Ο πατέρας μου είχε γεννηθεί λίγα χρόνια πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Παιδάκι ήταν, στον Πειραιά. Μέχρι που πέθανε, μας έλεγε ιστορίες από εκείνη την περίοδο. Τις θυμόμαστε όλες, τις λέμε στα παιδιά μας.
Που δεν είχαν να φάνε, που τους έδερναν τα μεγαλύτερα παιδιά για να τους πάρουν το συσσίτιο, τους βομβαρδισμούς και τη σειρήνα που ακουγόταν από την Παναγίτσα. Πώς έτρεχαν για να προλάβουν να πάνε στα καταφύγια.
Μας είπε για εκείνη τη γυναίκα που δεχόταν στο σπίτι της κατακτητές και τα παιδιά της γειτονιάς της έκαναν καψόνια. Μας είπε για κάποιες μέρες Χριστουγέννων, τότε που ένας γερμανός στρατιώτης τους βρήκε να μαζεύουν πατατόφλουδες από τα σκουπίδια των κατακτητών, τους λυπήθηκε, τους πήγε -μια ομάδα παιδιών ξυπόλητων, ψειριασμένων και μες την πείνα- στα μαγειρεία όπου δούλευαν Ελληνίδες, διέταξε και τους έπλυναν, τους τάισαν, τους έντυσαν όπως όπως κι έπειτα μ' ένα κάρο -ο Γερμανός που τους μάζεψε εκείνη τη μέρα από τον δρόμο- πήγε ένα ένα το κάθε παιδί στο σπίτι του.
Μας είπε για τους συγγενείς που έμεναν στο Θησείο κι εγκαταστάθηκαν εκεί για λίγο καιρό, να γλιτώσουν τα κεφάλια τους από τις βόμβες, γιατί τους αρχαιολογικούς χώρους δεν τους έβαζαν στο στόχαστρο τα πολεμικά αεροπλάνα.
Πόσο τυχεροί στάθηκαν που έφυγαν για το χωριό του παππού, λίγες μέρες πριν τον βομβαρδισμό του λιμανιού, στον Πειραιά. Το σπίτι τους δυο δρόμοι πιο πάνω από την μπούκα του. Μέρες έκαναν με το γαϊδουράκι μέχρι να φτάσουν σ' ένα ορεινό χωριό της Στερεάς Ελλάδας.
Έπειτα, παιδάκι, οι σκανταλιές εκεί στο χωριό, οι δυσκολίες, η καθημερινή σταύρωση και ανάσταση, όλα ένα. Το μικρό του αδερφάκι που από την πείνα έβγαλε γένια, ο πατέρας του που από τότε τυρρανιόταν με αδενοπάθειες και φυματίωση. Μια μάνα να τρέχει για όλους ανήμπορη.
Όλα καλά. Μεγάλωσε, άντρεψε, έκανε εμάς κι εμείς τα εγγόνια του. Μα, κάποια πράγματα δεν πρέπει να αφήνονται σκονισμένα. Μια στις τόσες να τα λέμε, όχι για να πονάμε, μα, για να διαβάζουμε καλύτερα, να κατανοούμε καλύτερα τους κύκλους που κάνει για χάρη μας ή εξαιτίας μας η ζωή και η ιστορία. Εμείς για το ωραίο, εμείς για το άσχημο.
Στους κύκλους που δημιουργούμε τώρα, ας προσέξουμε μη νιώσουμε τους ίδιους πόνους. Γιατί πόλεμος είναι ο πόνος των ανθρώπων.
enfo
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.