Δεν γίνεται να έρθω κοντά σου, χωρίς «φάρο ενότητας».

Δεν γίνεται να έρθω κοντά σου, αν έχω απόσταση από τον εαυτό μου.

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι για όλους μας, άλυτα ή παράξενα προβλήματα για τα οποία αναζητούμε λύσεις. Οι λύσεις αυτές κάποιες φορές είναι επώδυνες, αυστηρές, δύσκολες κλπ.

Κάνουμε προσπάθειες να δημιουργήσουμε ανάλογες γέφυρες, με τα παιδιά μας, με τους γονείς μας, με τους συντρόφους μας, με τους φίλους μας, με τους συγγενείς μας, γενικά και ειδικά δηλαδή με όλους όσους συναναστρεφόμαστε. Και ανάλογα με το συναισθηματικό υπόβαθρο σε κάθε σχέση αναζητούμε και την ανάλογη «γέφυρα». Μα αν το σκεφτούμε καλά, θα δούμε ότι γέφυρα, θα πει ότι πριν αρχίσω την επικοινωνία, παραδέχομαι ότι υπάρχει χάσμα. Και στο χάσμα αυτό επιλέγω να δημιουργήσω γέφυρα για να επικοινωνώ. Όμως στο χάσμα αυτό από κάτω ή υπάρχει κενό ή υπάρχει ποταμός. Ότι και να υπάρχει, η γέφυρα που θέλουμε εμείς να δημιουργήσουμε δεν μας δίνει καμία ασφάλεια, καθώς με έναν ανάλογο σεισμό τότε η γέφυρα θα σπάσει και η σχέση ή θα πέσει στο κενό ή θα «πνιγεί».

Δεν γίνεται λοιπόν σε καμία περίπτωση να ενωθούμε ή να έρθουμε κοντά σε οποιονδήποτε, αν έχουμε απόσταση από τους εαυτούς μας. Αν για μας δεν έχουμε εσωτερική γνώση, αυτογνωσία, δεν μπορούμε να έχουμε καμία σχέση σε αρμονία, καθώς η βασική μας σχέση έχει κενά τεράστια.

Όταν έχω απόσταση από τον εαυτό μου, από την ουσία μου, από την αυτοεκτίμηση, από τον αυτοσεβασμό δεν γνωρίζω δηλαδή την ουσιαστική βάση του εαυτού μου, δεν μπορώ να πάω κοντά με κανέναν. Δεν μπορώ να καταλάβω τους άλλους, δεν μπορούν να με καταλάβουν. Μα πως γίνεται να με καταλάβουν και να τους καταλάβω αν δεν γνωρίζω για αρχή την ουσιαστική εσωτερική μου βάση. Καθώς κάθε ένας από εμάς διαθέτει ένα εσωτερικό μεγαλείο και αντί για αυτό το μεγαλείο κάνουμε χρήση ένα εργαλείο, το εγώ μας = τον χαρακτήρα μας. Αυτό το εργαλείο μας αναγκάζει να κρατάμε απόσταση από εμάς, από τους άλλους και τελικά από την ίδια την ζωή.

Όλα τα εργαλεία έχουν την χρησιμότητά τους, αρκεί να τα γνωρίσουμε.

Όσο κάποιος γνωρίζει τον εαυτό του, τότε δεν χρειάζεται να κάνει πια γέφυρες με τους άλλους, αλλά ενώνεται με τους άλλους με έναν μοναδικό τρόπο, αγάπης, σεβασμού, εκτίμησης.  Τότε καταλαβαίνουμε ότι δεν έχουμε κενά, αλλά κοινά μεταξύ μας όλοι οι άνθρωποι. Και τα εργαλεία = εγώ = χαρακτήρες γίνονται φάροι ενότητας.

Δωροθέα  

zefira21

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ