Επιτέλους ελεύθεροι!

Με την Ελλάδα να είναι χρεοκοπημένη ήδη εφτά χρόνια και με την προοπτική να είναι χρεοκοπημένη για πάντα, υπάρχει και κάτι πολύ θετικό που προκύπτει από την αιώνια χρεοκοπία της χώρας.

Όταν ζεις σε μια χρεοκοπημένη χώρα που θα είναι πάντα χρεοκοπημένη, δεν έχεις να αποδείξεις απολύτως τίποτα.

Εντάξει, μπορεί να θέλεις τη χώρα σου πίσω αλλά, αν βλέπεις τους άλλους να αδιαφορούν, δεν θα αργήσει και η ώρα που θα πεις «βρε, δεν μου γ@μιέστε;» και θα κοιτάξεις κι εσύ την πάρτη σου.

Άρα, η χρεοκοπία της χώρας μπορεί να είναι απελευθερωτική.

Σκεφτείτε πόσοι Έλληνες έκαναν δουλειές που σιχαίνονταν ή σπούδασαν πράγματα που απεχθάνονταν ή παντρεύτηκαν ένα πρόσωπο που δεν αγαπούσαν, μόνο και μόνο για τα χρήματα, για το κοινωνικό status ή επειδή το ήθελαν οι γονείς τους.

Τώρα αυτά δεν υπάρχουν.

Τώρα ο κάθε Έλληνας μπορεί να γίνει πραγματικά αυτός που θέλει.

Πάει η αίσθηση «καθήκοντος» που παγιδεύει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων.

Πάνε τα μεγαλεία και τα περί ανωτερότητας των Ελλήνων και του περιούσιου λαού που φυτεύονται σαν σκατά στα μυαλά των παιδιών και τα κάνουν φυτά και χάπατα.

Οπότε, μπορεί ο καθένας να κάνει αυτό που επιθυμεί.

Την πραγματική του επιθυμία, όχι αυτή που του φόρεσε η κοινωνία και η οικογένειά του.

Βέβαια, κάποιοι δυσκολεύονται να αντιληφθούν ακόμα και το ποιες είναι οι πραγματικές τους επιθυμίες.

Δεν πειράζει, έχουν πολύ χρόνο μπροστά τους, για να ανακαλύψουν αυτό που πραγματικά θέλουν να κάνουν.

Έχουν πολύ χρόνο μπροστά τους, για να ανακαλύψουν ποιοι πραγματικά θέλουν να γίνουν.

Αυτό που ονομάστηκε «κρίση» δεν είναι κρίση αλλά η ζωή μας όλη.

Ας το γιορτάσουμε!

(Αν κάτι με κάνει χαρούμενο είναι πως, λίγα χρόνια πριν έρθει η χρεοκοπία, ανακάλυψα πως αγαπάω το γράψιμο. Οπότε, όταν ήρθε η χρεοκοπία, εγώ ήξερα τι αγαπάω. Όσο για αυτούς που μου λένε «αφού μπορείς, γιατί δεν γράφεις πιο ‘σοβαρά’ πράγματα», βιβλία, θεατρικά και τέτοια, θα πρέπει να σκεφτούν πως μπορεί να αγαπάω αυτό που κάνω τώρα. Πάντα γελούσα με αυτούς που λένε σε ποπ τραγουδιστές πως πρέπει να κάνουν πιο ‘σοβαρή’ μουσική. Βρίσκω την ποπ μουσική πολύ σοβαρή, όπως και κάθε άλλη μουσική. Επίσης, θα πρέπει να σκεφτόμαστε -και να μην ξεχνάμε- πως και οι μουσικοί της ποπ αγαπούν αυτό που κάνουν. Γιατί να αλλάξεις αυτό που αγαπάς; Πάντα θυμάμαι έναν ηλικιωμένο Κουβανό που έφτιαχνε ξυλόγλυπτα, ο οποίος, όταν τον ρώτησαν γιατί επέλεξε να κάνει αυτή τη δουλειά, είπε πως, όταν κατάλαβε ότι στην Κούβα, όποια δουλειά και να κάνεις, θα πάρεις τα ίδια χρήματα, αποφάσισε να κάνει αυτό που αγαπάει.)

(Όσοι γνωρίζετε Ευρωπαίους και άλλους δυτικούς που έχουν έρθει να ζήσουν και να δουλέψουν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, παρατηρήστε πόσο απελευθερωτικό θεωρούν το να ζουν στην Ελλάδα σήμερα. Αυτό θα πρέπει να σας προβληματίσει κάπως.)

pitsirikos

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ