Bubka, που για χρόνια ανταγωνιζόταν τον ίδιο του τον εαυτό του και έσπαγε τα δικά του ρεκόρ πάνω από 30 φορές. Έτσι και η Ελλάδα είναι ο Μπούμπκα της καρδιάς μας και σπάει τα δικά της αρνητικά ρεκόρ το ένα μετά το άλλο και μάλιστα με εκπληκτική άνεση.

Θα κλείσω, όμως, με μια αναφορά πάλι στην αξιαγάπητη Χάιντι.

Χάιντί μου, ελπίζω να βρεις την συντροφιά που αναζητάς και δεν πάει να διαλύεται όλος ο κόσμος γύρω μας, εσύ ξέρεις τι αξίζει πραγματικά στην ζωή.

Φιλιά από το ηλιόλουστο -σχεδόν- και πιο ζεστό σήμερα Βερολίνο.

Δ.

(Αγαπητέ φίλε, η ζωή δεν έχει κανένα νόημα, αν δεν φλερτάρεις. Κανένα. Δεν ξέρω αν είχες ακούσει ένα παλιότερο podcast που είχα πει για μια ηλικιωμένη Γαλλίδα που μπήκε στο λεωφορείο που πήγαινε στην παραλία, ήταν ντυμένη σαν σταρ, σηκώθηκα και της πρόσφερα την θέση μου και μου είπε χαμογελώντας “Νόμιζα πως θα μου ζητούσες κάτι άλλο”. Παγωτό εγώ. Μάλλον, όμως, θα άκουσες το podcast του περασμένου Ιουλίου με την ηλικιωμένη Γερμανίδα το πρωί στην παραλία που συζητάμε, και μου λέει πως για αυτήν ο κίνδυνος δεν είναι ο κορωνοϊός αλλά ο θάνατος λόγω γηρατειών και πως δεν θα μπορούσε να μην έρθει -ίσως για τελευταία φορά- στην αγαπημένη της Ελλάδα. Οι γυναίκες είναι πιο τίμιες και ειλικρινείς -και λιγότερο εγωίστριες- με τα συναισθήματά τους. Τουλάχιστον οι μεγαλύτερες γιατί οι πιο νέες έχουν επηρεαστεί πολύ κι αυτές από αυτή την βλακώδη εποχή. Το να μη σε ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων -ειδικά για την προσωπική σου ζωή- είναι το πρώτο βήμα για την ελευθερία. Άλλωστε, η προσωπική ζωή είναι αυτό ακριβώς: προσωπική. Κι όποιος χώνεται στις προσωπικές ζωές των άλλων, είναι προφανές πως δεν έχει ο ίδιος προσωπική ζωή. Για τα γιαούρτια τι να πω; Εμένα δεν μου αρέσουν. Προτιμώ τα παγωτά. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)

pitsirikos

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ