Τα πράσινα παιδιά

Έχει τύχει περιστασιακά να αιχμαλωτιστεί μιά Νεράϊδα από ανθρώπους. Δυστυχώς, αυτές είναι πάντοτε οι πιό ευάλωτες και οι πιό ακίνδυνες τής φυλής τους και σχεδόν πάντα μαραζώνουν και πεθαίνουν, όταν η διαφυγή τους είναι αδύνατη. 

Το γνωστότερο παράδειγμα είναι η αφήγηση τού Ralf Keightley από το Coggeshall γιά τα Πράσινα Παιδιά, και ο Thomas Keightley έχει δώσει μιά μετάφρασή της στο βιβλίο του «Νεραϊδένια Μυθολογία». 

Τα γεγονότα έλαβαν χώρα στο Suffolk:

« Ένα αγόρι κι η αδερφή του βρέθηκαν από τούς κατοίκους εκείνης τής περιοχής κοντά στην άκρη ενός λάκκου, που βρίσκεται εκεί, και τα μέλη τού σώματός τους είχαν την μορφή που έχουν και των άλλων ανθρώπων, αλλά ως προς το χρώμα τού δέρματος διέφεραν από όλους τούς ανθρώπους τού κατοικημένου κόσμου μας, διότι όλη τους η επιδερμίδα είχε την απόχρωση τού πράσινου. Κανείς δεν καταλάβαινε τα λόγια τους. Όταν μεταφέρθηκαν με το στίγμα των αλλόκοτων πλασμάτων στο σπίτι κάποιου ιππότη, τού Σερ Ρίτσαρντ ντε Καλνέ, έκλαιγαν πικρά. Ψωμί και άλλα φαγητά τούς προσφέρθηκαν, αλλά δεν άγγιξαν κανένα από αυτά, αν και βασανίζονταν από μεγάλη πείνα, όπως παραδέχτηκε αργότερα το κορίτσι. Τελικά, όταν έφεραν στο σπίτι φρεσκοκομμένα φασόλια με τα κοτσάνια τους, έκαναν νεύματα με λαχτάρα, για να δείξουν πως έπρεπε να τους τα δώσουν. Μόλις τούς τα έδωσαν, άνοιξαν τα κοτσάνια αντί για τα φασόλια, νομίζοντας πως τα φασόλια βρίσκονταν εκεί, αλλά όταν δεν τα βρήκαν, άρχισαν και πάλι να κλαίνε. 


Εκείνοι που ήταν παρόντες, αφότου είδαν το περιστατικό, άνοιξαν το περικάρπιο και τούς έδειξαν τα γυμνά φασόλια. Τα παιδιά τα έφαγαν με μεγάλη απόλαυση και για πολύ καιρό δεν δοκίμασαν κανένα άλλο φαγητό. Το αγόρι, ωστόσο, ήταν πάντα νωθρό και θλιμμένο και πολύ σύντομα πέθανε. Το κορίτσι είχε συνεχώς καλή υγεία και, αφού συνήθισε τα διάφορα είδη φαγητού, έχασε εντελώς εκείνο το πράσινο χώμα και σταδιακά όλο της το σώμα απέκτησε μιά υγιή κοκκινωπή επιδερμίδα. 

Μετά από αυτό ξαναγεννήθηκε σπό την κολυμπήθρα τής ιερής βάπτισης, κι έζησε πολλά χρόνια στην υπηρεσία εκείνου τού ιππότη, και η συμπεριφορά της ήταν άσεμνη και απειθάρχητη , όπως έχω ακούσει πολλές φορές απ’τον ιππότη και την οικογένειά του. Συχνά, όατν την ρωτούσαν για τούς κατοίκους τής πατρίδας της, ισχυριζόταν πως οι άνθρωποι και ό,τι άλλο υπήρχε σε εκείνη την χώρα είχε πράσινο χρώμα και πως δεν τούς φώτιζε ήλιος, αλλά απολάμβαναν το αμυδρό φως, σαν εκείνο μετά το ηλιοβασίλεμα. 

Όταν την ρωτούσαν πως είχε βρεθεί σε εκείνη τη χώρα μαζί με το αγόρι, απαντούσε πως, καθώς ακολουθούσαν το κοπάδι τους, έφτασαν σ’ ένα σπήλαιο και μπαίνοντας μέσα άκουσαν έναν υπέροχο ήχο από καμπάνες. Μαγεμένοι από τη γλυκειά μουσική, περιπλανήθηκαν για ώρα βαθιά μέσα στο σπήλαιο, μέχρι που έφτασαν στο στόμιό του. Όταν βγήκαν από αυτό, έπεσαν αναίσθητα από το υπερβολικό γως τού ήλιου και παρέμειναν έτσι για καιρό. Τρομαγμένα από το θόρυβο που έκαναν εκείνοι, οι οποίοι τούς πλησίαζαν, ευχήθηκαν να πετάξουν, αλλά...πριν προλάβουν να βρουν την είσοδο τού σπήλαιου, αιχμαλωτίστηκαν.»

The Mythologists

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ