Τι μου τέλειωσε ?

Υπομονή ? Ηρεμία ? Πίστη ?

Αυτά δεν τελειώνουν ποτέ. Δεν σταματούν καθώς είναι μέσα μας και είναι ο ρυθμός του σώματός μας, είναι ο χτύπος της καρδιάς μας, οι ανάσες μας, ολόκληρο το είμαι μας.

Αν νιώθουμε ότι τέλειωσαν μάλλον δεν δίναμε αυτά τα αυθεντικά στοιχεία που είναι μέσα μας, αλλά υποκατάστατα του μυαλού, που έκαναν την υποταγή να μοιάζει με υπομονή. Την χαμηλή αυτοεκτίμηση να μοιάζει με ηρεμία. Την φαντασία να μοιάζει με πίστη.

Καθώς η υπομονή είναι μία αρετή η οποία μας διδάσκει τον χρόνο, τον χώρο και τον τρόπο. Ξέρουμε δηλαδή μέσα από την διαδικασία της αυτογνωσίας, το πότε θα εκδηλωθεί το κάθε τι. Ξέρουμε ότι κάποια πράγματα μπορεί να χρειάζονται περισσότερο χρόνο για έρθουν, για να γίνουν. Η υπομονή ως αρετή μας διδάσκει την Καρτερικότητα η οποία μας ρυθμίζει και την αναπνοή για να περπατήσουμε έτσι στην ηρεμία.

Η ηρεμία μας δίνει τον ρυθμό μας και έτσι μας απαλλάσσει από την αδημονία αλλά μας ενώνει με την άλλη αρετή την Πίστη.

Πίστη σημαίνει «έγινε- είναι». Ο χρόνος σταματάει να έχει σημασία για αυτήν την πίστη, αλλά αφήνομαι μέσα στα προγράμματα της ψυχής μου, που θα με ενώσει με τον δικό της χωροχρόνο. Και θα ξέρω πως ότι θα έρθει σε μένα θα έρθει με τον χρόνο του. Αλλιώς αν έρθει με τον χρόνο της βίας θα έχει ημερομηνία λήξης και φυσικά θα ζητήσει και ανταλλάγματα και αυτό δεν είναι της ψυχής αλλά του μυαλού.
Οπότε αν μου έχουν τελειώσει οι 3 αυτές λέξεις, σημαίνει ότι μέσα και πίσω από αυτές υπήρχε το μυαλό και η βία. Και ότι ζούσα πάνω σε μία σχεδία η οποία δεν άντεξε και διαλύθηκε κι εγώ τελικά πνίγομαι μέσα στο συναισθηματικό μου κόσμο σε συνδυασμό με τις σκέψεις μου. Οι οποίες με οδηγούν πάντα σε ένα δρόμο – μονοπάτι πόνου και φθόνου.

Δωροθέα 

zefira21

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ