Η γενναιότητα των πρόωρων μωρών

Έχει τεράστια σημασία και βαρύτητα  η ενδομήτρια ζωή, ο τοκετός , η νεογέννητη και βρεφική ζωή.
Συνειδητά καταγεγραμμένα δεν είναι, αλλά πριν από την συνείδηση υπάρχει η συναισθηματική καταγραφή που ορίζει την έννοια της ύπαρξης  στον άνθρωπο. Κάθε μορφή ζωής που ξεκινάει και εξελίσσεται πραγματώνεται μέσα σε περιβάλλον. Κάθε περιβάλλον στην ζωή του ανθρώπου, δημιουργείται από το συναίσθημα και πριν το συναίσθημα υπάρχει η Αίσθηση.

Η αρχή της συναισθηματικής ζωής είναι η σύλληψη. Το πρώτο περιβάλλον που ανθίζει η ζωή είναι η ενδομήτρια ζωή. Το πρώτο αποτύπωμα της εισόδου μας στην ζωή είναι ο τοκετός και το πρώτο περιβάλλον που δίνει το έναυσμα για την υγιή ή όχι συναισθηματική καταγραφή είναι η νεογέννητη και βρεφική ζωή και συνεχίζεται στην  παιδική ηλικία.

Κοινό σημείο αναφοράς ανάμεσα σε όλες αυτές τις διαστάσεις η ανθρώπινη ψυχή, τα συναισθήματα και οι ψυχικές ανάγκες που χρειάζεται να εκπληρωθούν και η μορφή νοητής ή πραγματικής Οικογένειας. Της συναισθηματικής οικογένειας και της χειροπιαστής οικογένειας. Τα νεογέννητα και βρέφη δεν είναι πλασμένα για να είναι ανεξάρτητα, αλλά είναι πλασμένα για να είναι εξαρτημένα. Να βιώσουν την εξάρτηση και να βιώσουν συναισθήματα που έχουν καταγραφεί με την έννοια της Εκπλήρωσης και όχι της Ματαίωσης. Η ματαίωση στην αρχή της ζωής μας οδηγεί σε αίσθηση που χρωματίζεται από έλλειψη προστασίας και ασφάλειας και δημιουργεί το βίωμα της Ανασφάλειας.

Η λέξη ανασφάλεια δεν ανήκει σε συγκεκριμένες ηλικίες, δημιουργείται  όταν ένα συναίσθημα που σε τρομάζει, στρεσάρει, αγχώνει και φοβίζει και το βιώνεις χωρίς να υπάρχει ένα υποστηρικτικό πλαίσιο για να σε στηρίξει και να σε προστατεύσει. Ένα στρεσαρισμένο νεογέννητο χρειάζεται το συναισθηματικά υποστηρικτικό πλαίσιο ( μητέρα) για να ανακουφιστεί και να ηρεμήσει ( άρα δεν απειλείται), ένα παιδί ένα περιβάλλον με αποδοχή και αγάπη και επίσης ένας άνθρωπος στην ενήλικη ζωή μέσα στην ψυχοθεραπεία ένα θεραπευτικό περιβάλλον με εμπιστοσύνη, αποδοχή και πλήρη ενθάρρυνση στην ελεύθερη έκφραση. Κοινό σημείο αναφορά σε όλες τις διαστάσεις, είναι πάλι η ανθρώπινη ψυχή. Κύκλος είναι.

Mε την γέννηση μας, με τον ερχομό μας στην καινούργια μας πραγματικότητα χρειάζεται να αφεθούμε να σκαρφαλώσουμε ή να τοποθετηθούμε αμέσως στην αγκαλιά της μητέρας μας και ιδανικά να θηλάσουμε. Να ξεκινήσουμε να αντισταθμίζουμε την μετάβαση μας από την ενδομήτρια ζωή στην εξωμήτρια  με Σύνδεση, Προστασία και Ασφάλεια που βιώνεται μέσα στην μητρική  αγκαλιά. Αλλά ακόμα και σε περιπτώσεις που το νεογέννητο πλάσμα χρειάζεται να απομακρυνθεί από την μητέρα του και να βιώσει τις πρώτες στιγμές της ζωής του σε θερμοκοιτίδα, η επαφή με την μητρική μορφή είναι απαραίτητη για την ψυχική και συναισθηματική του ανάπτυξη.

H  ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη για το νεογέννητο, είναι η διαδικασία των στιγμών, λεπτών και ωρών που συναισθάνεται την ύπαρξη του μέσα στην  αγκαλιά της μητέρας του.  Την μυρίζει και την νιώθει μέσα από την επαφή δέρμα με δέρμα. Έτσι αρχίζει να χτίζει μια υγιή αίσθηση της ύπαρξης του και νιώθει προστατευμένο και χορτασμένο από προστασία και αγάπη. 
Η θερμοκοιτίδα είναι ένα περιβάλλον που υποστηρίζεται μηχανικά για να επιτρέψει στο νεογέννητο να υποστηρίξει την ζωή του ή να πολεμήσει για την ζωή του. Είναι ένα περιβάλλον στείρο από συναισθήματα και δεν μπορεί να εκπληρώσει τις απαραίτητες  βιωματικές εμπειρίες του νεογέννητου.   Όσο απαραίτητη και αν είναι για την σωματική υγεία του μωρού δεν παύει να είναι μια άχρωμη μετάβαση ανάμεσα στο τοκετό και την αγκαλιά της μητέρας.  Σκεφτείτε να αποχωρίζεσαι το σώμα της μητέρας σου για να γεννηθείς και αμέσως μετά να την αποχωρίζεσαι ξανά και να βρίσκεσαι σε ένα άχρωμο και κρύο περιβάλλον.

Όταν αναφερόμαστε σε πρόωρα μωρά, δηλαδή σε μωρά που χωρίς να είναι έτοιμα αποχωρίζονται την ενδομήτρια ζωή τους για να παλέψουν για την ζωή τους μόνα τους, ας δούμε την πιο βαθιά και υπαρξιακή αλήθεια της Προωρότητας που είναι πρόωρος αποχωρισμός, η μοναξιά, η ανασφάλεια και η εσωτερική μάχη.

Πρόωρος αποχωρισμός από την ενδομήτρια ζωή χωρίς να έτοιμο το μωρό σωματικά και ψυχοσυναισθηματικά να επιβιώσει μόνο του αλλά ταυτόχρονα δεν μπορεί να επιβιώσει και μέσα στην μήτρα. Πρώτη βασική εσωτερική σύγκρουση που υπάρχει και πραγματώνεται μέσα στον αγέννητο άνθρωπο και του δημιουργεί την ανάγκη να ζήσει εκτός της μαμάς του σε ένα πιο ξένο και αφιλόξενο περιβάλλον. Άρα πρόωρος αποχωρισμός ορμώμενος από την εσωτερική ανάγκη της επιβίωσης και στην θερμοκοιτίδα ,για να συναισθανθεί τις πρώτες στιγμές, λεπτά της ζωής του μόνο του. Υπάρχει και συναισθάνεται την ύπαρξη του, πολεμώντας για την ζωή του μόνο του χωρίς να νιώθει την αίσθηση του "υποστηρικτικού πλέγματος" και την αλληλεπίδραση συναισθημάτων  με την μητέρα του. Αρχικό βίωμα ανασφάλειας μέσα σε κατάσταση μάχης για την ζωή του. Γενναία πλάσματα τα πρόωρα μωρά, μαχητές από τα γεννοφάσκια τους.

Με την έξοδο τους από το στείρο περιβάλλον της θερμοκοιτίδας και την είσοδο τους στο πλούσιο από συναισθήματα περιβάλλον της μητρικής μπορούν να αντισταθμίσουν την αίσθηση της πρώτης απώλειας και να αποχρωματίσουν την αίσθηση του αποχωρισμού, μοναξιάς και ανασφάλειας με τον μητρικό θηλασμό, την συν κοίμηση, την άφθονη αγκαλιά. Βιωματικές εμπειρίες που συνεργούν στην υγιή αίσθηση του εαυτού και ξορκίζουν εσωτερικό άγχος.

Αρθρογράφος: Aντιγόνη Συμεωνίδου

e-psychology

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ