Περί γιαουρτώματος ο λόγος

Αξίζει επιτέλους μια ωδή στο βιντάζ γιαούρτωμα. Χωρίς αιτία και αφορμή, επειδή έτσι…

Ας δούμε πρώτα κάποιους ιερούς κανόνες που πρέπει να σέβεται κάθε αξιοπρεπής γιαουρτίστας για το πως θα “προσφέρει” το καλό γιαούρτι στο στόχο του!

Τα βασικά

Οι παλιοί συμβούλευαν το γιαουρτάκι να είναι ντόπιο και πλήρες, να έχει όλα τα λιπαρά. Στο καλό γιαούρτωμα δε χωράνε γυφτιές τύπου διαίτης και χαμηλά λιπαρά! Πρέπει επίσης το γιαούρτι να είναι αγνό, καθαρό στραγγιστό, χωρίς πρόσθετα (π.χ. σκόρδο, αγγούρι, καρότο), χαζές γεύσεις με φρούτα και παπαρίτσες. Το καλό ελληνικό γιούρτι σοβατίζει καλά, δουλευεται και με την τεχνική της σπάτουλας για μάξιμουμ κάλυψη (τον τρόπο που συνήθως “προσφέρεται” τούρτα στον στόχο), αν το επιτρέπουν οι περιστάσεις.

Η δε πέτσα, ναι μεν απογειώνει το αποτέλεσμα, παρ’ όλα αυτά προτείνεται μόνο σε γιαουρτίστας προχωρημένου επιπέδου γιατί η έλλειψη τεχνικής κατάρτισης μπορεί να φέρει τα αντίθετα από τα προσδοκόμενα αποτελέσματα. Το οποίο πρακτικά έγγειται στο να προφυλάξει κατά κάποιο τρόπο η πέτσα τον στόχο.

Σε αντίθεση με τις ντομάτες, ή τα αυγά τα οποία απαραίτητα πρέπει να προσφέρονται “ληγμένα” για καλό αποτέλεσμα και μάξιμουν κλουβιο-εσάνς, το γιαούρτι πρέπει να είναι φρέσκο, καλό στην υφή -όχι νερουλό όπως είπαμε-, και ευωδιαστό. Το μεν κατσικίσιο υπερτερεί ένεκα του εσάνς βαρβατίλας, το δε αγελαδινό στην υφή. Καθώς όμως ο κύριος στόχος του γιαουρτίστα είναι να δημιουργήσει αξέχαστες στιγμές (περιμένωντας ότι θα καταγραφούν κιόλας), και ως γνωστόν η εικόνα δημιουργεί ασύγκριτα πιο ισχυρές αποτυπώσεις στο θυμικό σε σύγκριση με την οσμή, γι’ αυτό λοιπόν το αγελαδινό γιαούρτι προτιμάται ιστορικά!

Η φάτσα του στόχου πριν και μετά το γιαούρτωμα είναι κρίσιμης σημασίας. Αν κάτι θέλει να κρατήσει ο γιαουρτίστας είναι αυτά τα δύο πράγματα: τον “τρόμο” για το άγνωστο στο πρόσωπο του στόχου πριν το χτύπημα, καθώς επίσης και τη γελοιοποίηση και απογοήτευση ακριβώς μετά από αυτό. Όπως είπαμε, πρόκειται για μάχη της εικόνας, συνεπώς ο γιαουρτίστας θα πρέπει να είναι αποφασισμένος και να έχει σχέδιο ώστε να απαθανατιστεί όλο το σκηνικό. Τα μπουλούκια και οι περίεργοι συνωστισμοί δε βοηθάνε τον φωτογράφο, πέφτει και πιο εύκολα η φάπα στον καλλιτέχνη.

Οι παράπλευρες απώλειες είναι κάτι που επίσης θα πρέπει να προσέχει ο καλός γιαουρτίστας και το σχέδιό του να τις μειώνει στο ελάχιστο.
Φυσικά, δεν μιλάμε για μοβόρικες καταστάσεις, δε θα πέσει και ο κώλος του αθώου αν τον πάρει ξώφαλτσα λίγος εύγευστος και ευωδιαστός γιαουρτοσοβάς! Παρ’ όλα αυτά, όμως, το γιαούρτωμα παραμένει ενέργεια υψηλής ακρίβειας στόχευσης και όχι όπλο μαζικής καταστροφής. Το επιθυμητό αποτέλεσμα είναι ο στόχος να πληγεί και οπτικά να δείχνει γελοίος σε σχέση με το γύρω σκηνικό.

Να μη παραλείψουμε να αναφέρουμε ότι, παρότι μπορεί κάλλιστα να επιχειρηθεί και σε κλειστό χώρο, το παραδοσιακό γιαούρτωμα είναι δράση ανοιχτού χώρου. Χωρίς να λερώνονται τοίχοι, έπιπλα, ταπετσαρίες, κλπ, χωρίς επίσης να προκαλείται αχρείαστος πανικός, κλειστοφοβίες και ψυχοπαρελκόμενα σε αθώους παρεβρισκόμενους. Το γιαούρτι θέλει αέρα και ήλιο για να λάμψει.

Επίσης, ο γιαουρτίστας δεν είναι hit-and-run τεντυμπόης, γι’ αυτό και θα πρέπει να παραμείνει στο σκηνικό και να διαδηλώσει ψύχραιμα τα αιτήματά του, να πετάξει φλάιερ, μπροσούρες, ότι δύναται και… προλάβει! Θα πρέπει να αποδεχτεί χωρίς αντίσταση και τις συνέπειες της πράξης του, οι οποίες παρεπιπτόντως θα πρέπει να ξέρει ότι είναι τμήμα του οπλοστασίου του ίδιου ως γιαουρτίστα. Αν ο στόχος, από θέση εξουσίας επιλέξει το νομικό κυνήγι του γιαουρτίστα, απαιτώντας δηλαδή ασύμμετρη αντεκδίκηση, τότε, εκτός του ότι στο τέλος δε θα την πετύχει, θα επιβεβαιώσει με τον τρόπο αυτό χρησιμοποιεί με υπεροπτικό και νοσηρό τρόπο την εξουσία του… Και ορθώς γιαουρτωμένος, και ξεφτίλας!

Ο επιδέξιος/-α γιαουρτίστας/-τρια είναι στοχοπροσηλωμένος στο να πάει ο σοβάς εκεί που πρέπει για να περάσει και το μήνυμά του στη συνέχεια. Εκεί πρέπει να σπαταλά όλη την ενέργειά του. Γι’ αυτό και κρίνονται αδόκιμες διάφορες πρακτικές, όπως έξαλλο ντύσιμο, συνθήματα γραμμένα σε γυμνά σώματα, βυζιά και κώλοι εκτεθιμένοι στο κοινό, κλπ. Αυτοί είναι πειραματισμοί που πηγάζουν από κινήματα νεωτερισμού, και οι οποίοι εν τέλει πετυχαίνουν είτε να καρναβαλέψουν τον ίδιο την ήρωα-γιαουρτίστα, είτε να αποπροσανατολίσουν το φιλοθεάμον κοινό από το κεντρικό μήνυμα της επιχείρησης. Με απλά λόγια: δεν είναι ούτε η γυμνή σαπιοκοιλιά του γιαουρτίστα, ούτε το (ημί-)γυμνό στήθος της γιαουρτίστριας το take home message, και αυτό δεν αλλάζει ακόμα κι αν πάνω σε αυτά έχει γράψει ο συμπαθής γιαουρτίστας συνθήματα με κραγιόν. Ας μείνουμε στην παράδοση!

Τέλος, μη ξεχνάμε το σημαντικό θέμα της συσκευασίας. Δε θα πρέπει να περνά από το μυαλό του αγνού γιαουρτίστα να πετάξει γιαούρτι με πύλινο κεσεδάκι. Αυτό τιμωρείται αυστηρά από τοους άγραφους νόμους του αρχαίου σπορ! Εξάλλου, αν σκοπός ήταν ο τραυματισμός του στόχου, τότε το γιαούρτωμα εξ ορισμού δεν εφαρμόζει.

Ο γιαουρτίστας είναι ήρωας-καλλιτέχνης-“τρομοκράτης”

Ο γιαουρτίστας είναι φαρσέρ. Είναι ακτιβιστής καλλιτέχνης που το μόνο που θέλει είναι να δημιουργήσει μια εικόνα που από τη μία θα γελειοποίηεί τον στόχο του κι από την άλλη θα υπενθυμίζει την δύναμη που έχει ο ανίσχυρος απέναντι στον ισχυρό.

Ο γιαουρτίστας είναι “τρομοκράτης” (μόνο σε εισαγωγικά) γιατί δεν απειλεί τη ζωή ή γενικά την ακεραιότητα του στόχου. Δεν χρησιμοποιεί καθόλου φυσική βία. Η φύση του ακίνδυνου μέσου προσβολής του στόχου του που επιλέγει -δηλαδή το άκακο γιαούρτι που στο κάτω-κάτω καλό και στο δέρμα- δηλώνει από μόνη της την απέχθειά του στη φυσική βία.

Ο “τρόμος” που προκαλεί επιδιώκει να αποδομήσει το στόχο του. Θέλει να βγάλει τον στόχο από το “στημένο” ύφος και τα πρωτόκολλα που τον τοποθετούν στη θέση εξουσίας και πιο ψηλά από τους υπόλοιπους πολίτες. Θέλει να τον κατεβάσει για μια στιγμή στο επίπεδο της γελοιότητας και να τον αναγκάσει να παίξει για λίγο το ρόλο του φοβισμένου γελωτοποιού.

Το γιαούρτωμα είναι μια ενέργεια που συμβολίζει τη δυνατότητα που θα πρέπει να εξασφαλίζει μια δημοκρατική κοινωνία και στον τελευταίο πολίτη της για να αποδομεί -αν κρίνει σωστό και αναγκαίο- οτιδήποτε “μεγαλόσχημο” στέκει απρόσιτο σε θέσεις εξουσίας καταπιέζοντάς τον.

Το γιαούρτωμα είναι μιας μορφής σάτιρα που, αντί να έχει τον λόγο ως κύριο μέσο έκφρασης, χρησιμοποιεί την πραγματικότητα την οποία για μια στιγμή την αναγκάζει να παίξει μια μικρή αστεία σκηνή της δικής του παράστασης.

Η επιδίωξη, στην ουσία, είναι η κριτική σάτιρα και μόνο αυτή…

Παράρτημα

Ο Θου-Βου και ο κακός χαμός στο

Ο ύμνος των γιαουρτίστας – προσοχή: υποσυνείδητα μηνύματα

Αυτοματοποίηση 

Ορίστε ένας εφευρετικός τρόπος των Βραζιλιάνων για να : α) καταφέρεις όχι ένα αλλά σερί γιαουρτώματος, β) με τέλεια εφαρμογή του γιαουρτοσοβά, γ) τέλεια οπτική γωνία λήψης για την κάλυψη της αντίδρασης του θύματος χωρίς κανένα εμπόδιο, δ) μείωση πιθανότητας αντεκδίκησης από τον στόχο.

Οδηγίες: κλείνονται μερικά άτομα μέσα σε ένα κουτί σε σημείο που περνάνε ανυποψίαστοι περαστικοί, το οποίο κουτί έχει μια τρύπα στο ύψος που βρίσκεται το πρόσωπο ενός μέσου ανθρώπου. Και από εκεί, χωρίς να φαίνονται, τραγουδούν: “Πε-ριεργ-ός, πε-ριεργ-ός”. Μόλις τη φάει ο πρώτος, μετά το γυρνάνε σε καταμέτρηση: “Πρώ-τος περι-εργ-ός, δεύτε-ρός περι-εργ-ός…”.

stigalaria

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ