Βλέπω αυτή την εικόνα. Έχει τόση ομορφιά -μήπως θα έπρεπε να λέγαμε, χρησιμοποιώντας μια κάπως αλλόκοτη σύνταξη: Είμαι τόση όμορφια;!;-. Και θέλω να κάνω κάτι με αυτήν. Δεν μπορώ να δεχτώ το γεγονός ότι την επόμενη στιγμή αυτή η εικόνα δεν θα υπάρχει πια. Θελω να κερδίσω κάτι, μια προίκα για το μέλλον από αυτή την ομορφιά, που ξεδιπλώνεται μπροστά μου.
Αρχίζω και μιλάω, λέω “πωπω τι ωραία εικόνα”, “αχ αυτός ο Ζάχος, όταν παίρνει αυτό το παραξενεμένο βλέμμα, είναι τόσο αστείος”, “ουφ τι τρυφερούλης αυτός ο Μικές”. Τζίφος. Δεν ικανοποιούμαι όσα λόγια και να πω. To βασανιστικό ανικανοποίητο είναι ακόμη εκεί… και τώρα τι; Αυτό ήταν; Τι θα κερδίσω εγώ από αυτή την ομορφιά αν την επόμενη στιγμή χαθεί. Μμμ, θα την βγάλω φωτογραφία, να την έχω να την θυμάμαι. Πιφ, μάταιο, ούτε αυτό με γεμίζει. Άλλωστε τις πιο πολλές φώτος που έχω βγάλει δεν τις ξανακοιτάζω ποτέ. Αλλά και να τις κοιτάξω, μοιάζουν κάπως σαν ξαναζεσταμένο φαγητό.
Τι μπορώ να κάνω με την ομορφιά. Έχω μια παρόρμηση να κάνω κάτι, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Μπορώ να την αφήσω μόνο να υπάρξει. Και μετα να χαθεί. Μοιραία θα έρθει η επόμενη ομορφιά. Όμως εγώ εκεί, σαν πεισμωμένο παιδί που θέλει γλυφιτζούρι, θέλω να κάνω κάτι. Αυτή την στιγμή της άφατης ομορφιάς, εγώ αντί να την απολαύσω, θέλω σαν κακομαθημένο παιδάκι να εκβιάσω λίγη ευχαρίστηση, λίγη ικανοποίηση. Φεεφφφ, πάει, χάθηκε η στιγμή.
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.