Μπαχάμες

  Τα νησιά Μπαχάμες, είναι ένα αρχιπέλαγος που βρίσκεται ανατολικά του Πορθμού της Φλόριντα, στην ανατολική είσοδο του Κόλπου του Μεξικό. Αποτελούνται από είκοσι έξι κατοικημένα νησιά με το σύνολο τους, συμπεριλαμβανομένων των νησίδων και των υφάλων, να ξεπερνά τα εφτακόσια. Για πρώτη φορά, κατοικήθηκαν αιώνες πριν την άφιξη των Ευρωπαίων από τους ιθαγενείς Ταΐνο οι οποίοι έφτασαν εκεί από την Κούβα και την Ισπανιόλα. Οι Μπαχάμες, είναι η πρώτη από της χώρες της Αμερικής - όπως έχουν διαμορφωθεί σήμερα - όπου έφτασε ο Κολόμβος. Στον Κολόμβο, αποδίδεται - κατά μία θεωρία - και το όνομα της χώρας από τις ισπανικές λέξεις “μπάχα μαρ” (baja mar) που σημαίνουν “ρηχή θάλασσα” περιγράφοντας έτσι τα μικρά βάθη της θαλάσσιας περιοχής. Υπάρχει και μια δεύτερη θεωρία που υποστηρίζει πως το όνομα των νησιών προέρχεται από την γλώσσα των ιθαγενών. 

   Στις 12 Οκτωβρίου του 1492, ο Κολόμβος έφτασε για πρώτη φορά στην Αμερική, στο νησί των σημερινών Μπαχάμες, Σαν Σαλβαδόρ, το οποίο αξίωσε για το Ισπανικό Στέμμα. Εκεί, ήρθε σε επαφή για πρώτη φορά με τους ιθαγενείς, καταφέρνοντας να συνάψει φιλικές σχέσεις ανταλλάσσοντας αγαθά. Πριν φτάσει στην Κουβα και στην Ισπανιόλα, ο Κολόμβος είχε ανακαλύψει και άλλα νησιά από τις σημερινές Μπαχάμες. Οι Ισπανοί όμως, δεν έδειξαν ενδιαφέρον για τα νησιά, καθώς εκεί δεν υπήρχε χρυσός, παρά μόνο για την σύλληψη ιθαγενών τους οποίους μετέφεραν στις αποικίες τους για να τους χρησιμοποιήσουν ως σκλάβους. Το αποτέλεσμα ήταν πως από τους - κατ’ εκτίμηση - σαράντα χιλιάδες Ταΐνο που ζούσαν στα νησιά, το 1520 να έχουν απομείνει ελάχιστοι ώστε να εγκαταλειφθούν οριστικά από τους Ισπανούς, διατηρώντας παρόλα αυτά τις αξιώσεις τους ως Ισπανικό έδαφος. 

  Το 1612, οι Άγγλοι αρχίζουν την αποίκηση των Βερμούδων. Το 1642 ξεσπά ο Αγγλικός Εμφύλιος Πόλεμος μεταξύ των Βασιλοφρόνων οι οποίοι υποστήριζαν τον Βασιλιά Κάρολο τον Πρώτο και των Κοινοβουλευτικών με ηγέτη τον Όλιβερ Κρόμγουελ. Ο Αγγλικός Εμφύλιος λήγει το 1651 με την επικράτηση των Κοινοβουλευτικών και την εκτέλεση του Καρόλου. Ο πόλεμος αυτός όμως, είχε εξαπλωθεί και στις Βερμούδες μεταξύ της Επισκοπικής Εκκλησίας της Αγγλίας που ήταν υπέρ του Βασιλιά, και των Ανεξάρτητων Πουριτανών που ήταν υπέρ των Κοινοβουλευτικών. Η πλειονότητα των αποίκων όμως, παρέμενε πιστή στον Βασιλιά και στην Επισκοπική Εκκλησία περιορίζοντας τις ελευθερίες της μειονότητας των Ανεξάρτητων Πουριτανών. Καθώς οι Βερμούδες είχαν αρχίσει να αντιμετωπίζουν και το πρόβλημα του υπερπληθυσμού, μια ομάδα εβδομήντα αποίκων ιδεολογικά προσκείμενοι σους Ανεξάρτητους Πουριτανούς, υπό τον Πλοίαρχο Γουίλιαμ Σέιλ, εγκατέλειψαν το 1648 τις Βερμούδες και πλέοντας νοτιοδυτικά, έφτασαν στο νησί των σημερινών Μπαχάμες, Ελεύθερα. 

  Ο Γουίλιαμ Σέιλ, ονόμασε το νησί Ελεύθερα (Eleuthera), από την Ελληνική λέξη Ελεύθερος, μεταβάλλοντας την κατάληξη σε γένος θηλυκό κατά την Αγγλική γλώσσα, προσδίδοντας έτσι τον χαρακτηρισμό του νησιού ως μία γη όπου οι κάτοικοι του μπορούσαν πλέον να εκφράσουν ελεύθερα τις πεποιθήσεις τους. Το νησί άρχισε να καλλιεργείται και να καταφθάνουν σε αυτό, περισσότεροι άποικοι από τις Βερμούδες. Το φτωχό του έδαφος όμως δεν επαρκούσε για όλους, έτσι ώστε σύντομα να αρχίσουν οι συγκρούσεις μεταξύ των αποίκων, συμπεριλαμβανομένων και των Ισπανικών επιθέσεων. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα αρκετοί άποικοι να επιστρέψουν στις Βερμούδες. Το 1666, μια ομάδα αποίκων από τις Βερμούδες, εγκαθίστανται στο δεύτερο νησί των Μπαχάμες, Νιου Πρόβιντενς (New Providence) το οποίο σύντομα εξελίχθηκε ως εμπορικός κόμβος, με του κατοίκους τα επόμενα τέσσερα χρόνια να φτάνουν τους πεντακόσιους και να δραστηριοποιούνται κυρίως με την αλιεία, την ξυλεία, την παραγωγή αλατιού αλλά και την διάσωση ναυαγίων καθώς από το σημείο εκείνο περνούσαν πολλά πλοία που ταξίδευαν μεταξύ της Ευρώπης και της Αμερικής. Σήμερα, στο νησί του Νιου Πρόβιντενς βρίσκεται η πρωτεύουσα των Μπαχάμες, Νασάου. 

   Το 1684, τα δύο νησιά δέχονται την επιδρομή των Ισπανών οι οποίοι κατέστρεψαν τις Αγγλικές αποικίες ερημώνοντας τες. Σύντομα όμως, το 1686, το Νιου Πρόβιντενς αποικείται και πάλι από Άγγλους αποίκους της Τζαμάικα. Από τότε, το νησί άρχισε να γίνεται ορμητήριο Άγγλων κουρσάρων που δρούσαν για λογαριασμό του Αγγλικού Στέμματος κατά των εχθρικών - προς τους Άγγλους - πλοίων. Καθώς όμως δεν υπήρχε επιρροή στο νησί από το Αγγλικό Στέμμα, οι Άγγλοι κουρσάροι, συνέχισαν ως πειρατές (δηλαδή, δρούσαν καθαρά για δικό τους όφελος και όχι για την Αγγλία) ιδρύοντας το 1706 στο Νιου Πρόβιντενς, την Δημοκρατία των Πειρατών. Όταν όμως οι πειρατές άρχισαν να επιτίθενται και σε Βρετανικά πλοία, ο Βασιλιάς της Μεγάλης Βρετανίας Γεώργιος ο Πρώτος, ανέθεσε στον Γούντις Ροτζερς να τερματίσει την πειρατεία στο νησί και να το επανακτήσει για το Βρετανικό Στέμμα. Ο Ροτζερς, έφτασε στο Νιου Προβιντενς το 1718 με εφτά πλοία, φέρνοντας την αποστολή του εις πέρας. Το 1782, κατά την διάρκεια του Πολέμου της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας, οι Ισπανοί κατέλαβαν το νησί χωρίς μάχη. Με την λήξη όμως του πολέμου έναν χρόνο αργότερα, το παρέδωσαν και πάλι στους Βρετανούς, σύμφωνα με την Συνθήκη των Παρισίων. Το ίδιο έτος, χιλιάδες Βρετανοί από την Αμερική που κατά την Αμερικανική Επανάσταση ήταν υπέρ του Βρετανικού Στέμματος, αποίκησαν τις Μπαχάμες μαζί με τους σκλάβους τους. 

   Μετά την έναρξη του Πολέμου της Φλόριντα το 1816 μεταξύ του Αμερικανικού Στρατού και των Ιθαγενών οι οποίοι είχαν την υποστήριξη των Αφροαμερικανών σκλάβων, πολλοί από τους δεύτερους κατέφυγαν στις Μπαχάμες με την μεγαλύτερη μερίδα να εγκαθίσταται στο νησί Άνδρος. Το νησί Άνδρος, αν και έχει την ίδια ονομασία με το νησί των Κυκλάδων, Υπάρχουν δύο θεωρίες για την προέλευση της ονομασίας του. Η μία είναι πως ονομάστηκε έτσι από τους Άγγλους προς τιμή του Διοικητή των Αγγλικών Αποικιών της Αμερικής, Έντμουντ Άντρος (Edmund Andros). Η άλλη είναι πως προέρχεται από μια προηγούμενη ονομασία ως Σαν Αντριου (Saint Andrew) η οποία συναντάται και σε κάποιους χάρτες εποχής, που με την πάροδο των ετών παραφράστηκε ως Άντρος. Αν και από τα μέσα του 19ου αιώνα και μετά στο νησί μετανάστευσαν αρκετοί Έλληνες σφουγγαράδες και ψαράδες, η ελληνική προέλευση του ονόματος αποκλείεται καθώς το νησί είχε ήδη αυτή την ονομασία πριν την άφιξη των Ελλήνων. 

Οι Μπαχάμες, μετά και την Κατάργηση της Δουλείας το 1834 από την Βρετανία, άρχισαν να αναπτύσσονται οικονομικά έχοντας φτάσει σήμερα να είναι η τρίτη πλουσιότερη χώρα της Αμερικανικής ηπείρου, μετά τις ΗΠΑ και τον Καναδά. Η χώρα, συμμετείχε με 1800 άνδρες στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ενισχύοντας οικονομικά και με εφόδια τις δυνάμεις της Αντάντ. Στις 22 Ιουνίου του 1973, μετά από ψήφισμα της Βρετανικής Κυβέρνησης, οι Μπαχάμες απέκτησαν την ανεξαρτησία τους. Αξιοσημείωτη είναι η πληθυσμιακή μεταβολή του νησιού τους τρεις τελευταίους αιώνες.  Κατά την πρώτη πληθυσμιακή καταγραφή της χώρας το 1722, το 74% ήταν λευκοί απόγονοι αποίκων και το 26% νέγροι άποικοι σκλάβων. Σήμερα, το ποσοστό των νέγρων ξεπερνά το 90% ενώ το ποσοστό των λευκών έχει μειωθεί κάτω του 5%. 

Το Μνημείο του Κολόμβου στο Σαν Σαλβαδόρ, εκεί που ο Γενουάτης θαλασσοπόρος αποβιβάστηκε
για πρώτη φορά στην Αμερική.
greatnavigators

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ