Μαμά συγνώμη. Συγνώμη που δεν έκανα ποτέ τίποτα για να το σταματήσω όλο αυτό.

Η βία δε σταματάει μόνη της, εμείς θα τη σταματήσουμε. Η βία γεννά βία. Η σιωπή είναι συνενοχή. Τόσο πολυφορεμένες φράσεις που ακόμα και σήμερα όμως δεν τις παίρνουμε στα σοβαρά. Σε μια εποχή όπου η εξέλιξη τρέχει γρηγορότερα και από το φως, σε μια εποχή που τα νέα μαθεύονται πριν καν υπάρξουν και σε μια εποχή που η ενημέρωση και η πληροφορία λαμβάνονται πριν καν ζητηθούν, φαινόμενα όπως η βία οποιασδήποτε μορφής θα έπρεπε να είχαν μειωθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό αν δεν είχαν εξαλειφθεί πλήρως.

Όλοι κάποια στιγμή στη ζωή μας θα αποτελέσουμε θύματα του φαινομένου αυτού αλλά και τους θύτες. Βία είναι κάθε επιθετική συμπεριφορά με οποιοδήποτε τρόπο (κατάχρηση εξουσίας ή δύναμης) είτε ψυχολογική είτε σωματική είτε λεκτική και ούτω καθεξής με στόχο να αποδυναμώσει, να εξαναγκάσει και να κυριαρχήσει έναντι του θύματος.
Μια μορφή βίας είναι και η ενδοοικογενειακή,  η οποία στη χώρα μας ζει και βασιλεύει.

Το σπίτι. Το καταφύγιο κάθε ανθρώπου, το ησυχαστήριο του. Αυτή η ασφάλεια που σου προσφέρει, αυτή η ζεστασιά. Ξέρεις πως μόλις κλείσει αυτή η πόρτα δε μπορεί να σε πειράξει κανείς και τίποτα. Μεγάλο ή μικρό δεν έχει σημασία. Το σπίτι δεν το κάνουν τα τούβλα του αλλά οι άνθρωποι του. Οι δικοί σου άνθρωποι που δε θα αφήσουν κανέναν να σου κάνει κακό, θα είναι εκεί για να κλείνουν αυτή την πόρτα και να κρατάνε μακριά σου καθετί που προσπαθεί να σε βλάψει. Μα τι συμβαίνει όταν οι ρόλοι αντιστρέφονται και τότε το κακό βρίσκεται πίσω από αυτή την πόρτα; Τι συμβαίνει όταν αυτή η πόρτα κλείνει και τότε όχι μόνο δε νιώθεις ασφάλεια αλλά για να την έχεις πρέπει να μοχθήσεις και να παλέψεις για αυτή; Όταν ένας άνθρωπος πρέπει να προσπαθήσει για να κερδίσει κάτι το οποίο πολύ θεωρούν δεδομένο και έτσι θα έπρεπε να είναι μα δεν είναι;

 Μαμά συγνώμη. Η μυρωδιά σου, το χαμόγελό σου, τα χέρια σου, εσύ. Αυτή η μυρωδιά που με ξυπνούσε για να πάω σχολείο πριν καν με χαϊδέψεις και μου πεις καλημέρα. Αυτό το χαμόγελο που δεν εγκατέλειψες ακόμα και όταν τα χείλη σου ήταν πρησμένα.  Αυτά τα χέρια που μας αγκάλιαζαν τόσο σφιχτά ακόμη και αν είχαν μελανιές.
Συγνώμη που δεν καταλάβαινα τίποτα. Συγνώμη που όταν άρχισα να καταλαβαίνω εξακολουθούσα να κάνω πως δεν αντιλαμβάνομαι.

Για όλα είχες μια δικαιολογία. Χτύπησες στο ντουλάπι και γδάρθηκες στο μάγουλο. Πιάστηκες από την καρέκλα, έπεσες και μελάνιασε το πόδι σου. Καλοκαίρι και εσύ συνεχώς κλειστά ρούχα και εγώ ανόητος και δεν καταλάβαινα το γιατί. Φθινοπώριασε, χειμώνιασε ο καιρός σκοτείνιασε και μαζί και το βλέμμα σου. Μόνο όταν κοιτούσες εμάς γαλήνευε για λίγο και μετά πάλι το ίδιο. Όλα ήταν όπως έπρεπε. Εκτός από σένα που ήσουν λίγο απρόσεκτη και χτυπούσες από λάθος πάνω σε έπιπλα ή οπουδήποτε αλλού. Είχα την καλύτερη οικογένεια στον κόσμο.

Μερικές φορές μου έκανε εντύπωση που εμείς έπρεπε να φεύγουμε από το σαλόνι για να μιλήσεις με το μπαμπά. Θυμάμαι οτι με πείραζε γιατί θέλατε συχνά να μιλάτε μόνοι σας. ήθελα και εγώ να μιλάω μαζί σας αλλά δε γινόταν γιατί ήταν κουβέντες για μεγάλους όπως μου λέγατε. Θυμάμαι που εσύ ύψωνες τη φωνή στον μπαμπά και εκείνος μετά σε εσένα και εγώ σας έλεγα να μη φωνάζετε αλλά με ηρεμούσες λέγοντας μου οτι μιλάτε δυνατά, έτσι νόμιζα οτι κάνουν οι μεγάλοι.

Ο καιρός περνούσε. Από χειμώνα σε καλοκαίρι και από καλοκαίρι σε χειμώνα.
Με τα μαθήματα είχα τελειώσει και κατέβαινα στο σαλόνι. Σας άκουγα «μιλούσατε δυνατά» πάλι, αλλά το είχα συνηθίσει πλέον και δε μου έκανε εντύπωση. Μα κάτι άλλαξε εκείνη την ημέρα. Η μικρή έκλαιγε. Η αδερφή μου έκλαιγε. Καθόταν μόνη της στο δωμάτιο, σε μια γωνία αγκαλιάζοντας τα γόνατά της. Μέσα στο σκοτάδι, μα εκείνη το φοβόταν το σκοτάδι. Πλησιάζοντας την μου είπε το λόγο. «Η μαμά έκλαιγε και ο μπαμπάς τη χτύπησε».

Η μικρή κάποια στιγμή ηρέμησε. Στο σπίτι το κλίμα ήταν περίεργο. Τότε άρχισα να συνειδητοποιώ πως ίσως τελικά να μην ήσουν τόσο απρόσεκτη. Μαμά συγνώμη. Συγνώμη που δεν έκανα ποτέ τίποτα για να το σταματήσω όλο αυτό. Συγνώμη που περίμενα να λήξει με τον καιρό. 

Πατέρα ευχαριστώ. Σ’ευχαριστώ που ακόμα και με το λάθος τρόπο μου έδειξες τι θέλω να είμαι στη ζωή μου ή καλύτερα τι δε θέλω να είμαι. Δε θέλω να είμαι σαν εσένα. Τόσο αδύναμος και δειλός γιατί περί αυτών πρόκειται. Μαμά ευχαριστώ που μου έδειξες πως πρέπει να χαϊδεύω να αγκαλιάζω και να προστατεύω κάποιον, όπως έκανες εσύ με εμάς πάντα.

maxmag

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ