Όλα θα γίνουν καλύτερα

Είναι η πρώτη Δευτέρα της ζωής μου που δεν χαίρομαι που δεν έχω να πάω στη δουλειά. Είναι η πρώτη Δευτέρα που εύχομαι να γύριζαν όλα πίσω στο νορμάλ τους, σε αυτό το κανονικό που θεωρούσαμε όλοι μας τόσο δεδομένο. Και η πρώτη Δευτέρα που βγήκα έξω, σαν κυνηγημένη, να ψωνίσω προμήθειες, και κάθε περαστικός μου έμοιαζε εχθρός. Είμαστε μόνοι μας, ο καθένας για τον εαυτό του, σαν επιτραπέζιο όπου νικάει αυτός που μένει όρθιος στο τέλος.

Θα πίστευα ότι σε μια τέτοια απροσδόκητη κατάσταση, το να γράφω θα ήταν η μόνη μου διέξοδος. Οι λέξεις όμως βγαίνουν δύσκολα, τι να πεις που να μην έχει ειπωθεί ήδη; Και τι να γράψεις που να μην έχει γράψει ήδη κάποιος άλλος πριν από εσένα; Ένας Κινέζος, ένας Ιταλός, ένας Ισπανός, κάποιος άλλος κλεισμένος στο σπίτι του εδώ και καιρό, που βλέπει τις μέρες να περνάνε και το φως στην άκρη του τούνελ να μην πλησιάζει ούτε σπιθαμή.

Άραγε, θα γυρίσουμε ποτέ ξανά πίσω; Σε αυτό που ήταν η ζωή μας μέχρι πριν λίγες μέρες; Θα βγούμε ξανά έξω χωρίς γάντια μιας χρήσης, χωρίς αντισηπτικό κι οινόπνευμα; Θα περπατήσουμε ανέμελοι στο δρόμο, χωρίς να κοιτάζουμε δεξιά κι αριστερά μετρώντας τις αποστάσεις σε εκατοστά;

Μου μοιάζει τόσο μακρινό αυτό το πριν, το πριν όπου κανονίζαμε καφέδες κι εξόδους δίχως δεύτερη σκέψη. Που παραγγέλναμε πίτσα τις Παρασκευές για να γιορτάσουμε το τέλος μιας ακόμα δύσκολης εβδομάδας. Τότε που ο χρόνος δεν έφτανε για τα πάντα, κι έτσι κάναμε εκπτώσεις, στη φροντίδα και στις σχέσεις.

Τώρα οι μέρες μοιάζουν ίδιες. Ίδιες η μία με την άλλη, απαράλλαχτες. Μια ρουτίνα που κάπως χτίστηκε, χωρίς καν να το αισθανθούμε. Βγαίνουμε στο μπαλκόνι, για μια στιγμή, να χαζέψουμε το δρόμο, μα δε βλέπουμε τίποτα. Ίσα κανένα αμάξι, μια στιγμή, έτσι για λίγο. Κάποιον περαστικό που περπατάει γρήγορα με το κεφάλι σκυμμένο. Ακόμα και τα αδέσποτα μοιάζουν να έχουν κρυφτεί. Ποιος θα τα ταϊζει αυτά τώρα;

Εκείνα τα φασαριόζικα παιδιά που έπαιζαν στις πλατείες πού έχουν κρυφτεί; Ποιοι τέσσερις τοίχοι συγκρατούν την τόση ορμή τους; Και οι γιαγιάδες που είναι μόνες τους; Έχουν άραγε κάποιον να τις φροντίσει; Τους σκέφτομαι κάθε μέρα, όλους εκείνους τους μοναχικούς ανθρώπους. Πώς αντέχουν τη μοναξιά τους; Τι κόλπα βρίσκουν για να ξεγελούν το χρόνο; Αναμετρώνται με τη σκόνη, και με φανταστικούς εχθρούς; Κοιμούνται για να ξεχνάνε; Ακούνε ραδιόφωνο; Τι παρέες φτιάχνει το μυαλό τους;

Άραγε, πότε θα γυρίσει η ζωή στα προηγούμενα; Θα υπάρξει ποτέ ξανά αυτό που λέγαμε κανονικό; Ή θα λέμε κάποτε στα εγγόνια μας “εγώ έχω περάσει καραντίνα”, όπως έλεγαν οι παππούδες μας σε εμάς; Έχω περάσει καραντίνα, με βιβλία, σειρές, internet να μοιράζομαι τις σκέψεις και τις ανασφάλειες μου, με στιγμές λιακάδες που με βρήκαν στο μπαλκόνι να συλλέγω βιταμίνη D. Δεν το λες και τόσο κακό. Έχω περάσει όμως καραντίνα και με φόβο, με ανασφάλεια για όλους τους ανθρώπους που συναντάω. “Κι αν;” σκέφτομαι. Κι αν κάποιος από εμάς είναι το αναμμένο σπίρτο; Πόσο μακριά μπορεί να πάει αυτή η φωτιά; Θα προλάβει να σβήσει πριν κάψει τα πάντα στο πέρασμα της;

Πόσο ευάλωτοι είμαστε; Το έχουμε αισθανθεί άραγε; Το έχουμε νιώσει; Κανείς καλύτερος από κανέναν, όλοι βαδίζουμε στο ίδιο μονοπάτι, απλά σε κάποιους αλλάζει λίγο η θέα. Τι σημασία έχει το πώς ταξιδεύεις αν ο προορισμός είναι ο ίδιος; Μια ψευδαίσθηση η διαδρομή, τίποτα παραπέρα.

Η μόνη σταθερά στη ζωή μας αυτοί οι κόκκοι σκόνης που αψηφούν τα πάντα και αιωρούνται νωχελικά στην ατμόσφαιρα, παίζοντας με όσες αχτίδες ηλίου τολμούν να διαπεράσουν το τζάμι ασφαλείας. Τις χαζεύω και για λίγο ξεχνιέμαι. Για λίγο νομίζω πως είναι Κυριακή, και ότι σε λίγο θα έρθει η άνοιξη και εγώ θα ανοίγω θαρραλέα το παράθυρο για να μπει μέσα η ζέστη, οι φωνές, κι εκείνη η μυρωδιά που σαν να λέει πως όλα θα γίνουν καλύτερα.

Όλα θα γίνουν καλύτερα. Για το πότε όμως, μη με ρωτήσεις…

littlehopeflags

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ