της Λουκίας Πέτρου
Έχει τα πάνω της, έχει και τα κάτω της.
Έχει τις χαρές, αλλά και τις λύπες της.
Έχει ένα «ναι» να αλλάζει τα πάντα, μα και ένα «όχι» να τα γκρεμίζει.
Στα ανατρέπει όλα και δε σου αφήνει περιθώριο κανένα.
Σε πνίγει και ξαφνικά σε βγάζει στην επιφάνεια για να πάρεις ανάσα. Για να σε ζεσταίνει ο ήλιος ο φωτεινός, ο ζεστός, ο καλοκαιρινός.
Και πάνω που λες ησύχασα, να αρχίζει πάλι από την αρχή.
Πότε κρύο, πότε ζέστη.
Άλλοτε να λιώνεις κι άλλοτε να κρυώνεις.
Να τρέμεις και να λες εγώ ξόφλησα, δεν έχω άλλη δύναμη. Δεν έχω άλλη ψυχή να δώσω. Και πάντα να βρίσκεις. Πάντα να έχεις κάτι να σε κρατάει. Μία ρίζα, που γαντζώνεται από το βράχο και αρνείται να τον αφήσει. Αρνείται να παρασυρθεί και να χαθεί.
Γιατί ακόμα και στο τέλος, πάντα μία ριζούλα μένει. Για να αρχίσει πάλι η ζωή, τον κύκλο της, να αρχίσει πάλι η ελπίδα να φωτίζει.
Κι όταν νομίζεις πως θα είσαι για πάντα εδώ, αυτή γελάει. Αιώνια είναι μόνο η ζωή που συνεχίζεται.
Με ή χωρίς εσένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.