Η κακή φήμη του Πίτμπουλ: Πόσο φταίνε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης;

Γνωρίζω τι σκέφτονται οι περισσότεροι. Ποιός θα ήταν αρκετά τρελός να πάρει στο σπίτι του ένα Πίτμπουλ; Στο άκουσμα της και μόνο, η συγκεκριμένη ράτσα προκαλεί ανάμεικτες σκέψεις, η αρνητική εκ των οποίων δημιουργείται από το φόβο μας ενδεχόμενης επίθεσης από το συγκεκριμένο ζώο.

Στο συνείδηση πολλών, τα Πίτμπουλ έχουν την εικόνα του «εγκληματία» και οι περισσότεροι αρνούνται να δουν ή να γνωρίσουν την αληθινή πλευρά της εν λόγω ράτσας. Eίναι γεγονός ότι τα Πίτμπουλ θεωρούνται επικίνδυνα για επιθέσεις εναντίον ανθρώπων, παιδιών ή άλλων σκυλιών. Βεβαίως, ποτέ δεν εξετάζει κανείς αν η επίθεση έγινε πρώτα από το τα Πίτμπουλ.

 Όποιος έχει παρακολουθήσει ειδήσεις, ξέρει ότι οι επιθέσεις σκύλων αλλά πιο συγκεκριμένα οι επιθέσεις των Πίτμπουλ γίνονται μεγάλο θέμα στα μέσα μαζικής ενημέρωσης (ΜΜΕ). Ωστόσο, μέσα από αυτή τη θολή εικόνα για τα συγκριμένα σκυλιά, είναι δύσκολο πολλές φορές για τον θεατή να ξεχωρίσει την αλήθεια από τη μυθοπλασία. Επιθέσεις από όλων των ειδών τις ράτσες συμβαίνουν σε όλες τις χώρες του κόσμου, απλά δεν προσελκύουν το ενδιαφέρον των ΜΜΕ τόσο πολύ, επειδή δεν είναι αρκετά δραματικές. Αυτά τα αρνητικά στερεότυπα σε σχέση με τα Πίτμπουλ ξεκίνησαν όταν οι αγώνες σκύλων ήταν δημοφιλείς, ειδικά στης ΗΠΑ. Αυτή η κατάσταση δημιούργησε σε πολλούς την εντύπωση ότι τα συγκεκριμένα σκυλιά είναι κακά, διαβολικά και γενικότερα αποτελούν απειλή για τους ανθρώπους.

 Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτές οι κακόμοιρες ψυχές γίνονται συχνά θύμα, αφού θεωρούνται ως κακή ράτσα. Κανείς δεν φαίνεται να θέλει να έχει ένα, και όταν το αντικρίζουν, απομακρύνονται από φόβο. Ένας φόβος που σε καμία περίπτωση δεν είναι δικαιολογημένος ή λογικός. Οι σκύλοι έιναι το αποτέλεσμα του περιβάλλοντος τους μαζί με τη γενετική τους. Παρόλο που στο πέρασμα του χρόνου έχουν εκτραφεί για πολλών ειδών δουλειές, εντούτοις δεν παύουν να είναι κατοικίδια που πρέπει να αντιμετωπίζονται με καλοσύνη και άγαπη. Η συμπεριφορά ενός σκύλου, ανεξάρτητα από τη ράτσα του, επηρεάζεται έντονα από τον τρόπο που ανατρέφεται. Το κάθε σκυλί έχει τη δική του ιδιοσυγκρασία, που το καθιστά μοναδικό και είναι αδύνατον να προβλέψεις τη συμπεριφορά ενός σκύλου μόνο και μόνο από τη ράτσα του.

 Δυστυχώς, συχνά όταν συμβαίνουν περιστατικά με δάγκωμα σκύλου, πολλοί, με αφέλεια πιστεύουν ότι ο σκύλος «απρόσμενα εξερράγη». Κανένας σκύλος δεν θυμώνει ξαφνικά. Ένα δάγκωμα αποτελεί το αποτέλεσμα ενός συνδυασμού καταστάσεων και περιστάσεων. Τα σημάδια δυσφορίας μπορεί εύκολα να παρεξηγηθούν, παρερμηνευτούν και να περάσουν απαρατήρητα μέχρι να γίνουν μια τέλεια καταιγίδα που θα καταλήξει σε δάγκωμα.

Οι σκύλοι δεν δαγκώνουν ποτέ ‘ξαφνικά’ ή ‘χωρίς λόγο’. Πίσω από κάθε συμπεριφορά υπάρχει ένα λόγος και μια λογική εξήγηση. Έχω συναντήσει ανθρώπους που έχουν Πίτμπουλς και μπορώ να πω ότι τα συγκεκριμένα σκυλιά απολαμβάνουν το χάδι, όπως όλα τα άλλα σκυλιά. Κουνάνε τις ουρές τους όταν συναντούν νέα άτομα, θέλουν μια λιχουδιά για να καθίσουν, ένα χαίδεμα στην κοιλία τους όταν είναι φρόνιμοι και την αγάπη και προσοχή του ιδιοκτήτη τους, όπως κάθε άλλος σκύλος.

 Ειρωνικά, αν και οι άνθρωποι έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται αυτές τις ψευδαισθήσεις, δείχνουν την προθυμία να μάθουν περισσότερα και να προσπαθήσουν να σώσουν αυτές τις αθώες ψυχές.

Υπάρχουν όμως οι ακόλουθες απόψεις που δεν έχουν απολύτως καμία βάση και υπόβαθρο:

Τα Πίτμπουλς είναι από τη φύση τους επιθετικά προς τους ανθρώπους/άλλους σκύλους

Λανθασμένα η ιστορία δείχνει έντονα ότι τα Πίτμπουλς έχουν τη δυνατότητα να ελέγχουν τον εαυτό τους γύρω από τον άνθρωπο. Η αλήθεια είναι ότι κάθε σκύλος μπορεί να επιτεθεί ή να δαγκώσει αν δεν ανατραφεί σωστά ή αν προκληθεί.

Τα Πίτμπουλς δεν πρέπει να είναι κοντά στα παιδιά 

Για 114 χρόνια, τα Πίτμπουλς ήταν γνωστά ως «σκύλοι νταντάδες» λόγω της εξαιρετικής φιλικής τους φύσης, αφοσίωσης και σταθερότητας προς τα παιδιά. Μπορούν να χειριστούν και να ανεχτούν το σκληρό και άτσαλο παιχνίδι που συνήθως κάνουν τα παιδία, κουνώντας την ουρά τους. Τα παιδιά πρέπει να εκπαιδεύονται για το πώς να αλληλεπιδρούν, να συμπεριφέρονται και να παίζουν με τους σκύλους και δεν πρέπει ποτέ να μένουν μόνα τους χωρίς επίβλεψη. Η κατοχή ενός σκύλου πρέπει να είναι ευθύνη όλων. Οι σκύλοι χρειάζονται έναν σωστό ηγέτη και τα παιδιά χρειάζονται την κατάλληλη καθοδήγηση από τους γονείς τους για το πώς θα συνδεθούν σωστά με τα κατοικίδια τους. Οι άνθρωποι φαίνεται να ξεχνούν ότι οι σκύλοι δεν είναι άνθρωποι και πως δεν τους αρέσει πάντα να τα αγκαλιάζουν ή να μοιράζονται το φαγητό τους όπως εμέις οι άνθρωποι.

Τα πίτμπουλς έχουν μια «σιαγόνα που κλειδώνει»

Η σιαγόνα αυτού του σκύλου είναι η ίδια με οποιασδήποτε άλλης ράτσας. Ναι, είναι εξαιρετικά δυνατή και ισχυρή αλλά δεν «κλειδώνει». Ίσως αυτή είναι η πηγή αυτού του μύθου και γι’αυτό τα Πίτμπουλς χρειάζονται υπεύθυνους και στοριγκούς ιδιοκτήτες που ξέρουν πώς να τα εκπαιδεύσουν με τον σωστό τρόπο.

Τα Πίτμπουλς έχουν ένα κακό χαρακτήρα

Θα συνεχίσετε να το πιστεύεται αυτό αν σας έλεγα ότι τα Πίτμπουλς σημείωσαν χαμηλότερη βαθμολογία σε επιθετικότητα απ’ ότι τα Tσιουάουα, τα Μπίγκλ και τα Κόλευ.

Σήμερα έχουμε συνδέσει τα Πίτμπουλς ώς τα κακά ζώα στο κόσμο των σκύλων και αυτή η «ταμπέλα» τα συνοδεύει για δύο δεκαετίες τώρα. Αλλά, πρίν καθήσει το Πίτμπουλ στο θρόνο ως βασιλιάς των κακών σκυλιών, μερικές άλλες ράτσες απολάμβαναν αυτή την τιμή. Ανάλογα με το ποια δεκαετία επιλέγετε να θυμάστε, θα εκπλαγείτε να μάθετε ότι και άλλες ράτσες έλαβαν τόσο αρνητικές κριτικές όπως και το σημερινό Πίτμπουλ.

Πιστεύω ότι η αξιοσημείωτη φράση

του Σίζαρ Μιλάν τα λέει όλα:

“Στην δεκαετία του 70 κατηγόρησαν το Ντόμπερμαν,

στη δεκαετία του 80 κατηγόρησαν το Γερμανικό ποιμενικό,

στη δεκαετία του 90 κατηγόρησαν το Ρότβαιλερ.

Τώρα κατηγορούν το Πίτμπουλ.

Πότε θα κατηγορήσουν τους ανθρώπους;”

Σήμερα, το Πίτμπουλ τραβάει όλη την προσοχή. Για όλους εκείνους που έχουν/είχαν Πίτμπουλ, θα τους είναι πολύ εύκολο να σας πούν ότι αυτός ο σκύλος κάθε άλλο παρά επικίνδυνος είναι. Οι περισσότεροι ιδιοκτήτες υποστηρίζουν ότι τα σκυλιά της συγκεκριμένης ράτσας είναι πολύ μεγάλα, έχουν εμμονή με το παίχνιδι και τις λιχουδιές και συχνά είναι αυτά που κάνουν ένα βήμα πίσω έαν προκύψει σύγκρουση μεταξύ σκύλων.

Τα Πίτμπουλς που έχουν επικίνδυνη ιδιοσυγκρασία, συνήθως μετατράπηκαν σε αυτό το χαρακτηριστικό εξ αιτίας ενός ανίκανου ιδιοκτήτη. Το Πίτμπουλ είναι θύμα της κακής αναπραγωγής, της υπερπαραγωγής και της κακής προσοχής από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Όπως μια μπάλα λάσπης ή χώμα, το Πίτμπουλ δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα σκύλο, έτοιμο να διαμορφωθεί από τον ιδιοκτήτη του.

 Η ζωή κανενός σκύλου δεν πρέπει να τερματίζεται λόγω της ράτσας του. Τους αξίζει η ίδια ευκαιρία και φροντίδα όπως κάθε άλλης ράτσας. Έτσι, την επόμενη φορά που θα δείτε ένα Πίτμπουλ, σταματήστε και ρωτήστε αν επιτρέπεται να χαϊδέψετε το σκύλο. Μέχρι και ένα εκατομμύριο σκυλιά πέφτουν θύματα ευθανασίας κάθε χρόνο σε όλο τον κόσμο, λόγω αυτών των δυσπιστιών οπότε αν θέλετε να υιοθετήσετε, σκεφτείτε να αποκτήσετε ένα Πίτμπουλ. Και όπως λένε ‘μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλο του’, έτσι και στην περίπτωση του Πίτμπουλ κανείς δεν πρέπει να το κρίνει εξ αιτίας ης αρνητικής κριτικής που επικρατεί για τη ράτσα τους.

 petsworldmag

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ