«Στην καρδιά του χειμώνα, ανακάλυπτα επιτέλους
πως φύλαγα μέσα μου ένα αήττητο καλοκαίρι»
Α. Καμυ, Το Καλοκαίρι

Οι παιδικές αναμνήσεις, είναι αλήθεια, μερικές φορές μπορεί να μας φανούν βαρετές. Όχι επειδή δε μας ενδιαφέρει το πρόσωπο που μας τις διηγείται. Ίσως, πολύ απλά, οι δικές μας αναμνήσεις σαν να είναι μικρά παιδιά, να απαιτούν την προσοχή μας τόσο φορτικά, που να μη μπορούμε να δώσουμε σημασία σε τίποτε άλλο. Ίσως όμως, κι αυτό είναι το χειρότερο, ζώντας στην καρδιά του χειμώνα να μη βρίσκουμε τη δύναμη να ανακαλύψουμε αυτό το ανίκητο καλοκαίρι.

Ποιος θα μπορούσε, άλλωστε, να εκτιμήσει σωστά το βάρος της ευθύνης που είχε το παιδί που υπήρξα εγώ, για παράδειγμα, όταν αφαιρέθηκαν μπροστά στα μάτια μου οι βοηθητικές ρόδες από το μικρό ποδηλατάκι; Κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο, με ασυγκράτητη ορμή, σα να ήταν όλα τα φώτα της δημοσιότητας πάνω μου, το μόνο που θα με κρατούσε σε πορεία πλέον, ήμουν εγώ. Ακόμα και μια παρόμοια ανάμνηση που θα μου διηγηθεί κάποιος για τον εαυτό του, δε θα φτάσει ποτέ σε σπουδαιότητα τη στιγμή αυτή. Μπορεί, κι εγώ ο ίδιος να αμελώ αυτό το καλοκαίρι.

Πολλά από αυτά τα μεσογειακά καλοκαίρια θα έσπρωξαν τον Αλμπέρ Καμύ να τα υμνήσει, δίνοντάς τους τον λυρικό χαρακτηρισμό “αήτηττα”. Μάλλον, μόνο ένας άνθρωπος που γνωρίζει καλά το μεσογειακό καλοκαίρι θα μπορούσε να ψυχανεμιστεί το τι θα μπορούσε να σημαίνει να είναι αήτηττο.


Κάτω από τον ήλιο, πρέπει να συνέβησαν όλοι οι θρίαμβοι που μόνο τα παιδιά μπορούν να πραγματοποιήσουν. Το καλοκαίρι, είναι εκείνη η εποχή ελευθερίας που συνήθως σβήνει σαν αίσθηση, όταν οι θρίαμβοι μας εγκαταλείψουν και το ζητούμενο είναι η ελάχιστη ήττα. Οι μεγάλες ήττες είναι τρομακτικές. Είναι μια ανάμνηση της ορμής για ζωή όταν η χαρά της ανακάλυψης ήταν μια δύναμη μεγαλύτερη από το φόβο. Σίγουρα, αυτά ακούγονται σα μια νοσταλγία ενός χαμένου παραδείσου που μάλλον ποτέ δεν υπήρξε. Το να είσαι παιδί δεν είναι καθόλου εύκολο. Όπως αναφέρει όμως και ο Καμύ, “το να μη σε αγαπούν είναι μονάχα μια κακοτυχία, αλλά αν δεν αγαπάς εσύ είναι συμφορά”. Όλοι δεν το γνωρίζουμε; Για μια τέτοια συμφορά είναι ικανοί μονάχα οι ενήλικες. Τα παιδιά αγαπούν με πάθος. Είτε ένα πρόσωπο είτε, το ποδήλατό τους.

Πάντως, οφείλουμε να ομολογήσουμε πως οι ενήλικες που εμείς είμαστε έχουμε και ένα ελαφρυντικό που ίσως είναι και βιολογικής τάξης. Οι απότομες σωματικές αλλαγές που συνοδεύουν την ανάπτυξη παρασύρουν και από μόνες τους στην περιπέτεια. Είναι μια δύναμη επίσης ανίκητη. 
Όταν ολοκληρωθεί η ανάπτυξή μας, αποκτούμε και μια σταθερότητα που συνοδεύει τη συμπεριφορά μας. Γινόμαστε λίγο η συνήθεια του εαυτού μας και χρειάζεται καμιά φορά αρκετή δουλειά, για να του υπενθυμίσουμε τι σημαίνει να βρίσκεις το πάθος στην καθημερινότητα.

Κάθε χρόνο επισκεπτόμαστε, εμείς οι τυχεροί, ένα μεσογειακό καλοκαίρι. Ο χώρος του ορίζεται από πέτρες, ελαιόδεντρα, φραγκοσυκιές και παραλίες. Ο αφόρητος μεσημεριανός ήλιος και ο ήχος των τζιτζικιών είναι τα αφεντικά. Όλοι έχουν να θυμηθούν τις καλοκαιρινές περιπέτειές τους από το χρόνο που τίποτα δεν ήταν περιττό. Να ξαναγίνουμε παιδιά είναι αδύνατον. Θα ήταν και γελοίο άλλωστε, να συμπεριφερόμαστε σα παιδιά.
 Ζούμε έτσι κι αλλιώς μέσα στην καρδιά του χειμώνα. Σε ένα χειμώνα που πρέπει να συντηρούμε αυτό που έχουμε φτιάξει, να προσέχουμε και να περιοριζόμαστε. Σε ένα χειμώνα θυελλωδών συγκρούσεων χωρίς φαντασία. Στην κρύα, πολλές φορές, αναγκαιότητα να υποκρινόμαστε και να προσαρμοζόμαστε σε καταστάσεις που απαιτούν θυσίες.

Το καλοκαίρι είναι ένα παιδί που δε μπορεί να βγάλει από το μυαλό του τα καινούρια του παπούτσια, που δε θέλει να βγει από τη θάλασσα, που ανακάλυψε τυχαία σε μια βόλτα ένα μέρος που δεν έχει ξαναπατήσει άνθρωπος. Όταν όλα είναι καινούρια, πάντα μπορούμε να φανταστούμε τον εαυτό μας σαν κάτι άλλο. Σίγουρα, το κάναμε κάποια καλοκαίρια και μπορούμε ακόμα, επειδή αυτός ο ήλιος άφησε ένα έγκαυμα ώστε να μην ξεχάσουμε ποτέ.
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ