3. Η Αργοναυτική Εκστρατεία

17 Από τη Λιβύη στον κήπο των Εσπερίδων

Μετά το νησί των Φαιάκων η Αργώ δέχτηκε και πάλι τους βόρειους ανέμους του Δία ο οποίος συνέχισε να ταλαιπωρεί τους Αργοναύτες. Αυτή τη φορά τους έστειλε ακόμα πιο νότια στη μακρινή Λιβύη. Εκεί κόλλησε μέσα στην άμμο στον κόλπο της Σύρτης. Το πλοίο δεν μπορούσε να κουνηθεί. Η Αργώ μίλησε και πάλι μέσω του ιερού της ξύλου και τους συμβούλεψε να ακολουθήσουν το άλογο της θαλάσσιας θεότητας Αμφιτρίτης, το οποίο βγήκε από τη θάλασσα και άρχισε να καλπάζει μέσα στην έρημο. Οι Αργοναύτες αποφάσισαν να το ακολουθήσουν, κι έτσι πήραν στους ώμους τους την Αργώ και ξεκίνησαν μια μεγάλη και επίπονη πορεία μέσα στο αμμώδες τοπίο της ερήμου. Λίγες μέρες μετά έφτασαν στην λίμνη του θαλάσσιου θεού Τρίτωνα και αντίκρισαν επιτέλους νερό. Το νερό όμως ήταν αλμυρό. Οι Εσπερίδες που βρίσκονταν εκεί κοντά, τους είδαν τους λυπήθηκαν και τους οδήγησαν σε μια πηγή νερού μέσα σε μια όαση. Ο Ηρακλής που είχε ξεκινήσει μαζί με τους Αργοναύτες, είχε περάσει από αυτό το μέρος και είχε χρησιμοποιήσει τον θεό Άτλαντα για να κλέψει τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων καιρό πριν.

Μόλις τους άφησαν όμως και πάλι οι Εσπερίδες οι Αργοναύτες απελπίστηκαν καθώς δεν είχαν τρόπο προσανατολισμού. Η Ήρα και πάλι επενέβηκε  και έστειλε τον θεό Τρίτωνα να τους οδηγήσει προς τη θάλασσα. Στη διάρκεια αυτού του ταξιδιού πέθανε και ο δεύτερος μάντης των Αργοναυτών, ο Μόψος που τον τσίμπησε δηλητηριώδες φίδι της ερήμου. Τελικά η Αργώ βγήκε και πάλι στην θάλασσα, με τους Αργοναύτες να σαλπάρουν γεμάτοι αισιοδοξία προς τα βόρεια. 

18 Τάλως

Σύντομα αντίκρισαν τις ακτές της Κρήτης, που εκείνη την εποχή την φύλαγε από τις επιδρομές ένα τεράστιο κατασκεύασμα, ο Τάλως που ο Δίας είχε χαρίσει στην Ευρώπη. Ήταν ένας τεράστιος χάλκινος γίγαντας κάτι σαν τα σημερινά ρομπότ που έπαιρνε στα χέρια του τους επίδοξους εχθρούς της Κρήτης, τους έκανε κομμάτια και τους πετούσε και πάλι μες στην θάλασσα. Η Μήδεια χρησιμοποίησε και πάλι τα μαγικά της για να καταστρέψει τον Τάλω, ο οποίος έχασε όλη του την ενέργεια και έπεσε σαν άψυχο κουφάρι που ήταν στην παραλία της Κρήτης. Οι Αργοναύτες πανηγύρισαν την νίκη αυτή και πήραν τα απαραίτητα εφόδια προτού αναχωρήσουν και πάλι προς τα βόρεια για την Ιωλκό.

19 Η γέννηση της «Καλλίστης»

Ο Δίας τους έστειλε και πάλι κακοκαιρία, σπέρνοντας τον πανικό τους Αργοναύτες. Αυτή τη φορά όμως αποφάσισε ο θεός Απόλλωνας να τους δείξει το δρόμο της σωτηρίας με μια φωτεινή ακτίνα που έλαμψε στον ορίζοντα. Ο Ιάσονας και οι Αργοναύτες την ακολούθησαν για να βρουν απάγκιο και ξεκούραση στη νήσο Ανάφη. Μετά από λίγες ημέρες ξεκίνησαν και πάλι χωρίς πολλές δυνάμεις πια. Η κούραση κατέλαβε και πάλι τα σώματά τους όταν ένας από τους Αργοναύτες, ο Εύφημος θυμήθηκε ότι ο θεός Τρίτων του είχε δώσει ένα μαγικό σβόλο. Χωρίς να το πολυσκεφτεί τον πέταξε στη θάλασσα και από εκείνο το σημείο αναδύθηκε ένα ολόκληρο και πανέμορφο νησί. Το νησί αυτό οι Αργοναύτες ονόμασαν Καλλίστη δηλαδή «Ωραιοτάτη». Η Καλλίστη είναι το ηφαιστειογενές νησί της Σαντορίνης που ακόμα και σήμερα έχει τα απομεινάρια ενός ηφαιστείου στο κέντρο του. Σημάδι ότι  πράγματι μπορεί να αναδύθηκε από τα βάθη του Αιγαίου πελάγους. 20 Επιστροφή στην Ιωλκό Από την μια σκάλα πιάνανε την άλλη. Οι Αργοναύτες πέρασαν από το νησί της Αίγινας, όπου ανεφοδιάστηκαν και μάλιστα ξεκίνησαν την παράδοση των αγώνων ταχύτητας κρατώντας αμφορείς γεμάτους νερό, τις Υδροφορίες. Στη συνέχεια η Αργώ άφησε πίσω της τον Σαρωνικό κόλπο και το Σούνιο και μπήκε πλέον στον Ευβοϊκό κόλπο. Από εκεί δεν ήταν μακριά η Μαγνησία. Επιτέλους μετά από τέσσερις μήνες από τότε που η Αργώ είχε πρωτοσηκώσει την άγκυρα, οι Αργοναύτες μπήκαν στον Παγασητικό κόλπο και ατένιζαν το λιμάνι της Ιωλκού. Εκεί συγκινημένοι από το ηρωικό τους ταξίδι, πήραν ο καθένας τον δρόμο του γυρισμού για την ιδιαίτερη πατρίδα του. Ο Ιάσονας παράδωσε επίσημα το χρυσόμαλλο Δέρας στον Πελία. Όμως όταν έλειπε ο Ιάσονας, ο Πελίας ανάγκασε τον Αίσωνα και ήπιε φαρμακωμένο αίμα από ταύρο. Φυσικά δεν είχε σκοπό να παραδώσει τον θρόνο και μάλιστα είχε με το μέρος του και τον λαό της Ιωλκού που τον αγαπούσαν για βασιλιά τους… 21 Η δικαίωση του Ιάσονα Ο Ιάσονας ούτε και δοκίμασε να πάρει ο ίδιος πίσω το αίμα του πατέρα του. Άφησε τη φροντίδα στη Μήδεια. Αυτή έπιασε φιλίες με τις κόρες του Πελία και για να τους δείξει τη μαγική της τέχνη πήρε ένα γερασμένο κριάρι, για να το ξανανιώσει. Έβαλε κι έβρασε βότανα μέσα σε ένα μεγάλο καζάνι, κομμάτιασε το κριάρι στα τέσσερα και το πέταξε μέσα στο ζουμί. Σε λίγες στιγμές, βγήκε από μέσα ένα χοροπηδηχτό αρνάκι: το γέρικο κριάρι είχε ξανανιώσει. Οι κόρες του Πελία, στενοχωρεμένες που ο πατέρας τους γερνούσε ρώτησαν τη Μήδεια αν η τέχνη της θα έφερνε το ίδιο αποτέλεσμα και στους ανθρώπους, κι αυτή τους το βεβαίωσε. Τότε οι Πελιάδες κομματιάσανε στα τέσσερα τον πατέρα τους και τον πέταξαν να βράσει στο καζάνι. Η μάγισσα όμως δεν είχε βάλει τα ίδια χόρτα κι ο Πελίας δεν αναστήθηκε. Απελπισμένες από ενοχές, οι κόρες του αυτοεξορίστηκαν στην Αρκαδία. Ο Ιάσονας είχε πάρει την εκδίκησή του. 22 Η Μήδεια εκδικείται Κι ωστόσο ο ήρωας δεν πήρε το θρόνο του Πελία. Ο ξάδερφός του, ο Άκαστος τον κράτησε κι έδιωξε από το βασίλειο τον Ιάσονα και τη Μήδεια. Εκείνοι μπήκαν στην Αργώ και αποτραβήχτηκαν στην Κόρινθο όπου ο Ιάσονας έβγαλε την Αργώ από το νερό και αφιέρωσε το πλοίο στον ναό του Ποσειδώνα. Εκεί έζησαν δέκα ήσυχα χρόνια κι απόκτησαν παιδιά. Μα ξαφνικά, ο Ιάσονας αγάπησε τη Γλαύκη, την κόρη του βασιλιά της Κορινθίας κι έδιωξε τη Μήδεια. Αυτή έδειξε στην αρχή υπομονή για την κακοτυχία της και μάλιστα, τη μέρα που είχε οριστεί για το γάμο του Ιάσονα με την Γλαύκη, της έστειλε δώρο ένα περίφημο φόρεμα. Η Γλαύκη έκανε την ανοησία να το φορέσει μα στη στιγμή, το φόρεμα έβγαλε φλόγες και την έκαψε, τρυπώνοντας ως μέσα στις φλέβες της. Έτρεξε τότε ο πατέρας της Κρέοντας να τη γλυτώσει και κάηκε κι εκείνος. Πήρε φωτιά και το παλάτι. Και η Μήδεια, παίρνοντας μάρτυρες τους θεούς για την επιορκία του Ιάσονα, σκότωσε με τα ίδια της τα χέρια τα παιδιά που απόκτησε από εκείνον και πέταξε στον ουρανό μέσα σε άρμα που έσερναν δράκοντες. Για κάμποσο διάστημα ακόμα, όλος ο κόσμος έλεγε τα κατορθώματα της Μήδειας. Τη βρίσκουμε στην Αθήνα, κοντά στον γέρο-Αιγέα, μα την έδιωξαν με τον ερχομό του Θησέα. Μαθεύτηκε πως πέρασε μέσα από την Ασία όπου σίγουρα οι Μήδοι σ’εκείνη χρωστάνε το όνομά τους. Τέλος, γύρισε στην Κολχίδα, συμφιλιώθηκε με τον πατέρα της τον Αιήτη και η σιωπή απλώθηκε γύρω της. Μια επίμονη παράδοση έλεγε πως δεν πέθανε, μα πως την πήρανε ζωντανή οι θεοί στα Ηλύσια Πεδία, όπου ζουν αιώνια οι ευτυχισμένες ψυχές.

23 Η Αργώ «γράφει» τον επίλογο

Κι ο Ιάσονας; Γύρισε πίσω στην Ιωλκό και με κάμποσους φίλους συμμάχους, κατάφερε κι έδιωξε τον Άκαστο, το γιο του Πελία, και πήρε το θρόνο. Και στα γηρατειά του του άρεσε να λέει την ιστορία του, και συχνά λαχταρούσε την εποχή που γύριζε τον κόσμο, αντάμα με την πιο ωραία και την πιο σκληρή απ’όλες τις μάγισσες. Μια μέρα ο Ιάσονας αποφάσισε πριν πεθάνει να πάει στην Κόρινθο και να αποχαιρετήσει την Αργώ από κοντά. Οι Κορίνθιοι τον υποδέχτηκαν με τιμές και τον οδήγησαν μέσα στον ναό όπου βρισκόταν το γέρικο σκαρί του ηρωικού καραβιού. Ο Ιάσονας βαθιά συγκινημένος χάιδεψε το αγαπημένο του πλοίο με το οποίο είχε ζήσει τόσες περιπέτειες. Έτσι, αναπολώντας πίσω στο χρόνο την Αργοναυτική εκστρατεία, το σαπισμένο από τα χρόνια κατάρτι του πλοίου έσπασε και έπεσε απάνω στον Ιάσονα σκοτώνοντάς τον ακαριαία. Αυτός ήταν ο ιδανικός επίλογος για τον Ιάσονα, αφού πέθανε δίπλα στο αγαπημένο του πλοίο, σε βαθιά γεράματα δοξασμένος και ευτυχισμένος αφού είχε το προνόμιο να ζήσει όσο λίγοι ήρωες.

 Αν κάποιος επισκεφτεί τον Βόλο σήμερα, θα δει στο λιμάνι ένα μικρό μπρούτζινο αντίγραφο της Αργούς και μια επιγραφή που απαριθμεί όλους τους Αργοναύτες. Επίσης στο λιμάνι μπορεί κανείς να δει ένα ακριβές αντίγραφο του προϊστορικού πλοίου, μια μονήρη πεντηκόντορο του 14ου αιώνα π.Χ. που αναβιώνει τη μυθική εποχή του Ιάσονα.

Η Αργώ στο Βόλο

Η Αργοναυτική Εκστρατεία

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ