ΤΡΕΞΕ ΠΑΤΙ, ΤΡΕΞΕ

Η Πάτι Ουϊλσον, βρισκόταν σε νεαρή και τρυφερή ηλικία όταν ο γιατρός της της είπε ότι ήταν επιληπτική. Ο πατέρας της, ο Τζιμ Ουϊλσον, έκανε συστηματικά πρωινό τζόκιν. Μια μέρα, εκείνη χαμογέλασε, δείχνοντας τα σύρματα που είχε στα εφηβικά δόντια της, και του είπε: «Πατέρα, θα ήθελα πάρα πολύ να τρέχω μαζί σου κάθε μέρα, αλλά φοβάμαι μην πάθω καμιά κρίση».
«Αν το πάθεις, ξέρω να το αντιμετωπίσω», της είπε ο πατέρας της. «Γι’ αυτό έλα, ας αρχίσουμε να τρέχουμε».

Αυτό ακριβώς έκαναν κάθε μέρα. Ήταν κάτι που το απολάμβαναν πραγματικά οι δυο τους και δεν έπαθε καμιά κρίση όση ώρα έτρεχε. Μετά από μερικές εβδομάδες είπε στον πατέρα της: «Πατέρα, αυτό που θάθελα να κάνω είναι να καταρρίψω το παγκόσμιο ρεκόρ στο δρόμο αντοχής γυναικών».

Ο πατέρας της κοίταξε το βιβλίο Γκίνες και είδε ότι η μεγαλύτερη απόσταση που έτρεξε ποτέ γυναίκα ήταν 80 μίλια (128 χιλιόμετρα περίπου). Στην πρώτη τάξη του λυκείου, η Πάτι ανακοίνωσε: «Θα τρέξω από το Όραντζ Κάουντι στο Σαν Φρανσίσκο», μια απόσταση 400 μιλίων (640 χιλιόμετρα). «Στη Δευτέρα τάξη», συνέχισε, «θα τρέξω μέχρι το Πόρτλαντ του Όρεγκον» (πάνω από 1500 μίλια ή 2400 χιλιόμετρα). «Στην τελευταία τάξη θα τρέξω μέχρι το Λευκό Οίκο» (περισσότερο από 3000 μίλια ή 4800 χιλιόμετρα).

Αν λάβει κανείς υπόψη του την πάθηση της, η Πάτι ήταν τόσο φιλόδοξη όσο και ενθουσιώδης, αλλά είπε ότι έβλεπε το πρόβλημα της επιληψίας σαν μια «μικροενόχληση». Επικεντρωνόταν όχι σ’ αυτό που έχασε αλλά σ’ αυτό που της απέμεινε.

Εκείνη τη χρονιά έτρεξε μέχρι το Σαν Φρανσίσκο φορώντας ένα αθλητικό φανελάκι που έγραφε: «Αγαπώ τους Επιληπτικούς». Ο πατέρας της έτρεξε κι αυτός μαζί της σ’ όλη τη διαδρομή και η μητέρα της, που ήταν νοσοκόμα, ακολουθούσε με ένα μηχανοκίνητο τροχόσπιτο για την περίπτωση που κάτι θα συνέβαινε.

Την επόμενη χρονιά, οι συμμαθητές της Πάτι στάθηκαν στο πλευρό της. Έφτιαξαν μια γιγάντια αφίσα που έλεγε: «Τρέξε, Πάτι, τρέξε!» (Από τότε αυτό έγινε το έμβλημα της και ο τίτλος του βιβλίου που έγραψε). Στο δεύτερο μαραθώνιο της, στο δρόμο προς το Πόρτλαντ, έσπασε ένα κόκαλο στον αστράγαλο του ποδιού της. Ο γιατρός της είπε πως έπρεπε να σταματήσει να τρέχει. «Πρέπει να σου βάλω τον αστράγαλο στο γύψο», της είπε «για να μην υποστεί μόνιμη βλάβη».
«Γιατρέ, δεν καταλάβατε», του είπε, «Εδώ δεν πρόκειται για ένα καπρίτσιο μου, αλλά για μια υπέροχη μονομανία! Δεν το κάνω μόνο για μένα, αλλά για να σπάσω τις αλυσίδες που κρατούν δεμένους τους εγκεφάλους τόσων άλλων. Δεν υπάρχει κάποιος τρόπος που θα μου επιτρέψει να συνεχίσω να τρέχω;» Της έδωσε μια εναλλακτική λύση. Μπορούσε να το τυλίξει με κολλητική ταινία αντί να το βάλει στο γύψο. Την προειδοποίησε ότι θα ήταν φοβερά οδυνηρό, θα έβγαζε φουσκάλες. Του είπε να το κάνει. Τερμάτισε στο Πόρτλαντ, κάνοντας το τελευταίο της μίλι συντροφιά με τον κυβερνήτη της πολιτείας Όρεγκον. Μπορεί και να είδατε τους τίτλους των εφημερίδων: «Η καταπληκτική δρομέας Πάτι Ουϊλσον τερματίζει το μαραθώνιο για την επιληψία στα δεκαεφτά της χρόνια».

Μετά από τέσσερις μήνες συνεχούς σχεδόν δρόμου, από τη Δυτική Ακτή στην Ανατολική Ακτή, η Πάτι έφτασε στην Ουάσιγκτον κι αντάλλαξε χειραψία με τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών. «Ήθελα να μάθει ο κόσμος», του είπε, «πως οι επιληπτικοί είναι φυσιολογικοί άνθρωποι, με φυσιολογική ζωή».

Είπα αυτήν την ιστορία σε ένα από τα σεμινάρια μου πριν από λίγο καιρό. Αμέσως μετά, ένας δακρυσμένος άντρας ήρθε προς το μέρος μου και τείνοντας μου το μεγάλο και παχουλό χέρι του μου είπε: «Μάρκ, λέγομαι Τζιμ Ουϊλσον. Μιλούσες για την κόρη μου, την Πάτι». Χάρη στις προσπάθειες της, μου είπε ο πατέρας της, είχαν διατεθεί αρκετά χρήματα για την ίδρυση 19 κέντρων επιληψίας σ’ όλη τη χώρα, κόστους πολλών εκατομμυρίων. Αν η Πάτι Ουϊλσον μπόρεσε να κάνει τόσο πολλά με τόσο λίγα μέσα, πόσα μπορείτε να κάνετε εσείς, που βρίσκεστε σε κατάσταση πλήρους υγείας για να ξεπεράσετε τον εαυτό σας;

Mark V. Hansen

Kate Minogianni‎"Ξυπνώντας τον Ονειρευτή. Αλλάζοντας το Όνειρο"

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ