Η Ελληνική γλώσσα αφυπνίζει την ένθεη υπόσταση του ανθρώπου

Η πιο κατάλληλη γλώσσα, ομολογουμένως, που διαθέτει ανεξάντλητο πλούτο λέξεων, που με ακρίβεια είναι ικανές να περιγράψουν το εύρος εννοιών με απύθμενο βάθος και ιδεών με απροσμέτρητο ύψος, δεν είναι άλλη, από την Ελληνική.

Οι ποικίλες εννοιολογικές αποχρώσεις των λέξεων, σκοπό έχουν να οδηγήσουν στην αφύπνιση. Ο αφυπνισμένος νους φθάνει στην επίγνωση ότι τα πάντα λειτουργούν εν σχέση. Η κακή χρήση της γλώσσας, όχι μόνον, είναι ανήθικη, αλλά και συμβάλλει επικίνδυνα στη διαστρέβλωση της αλήθειας. Το Σύμπαν είναι ηθικό και η γλώσσα μας παραπέμπει, χάρη στην ακριβή μαθηματική της δομή στη σχέση μας μ’ Αυτό.

Η αντίληψη που θέλει τον βίο του ανθρώπου να ταυτίζεται με τη ζωή, οφείλεται στην, περιορισμένης εμβέλειας, υλιστική θεώρηση που απαξιώνει τη γλώσσα, υποβιβάζει τις αξίες της ζωής και υποθάλπει την αδικία στον παρόντα βίο [πχ. η «νεότητα» που έχει σχέση με το νου χρησιμοποιείται τελείως αντίθετα από τη σημασία της. Η «νόησις»(νοέεσιν) σημαίνει ὁρμήν (ἓσιν) προς το νέον. 

Ὅτι, λοιπόν, ἡ ψυχή ἐπιθυμεῖ αὐτό, το νέον δηλαδή, δηλώνει αὐτός πού καθώρισεν αὐτό τό ὄνομα, τήν «νόησιν»] (Κρατύλος 411c,411e) 
Η γνώση της Ελληνικής γλώσσας σίγουρο είναι ότι διαπλάθει ήθος, εμπνέει τον ενθουσιασμό και αφυπνίζει τη μνήμη της ένθεης υποστάσεως του ανθρώπου.

Υπάρχουν λέξεις που περιγράφουν την αισθητή και υπεραισθητή πραγματικότητα, αλλά και λέξεις που παραπέμπουν στη σχέση του εδώ και του επέκεινα. Πχ. Σύμπαν, συγκίνηση, συμφωνία, συμπάσχω, συμφιλίωση, συνάνθρωπος, συνύπαρξη, συμμετοχή, συμπόσιο, σύντροφος κλπ.

Μέσα απ’ αυτές και άλλες πολλές, σύνθετες, λέξεις αποκαλύπτεται η ζωή ως γεγονός και έννοια σχέσεως!

Ο άνθρωπος ως συνειδητό μέρος του σύμπαντος, αναλαμβάνει μία θέση υπεύθυνη, βοηθούμενος από τη γλώσσα του ώστε να κατανοήσει εαυτόν και τη σχέση δια μέσου του εαυτού με τον άλλον και το όλον. 

Συνήθως, ακούμε συχνά, σήμερα, τη φράση «έφυγε από τη ζωή». Ας διερωτηθούμε όμως, ήταν, άραγε, ποτέ παρόν; Παρίστατο ; Εκτός αυτού, είναι λάθος η έκφραση αυτή, καθώς «ζωή» δεν είναι μόνον το χρονικό διάστημα ανάμεσα στη γέννηση και στο θάνατο. Η ζωή, είτε το ξέρουμε, είτε όχι, είναι αδιάλειπτη, με πολλές διαστάσεις. 

Μόνον στην Ελληνική γλώσσα διακρίνουμε δύο λέξεις, τη λέξη «βίος» και τη λέξη «ζωή» που διαφέρουν σημαντικά. Βίος, βιοτή, επιβίωση προέρχονται από τη λέξη βία. Κατά τον μέγα ποιητή και μύστη, τον Όμηρο, η βία και η ανάγκη κυβερνούν την ανθρώπινη ζωή, η οποία γι’ αυτό ονομάζεται «βίος». 

Με τη λέξη αυτή εννοείται το χρονικό διάστημα ανάμεσα στη γέννηση και στο θάνατο. Όμως αυτό που ονομάζεται «γέννηση» ή «θάνατος» δεν υπάρχει, όπως το εννοούμε. Το εννοούμε με λάθος τρόπο για το λόγο ότι βρισκόμαστε υποκείμενοι στην πλάνη των αισθήσεων.

H γλώσσα μας, που είναι η πλέον κατάλληλη για να μας προσανατολίσει στην αλήθεια, μας ειδοποιεί ότι η λέξη «γενέθλια» (γέννηση+άθλος) σημαίνει τη γέννηση με σκοπό την επίτευξη άθλων.  Ποιοι είναι οι άθλοι που θα χρειασθούν για να βρούμε τη θέση μας μέσα στον παρόντα βίο και ποιο είναι το νόημα του παρόντος; Οι άθλοι είναι οι υπερβάσεις που θα πρέπει να γίνουν στη διάρκεια του βίου, με σκοπό να συνδεθούμε με την αλήθεια, με τη μνήμη, δηλαδή, της υπερβατικής ή τη θείας πραγματικότητας, η οποία είναι αθάνατη. Κι αυτή είναι η αληθινή μας ύπαρξη. 

Η αρχαιοελληνική φιλοσοφία προτείνει κι έναν τρόπο που συνδέει με την αδιάλειπτη αξία της ζωής, τη «φιλία» (φιλώ=αγαπώ), η οποία αποσπά τον άνθρωπο από την ύπνωση και οδηγεί στη διαλεκτική του γίγνεσθαι.  Δεν έχουμε τη δυνατότητα να προσδώσουμε νόημα στον παρόντα βίο, χωρίς την ανάλογη ετοιμότητα που απαιτείται για τη μετάβαση στις άλλες διαστάσεις. 

Η Ελληνική γλώσσα αποκαλύπτει ότι η ζωή λειτουργεί εν σχέση. Κι όταν λέμε ζωή, αυτή δεν περιορίζεται στο «βίο» αλλά είναι αδιάλειπτη, αιώνια, μη πεπερασμένη, σε αντιδιαστολή με το βίο ο οποίος είναι πεπερασμένη ζωή.  

Η λέξη «βίος» είναι σχετική με το χρόνο, ενώ η λέξη «ζωή» είναι σχετική με το διηνεκές. Το παρόν μπορεί να ειδωθεί ως σημείο επαφής ανάμεσα στο χρόνο και στο άχρονο. Όταν ο άνθρωπος είναι στο παρόν, τότε παρίσταται, βρίσκεται εν ενσυνειδήτως σ’ αυτό, παραβρίσκεται στο γεγονός της σχέσεως. Δεν αγνοεί το χρόνο ούτε το άχρονο. Ουσιαστικά δεν αγνοεί τη σχέση. 

Η ετυμολογία της λέξεως συνείδηση, από το συνειδέναι (ειδέναι, απαρέμφατο του ρήματος οίδα) φανερώνει ότι ο άνθρωπος αποκτά τη γνώση εν σχέση (πρόθεση συν) κι όχι αποκομμένος απ’ αυτήν. Υπάρχω, ύπαρξη, συνυπάρχω…η ύπαρξη πραγματώνει την τελείωσή της κι εκπληρώνει το σκοπό της μόνο συνυπάρχοντας, σε μια κοινωνία σχέσεως με τον άλλον!

Η Γνώση παραπέμπει στην Ενότητα. Όταν ο άνθρωπος αγνοεί την Ενότητα τότε γίνεται όργανο, μέσα στο κύκλο του χρόνου. Χάνει την αντίληψη της σχέσεως και βρίσκεται υπό την πλάνη των αισθήσεων. Η ύπνωση της συνειδήσεως είναι θάνατος κι όχι το τέλος της διάρκειας του βίου. Όταν ο άνθρωπος δεν έχει συνείδηση δεν παρίσταται, απλώς μετέχει, ασυνειδήτως, στον κύκλο των επαναλήψεων που λειτουργεί μέσα στο χρόνο. Τότε γίνεται θήραμα στα χέρια του χρόνου-Κρόνου που τρώει τα παιδιά του.

Ο πολιτισμός έρχεται, πάντοτε, με τις διαχρονικές τους αξίες, να μας δώσει το παρόν του και την ευκαιρία να αναγνωρίσουμε τη σχέση μας μαζί του. Η ανάμνηση των αξιών συγκινεί τη ψυχή. Η γλώσσα μας προσφέρεται με όλο το εύρος της για να βρούμε τις πιο λεπταίσθητες εκφάνσεις της σχέσεώς μας και με το χρόνο και με το άχρονο.

Η ζωή είναι ατέρμονη! Ο θάνατος, συμβαίνει στη διάρκεια του βίου με τη λήθη και την ύπνωση της συνειδήσεως (το σώμα, ΄σύμφωνα με τους Ορφικούς, θεωρείται σήμα-τάφος, ένα «δεσμωτήριο της ψυχής»). 
Ο εγκλεισμός στο ατομικό εγώ είναι απομόνωση από τον άλλον αλλά και από τον ίδιο τον Εαυτό και τελικά από της ζωής το εύρος. Σ’ αυτό το εύρος παραπέμπει η Γνώση κι όχι οι γνώσεις-πληροφορίες. Μία λέξη που σήμερα, χρησιμοποιείται με λάθος τρόπο, επίσης, είναι η λέξη μόρφωση, που σημαίνει δημιουργώ τη μορφή μου κι όχι συσσωρεύω γνώσεις.

Ας εντρυφήσουμε λοιπόν στη σοφία των Ελληνικών λέξεων για να βρούμε το πραγματικό νόημα του επίγειου βίου μέσα από την αποκάλυψη του νοήματος της αληθινής ζωής!

Η σ ο φ ί α των Ελληνικών λέξεων Αλκμήνη-Κογγίδου -Ποιήτρια-δοκιμιογράφος

mythiki-anazitisi

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ