«Όπου αστοχήσεις γύρισε κι όπου πετύχεις φύγε…»
από τον Στέφανο Ληναίο
26.10.2016
..…και ο Νίκος Καζαντζάκης έφυγε… Στις 26 Οκτώβρη 1957…(Ηράκλειο 1884 - Αντίμπ 1957)
«Παππού Δομήνικε…
Έρχουμαι κοντά σου και στέκουμαι όρθιος, τώρα που τέλεψε η μάχη…Νίκησα; Νικήθηκα; Δεν ξέρω…
Έρχουμαι να ξαπλώσω δίπλα σου, να γίνω χώμα δίπλα σου…
Φιλώ το χέρι σου, φιλώ τον ώμο το δεξό σου, φιλώ τον ώμο το ζερβό σου…
Παππού… καλώς σε βρήκα …»
«Ν' αγαπάς την ευθύνη και να λες: Εγώ θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω».
«Δεν υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις
ιδέες, κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλάει».
«Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή
άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή».
«Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να
νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την
ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να
παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει».
«Τα τετραθέμελα του κόσμου τούτου: Ψωμί, κρασί, φωτιά, γυναίκα».
«Η Ελλάδα επιζεί ακόμα…Επιζεί, νομίζω, μέσα από διαδοχικά θαύματα».
«Όσο υπάρχουν παιδιά που πεινούν, Θεός δεν υπάρχει»!
«Η ευτυχία είναι πράγμα απλό και λιτοδίαιτο: Ένα ποτήρι κρασί, ένα
κάστανο, ένα φτωχικό μαγκαλάκι, η βουή της θάλασσας. Τίποτα άλλο».
Οι επαναστάτες έγιναν βολεμένοι. Οι βολεμένοι γρήγορα καταντούν
συντηρητικοί. Και σιγά- σιγά, οι συντηρητικοί γίνονται αντιδραστικοί.
Δεν θέλω να κατηγορήσω την καμπύλη αυτή. Την αναγκαστική και σε μερικά
χρήσιμη του ανθρώπου ανάγκη.
Τους ανθρώπους που γράφουνε, τους διαιρώ σε τρεις κατηγορίες:
Αυτοί που περιγράφουν και εκπροσωπούν τη σημερινή αποσύνθεση
του κόσμου. Που γράφουν για φρικιαστικά πράγματα, αιμομιξίες, βιασμούς
και παρόμοια. Τους σέβομαι αλλά δεν τους θαυμάζω...
Αυτοί που νοσταλγούν το παρελθόν. Γυρίζουνε στα παλιά, γίνονται
κήρυκες της φυγής…
Και αυτοί που μάχονται να διακρίνουνε ποιο είναι το πρόσωπο του
μελλούμενου πολιτισμού και προσπαθούνε να συλλάβουνε τη μελλούμενη
οικονομική διάρθρωση της κοινωνίας.Εμένα λοιπόν με ενδιαφέρει η τρίτη
κατηγορία…
Το πιο σπουδαίο για μένα είναι ένα πράγμα. Να είναι ο
άνθρωπος ριζωμένος στο χώμα και το κεφάλι του να μένει απέξω. Να είναι
μέσα στη λάσπη και το κεφάλι του να φτάνει στα άστρα. Να είναι χώμα και
ταυτόχρονα ανθός…
Βρισκόμαστε στο τέλος μιας ιστορικής εποχής. Ο κόσμος
τούτος που ζούμε, βρίσκεται σε διάλυση. Σε αποσύνθεση ηθική, ψυχική,
οικονομική. Αυτή είναι η εποχή μας. Ενώ μια άλλη εποχή, όπως γίνεται
πάντοτε, μάχεται να γεννηθεί. Η αποσύνθεση είναι ο πρόλογος της
σύνθεσης…
Ο κόσμος μας είναι στα σπάργανα. Γεννήθηκε αλλά ακόμη
ψελλίζει. Δεν έχει τη δύναμη να αντισταθεί στην καλά οργανωμένη αδικία…
Ζούμε μεταξύ ενός πολιτισμού που χάνεται και ενός που
δημιουργείται. Αυτό το διάστημα το έχουμε ονομάσει μεσαίωνα. Αυτόν
ζούμε τώρα. Εμείς δεν τον βλέπουμε. Οι ιστορικοί όμως θα τον δούνε…
Όταν γεράσει ο άνθρωπος, πρέπει να προσέχει τι λέει και τι
κάνει.. Γιατί δεν σε προδίδει μόνο η καρδιά αλλά, πολλές φορές και το
μυαλό…
ΟΠΟΥ ΑΣΤΟΧΗΣΕΙΣ ΓΥΡΙΣΕ ΚΙ ΟΠΟΥ ΠΕΤΥΧΕΙΣ ΦΥΓΕ…
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.