ΤΑ ΨΥΧΙΚΑ ΣΤΑΔΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Η κάθε μετενσάρκωση στο γήινο επίπεδο του ανθρώπου είναι ξεχωριστή, χωρίς συνήθως να θυμάται τις προηγούμενες… λόγω λήθης και κάθε μία είναι κι ένα μάθημα ζωής και συνολικά μία διεκπεραίωση ανάπτυξης και εξέλιξης της πνευματικής κατάστασης του.

Συνολικά υπάρχουν 10 στάδια εξέλιξης και εμπειρίας : Το 1ο στάδιο είναι η συνειδητοποίηση της Ασυνειδησίας. Το 2ο στάδιο είναι η Αποδοχή. Το 3ο στάδιο είναι η γείωση. Το 4ο στάδιο είναι η άρση των προβολών. Το 5ο στάδιο είναι η επισφράγιση ολοκλήρωσης του Ψυχικού – Αστρικού Οχήματος. Το 6ο στάδιο είναι η ενήλικη Δημιουργία. Το 7ο στάδιο είναι το πνευματικό έλλειμμα. Το 8ο στάδιο είναι η επιλογή της κατάλληλης Ατραπού (μονοπάτι-πέρασμα). Το 9ο στάδιο είναι η πνευματική Σύζευξη. Το 10ο στάδιο είναι η πνευματική Υπηρεσία.

Υποσημείωση: Ο κάθε συνειδητοποιημένος Αναζητητής-Ερευνητής… νιώθει ότι κάθε τι το οποίο βιώνει… του έχει χαρισθεί και ότι είναι ύψιστη τιμή του… να το προσφέρει με την σειρά του… στους συνανθρώπους του. Ο κάθε Πνευματικός άνθρωπος δεν αντέχει να βιώνει, τόσο την εσωτερική όσο και την εξωτερική Θεϊκή ολότητα μόνος του, δηλαδή δεν αντέχει να είναι ευτυχής… όταν οι άλλοι συνάνθρωποί του πονάνε… επειδή είναι χαμένοι.

Ο πνευματικός άνθρωπος… θέτει διπλό σκοπό στην ζωή του: 1) Να μεταδίδει την Θεϊκή Αλήθεια την οποία ο ίδιος κατέχει, δηλαδή… να επεκτείνει την Κοσμική – Συμπαντική Αρμονία (να μειώνει την Κοσμική – Συμπαντική εντροπία)… και 2) Να υπηρετεί την Θεϊκή Ουσία (εσωτερική – εξωτερική) την οποία ο ίδιος έχει βιώσει, δηλαδή… να επεκτείνει την Συνειδητότητα των συνανθρώπων του, βοηθώντας τους φιλάνθρωπα σε όλα τα επίπεδα… (να μειώνει τον κοσμικό – συμπαντικό πόνο).

Η Αλήθεια, τόσο η Ψυχική όσο και η Πνευματική, δίδεται με τον κατάλληλο για την Συνειδητότητα του κάθε ανθρώπου τρόπο, δηλαδή στον κάθε άνθρωπο δίδεται η Αλήθεια… η οποία είναι κατάλληλη γι’ αυτόν. Να το ξέρετε… ότι η Πνευματική Αλήθεια… δεν δίδεται ποτέ σε άτομα τα οποία δεν είναι έτοιμα να την ακούσουν και να την ακολουθήσουν.

(Αυτά είναι τα 10 στάδια εξέλιξης και όποιος επιθυμεί να εντρυφήσει και μάθει περισσότερα … θα πρέπει να κοπιάσει και να διαβάσει στην συνέχεια… την ανάλυση. Σημείωση: Το παρακάτω κείμενο προορίζεται μόνον για καταρτισμένους και μορφωμένους) …………………………………………………………………………………………………………………………………… Το 1ο στάδιο είναι η συνειδητοποίηση της Ασυνειδησίας.

Κατ’ αρχήν ο κάθε άνθρωπος που έρχεται στη Γαία… είναι σημαντικό να βρίσκεται σε επαφή με την πραγματική πραγματικότητα και όχι την εικονική… δηλαδή να βιώνει, τόσο το εξωτερικό του περιβάλλον… όσο και τον εσωτερικό του κόσμο… όπως αληθινά είναι και όχι όπως τη φαντασιώνεται ότι είναι. Έτσι η επαφή του με την πραγματική πραγματικότητα δημιουργεί: α) Ένα επώδυνο υπόβαθρο… το οποίο με την σειρά του οδηγεί στην συνειδητοποίηση της ασυνειδησίας της ίδιας της ύπαρξης του ατόμου. β) Μία τάση αναζήτησης… ώστε να αλλάξει το εδώ και τώρα… της ζωής του. Στο επίπεδο της ασυνειδησίας… ο άνθρωπος βιώνει (ασυνείδητο) πόνο δυσαρέσκειας και δυσφορία… ο οποίος πόνος γίνεται αντιληπτός με διάφορα συμπτώματα, τόσο ψυχικά… όσο και σωματικά… τα οποία συμπτώματα είναι: το άγχος και οι αγχώδεις σωματικές διαταραχές… όπου δεν δύναται να όμως τις ερμηνεύσει. Ως εκ τούτου δημιουργείται ένας εν δυνάμει Αναζητητής… ο οποίος καλείται να ακολουθήσει την πορεία της μεταμόρφωσης της αντίληψης του… τόσο για το εξωτερικό του περιβάλλον… όσο και για τον εσωτερικό του κόσμο… η οποία (πορεία μεταμόρφωσης του) αποτελείται από διάφορες διαδοχικές μετουσιώσεις ολόκληρης της υπόστασης του ως άνθρωπος.

[ Σημείωση: Η Ψυχική διαδικασία είναι… ένα Ψυχικό φαινόμενο… που απαρτίζει και αποτελεί την Ψυχή… το ψυχικό επίπεδο του ανθρώπου… δηλαδή το σύνολο των συναισθηματικών και των νοητικών λειτουργιών του. Στην Ψυχή ανήκει κάθε τι το οποίο βιώνει, νιώθει και σκέπτεται ο κάθε άνθρωπος. Ψυχή εκτός του ανθρώπου, έχουν τα ζώα και τα φυτά, όμως σε διαφορετικό επίπεδο ανάπτυξης. Το ψυχικό επίπεδο διέπεται από την διπολικότητα (τη λεγόμενη δυάδα)… δηλαδή από την ύπαρξη πόλων εντός των οποίων δονείται η ζωή (η δημιουργημένη δημιουργία). Η διπολικότητα αναπτύσσεται σε πολυπολικότητα, με την ζωή όμως, να δονείται, πάντα, ανάμεσα από δύο αντίθετους πόλους… (το λεγόμενο δίπολο).]

Το 2ο στάδιο είναι η Αποδοχή.

Οι παράμετροι της ειλικρινούς αποδοχής είναι η συνειδητοποίηση και η βίωση σε ελεγχόμενο πλαίσιο, της κάθε ασυνείδητης ψυχικής πλευράς… όσο εξωπραγματική και εάν φαίνεται. Σ’ αυτήν την διεργασία συνειδητότητας είναι πολύ επιβοηθητική η κάθε είδους τεκμηριωμένη, επιστημονική, μη φανατική Γνώση. Προσοχή όμως… διότι ελλοχεύει ο κίνδυνος της εκλογίκευσης… καθότι στόχος είναι η βίωση της κάθε ασυνείδητης πλευράς… σε όλη της την φόρτιση. Μία παράμετρος, η οποία επιβεβαιώνει την πραγματική αποδοχή των ψυχικών πλευρών, είναι η ανεύρεση από τον κάθε Αναζητητή της αντίστοιχης δικής του ψυχικής πλευράς… σε κάθε είδους εξωτερική κατάσταση, την οποία συναντά. Έτσι η οποιαδήποτε απορριπτική στάση του κάθε Αναζητητή… σχετικά με τις εξωτερικές του καταστάσεις, τον αποπροσανατολίζει από την ατραπό της Αλήθειας. [Σημείωση: Είναι σημαντικό να γνωρίζει ο κάθε Αναζητητής… ότι κάθε ψυχικό συναίσθημα, καθώς επίσης και κάθε ψυχική πλευρά, είναι απόλυτα χρήσιμες. Σημασία έχει ο τρόπος με τον οποίο κάθε συναίσθημα και κάθε πλευρά χρησιμοποιούνται… δηλαδή… εάν ο στόχος είναι εγωκεντρικός ή ενήλικος. π.χ. ένας άνθρωπος, ο οποίος είναι φορτισμένος με το συναίσθημα του μίσους και διακατέχεται από την δολοφονική του πλευρά, εάν ο σκοπός του είναι εγωκεντρικός… γίνεται δολοφόνος, ενώ εάν ο στόχος του είναι ενήλικος… γίνεται χειρουργός. Επίσης, εάν κάποιος άνθρωπος είναι φορτισμένος με το συναίσθημα της αγάπης και διέπεται από την συντροφική του πλευρά, εάν η δράση του είναι εγωκεντρική, γίνεται κτητικός… δηλαδή συμβιωτικός, ενώ εάν η κίνησή του είναι ενήλικη, δημιουργεί μία σχέση η οποία σέβεται απόλυτα τα μέλη της. Η επαφή λοιπόν και η αποδοχή σε βάθος των ψυχικών πλευρών, σε προσωπικό επίπεδο, οδηγεί τον κάθε Αναζητητή να συνειδητοποιήσει την δυστυχία, την οποία βιώνει… λόγω της ματαιωμένης εσωτερικής του επιθυμίας… τη λεγόμενη λίμπιντο (libido) προς την πραγματική, ενήλικη, μη εγωκεντρική ζωή, η οποία (επιθυμία) ενυπάρχει στον κάθε άνθρωπο. Σ’ αυτήν την φάση της ζωής του ανθρώπου, εάν δεν κυριαρχήσει το εγωκεντρικό κομμάτι και δεν επικρατήσουν οι άμυνες, δύναται να πρυτανεύσει η βούληση για αλλαγή. Η απορριπτική στάση έχει να κάμει: «Εγώ δεν μπορεί να είμαι ζηλόφθονος. Εγώ δεν ασκώ βία (σωματική ή ψυχική). Εγώ δεν απαρτίζομαι από ανήθικα κομμάτια». Προσέξτε… το εισερχόμενο το έμβρυο στην μήτρα της μαμάς του, νιώθει αγάπη για την μαμά, η οποία… μαμά είναι όλος ο έξω κόσμος… δηλαδή το Σύμπαν για την πραγματικότητα, τόσο του εμβρύου… όσο και του μετέπειτα νεογέννητου. Στην πορεία, εάν η σχέση με την μαμά (και στάση μαμάς προς το έμβρυο ή το νεογέννητο) είναι απορριπτική ή ματαιωτική, τότε το έμβρυο ή το νεογέννητο τραυματίζεται και βιώνει τον ύψιστο πόνο… (λόγω της αρχέγονης απόρριψης ή της αρχέγονης ματαίωσης της μαμάς του… δηλαδή του κόσμου όλου). Η απόρριψη έχει να κάμει: «Δεν έχεις δικαίωμα να υπάρχεις… ίσον θέλω να μην υπάρχεις… ίσον θέλω να πεθάνεις». Η ματαίωση έχει να κάμει: «Σου επιτρέπω να υπάρχεις, αλλά δεν έχεις το οποιοδήποτε δικαίωμα… ίσον δεν έχεις δικαίωμα να έχεις και να εκφράζεις την οποιαδήποτε ανάγκη». Για να μην πονάει, λόγω του τραύματος, το εγώ του ατόμου… (εμβρύου ή νεογέννητου) αναπτύσσει διάφορες άμυνες, οι οποίες το προφυλάσσουν από την αναβίωση του πόνου του τραύματος, κάθε φορά κατά την οποία (το άτομο) παλινδρομεί… δηλαδή κάθε φορά κατά την οποία διάφορες εξωτερικές καταστάσεις του κινητοποιούν τις συναισθηματικές φορτίσεις του τραύματός του… (αρχέγονη απόρριψη ή ματαίωση). Οι απορριφθείσες ή ματαιωμένες ανάγκες του ατόμου (εμβρύου ή νεογέννητου) δημιουργούν το εγωκεντρικό παιδικό κομμάτι, το οποίο πονάει πολύ και το οποίο χρησιμοποιεί εκείνες τις άμυνες τις οποίες δημιούργησε… όταν βίωσε το αρχέγονο τραύμα, έτσι ώστε κάθε φορά κατά την οποία το άτομο παλινδρομεί να μην πονάει. Αποτέλεσμα λοιπόν της χρήσης των αμυνών είναι η εγωκεντρική… (εγωιστική) συμπεριφορά. Έτσι ο κάθε Αναζητητής θα πρέπει να γνωρίζει πολύ καλά, ότι κάθε φορά κατά την οποία κάποιο άτομο συμπεριφέρεται εγωκεντρικά, χρησιμοποιεί τις άμυνες του, στην πραγματικότητα ασυνείδητα, έχει παλινδρομήσει στο τραύμα του και ως εκ τούτου πονάει πολύ πίσω από το προσωπείο της παιδικής… (εγωκεντρικής) συμπεριφοράς του. Όμως η ανωτέρω γνώση θα βοηθήσει τον κάθε Αναζητητή να αναπτύξει την αίσθηση της συμπόνιας… η οποία έχει δύο όμως προαπαιτούμενα: α) Ο Αναζητητής θα πρέπει πρώτα να έχει αναβιώσει τον δικό του αρχέγονο πόνο και να μην συμπεριφέρεται ο ίδιος εγωκεντρικά… και β) Σε επαφή με τον πόνο του τραύματος του οποιουδήποτε άλλου ατόμου, να δύναται να θέτει ενήλικα όρια στις παιδικές εγωκεντρικές απαιτήσεις του άλλου ατόμου. Η επαφή με την πραγματική πραγματικότητα, χωρίς οι ασυνείδητες ή συνειδητές παιδικές εγωκεντρικές συναισθηματικές φορτίσεις να επηρεάζουν τις δράσεις του ατόμου. Στο ψυχικό επίπεδο, η αυτοματαίωση δηλαδή… η αναστολή ή η φραγή της επιθυμίας συμβαίνει εάν υπάρχει αρχέγονη απόρριψη ή ματαίωση της πρωταρχικής επιθυμίας– επιθυμία για φροντίδα από την (απο)δεκτική μαμά, η οποία την προσφέρει νιώθοντας αγάπη για το νεογέννητο της. Ως άμυνα το νεογέννητο αυτοματαιώνει δηλαδή… φράζει την επιθυμία του, έτσι ώστε να μην βιώνει πόνο, λόγω της μη πραγμάτωσης της επιθυμίας του από την απορριπτική – ματαιωτική μαμά. Η ανωτέρω αυτοματαίωση της επιθυμίας… (καταθλιπτικό υπόβαθρο), δύναται να έχει ως συνέπεια την αυτόματη αναστολή – φραγή της επιθυμίας εκτός των άλλων και για πνευματική αναζήτηση (προς αποφυγή του πόνου λόγω της οποιασδήποτε ματαίωσής της). Η συναισθηματική φόρτιση αυτής της απόφασης είναι ο πόνος του τραύματος… διότι το παιδικό κομμάτι πασχίζει πάντα: α) Να καλύψει τις απορριφθείσες ή ματαιωμένες ανάγκες του… και β) Να χρησιμοποιεί τις άμυνες, έτσι ώστε να μην πονάει. Όταν λοιπόν το ενήλικο κομμάτι, το οποίο είναι πάντα σ’ επαφή με το εδώ και τώρα, αποφασίζει σύμφωνα με το ενήλικο συμφέρον του ατόμου, τότε το παιδικό κομμάτι νιώθει απόρριψη ή ματαίωση και πονάει, έστω και εάν «απορρίπτεται ή ματαιώνεται» από το ενήλικο κομμάτι του ίδιου του ατόμου. Σε αυτήν την φάση ο κάθε Αναζητητής συνειδητοποιεί… ότι η πορεία της εκπλήρωσης της ενήλικης επιθυμίας (μη χρήση εγωκεντρικών αμυνών) διέρχεται μέσα από την διαρκή αναβίωση του πόνου του αρχέγονου (παιδικού–ψυχικού) τραύματος.

Το 3ο στάδιο είναι η γείωση.

Τα στοιχεία της γείωσης είναι η επαφή και η βίωση του συνόλου του ψυχισμού στην πραγματική πραγματικότητα της ζωής και ταυτοχρόνως η ενήλικη εκδήλωση του ανθρώπου. Η ενήλικη στάση καλείται να είναι η διαρκής δραστηριότητα στην καθημερινότητα… του κάθε Αναζητητή. Συνέπεια της ενήλικης στάσης είναι: 1) Ο στωικός… ας πούμε ο φιλοσοφημένος τρόπος ζωής του κάθε Αναζητητή… δηλαδή η δραστηριότητα, τόσο χωρίς συναισθηματικές εξάρσεις (εκδραμάτηση των γεγονότων) όσο και χωρίς νοητική ακαμψία. 2) Η δημιουργία του ψυχικού – αστρικού οχήματος για τον διάπλου του αστρικού κόσμου… ο οποίος (αστρικός κόσμος) συνδέει το γήινο – υλικό επίπεδο… με το πνευματικό επίπεδο… δηλαδή μας οδηγεί… στο πνευματικό πεδίο (επίπεδο). Αποτέλεσμα λοιπόν της γειωμένης ενήλικης εκδήλωσης του ατόμου είναι: α) Η βίωση της προ της αρχέγονης απόρριψης ή ματαίωσης, άδολης αγάπης, η οποία ευρίσκεται πέρα από τον χρόνο και τον χώρο… και β) Η εξοικονόμηση της απαραίτητης ψυχικής ενέργειας για τον διάπλου του αστρικού κόσμου. Εάν ο Αναζητητής απωθεί τις ψυχικές του πλευρές, επειδή τις απορρίπτει, τότε εκτός από την απώλεια της ενέργειας της απωθημένης του πλευράς, χάνει και την ενέργεια, την οποία χρησιμοποιεί για να κρατά απωθημένη την απορριπτέα του πλευρά, ώστε αυτή να μην εκδηλώνεται. Αποτέλεσμα της απόρριψης και της απώθησης πλευρών είναι να μην υπάρχει η απαραίτητη ενέργεια για να πραγματοποιηθεί το ταξίδι της εσωτερικής πορείας. Μία σημείωση και απαραίτητη διευκρίνιση είναι πως… άλλο είναι η αποδοχή της οποιασδήποτε πλευράς και άλλο η εγωκεντρική συμπεριφορά. Ο κάθε Αναζητητής έχει επαφή: α) Με όποια ψυχική του πλευρά είναι κινητοποιημένη, χωρίς ίχνος λογοκρισίας. β) Με το εδώ και τώρα της ζωής του… και γ) Με το ενήλικο συμφέρον του. Επακόλουθο της εν λόγω επαφής είναι η δραστηριοποίηση του απαλλαγμένη από τις εγωκεντρικές… (παιδικές) φορτίσεις του. Ωστόσο να διευκρινίσω ότι το πνευματικό… το ορίζουμε πως είναι οτιδήποτε που απαρτίζει τον Θεϊκό Νόμο… εκ του οποίου εκπορεύεται το Θεϊκό Σχέδιο… για την επίτευξη της δημιουργημένης δημιουργίας. Γνωρίζουμε ότι ο κόσμος των Ιδεών του Πλάτωνος… ο κόσμος των Αρχετύπων… είναι ονόματα με τα οποία είναι γνωστό το Θεϊκό Σχέδιο. Το κέντρο του Θεϊκού Σχεδίου… απαρτίζεται από τον Έν-α Νόμο… ο λεγόμενος…(Νόμος της Θεϊκής Αρμονίας) επί του οποίου εκπτύσσεται, τόσο η αδημιούργητη (Κόσμος Ιδεών – Πλάτωνος)… όσο και η δημιουργημένη (εκδηλωμένη) δημιουργία. Ο Έν-ας Νόμος… (ο Νόμος της Θεϊκής Αρμονίας) είναι η πρώτη εκδήλωση της αυτούσιας Θεϊκής Ουσίας… η οποία ταυτίζεται με τον αριθμό Μηδέν – 0. (ΜΗ-ΔΕΝ). Ο Κάθε άνθρωπος, στο κέντρο της ατομικότητάς του, εμπεριέχει και μία αυτούσια Θεϊκή Ουσία… η οποία αποτελεί, ταυτόχρονα, τμήμα και ολότητα της παγκόσμιας… (Συμπαντικής) Θεϊκής Ουσίας. Ο κάθε Αναζητητής λοιπόν ερχόμενος σε επαφή με την ατομική του Θεϊκή Ουσία (εσώτερος εαυτός-γνώθι σαυτόν), ταυτόχρονα, έρχεται σ’ επαφή με την παγκόσμια (Συμπαντική) Θεϊκή Ουσία, διότι… η ατομική του Θεϊκή Ουσία, είναι ταυτόχρονα τμήμα και ολότητα της παγκόσμιας… (Συμπαντικής) Θεϊκής Ουσίας. Έτσι το πνευματικό… διέπεται από την μη πολικότητα, δηλαδή… από την Ενότητα (Αδιαιρετότητα), άρα την… Μονάδα… το (ΕΝ). Το κάθε Αρχέτυπο εκπτύσσεται σε δύο αντίθετους πόλους, εντός των οποίων δονείται η ζωή. Λόγω της αρχέγονης απόρριψης ή ματαίωσης, το έμβρυο (ή το νεογέννητο) νιώθει μίσος για το άτομο – αντικείμενο (μαμά), το οποίο (αντικείμενο) το πονάει ολοκληρωτικά. Στην συνέχεια όμως, το νεογέννητο νιώθει αηδία για την διεκπεραιωτή φροντίδα, την οποία του δίδει η μαμά, αρχέγονο αντικείμενο… διότι το έχει ήδη πονέσει ολοκληρωτικά. Έτσι ο φόβος βρίσκεται ανάμεσα από: α) Τον πόνο και το μίσος… (φόβος για τον πόνο, ο οποίος, καθότι είναι ολοκληρωτικός, δύναται να οδηγήσει στην απόγνωση και την τρέλα)… ή β) Το μίσος και την αηδία… (φόβος για το μίσος προς το άτομο – αντικείμενο, το οποίο αντικείμενο δημιουργεί τον ολοκληρωτικό πόνο, διότι εάν σκοτώσει το αντικείμενο, τότε θα πεθάνει και το ίδιο το έμβρυο ή το νεογέννητο). Για να νιώσει όμως κάποιος άνθρωπος την αρχέγονη (αγάπη)… πρέπει να συνειδητοποιήσει και να βιώσει την ανωτέρω συναισθηματική πορεία αντίστροφα… δηλαδή… να νιώσει πρώτα αηδία… μετά φόβο… κατόπιν μίσος … μετά φόβο… κατόπιν πόνο και στο τέλος… αγάπη. Για να νιώσει κάποιος την προ της αρχέγονης απόρριψης – ματαίωσης άδολη αγάπη, η οποία ευρίσκεται πέρα από τον χώρο και τον χρόνο, δηλαδή… για να δύναται κάποιος να αγαπά ολοκληρωτικά… πρέπει πρώτα να νιώσει και να εμπεριέχει ενήλικα, χωρίς να απωθεί, όλα τα προηγούμενα συναισθήματα.

Το 4ο στάδιο είναι η άρση των προβολών.

Οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται… νιώθουν τον έξω κόσμο προβάλλοντας στα εξωτερικά αντικείμενα και στις εξωτερικές καταστάσεις… (γεγονότα) τις δικές τους ψυχικές πλευρές. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να βιώνουν υποκειμενικά τον πραγματικό… (αντικειμενικό) κόσμο. Η ενήλικη στάση έχει ως αποτέλεσμα την βίωση της αντικειμενικής – πραγματικής πραγματικότητας… δηλαδή την άρση των ψυχικών προβολών. Κριτήριο του εάν η άρση των προβολών συμβαίνει επιτυχώς είναι… η διαρκής αναβίωση του πόνου του παιδικού κομματιού (τραύματος), το οποίο αρέσκεται να αντιλαμβάνεται την ύπαρξη των γονιών του παντού, έστω κι αν αυτοί το πόνεσαν (απέρριψαν – ματαίωσαν) ολοκληρωτικά. Εφόσον ο Αναζητητής κατορθώσει να ανακαλεί διαρκώς τις ψυχικές του προβολές, τότε δύναται να βλέπει την πραγματικότητα της οδού την οποία έχει να διανύσει εντός του αστρικού (ψυχικού) κόσμου, η οποία (οδός) τον οδηγεί στο πνευματικό επίπεδο (κόσμο). Αποτέλεσμα της άρσης των ψυχικών προβολών είναι: 1) Η γεφύρωση του σχίσματος (αλχημική ένωση αντιθέτων)… και 2) Η ενήλικη ματαίωση της παιδικής ενόρμησης (αλχημική μετουσίωση). Δύο ανάλογες διατυπώσεις της άποψης (θεωρίας) των αμυνών, με ακριβώς τα ίδια αποτελέσματα για το άτομο, τόσο στην συναισθηματική του πραγματικότητα όσο και στην δραστηριοποίησή του προς τον έξω κόσμο, είναι: α) Η θεωρία της επανάληψης του καταγεγραμμένου συναισθηματικού σεναρίου: Η διαδραστική συναισθηματική σχέση, την οποία έχει το άτομο (έμβρυο – νεογέννητο – νήπιο) με τα άτομα – αντικείμενα, τα οποία το περιβάλλουν (γονείς), από την στιγμή της εισόδου του ως έμβρυο στην μήτρα της μαμάς του (σύλληψη) και έως τα 3 έτη της ζωής του (ελάχιστες επιπλέον επιρροές έως το 6ο έτος του), δημιουργεί ένα συναισθηματικό – ψυχικό σενάριο το οποίο το άτομο επαναλαμβάνει (αναβιώνει) σε όλη την υπόλοιπη ζωή του με διαφορετικά εξωτερικά ερεθίσματα. Κυρίαρχο αντικείμενο για το υποδιάστημα από την σύλληψη του ατόμου έως και τους πρώτους 9 μήνες της αερόβιας ζωής του είναι η μαμά, διότι ο πατέρας αυτήν την περίοδο δρα επικουρικά, δηλαδή στηρίζει τη μητέρα, ώστε αυτή να επιτελέσει ορθά το έργο της φροντίδας. β) Η θεωρία της ενδοβολής των αντικειμενοτρόπων σχέσεων: Το άτομο ενδοβάλλει (ενσωματώνει – οικειοποιείται – προσαρτά) τον ψυχισμό των γονιών του, το άθροισμα των οποίων (ψυχισμοί γονιών) απαρτίζει τον ψυχισμό του ατόμου. Ο κάθε Αναζητητής… καλείται να αντιληφθεί και να βιώσει, τόσο το σενάριό του όσο και τις ενδοβολές του, έτσι ώστε με συνειδητότητα (έχοντας επαφή με τις συναισθηματικές του φορτίσεις) να κάνει ενήλικες δράσεις… δηλαδή δράσεις οι οποίες δεν θα επηρεάζονται από τις ψυχικές – συναισθηματικές – παιδικές φορτίσεις. Είναι εύκολο να γίνει κατανοητό, ότι η ανωτέρω διαδικασία είναι πάρα πολύ επώδυνη. Το σχίσμα είναι μία βασική άμυνα την οποία δημιουργεί το εγώ, έτσι ώστε να δύναται (το άτομο) να αντέχει ταυτόχρονα: α) Τον πόνο λόγω της αρχέγονης απόρριψης – ματαίωσης… και β) Το να αφήνεται και να παίρνει φροντίδα από το απορριπτικό – ματαιωτικό αντικείμενο (μαμά) το οποίο το πονάει ολοκληρωτικά. Για να δυνηθεί το άτομο (έμβρυο – νεογέννητο) να συνδυάσει τις ανωτέρω καταστάσεις ενδοβάλλει δύο αντικείμενα (μαμάδες), δηλαδή… μία (μαμά) η οποία απορρίπτει – ματαιώνει και μία δεύτερη (διαφορετική από την πρώτη μαμά), η οποία το φροντίζει με αγάπη. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το ένα αντικείμενο να βιώνεται ως δύο και μάλιστα αντιθετικά (απορριπτικό – ματαιωτικό και παρέχων φροντίδα). Στην ενήλικη πραγματικότητα… ο μηχανισμός άμυνας του σχίσματος έχει ως αποτέλεσμα το άτομο να μεταπίπτει σε αντικρουόμενες – αντιφατικές συναισθηματικές φορτίσεις σε σχέση με τα άτομα – αντικείμενα τα οποία το περιβάλλουν. Η μετάπτωση συμβαίνει ανάλογα με το εάν η δράση του ατόμου – αντικειμένου είναι επώδυνη για το εγωκεντρικό παιδί… δηλαδή εάν το παιδί νιώθει ότι το αντικείμενο το φροντίζει ή όχι… π.χ. ένα αντικείμενο αρχικά βιωμένο ως παρέχων φροντίδα, εάν για τον οποιονδήποτε λόγο, έστω και ασήμαντο ή ακόμη και φανταστικό, βιωθεί ως μη παρέχων φροντίδα (απορριπτικό – ματαιωτικό), τότε κινητοποιείται το σχίσμα και αυτόματα το αντικείμενο γίνεται απορριπτέο (δεν το θέλει στην ζωή του, όπως η μαμά του δεν ήθελε το ίδιο το άτομο στην ζωή της, δηλαδή το απέρριπτε). Το συνειδητό – ασυνείδητο… είναι στην πράξη η βίωση ενός πραγματικού – αντικειμενικού κόσμου και όχι πολλών ανάλογων των συναισθηματικών παιδικών φορτίσεων. Όταν ο Αναζητητής… δύναται να εμπεριέχει το εγωκεντρικό του παιδικό κομμάτι και να δραστηριοποιείται ανεξάρτητα από τις συναισθηματικές του φορτίσεις, τότε αναπόφευκτα το ενήλικο κομμάτι του ματαιώνει τις εγωκεντρικές ενορμήσεις του παιδικού του κομματιού και άρα αναβιώνει τον πόνο της αρχέγονης απόρριψης – ματαίωσης. Το πλεονέκτημα της ενήλικης ματαίωσης της παιδικής ενόρμησης είναι η χρήση από τον Αναζητητή της ενέργειας της παιδικής ενόρμησης (αρχέγονη επιθυμία) για την επίτευξη του όποιου ενήλικου στόχου έχει θέσει. Είναι μια διεργασία σαφώς πάρα πολύ επώδυνη, όμως το αποτέλεσμά της είναι ειλικρινά λαμπρό (όλο το συναισθηματικό σύμπαν συνεπικουρούμενο από το σύνολο της νοητικής λειτουργίας, συνεργάζονται για την επίτευξη του ενήλικου στόχου). Η αλχημική μετουσίωση, μέσω του στοιχείου του Πυρός… (συνειδητότητα), στην πράξη είναι η χρήση της ενέργειας της παιδικά εκδηλωμένης ενόρμησης της κάθε εγωκεντρικής πλευράς για την κατάκτηση του όποιου ενήλικου στόχου μέσω της ενήλικης στάσης.

Το 5ο στάδιο είναι η επισφράγιση ολοκλήρωσης του Ψυχικού – Αστρικού Οχήματος.

Η επισφράγιση λοιπόν της ολοκλήρωσης της δημιουργίας του κατάλληλου – ορθού αστρικού (ψυχικού) οχήματος για την επιτέλεση της πνευματικής πορείας… οφείλει να σταθμιστεί διαδραστικά στην πραγματική πραγματικότητα. Πρακτικά… ο κάθε Αναζητητής καλείται να αναπτύξει και να εκδηλώσει την συμπόνια του, δηλαδή… την αποδοχή (όχι απλώς την ανοχή) του παιδικού εγωκεντρικού κομματιού των άλλων ανθρώπων, το οποίο (εγωκεντρικό κομμάτι των συνανθρώπων του) να το βιώνει και να το αντιλαμβάνεται ως κάτοπτρο του δικού του παιδικού εγωκεντρικού κομματιού. Ο κάθε Αναζητητής… καλείται να γνωρίζει και να νιώθει ότι οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τις άμυνες του «εγώ» τους, δηλαδή… συμπεριφέρονται εγωκεντρικά, όταν για τον οποιοδήποτε λόγο έχουν παλινδρομήσει και άρα τους έχει κινητοποιηθεί ο πόνος του αρχέγονου τραύματός τους. Ο κάθε Αναζητητής… καλείται να γνωρίζει και να νιώθει ότι πίσω από την εγωκεντρική – επώδυνη συμπεριφορά των ανθρώπων, προς τον ίδιο ή τους άλλους ανθρώπους… υπάρχει ένα παιδί το οποίο πονάει πάρα πολύ. Ο κάθε Αναζητητής… καλείται να συνειδητοποιεί διαρκώς την δική του παιδική πλευρά, πίσω από την εγωκεντρική συμπεριφορά του οποιουδήποτε ανθρώπου. Ο κάθε Αναζητητής… δύναται, βιώνοντας τον πόνο του δικού του τραύματος, στην κάθε εγωκεντρική πλευρά των ανθρώπων, την οποία του παρουσιάζουν και άρα του κατοπτρίζουν, να συμπονά τους συνανθρώπους του. Άρα… η αντοχή στον πόνο του αρχέγονου τραύματος και η δραστηριοποίηση σύμφωνα με την ενήλικη στάση… είναι το κριτήριο της εδραίωσης της συμπόνιας στον κάθε Αναζητητή… η οποία (συμπόνια) δεν περιέχει ίχνος οίκτου, ο οποίος (οίκτος) διέπεται από το συναίσθημα της αηδίας. Το επιστέγασμα της εδραίωσης της συμπόνιας στον Αναζητητή είναι η ικανότητα της αποδοχής και του σεβασμού κάθε διαφορετικής, εγωκεντρικής – φανατικής – δογματικής – παιδικής πεποίθησης. Φυσικά εδώ…. η έννοια της αποδοχής… δεν σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να τίθενται ενήλικα όρια στις εγωκεντρικές συμπεριφορές των άλλων ανθρώπων. Άλλωστε, το ενήλικο συμφέρον του κάθε ανθρώπου δεν ευρίσκεται ποτέ σε σύγκρουση με το ενήλικο συμφέρον του οποιουδήποτε άλλου ανθρώπου – (αλχημικός γάμος… δηλαδή δημιουργία του Ανδρόγυνου). Η αίσθηση της μοναξιάς, αναπόφευκτα, συνοδεύει… (ακολουθεί) την συμπόνια. Ο κάθε Αναζητητής… συνειδητοποιεί ότι, λειτουργώντας συμπονετικά, δεν μιλάει πλέον την ίδια συναισθηματική γλώσσα με τους συνανθρώπους του, με αποτέλεσμα την έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ τους (του ίδιου και των συνανθρώπων του). Η έλλειψη επικοινωνίας έγκειται στο ότι οι άλλοι άνθρωποι συμπεριφέρονται εγωκεντρικά, αδυνατώντας να αντιληφθούν – κατανοήσουν την ενήλικη στάση του Αναζητητή, με αποτέλεσμα να προσπαθούν με κάθε τρόπο να τον κάνουν να συμπεριφερθεί… επίσης εγωκεντρικά (παιδικά).

Σημείωση: [ Ανδρόγυνος είναι ο άνθρωπος ο οποίος… έχει επιτύχει την συνειδητοποίηση του συνόλου του Ψυχισμού του, δηλαδή… είναι αυτός ο οποίος έχει ενώσει το Αρσενικό – Συνειδητό του κομμάτι… με το Θηλυκό – Ασυνείδητό του κομμάτι.]

Το επιστέγασμα της ανωτέρω αλχημικής διεργασίας… είναι η ένωση του Συνειδητού κομματιού με το κέντρο του ψυχισμού του ατόμου, δηλαδή… με το κέντρο του Ασυνειδήτου του και επομένως η μετουσίωση του ακατέργαστου ανθρώπου σ’ έναν ολοκληρωμένο άνθρωπο, ο οποίος δύναται να κτυπήσει με παρρησία την θύρα των Μυστηρίων… ελπίζοντας ότι αυτά θα του αποκαλυφθούν.

Το 6ο στάδιο είναι η ενήλικη Δημιουργία.

Η απόδειξη της εκδήλωσης του ολοκληρωμένου ανθρώπου στην πραγματική πραγματικότητα της ζωής… είναι οι ενήλικες δημιουργίες. Με δεδομένο ότι το ενήλικο συμφέρον του κάθε ανθρώπου δεν ευρίσκεται ποτέ σε σύγκρουση με το ενήλικο συμφέρον του οποιουδήποτε άλλου ανθρώπου, η κάθε ενήλικη δημιουργία στην πραγματική πραγματικότητα της ζωής… διέπεται από τις ακόλουθες ιδιότητες: Εκφράζει Αρμονία και ως εκ τούτου προάγει την παγκόσμια (Συμπαντική) Αρμονία. Μειώνει την εντροπία του Σύμπαντος. Προωθεί το ενήλικο συμφέρον του δημιουργού της και άρα έχει απήχηση και σε άλλους ανθρώπους, μέσω της προώθησης του ενήλικου συμφέροντός τους. Ένας βασικός ενήλικος στόχος τον οποίο καλείται να θέσει ο κάθε Αναζητητής… είναι η υλική – συναισθηματική αυτάρκεια. Ο κάθε Αναζητητής… καλείται να έχει μόνιμα ενεργοποιημένο το παραγωγικό του κομμάτι και μέσω ενήλικων δημιουργιών να κινείται πάντα προς την κατάκτηση της υλικής – συναισθηματικής αυτάρκειάς του. Ο κάθε Αναζητητής… καλείται να γνωρίζει ότι η ενήλικη δημιουργία είναι ο προπομπός του για την πνευματική δημιουργία και άρα η ταυτότητά του για το πνευματικό του ταξίδι. Επιστέγασμα της ενήλικης δημιουργίας είναι η ενεργή φιλάνθρωπη δραστηριότητα, της οποίας ψυχικό όχημα είναι η συμπόνια και έχει σαν στόχο την μείωση του κάθε είδους πόνου. Έτσι η ολοκλήρωση των πρώτων 6 σταδίων είναι απαραίτητη… για τον οποιονδήποτε θελήσει να γίνει καθοδηγητής… έτσι ώστε να δύναται να κατευθύνει ορθά τους άλλους ανθρώπους. Ο κάθε καθοδηγητής… (είτε είναι γονιός, καθηγητής, ψυχοθεραπευτής ή πολιτικός κ.λπ.), για να δύναται να κατευθύνει χωρίς να επηρεάζεται από δικές του ψυχικές καταστάσεις, οφείλει να έχει ολοκληρώσει πρώτα τα 6 στάδια… αλλιώς θα επαναλάβει τα δικά του βιώματα, αυτά τα οποία δέχθηκε όταν καθοδηγήθηκε, στους καθοδηγούμενούς του. Επίσης… η ολοκλήρωση από τον κάθε Αναζητητή των 6 πρώτων σταδίων είναι η απαραίτητη – απαιτούμενη προϋπόθεση, έτσι ώστε να δύναται να ξεκινήσει πραγματικά την πνευματική πορεία. Εάν τα 6 Στάδια δεν έχουν ολοκληρωθεί, τουλάχιστον συνειδητοποιηθεί (βιωθεί σε βάθος), η οποιαδήποτε πνευματική εξέλιξη είναι απλά μία φαντασίωση. Σημείωση: [Φυσικός όρος= ίσον ενέργεια αταξίας, σε όλα τα επίπεδα, ακόμη και στο Συμπαντικό. Αυτάρκεια =(υλική – συναισθηματική) είναι η ικανότητα ύπαρξης και επιβίωσης χωρίς την εξάρτηση (συμβιωτική σχέση) με το οτιδήποτε (ουσία – ενέργεια – άτομο). Η βάση της αυτάρκειας είναι η αποδοχή της αδυναμίας του οποιουδήποτε ανθρώπου να επιβιώνει μόνος του και της ανάγκης του για ενήλικη αρωγή από τους συνανθρώπους του, αλλά όχι η παιδική εξάρτηση (γονεϊκή σχέση) από αυτούς (συνανθρώπους), όταν για τον οποιονδήποτε λόγο δεν του την προσφέρουν. Είναι ένας από τους λόγους για τους ο οποίους καλείται ο κάθε Αναζητητής να ακολουθεί την ακρεοφαγία. Είναι προφανές ότι για να υπάρξει διατροφή με κρέας πρέπει να έχει προηγηθεί δυνατός πόνος.

Το 7ο στάδιο είναι το πνευματικό έλλειμμα.

Ο κάθε Αναζητητής… έχοντας επαφή με την πραγματική πραγματικότητα, κρατώντας ενήλικη στάση στην συμπεριφορά του και διατηρώντας ενεργό το παραγωγικό του κομμάτι μέσω ενήλικων δημιουργιών στις δράσεις του, έχει την απαιτούμενη βάση για να βιώνει ενήλικη ευτυχία στην ζωή του. Μολονότι βιώνει ενήλικη ευτυχία, ταυτόχρονα, νιώθει έλλειμμα. Το έλλειμμα δεν είναι ψυχικό, διότι ψυχικά νιώθει ολοκληρωμένος μέσω της συμπόνιας του προς τους συνανθρώπους του. Το έλλειμμα του κάθε Αναζητητή υπάρχει διότι… νιώθει ανολοκλήρωτος σ’ ένα ανώτερο επίπεδο από το ψυχικό. Ο κάθε Αναζητητής… θα πρέπει να επιδείξει μεγάλη προσοχή στην υφή αυτού του ελλείμματος, διότι… αυτό το έλλειμμα συμπληρώνει την ψυχική ολότητα, την ενήλικη στάση, την ενήλικη δημιουργία, την αυτάρκεια (υλική και ψυχική), το αίσθημα μοναξιάς και την συμπόνια, δηλαδή… συνοδεύεται από διαρκή επαφή με τον πόνο του αρχέγονου τραύματος. Εάν ο κάθε Αναζητητής νιώθει έλλειμμα, το οποίο οφείλεται σε ψυχικούς παράγοντες, δηλαδή… παλινδρόμηση στο παιδικό τραύμα, τότε θα πρέπει να διευθετήσει το ψυχικό του επίπεδο (στάδια 1ο – 6ο), διότι… το βίωμά του (έλλειμμα) δεν είναι πνευματικό. Επιστέγασμα του πνευματικού ελλείμματος του Αναζητητή είναι η βίωση: 1) Ενήλικου πόνου λόγω της απομάκρυνσής του από την Θεϊκή του Πηγή… και 2) Διακαούς ενήλικης επιθυμίας και βούλησης επιστροφής στην Πηγή της καταγωγής του. Σ’ αυτήν την περίπτωση το έλλειμμα είναι του παιδικού κομματιού, το οποίο επιθυμεί, διακαώς και διαρκώς, την ύπαρξη ενός αποδεκτικού – παρέχοντα φροντίδα – στηρικτικού γονιού (κυρίως της μαμάς… ) που θα το φροντίζει – στηρίζει στο οτιδήποτε αντιμετωπίζει στην ζωή του.

Το 8ο στάδιο είναι η επιλογή της κατάλληλης Ατραπού (μονοπάτι-πέρασμα).

Ο κάθε Αναζητητής… νιώθοντας διακαή ενήλικη επιθυμία και βούληση για την επιστροφή του στην Θεϊκή Πηγή καταγωγής του, δηλαδή… στο πνευματικό επίπεδο εκ του οποίου όλα εκπορεύονται και όλα επιστρέφουν… οδηγείται στο να ερευνήσει για να ανεύρει πνευματική ατραπό. Ο κάθε Αναζητητής… καλείται να γνωρίζει ότι μία εσωτερική πορεία οφείλει να ευρίσκεται υπό την σκέπη μίας οργανωμένης Μυστηριακής παράδοσης. Οι θεουργικές δραστηριότητες των πλαισιωμένων – γειωμένων Μυστηριακών ατραπών βασίζονται σε αυθεντικά – οργανωμένα τελετουργικά τυπικά. Ως εκ τούτου οι θεουργικές δραστηριότητες είναι αξιόπιστες, ασχέτως της ψυχικής – συναισθηματικής – εγωκεντρικής φόρτισης του ατόμου το οποίο εκτελεί το τελετουργικό τυπικό (θεουργική δραστηριότητα). Η δομή των εκτελούμενων τελετουργικών τυπικών θα πρέπει να είναι τέτοια, ώστε ο κάθε συμμετέχων Αναζητητής να βιώνει ότι το τελετουργικό τυπικό έχει υπόσταση από μόνο του και ότι το εκτελών άτομο το κινεί μόνο υλικά. Οι θεουργικές δραστηριότητες – λειτουργίες πρέπει να είναι ανεξάρτητες – ανεπηρέαστες από το άτομο, το οποίο τις οδηγεί – εκτελεί. Οι Μυητικές ατραποί, οι οποίες δεν ευρίσκονται υπό την σκέπη Μυστηριακών παραδόσεων, είναι πνευματικά αστήρικτες, διότι δεν έχουν εσωτερικό πλαίσιο και άρα είναι έρμαιο των ψυχικών εγωκεντρικών κομματιών του οποιουδήποτε ανίδεου. Η κάθε Μυστηριακή παράδοση οφείλει να είναι αυθεντική, δηλαδή… να είναι άμεσα συνδεδεμένη με το πνευματικό επίπεδο και να είναι έγκυρα διαπιστευμένη από αυτό. Οι αυθεντικές μυστηριακές παραδόσεις διέπονται από συγκεκριμένες ιδιότητες: 1) Αποδέχονται πλήρως, όχι απλά ανέχονται, όλες τις ψυχικές πλευρές. 2) Επιτρέπουν την ενήλικη εκδήλωση κάθε ψυχικής πλευράς, θέτοντας ενήλικα όρια σε κάθε εγωκεντρική συμπεριφορά, ως εκ τούτου δεν έχουν αυταρχικό πλαίσιο λειτουργίας. 3) Το φιλοσοφικό υπόβαθρο (θεωρία), στο οποίο εδράζεται η Μυητική πορεία, δεν πρέπει να είναι άκαμπτο, αντίθετα θα πρέπει να είναι εξελίξιμο σύμφωνα με τις τεκμηριωμένες επιστημονικές αναθεωρήσεις. Η Αριστοτέλεια άποψη ότι, εάν μία θεωρία δεν συμβαδίζει με την εξέλιξη της επιστήμης τότε αλλάζει η θεωρία και όχι η επιστήμη, αποτελεί την βάση της κάθε σοβαρής εσωτερικής πορείας. Η εξέλιξη του φιλοσοφικού υπόβαθρου, σύμφωνα με τις επιστημονικές εξελίξεις ή σύμφωνα με εμπνεύσεις, είναι θεμιτή, όμως η κάθε αλλαγή θα πρέπει να εδράζεται επί της αναθεωρούμενης Μυητικής πορείας. 4) Πρεσβεύουν ότι κατέχουν την Αλήθεια, την οποία κατέχουν και άλλες σοβαρές εσωτερικές οργανώσεις. Καμία σοβαρή εσωτερική οργάνωση δεν πρεσβεύει ότι κατέχει την μόνη και αποκλειστική Αλήθεια, την οποία κανείς άλλος δεν γνωρίζει. Ως εκ τούτου η συγκριτική θρησκειολογία δύναται να βοηθήσει στον εμπλουτισμό της Μυστηριακής ατραπού, της κάθε σοβαρής Μυητικής πορείας. Η επιλογή της κατάλληλης εσωτερικής οργάνωσης θα πρέπει να ταιριάζει με το σύνολο της υπόστασης του Αναζητητή, δηλαδή… η Μυητική ατραπός θα πρέπει να συμβαδίζει με την σωματική του διάπλαση και την ψυχική του δομή, αλλιώς υπάρχει ο κίνδυνος να ευρεθεί έμπροσθεν πραγματικών αδιεξόδων. Ο κάθε Αναζητητής… καλείται να γνωρίζει ότι η πολλαπλή πνευματική ενασχόληση δεν είναι δείγμα εσωτερικής σοβαρότητας. Ο κάθε Αναζητητής… καλείται να ερευνήσει διεξοδικά και τεκμηριωμένα πριν κατασταλάξει στην ατραπό… την οποία θα ακολουθήσει, όμως εισερχόμενος στην Μυητική εξέλιξη καλείται να μην αποφασίζει την παραμονή του ή την αποχώρησή του από την ατραπό υποκινούμενος από τις ψυχικές του προβολές. Πρόκειται για ακόμη μία επιβεβαίωση του απαραίτητου της ολοκλήρωσης των 6 πρώτων σταδίων… πριν την είσοδο στην οποιαδήποτε μυητική ατραπό. Οι Μυήσεις δεν θα πρέπει να απαιτούν δράσεις οι οποίες θα κινητοποιούν εσωτερικές συγκρούσεις, διότι υπάρχει κίνδυνος να κινητοποιηθούν οι ψυχικές άμυνες και να μην έχουν το ποθούμενο πνευματικό αποτέλεσμα. Φυσικά, οι Μυήσεις κινητοποιούν τις ψυχικές πλευρές ώστε αυτές να συνειδητοποιηθούν, όμως απαιτήσεις δράσεων οι οποίες έρχονται σε αντίφαση με την ψυχική δομή του Αναζητητή (π.χ. θυσίες έμψυχων ή άψυχων), κινητοποιούν τις άμυνες (π.χ. εκλογίκευση) και αποπροσανατολίζουν από τον σκοπό των Μυήσεων.

Το 9ο στάδιο είναι η πνευματική Σύζευξη.

Η κάθε σοβαρή Μυητική ατραπός οδηγεί στην απόληξή της, στην διαρκή επαφή – σύνδεση με το Θεϊκό Επίπεδο. Η συνένωση επιτυγχάνεται, ταυτόχρονα, τόσο με την εσωτερική (εσώτερος εαυτός) όσο και με την εξωτερική, Θεϊκή Ουσία, οι οποίες είναι έννοιες / Ουσίες ταυτόσημες. Η κάθε σοβαρή Μυστηριακή οδός διέρχεται από την βίωση: 1) Της δημιουργημένης (εκδηλωμένης) δημιουργίας στην ολότητα της, 2) Των Νόμων (Αρχετύπων – Ιδεών Πλάτωνος), οι οποίοι διέπουν την δημιουργημένη δημιουργία, δηλαδή.. του ρυθμού της (Θεϊκού Σχεδίου), και 3) Του ενός Θεϊκού Νόμου (Νόμος Συμπαντικής Αρμονίας). Το τέλος της ατραπού είναι ο Ιερός Γάμος… με την πνευματικότητα και η απόλυτη σύζευξη (αφοσίωση) σ’ αυτήν. Πρόκειται για μία αναβίωση των σταδίων 4 και 5, σε ένα ανώτερο – πνευματικό επίπεδο.

Το 10ο στάδιο είναι η πνευματική Υπηρεσία.

Η δραστηριοποίηση η οποία ακολουθεί την πραγματική πνευματική σύζευξη είναι μονόδρομος και δεν είναι άλλη από την ενήλικη παρόρμηση μεταλαμπάδευσης, σε άπαντες, της αποκτηθείσης συνειδητότητας. Ο κάθε συνειδητοποιημένος Αναζητητής… νιώθει ότι κάθε τι το οποίο βιώνει… του έχει χαρισθεί και ότι είναι ύψιστη τιμή του να το προσφέρει με την σειρά του… στους συνανθρώπους του. Ο κάθε Πνευματικός άνθρωπος δεν αντέχει να βιώνει, τόσο την εσωτερική όσο και την εξωτερική Θεϊκή ολότητα μόνος του, δηλαδή δεν αντέχει να είναι ευτυχής όταν οι συνάνθρωποί του πονάνε επειδή είναι χαμένοι. Ο πνευματικός άνθρωπος θέτει διπλό σκοπό στην ζωή του: 1) Να μεταδίδει την Θεϊκή Αλήθεια την οποία ο ίδιος κατέχει, δηλαδή… να επεκτείνει την κοσμική – Συμπαντική Αρμονία (να μειώνει την κοσμική – συμπαντική εντροπία)… και 2) Να υπηρετεί την Θεϊκή Ουσία (εσωτερική – εξωτερική) την οποία ο ίδιος έχει βιώσει, δηλαδή… να επεκτείνει την συνειδητότητα των συνανθρώπων του, βοηθώντας τους φιλάνθρωπα σε όλα τα επίπεδα (να μειώνει τον κοσμικό – συμπαντικό πόνο). Η Αλήθεια, τόσο η Ψυχική όσο και η Πνευματική, δίδεται με τον κατάλληλο για την συνειδητότητα του κάθε ανθρώπου τρόπο, δηλαδή στον κάθε άνθρωπο δίδεται η Αλήθεια η οποία είναι κατάλληλη για αυτόν. Η πνευματική Αλήθεια δεν δίδεται ποτέ σε άτομα τα οποία δεν είναι έτοιμα να την ακούσουν και να την ακολουθήσουν. Η Θεϊκή υπηρεσία δύναται να επιτευχθεί: 1) Με άμεσους τρόπους, όπως είναι η ενήλικη φιλάνθρωπος δραστηριοποίηση, η ενήλικη αγνή πολιτική δραστηριοποίηση, η ενήλικη διδασκαλία γειωμένης εσωτερικής – πνευματικής Αλήθειας, η ενήλικη οργανωμένη Μυητική θεουργία. 2) Με έμμεσους τρόπους, όπως είναι η εντρύφηση στην τέχνη και η ενασχόληση με την επιστήμη. Πρόκειται για μία αναβίωση του σταδίου 6, σε ένα ανώτερο – πνευματικό επίπεδο. Επαφή με την ατομική Θεϊκή Ουσία. Βίωση της αυτούσιας Θεϊκής Ουσίας. Θεϊκή Αρωγή.

Η Θεϊκή παρουσία… στα 10 Στάδια της πνευματικής πορείας… γίνεται αντιληπτή συνήθως με: 1). Τις χωροχρονικές συνθήκες γέννησης. 2) Με το ανάλογο περιβάλλον ανατροφής. 3). Με την εκπαιδευτική διαδικασία. 4). Με το κοινωνικό περιβάλλον. 5). Με την έμπνευση – εφευρετικότητα. 6). Με τον έρωτα και με τις αρμονικές δραστηριοποιήσεις. 7) Με τον πόνο του ανικανοποίητου – μοναξιά. 8). Με την αντάμωση της κατάλληλης Μυητικής παράδοσης. 9). Με την ολοκλήρωση της Μυητικής πορείας. 10). Με την ενεργή δραστηριότητα σε γειωμένη πνευματική ατραπό.

(Ε.Ι.)

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ