Κάπου μετά τις 2 τα μεσάνυχτα η τηλεόραση έδειχνε τη νέα τρομοκρατική επίθεση στη Γαλλία. Κι αν θες την αλήθεια μου, κανένας δεν έδειξε να σοκάρεται πραγματικά από το θέαμα. Αυτό από μόνο του είναι το πιο σοκαριστικό από όλα.
Μουδιασμένα βλέμματα παρατηρούν άψυχα κορμιά να κείτονται στο έδαφος με το ίδιο βλέμμα που πριν λίγο χάζευαν διαφημίσεις. Συνήθισε το μάτι να βλέπει αίμα. Δεν αντιδρά. Δεν υγραίνει. Συνήθισε να κοιτάει, χωρίς να βλέπει. Μούδιασμα.
Μούδιασμα. Απόρροια του φόβου. Αποτέλεσμα μιας ήττας, της πιο ουσιαστικής, αν θες. Μαρμαρωμένοι κι εγκλωβισμένοι σε μία ζωή που σου υπενθυμίζει συνεχώς πως εσύ μπορεί να είσαι ο επόμενος. Πουθενά δεν είσαι ασφαλής. Τίποτα δε σε σώζει. Δεν παίζει ρόλο αν είσαι πλούσιος, φτωχός, λευκός, μαύρος, γέροντας ή βρέφος. Είμαστε μέρος μίας παγκόσμιας ρώσικης ρουλέτας.
Μισές-μισές οι πιθανότητες για ζωή, άλλες τόσες για θάνατο. Το λάθος μέρος, μία λάθος στιγμή, μια λάθος ώρα. Τι κι αν είσαι σε μία πολιτισμένη χώρα. Τι κι αν τίποτε γύρω σου δεν προμηνύει τη μυρωδιά του πολέμου. Ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να είμαι, είσαι, είμαστε θύματά του.

Μία βόμβα, ένας άνθρωπος ζωσμένος με εκρηκτικά, ένα αεροδρόμιο, μία στάση του μετρό, μία εθνική γιορτή, ένα πολυβόλο, ένα φορτηγό. Όλα κρυμμένα κάπου γύρω σου. Παίζουν κρυφτό και βγαίνουν να σε πιάσουν την ώρα που αμέριμνος αναπνέεις το οξυγόνο σου.
Κι αν ο θάνατος είναι αναπόφευκτος για τον καθένα από εμάς, υπάρχει κάτι που δε χωράει η λογική του νου.
Άνθρωποι σκοτώνουν ανθρώπους.
Βάλε στην άκρη τις φυλές, τις θρησκείες, τις χώρες. Άνθρωποι σκοτώνουν ανθρώπους. Χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Για μία γαμημένη ανώτερη ιδέα που καρφώνεται στο μυαλό του εκάστοτε δολοφόνου. Για μία ιδέα που για να υλοποιηθεί και να θρέψει τις αρρωστημένες ορέξεις ενός διεστραμμένου μυαλού, πρέπει να χυθεί αίμα, να σκιστούν σάρκες, να χαθούν ζωές.
Άνθρωποι σκοτώνουν ανθρώπους γιατί έτσι. Γιατί μπορούν. Γιατί τολμούν να πράξουν τα αίσχη. Καμία ντροπή, καμία συμπόνια, κανένας οίκτος. Κορμιά που θυσιάζονται στο βωμό της παραφροσύνης χωρίς να έχουν επιλογή. Αποφάσισαν, διέταξαν, εκτέλεσαν.
Πεθαίνει κόσμος ρε. Ξυπνάτε ρε.
Πώς να τιθασεύσεις το παράλογο με οδηγό τη λογική; Πώς να πολεμήσεις αυτό που δε βλέπεις; Όταν φτάνεις να δεις, είναι αργά. Όταν παίρνεις μέτρα, είναι νωρίς. Στο μεσοδιάστημα μαζικές εκτελέσεις, χωρίς σκοπό, χωρίς αποτελέσματα, χωρίς τιμωρία. Απόλυτη αναρχία σε ένα τοπίο γεμάτο κουστουμαρισμένους, κοιλαράδες μεσήλικες που «θα» κάνουν κάτι. Το απόλυτο τίποτα μέχρι το επόμενο χτύπημα.
Δεν ξέρω καν τι πρέπει να γίνει. Δεν έχω ιδέα. Ξέρω μόνο να σου πω πως σε κανέναν δεν αξίζει να φεύγει από τη ζωή και τα τελευταία του λεπτά να είναι γεμάτα τρόμο κι απόγνωση. Ξέρω να σου πω πως κουράστηκα να σκοτώνονται αθώοι για πετρέλαια, πολιτικά συμφέροντα, γεωγραφικές διεκδικήσεις και φαρδιές καρέκλες. Ξέρω πως σε κανένα δεν αξίζει να είναι κυνηγημένος κι ανήμπορος.
Ξέρω πως είμαστε πιόνια του οποιουδήποτε έχει τα πιο δυνατά χέρια να μας κουνήσει ανάλογα τις διαθέσεις του. Άλλος πνιγμένος, άλλος νεκρός, άλλος ψυχικά κατακρεουργημένος. Ξέρω πως δε θα τελειώσει σύντομα η τρομοκρατία γιατί η εξουσία είναι εθιστική και οι σφαγές αναγκαίο κακό της. Ξέρω πως κανείς δεν υπολογίζει ένα μάτσο πολίτες που έχασαν τη ζωή τους όταν κλείσει το κόκκινο φωτάκι του «on».
Όλα αυτά τα συνήθισα. Δε με τρομάζουν. Μπορεί αύριο να είναι η δική μας σειρά. Μπορεί να κλαίει και για εμάς μεθαύριο η Ευρώπη. Να αλλάξει φωτογραφία προφίλ, να σκεφτεί δύο ευφάνταστα συνθήματα, να πει δύο λόγια συναισθηματικά φορτισμένα. Ένα πράγμα δε θα πάψει ποτέ να με τρομάζει.
Άνθρωποι σκοτώνουν ανθρώπους.
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ