Αν η απροσδιοριστία παίζει βασικό ρόλο στις τροχιές της μπάλας, σε ζητήματα ανθρώπινης συμπεριφοράς είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής.

Ο Ζιντάν και οι αναπαραστάσεις μας

Κυριακή 9 Ιουλίου 2006

Κυριακή 9 Ιουλίου ο μεγάλος τελικός και οι Έλληνες θεατές. Οι περισσότεροι με την Ιταλία, οι λιγότεροι με τη Γαλλία, μια απερίγραπτη ποικιλία αναπαραστάσεων κι εκείνος θες γιατί έχει ζήσει στη Γαλλία, θες γιατί βλέπει στη Γαλλία τον Αιώνα του Διαφωτισμού και την Αμελί, τον Φρανσουά Τρυφφώ και τον Σηκουάνα, η Μονμάρτη, τους Μποέμ και τον Βολταίρο, το πρόσφατο ξεσήκωμα των φοιτητών και τη ζωγραφική του Σεζάν, το νερό Περιέ και τον Λαγκρανς, τον Αμπέρ και τη Μονμάρτη, τον Ζολιό Κιουρί, και τον Μονέ και τα καφέ με τον Σαρτρ και τη Σιμόν ντε Μπωβουάρ, το Ελευθερία Ισότητα Αδελφότητα, το Μουλέν Ρουζ και την Εντίθ Πιαφ, τον θεσμό «ρεστοράν» και τον Τουλούζ Λωτρέκ,, την απίστευτη ευαισθησία στην οσμή και στη γεύση, τον Μαρσέλ Προυστ και τα εκατοντάδες διαφορετικά τυριά τους, τον Αλμπέρ Καμύ και το κίνημα των σουρεαλιστών , τη μεγάλη τρυφερότητα για το κρασί και τη Γεωμετρία, το βλέμμα και την ευφυία του Ζιντάν, το φεστιβάλ της Αβινιόν και τον Ζαν Ζενέ, τη μπελ επόκ και τους αρωματοποιούς, τον Μπασλάρ και τον Λακάν, τον Ρολάν Μπαρτ και τη Μαργκερίτ Γιουρσενάρ, τον Μισέλ Φουκώ και τον Μάη του 68, τη χώρα που έδωσε καταφύγιο στον Αξελό, στον Καστοριάδη, στον Πουλαντζά και στον Ξενάκη και πάνω από απ’ όλα και τα χρόνια που έζησε εκεί σαν φοιτητής και τη μυθολογία της πόλης Παρίσι ενώ συγχρόνως  δεν βλέπει τους Λεπέν, τους σκληρούς αποικιοκράτες, τους πυρηνικούς αντιδραστήρες ισχύος, την πολιτική του Σιράκ, τη σκληρότητα των Μαρά και των Ροβεσπιέρων, την κυβέρνηση του Βισύ, τους δοσίλογους και τη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου θέλει – και ήθελε εξαρχής – να κερδίσει η Γαλλία κι ας είναι όλοι τους με ξυρισμένα κεφάλια χωρίς έστω μία μοναδική τρίχα, ενώ σ’ εκείνον αρέσει η αλογοουρά του Ροναλντίνιο.

Έφτιαξε έτσι το νοητικό κατασκεύασμα ότι οι έντεκα ποδοσφαιριστές οι τρεις με ανοιχτό χρώμα επιδερμίδας και οι οκτώ σκουρόχρωμοι με αρχηγό τον αλγερινό με το βαθύ βλέμμα ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ να έχουν κάποια σχέση με όσα συνθέτουν την προσωπική του αναπαράσταση «ΓΑΛΛΙΑ» και να κερδίσουν.

Οι Γάλλοι όμως όχι έχασαν. Όπως ΟΛΑ τα παιχνίδια ήταν κι αυτό ένα ακόμα ρεσιτάλ απροσδιοριστίας με ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα. Στο πέναλτι του Ζιντάν η τροχιά της μπάλας ελάχιστα παραβολική λόγω της μεγάλης ταχύτητας, σχεδόν ευθύγραμμη, συνάντησε το οριζόντιο ξύλινο σύνορο σε τέτοιο σημείο και με τέτοια γωνία που η μη ελαστική κρούση οδήγησε το κέντρο μάζας σε τροχιά «σχεδόν» κατακόρυφη αλλά ένα «σχεδόν» που έκανε τη σφαίρα να αγγίξει το έδαφος ελάχιστα εκατοστά πίσω από το υποθετικό οριζόντιο επίπεδο που καθορίζει το « είναι γκολ». Και ήταν γκολ.

Με το πέναλτι όμως του Τρεζεγκέ δεν έγινε το ίδιο. Το κέντρο μάζας της σφαίρας, της ενεργοποιημένης από το πόδι του, διέγραψε τροχιά με μεγαλύτερη καμπυλότητα από την προηγούμενη, το σφαιρικό αντικείμενο ανέβηκε τόσο που άγγιξε το οριζόντιο δοκάρι λίγα σαντιμέτρ πιο πάνω και η Γαλλία έχασε για να κερδίσουν οι Ιταλοί.

Η παράφορη κίνησή του

Αλλά εκείνο που τον τάραξε ήταν ο θυμός του Ζιντάν και η παράφορη κίνησή του. Αν η απροσδιοριστία παίζει βασικό ρόλο στις τροχιές της μπάλας, σε ζητήματα ανθρώπινης συμπεριφοράς είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής. Λίγα δευτερόλεπτα πριν, κανένας Ησαϊας, Ιερεμίας, και Νοστράδαμος της Παλαιάς Διαθήκης και του Μεσαίωνα δεν θα μπορούσε να «δει» τίποτα. Ήταν αδύνατον για οποιονδήποτε ειδικό του ποδοσφαίρου και της ανθρώπινης συμπεριφοράς να προβλέψει την παθιασμένη και απελπισμένη κίνηση του ξυρισμένου κρανίου προς το στήθος του Ιταλού. Ίσως μόνο η Λογοτεχνία θα μπορούσε να φανταστεί ότι ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής της γενιάς του θα τέλειωνε την καριέρα του με την δήλωση ομολογία ότι στο «δικό του μέσα Σύμπαν» και ειδικά στο προσωπικό του εκείνο υπόγειο που επιβάλλει συμπεριφορές, η αναπαράσταση «ποδόσφαιρο» μπορεί να παραπέμπει σε παιχνίδι με αντίπαλο που πρέπει να τον νικήσεις και σε δραστηριότητα που τον έκανε πλούσιο και γνωστό σε όλο τον κόσμο αλλά υστερεί σε ιερότητα σε σχέση με άλλες που βρίσκονται πιο βαθιά και τον κατοικούν βασανιστικά.

Όταν η Τέτα Παπαδοπούλου έγραψε στη Ελευθεροτυπία ότι «ο Ζιντάν έδειξε ότι στη ζωή δεν υπάρχει μόνο το ποδόσφαιρο», εκείνος το διάβασε κι ένιωσε να συμφωνεί. Λίγες μέρες αργότερα ο Γιώργος Αγγελόπουλος έγραφε στα Νέα: «Το βράδυ εκείνο ερεύνησα την ψυχή και το σώμα ενός παίκτη : του Ζιντάν. Κατάλαβα αμέσως ότι βρίσκομαι μπροστά σε έναν καλλιτέχνη, έναν άνθρωπο πέρα από τα συνηθισμένα.

«Ταξιδευτής των μαθητικών ονείρων, παραγωγός διανοητικής ηδονής, συνδύαζε τη Φυσική με τη λογοτεχνία».

Ανδρέας Ιωάννου Κασσέτας – ΦΥΣΙΚΟΣ

ΕΙκόνα: http://flygoalkeeper.ie/wp-content/uploads/photo-gallery/Zidane2.jpg

lecturesbureau

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ