Τα πάντα

Αμφιταλαντεύομαι επικίνδυνα,
στη λεπτή γραμμή που χωρίζει τα πάθη.
Ο επαναστάτης μέσα μου,
φωνάζει να δώσω ένα σάλτο για να νιώσω.
Μα κάνω φοβισμένα πίσω,
κι επιλέγω τον ασταθή δρόμο,
μιας αδιάφορης πραγματικότητας.
Προσμένω να φτάσω στην απέναντι άκρη,
μα η διαδρομή είναι ατελείωτη,
κι ο χρόνος δεν μου φτάνει.
"Τουλάχιστον σε κάνω να χαμογελάς,
κάτι είναι κι αυτό."
Ψίθυρος αχνός, κάποτε δικός μου.
Η επιθυμία, βίαια με σπρώχνει,
κι όταν χτυπάω στο έδαφος,
δεν χάνω λεπτό.
Θολώνοντας από τον φόβο,
αρχίζω να χτυπάω αόρατους εχθρούς,
εμποδίζοντας τις γλυκές αγκαλιές τους.

Το μυαλό μου μηχανεύεται διάφορους τρόπους διαφυγής,
μέχρι που βλέπω,
σε μια στιγμή ανούσιας ελπίδας,
ότι δεν υπάρχει πάτημα.
Αδύνατον να γυρίσω πίσω.
Ξεκάθαρη ήττα.
Πέφτω στα γόνατα,
κι αφήνω να με περικυκλώσουν.
Σαν κάτι καινούργιο, καθαρό, που πρέπει να βρωμίσουν.
Κι ύστερα κλαίω.
Κλαίω, γιατί για πρώτη φορά αισθάνομαι.
Πονάω.
"Τα πάντα." μικρή, αθώα απάντηση,
που ξέφυγε μια νύχτα από τα χείλη.
Που ξεχάστηκε.

enfo

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ