Τι Μπορούν Να Μας Διδάξουν Τα Ζώα Για Τον Θάνατο
της Λίντα Μπέντερ (c)
Τα ζώα δεν γνωρίζουν κάτι περισσότερο από εμάς σχετικά με το τι ακριβώς συμβαίνει μετά θάνατον.
Στην απουσία σαφούς γνώσεως, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να έχουν εμπιστοσύνη. Εμπιστεύονται τον θάνατο κατά τον ίδιο τρόπο που εμπιστεύονται και τη ζωή: ως συμμετοχή στην Πηγή. Πιστεύουν πως ό,τι και να συμβαίνει μετά θάνατον, πρέπει να είναι εν τάξει, δεδομένου ότι εν τάξει είναι κι ό,τι συμβαίνει τώρα εν ζωή
Δεν υπάρχει τίποτα στη συνείδηση των ζώων που να ανταποκρίνεται στον διαχωρισμό που επιτελεί η ανθρώπινη συνείδηση ανάμεσα στο θνητό και το αιώνιο. Τα ζώα βιώνουν την αιώνια ζωή εντός της θνητής ζωής τους.
Ο θάνατος είναι κι αυτός μια έκφραση ζωής, και η ζωή δεν είναι παρά μια έκφραση της Πηγής.
Η Πηγή βρίσκεται εντός τους, μα και παντού γύρω τους. Είναι το υλικό από το οποίο είναι καμωμένα όπως και καθετί άλλο στον κόσμο τούτο. Η σκέψη πως όλο αυτό θα μπορούσε κάποτε να χαθεί, ή πως θα μπορούσε ποτέ να διακοπεί η σύνδεση που έχουνε μαζί του, είναι άνευ νοήματος για εκείνα.
Δεν θα 'ξεραν πώς να φανταστούν κάτι τέτοιο, ακόμα κι αν το επιχειρούσαν.
Εμείς οι άνθρωποι μπορούμε να το φανταστούμε και μόνο κοιτάζοντας τον εαυτό μας απ’ έξω, πρακτική που συνηθίζουμε άλλωστε. Αν κοιτάξει κανείς το εξωτερικό περίβλημα του εαυτού του, δεν μπορεί παρά να είναι σίγουρος πως ό,τι βλέπει δεν πρόκειται να διαρκέσει για πάντα. Και, πράγματι, η φθορά είναι ήδη εν εξελίξει. Όσο περισσότερο προσπαθούμε να στεκόμαστε έξω από τον εαυτό μας και να τον βλέπουμε σαν αντικείμενο, τόσο μεγαλύτερη η πιθανότητα να φοβόμαστε τον θάνατο.
Το άφθαρτο μέρος τού είναι μας δύναται να βιωθεί μονάχα όταν κοιτάμε τον εαυτό μας εκ των έσω.
Για να πάρετε μια ιδέα του τι εστί ζωική συνείδηση, μπορείτε να δοκιμάσετε την ακόλουθη απλή άσκηση. Κλείστε τα μάτια σας για μια στιγμή και επικεντρώστε την προσοχή σας στον έσω εαυτό σας. Νιώστε τον ρυθμό της ανάσας σας αλλά και κάθε άλλη αίσθηση που συντελείται στο σώμα σας τη στιγμή εκείνη. Έπειτα ανοίξτε τα μάτια σας. Κοιτάχτε τον κόσμο έξω. Κι αφήστε τα μάτια σας να απορροφήσουν καθετί που αντικρίζουνε.
Βιώστε την πρώτη έκλαμψη προσοχής -της γνήσιας εκείνης προσοχής που υφίσταται προτού καν μπείτε στη διαδικασία να ονοματίσετε όλα όσα αντιλαμβανόσαστε ή να σχηματίσετε για αυτά τις όποιες ιδέες και σκέψεις.
Η προσοχή δεν είναι τα μάτια που αντιλαμβάνονται, ούτε καν το μυαλό που λαμβάνει τις εντυπώσεις που εισπράττονται από τα μάτια σας. Είναι ο μηχανισμός εκείνος που παρατηρεί τις ενέργειες των ματιών και του μυαλού. Η προσοχή είστε εσείς. Δεν έχει δικό της περιεχόμενο, εντούτοις είναι τόσο μοναδική όσο κι ένα δακτυλικό αποτύπωμα. Είναι το μέρος εκείνο τού είναι σας που είναι άφθαρτο. Ο θάνατος δεν ακυρώνει, ούτε για μια στιγμή, την ύπαρξή της. Ο θάνατος αποτελεί απλώς το γεγονός που εκείνη θα παρατηρήσει.
Ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης έκλεισε την περίφημη Προσευχή του για την Ειρήνη με την εξής φράση, «Μόνον αποθνήσκοντας ευρίσκει κανείς την αιώνια ζωή». Η συμβατική ερμηνεία αυτής της φράσης είναι πως ο θάνατος είναι η μόνη οδός για τον παράδεισο, πως η αιώνια ζωή ξεκινά μονάχα με τον θάνατο. Ωστόσο, στο εξίσου περίφημο ποίημά του «Ο Ύμνος στον Ήλιο», ο Άγιος συμπεριλαμβάνει και τον «Αδελφό Θάνατο» ανάμεσα στις δυνάμεις της ζωής που χαιρετίζει ως αδελφούς και αδελφές του: τον ήλιο, τη σελήνη και τ' αστέρια, τη γη, τον άνεμο, τη φωτιά και το νερό.
Εξυμνεί τον Αδελφό Θάνατο ως κάποιον με τον οποίον αισθάνεται ήδη οικεία. Αγαπά τον Αδελφό Θάνατο γιατί τον έχει ήδη φέρει σε επαφή με την αιώνια ζωή: αυτό που τα ζώα (και εγώ) αποκαλούν «Πηγή». Ο Άγιος Φραγκίσκος δεν ανησυχούσε για τον θάνατό του, διότι είχε συμφιλιωθεί με τη διαδικασία του θανάτου, η οποία και ήταν ήδη σε εξέλιξη.
Ο φόβος του θανάτου δεν είναι, στην πραγματικότητα, παρά ο φόβος της απώλειας ελέγχου‧ συνεπώς, συναντάμε τον Αδελφό Θάνατο σε οτιδήποτε θα θέλαμε να ελέγχουμε και δεν μπορούμε.
Κάνει αισθητή την παρουσία του στις απώλειες, στις αποτυχίες, στις απογοητεύσεις και στις σκοτούρες της καθημερινής ζωής μας. Είναι εκεί, παρών, όταν απολέσουμε ένα κόσμημα αγαπημένο, εκεί όταν η τηλεόρασή μας σταματήσει άξαφνα να λειτουργεί, εκεί κι όταν το μπάρμπεκιού μας διακοπεί απ' τη βροχή, εκεί κι όταν αντιληφθούμε πως οι δέκα λίρες για την απώλεια των οποίων κάναμε τόσο κόπο, γύρισαν πάλι πίσω. Ο τρόπος με τον οποίο αντιδρούμε στα ελάσσονος σημασίας αυτά πισωγυρίσματα αντικατοπτρίζει το επίπεδο της σχέσης που έχουμε μαζί του, τη δεδομένη στιγμή.
Πώς αισθάνεστε όταν σας συμβαίνουν γεγονότα τέτοιους είδους; Πού καταλήγετε; Κατηγορείτε τον εαυτό σας; Κατηγορείτε τους άλλους; Εντείνετε μήπως τις προσπάθειές σας έτσι ώστε να μην επαναληφθούν τέτοιες καταστάσεις στο μέλλον;
Το πιθανότερο είναι να αντιδράσετε στο ενδεχόμενο ενός φυσικού θανάτου με τα ίδια συναισθήματα, τα ίδια συμπεράσματα αλλά και με τους ίδιους τρόπους αντιμετώπισης.
Όπως διδάσκει ο Άγιος Φραγκίσκος, μπορούμε να συμφιλιωθούμε με τον Αδελφό Θάνατο εξοικειώνοντας τον εαυτό μας με τους μικρούς θανάτους που συμβαίνουν καθημερινά στη ζωή μας.
Ο καθένας από αυτούς αποτελεί και μια υπενθύμιση πως ό,τι πιστεύετε πως έχετε καταφέρει, δεν διαρκεί για πάντα, και πως ακόμα κι όταν πάρετε αυτό που θέλετε, δεν μπορείτε να το 'χετε για πάντα. Θα φτάσετε στο σημείο να θεωρήσετε τις υπενθυμίσεις τούτες ως πραγματικά πολύτιμες, γιατί όταν με ευγνωμοσύνη τις εμπιστευτείτε, θα σας επαναφέρουν στην σύνδεσή σας με την Πηγή.
Οτιδήποτε χάνετε σε τούτη τη ζωή, σας οδηγεί στο μέρος εκείνο που δεν μπορείτε να χάσετε ποτέ: ήταν, είναι και θα είναι εσαεί δικό σας.
Μετάφραση: Νικολέττα Σίμωνος
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.