Η ζωή είναι κομμάτια από puzzle...

Συνήθεια το να ζεις με τη μοναξιά σου. Πολλές φορές νομίζεις ότι έχεις κολλήσει στο παρελθόν και ψάχνεις στο facebook παλιούς γνωστούς και τους κοιτάς σαν παρατηρητής. Ψυχοφθόρο είναι γιατί πλημμυρίζεις από σκέψεις. Αναρωτιέσαι τι να κάνουν τώρα, πόσο να έχουν αλλάξει, ίσως γιατί ένα κομμάτι μέσα σου νοιάζεται για αυτούς.

Αγάπησες κάποιους και τους έχεις ξεχωριστά για τους δικούς σου λόγους στην καρδιά σου. Είχες κάνει όνειρα με κάποιους και συμμετείχαν στο σενάριο που είχες φτιάξει. Πινελιές όμορφες σαν από ταινία με συνεχόμενη προβολή και μια γεύση ευτυχίας με όμορφες και δυνατές στιγμές.
Όλα αυτά ενωμένα κομμάτια παζλ από δύο ανθρώπους.

Εσύ από μικρός ασχολιόσουν με τα κοινά, παρέες, καφέδες, μαζώξεις στην πλατεία για ατελείωτες ώρες ποδοσφαίρου, διάβασμα, σχολείο και εκείνα τα σχολικά όνειρα που σκέφτεται ο καθένας για το πως να είναι η γεύση της αληθινής ζωής. Ζούσες χωρίς ευθύνες με άγνοια για το οτιδήποτε. Αθώα χρόνια και πολλούς φίλους να τριγυρνούν πάντα γύρω σου.

Είχες την ελευθερία να πηγαίνεις στα πιο μακρινά μέρη εκτός της γειτονιάς σου με λίγα ψέματα παραπάνω στους γονείς. Τρελές ιδέες που είχες κάνει πράξη και ζούσες πάντα επικίνδυνα, άλλες φορές βόλτες με ποδήλατα και καθώς μεγάλωνες το μέσο άλλαζε σε μηχανάκια και αυτοκίνητα.
Κάποια στιγμή ανακάλυψες τον έρωτα και φάνταζε τρομακτικό συναίσθημα. Ήταν ένας ενθουσιασμός τόσο έντονος και ένιωθες όλα αυτά που είχες διαβάσει κάποτε σε παραμύθια. Ήθελες το μέσο να γίνει ένα λευκό άλογο και να φοράς την γυαλισμένη πανοπλία σου και να την γοητεύσεις. Πραγματικά δεν είχες ιδέα για την  πραγματική ζωή,όλα τα έβλεπες ρομαντικά και μονόπλευρα.


Εκείνη από μικρή υπήρχε πάντα στη γειτονιά, αλλά ποτέ δεν την είχες ξαναδεί. Δεν είχε ζήσει όπως εσύ. Κάθε καλοκαίρι υπήρχε το προγραμματισμένο οικογενειακό ταξίδι και κάθε σχολική χρονιά μόνο διάβασμα και βόλτα σε φίλες από σπίτι σε σπίτι.
Οικογενειακά τραπεζώματα και να βλέπει τακτικά συγγενικά πρόσωπα ή οικογενειακούς φίλους. Όλη η γειτονία της σε ένα δρόμο ήταν συγγενείς, οπότε καθημερινά έβλεπε τα ξαδέρφια της και έπαιζαν από αυλή σε αυλή στην δικιά τους ονειρεμένη και αθώα ζωή. Κάπου στο λύκειο την πρόσεξες και μάλλον κι εκείνη εσένα.

Το πρώτο κομμάτι από το παζλ ήταν το λύκειο.
Εσύ έβγαινες πάντα στο καπνιστήριο του σχολείου και μιλούσες για ανώριμα πράγματα με όποιον έβρισκες έξω. Εκείνη πάντα ήταν κάπου παραπέρα με τις ματιές να παίζουν πάντα και σπινθηρίσματα να νιώθετε μετά από κάθε ματιά. Δεν κάπνιζε, απλά ήταν εκεί με κάποιες φίλες της.
Προσπαθούσες κάθε μέρα να βρεις τρόπο να την προσεγγίσεις. Ποτέ δεν τα πήγαινες καλά με τις προσεγγίσεις και παλιότερα με δυσκολία πλησίαζες κάποια για να της μιλήσεις.
Πάντα προτιμούσες κοπέλες για σοβαρές συζητήσεις και λιγότερο τους συνομήλικους σου γιατί ποτέ δεν μιλούσαν σοβαρά και ώριμα.
Ένιωθες όμως σε αυτή κάτι το διαφορετικό. Ξέρεις, αυτός ο φτερωτός θεός ίσως σε πέτυχε κατακούτελα.

Γνώριζες από πολύ νωρίς ότι οι σχολικοί φίλοι/ες δε θα υπάρχουν για πάντα στη ζωή σου. Ήταν σαν περαστικοί από τη ζωή σου. Κάποιες φορές είχαν κάτι να σου δώσουν και κάποιες άλλες πάλι κάτι ήθελαν από εσένα και αυτοί ήταν και οι περισσότεροι.
Είχες μία τελείως διαφορετική οπτική γωνία να βλέπεις το οτιδήποτε και παθιαζόσουν με τον τρόπο που τα έβλεπες.
Κάποια στιγμή πήγες σε μια από τις φίλες της και ρώτησες πως τη λένε, που μένει και άλλες ερωτήσεις κι έπαιρνες απαντήσεις που σε έκαναν να συνειδητοποιήσεις ότι κι αυτή ενδιαφέρεται.
Εκεί ήταν που έμαθες ότι μένει στην ίδια γειτονιά με εσένα, οπότε σκέφτηκες πως όπως οι σχολικοί φίλοι θα σταματήσουν να υπάρχουν στη ζωή σου, ίσως να είναι καλύτερα να την εντοπίσεις στην πλατεία της γειτονιάς. Να κάνεις το βήμα εκεί στην πλατεία, στην γειτονιά και ίσως για το μέλλον να είναι καλύτερα.

Το δεύτερο κομμάτι από το παζλ ήταν η πλατεία ή η κάτω γειτονιά όπως λέγανε κάποιοι φίλοι σου...

enfo

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ