ΟΙ ΝΕΟΙ ΑΡΙΣΤΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΑΣΗΜΑΝΤΟΤΗΤΑΣ.

Όσα έγιναν, μοιάζουν σαν την πρώτη καλή εξέταση στο Πανεπιστήμιο του πολιτισμού του τίποτα. Αυτός ο ιος χτύπησε τους ηλικιωμένους στο σώμα, αλλά είχε και ένα άλλο σκοπό, να ελέγξει πόσο "ήσυχα" αποδέχονται οι νέοι άνθρωποι τις δυστοπικές πραγματικότητες που τους ετοιμάζουν.

Μπορεί οι ηλικιωμένοι να κλείστηκαν, μοιραία, στις κάμερες της εντατικής . Όμως οι νέοι κλείστηκαν σιωπηλά, ήσυχα, αδιαμαρτύρητα, στα κελιά τους. Η κοινωνία έχει τόσο πολύ πωρωθεί, που επιβραβεύει την υπάκουη νεολαία. Αποδέχεται το γεγονός πως νέος πλέον δεν σημαίνει αντιρρησίας, επαναστάτης, κάποιος που θέλει "να πάει κόντρα".

Σε όλες τις προηγούμενες γενιές, γενικότερα στην ιστορία του ανθρώπου, το νεανικό σώμα συνοδευόταν από ένα νεανικό πνεύμα. Η ανθρώπινη φύση. Μαζί με την ικανότητα να ζεις κάθε λεπτό δυνατά με ένταση, πάθος, ορμές που βαράνε κόκκινο, ο νέος άνθρωπος πάντα ήταν στο σπίτι, στο σχολείο, στις παρέες, στη δουλειά, στον έρωτα, εκείνος που έψαχνε, αμφισβητούσε, που ήθελε ακόμα και σε στενάχωρα και καταπιεστικά περιβάλλοντα, να κάνει τη δική του επανάσταση.

Ένα σκασιαρχείο από το σχολείο, ένας τσακωμός με τους γονείς γιατί δεν τον καταλαβαίνουν, μια συμμετοχή σε κάτι που τον έκανε να νοιώθει πως δεν ανήκει στο γερασμένο πληθυσμό, μια αυτοπεποίθηση πως εκείνος καταλαβαίνει περισσότερα από το πατέρα ή το παππού. Δεν τον φόβιζε, ούτε τον λύγιζε το γεγονός πως οι προηγούμενοι τα έκαναν "σκατά". Τους την έλεγε στη μούρη και μέσα του ένοιωθε πως εκείνος θα κάνει καλύτερα.


Το πρόβλημα στον καινούργιο θαυμαστό κόσμο, που έχει ήδη γεννηθεί, σπουδάσει και ετοιμάζεται να πάρει το πτυχίο της απόλυτης πνευματικής εξαθλίωσης, δεν είναι οι γέροι που δεν έχουν πια δυνάμεις να αντισταθούν, αλλά οι γερασμένοι νέοι που δεν έχουν διάθεση να περπατήσουν. Το πείραμα του εγκλεισμού, απέδειξε αυτό που ήταν ήδη γνωστό. Οι νέοι αδιαφορούν για τα δεσμά τους. Τους στενεύουν, βλέπουν τα κάγκελα τους δεσμοφύλακες, αλλά κάποιος τους έχει πείσει πως αυτή είναι η πραγματικότητα και το μόνο που έχουν να κάνουν για να μην υποφέρουν είναι να την αποδεχτούν. Με μέγιστο βαθμό αντίδρασης ένα τρολάρισμα με αστειάκια και βιντεάκια στις οθόνες της σκλαβιάς τους και μερικά κειμενάκια συνωμοσίας, ελάχιστος τρόπος "να την πεις στον μεγάλο".

Οι δρόμοι δεν ήταν θλιβεροί γιατί άδειασαν από αυτοκίνητα και καυσαέριο, δεν ήταν θλιβεροί γιατί έλειπε η βαβούρα της πόλης και το στρίμωγμα μέσα στη κίνηση των δρόμων, η θλίψη ήταν στα μικρά καφέ με τα σφραγισμένα τραπεζάκια, στα σχολεία με την αλυσίδα στις πόρτες, στους χώρους άθλησης με τα κατεβασμένα ρολά, στα μπαράκια με τη μουσική που σώπασε, στις έρημες παραλίες, στα σιωπηλά παρκάκια.

Η θλίψη ήταν τα παιδιά που "κατανόησαν" γιατί δεν μπορούν να παίξουν στη παιδική χαρά, οι ερωτευμένοι έφηβοι που περιορίστηκαν στις βιντεοκλήσεις και τα μηνύματα στα κοινωνικά δίκτυα, εκείνα τα παιδιά που σταμάτησαν οι δουλειές τους, απαγορεύτηκαν οι βόλτες τους, αναβλήθηκαν οι συναυλίες τους, απαγορεύτηκε η βόλτα τους στον ήλιο και στη θάλασσα, έκλεισαν οι χώροι που έπαιζαν ένα φιλικό μπασκετάκι, σφραγίστηκαν τα μαγαζάκια της γειτονιάς που έπιναν ένα καφεδάκι όπου γέλαγαν με τους φίλους τους  ή φλερτάραν με τον έρωτά τους.

Η θλίψη ήταν ο φόβος που αποδέχτηκε το σώμα τους, αδιαμαρτύρητα, οι μάσκες στη μούρη, τα γάντια, τα αντισηπτικά που σκέπαζαν σώματα, που σε μια κανονική φύση, δεν κινδύνευαν, και που εξισώθηκαν με την αγωνία των "ευπαθών" ρίχνοντας μια σκιά θανάτου, πάνω σε μυαλά που ο θάνατος θα έπρεπε να είναι η τελευταία μακρινή αντίληψη της πραγματικότητας τους.

Ήταν έτοιμα από καιρό, αυτά τα παιδιά που είναι γέννημα θρέμμα του Μπιλ Γκέιτς και των δημιουργών των παιχνιδιών της κονσόλας ή της οθόνης, που τους έχουν εκπαιδεύσει να βλέπουν τη ζωή μέσα από "παράθυρα" και τις μάχες να τις δίνουν με ένα τηλεχειριστήριο, ήταν έτοιμα από καιρό τα παιδιά της οθόνης και των καλωδίων, να κάτσουν στα αυγά τους όταν θα τους ζητούσαν βεβαίωση εξόδου από το σπίτι για να περπατήσουν λίγα επιτρεπτά τετράγωνα και μόνο για τους λόγους που η πολιτεία θα αποφάσιζε.

Αυτά τα παιδιά που κάποτε δεν μπορούσε ούτε ο γονιός να τα περιορίσει να μην κάνουν "το δικό τους" ακόμα και με απειλές, χαστούκια ή εκβιασμούς, που μπορούσαν να κατέβουν σε πορείες και να έρθουν σε σύγκρουση με τον καθηγητή, το αφεντικό στη δουλειά, ή ολόκληρο το κοινωνικό σύνολο όταν γούσταραν να σπάσουν τα κατεστημένα και να σοκάρουν το σύστημα, τώρα έτσι απλά έμαθαν να αποδέχονται τις εντολές των μεγάλων σαν μόνη επιλογή.

Το σύστημα ένοιωσε ευτυχισμένο, που οι μαθητές ήταν όλοι παρόντες στη τάξη και δεν κατέγραψε ενοχλητικά σκασιαρχεία και παράνομες διαφυγές από τα κάγκελα. Ένοιωσε ευτυχισμένο όχι με τους τρομοκρατημένους γερόντους ή τους εύλογα ανήσυχους ασθενείς πληθυσμούς, αλλά με την αποδοχή του αναπόφευκτου από εκείνους ακριβώς τους πληθυσμούς που φοβάται. Εκείνους που ανησυχούσε μήπως και πατήσουν πόδι και θελήσουν να μείνουν αργά τη νύχτα έξω παρά την εντολή του πατέρα. Εκείνους που συνήθως φοράνε ρούχα που δεν ταιριάζουν με τα καθώς πρέπει κουστούμια και μιλάνε σε αλλιώτικη γλώσσα από τις γονεϊκές παρέες, εκείνους που βρίσκονται σε ηλικίες που γουστάρουν την επανάσταση για την καύλα τους.

Έχουν γίνει χιλιάδες αναλύσεις για το τι τελικά συνέβη, αν υπάρχει ή δεν υπάρχει ο ιος, αν είναι επικίνδυνος, αν παίζονται οικονομικά παιχνίδια, να είναι κόλπο για ένα μελλοντικό εμβολιασμό και τσιπάρισμα, αν κάποιοι βρήκαν τον τρόπο να εξουσιάζουν και να απειλούν τις ανθρώπινες ψυχές. Όλα μπορεί να είναι αλήθεια και όλα μπορεί να είναι ψέμματα. Ενα όμως είναι η αντικειμενική πραγματικότητα. Οι νέοι αποδεικνύονται άριστοι μαθητές στον πολιτισμό του ασήμαντου. Στην καλωδιωμένη πραγματικότητα. Στα ανούσια ινδάλματα και τις συνήθειες που επέβαλαν διεστραμμένοι εγκέφαλοι και άψυχα υπαλληλάκια τους.

Η τραγωδία δεν είναι να πεθαίνεις γέρος, αλλά να γεννιέσαι γέρος. Είναι σαν ο χρόνος ξαφνικά να μην έχει τις τέσσερις εποχές του και να να αντικατέστησε τη ζωή σε ένα συνεχή χειμώνα. Ενα χειμώνα που οι καρποί και τα λουλούδια αναπτύσσονται μέσα σε θερμοκήπια και τα μυαλά λειτουργούν θολωμένα από τα φυτοφάρμακα. Ναι ένα τεράστιο παγκόσμιο θερμοκήπιο, όπου οι ντομάτες έχουν το ίδιο σχήμα, τα ροδάκινα είναι άοσμα, τα καρπούζια δεν έχουν κουκούτσια και οι σάρκες σαπίζουν μόλις τις αφήσεις λίγο έξω από τη κατάψυξη...

Παππούδες και γιαγιάδες που η μνήμη τους φθάνει μέχρι τότε "που ήταν όλα αλλιώς", γονείς που έχουν καταθέσει τα όπλα σε κάποια τράπεζα με αντάλλαγμα ένα δάνειο και τρεις τέσσερις πλαστικές κάρτες, παιδιά που περιμένουν από τους προηγούμενους να τσοντάρουν στη ζωή τους , η νέα τάξη πραγμάτων δεν έχει λόγο πια να βομβαρδίσει τον ανεπτυγμένο κόσμο με υπερόπλα και καλά εκπαιδευμένους στρατούς, αυτά μπορεί να τα καταναλώνει στους "υποανάπτυκτους" και σε όσους καταντήσει τέτοιοι να είναι. Στον "πολιτισμένο" κόσμο τα πράγματα είναι πιο απλά.

Αντί να σκοτώσεις τα σώματα, τους αφαιρείς την ικανότητα να σκέφτονται αυτόνομα, αντί να τους αλυσσοδέσεις με τα παραδοσιακά δεσμά, τους δένεις με αυτό ακριβώς που τους δημιούργησες. Την απόλυτη ανάγκη για να επιβιώσουν, από αυτό ακριβώς που εσύ θα τους δημιουργήσεις να νομίζουν πως είναι απόλυτη ανάγκη. Και αυτό μπορεί να είναι κάτι πολύ απλό. Μια οθόνη...


fantastikeskatastaseis

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ