Στο Χωματόδρομο Προς Το Μαχαλά

 Του Νίκου Πριόβολου

 Tελειώνοντας το σχολείο για τις διακοπές του Πάσχα, όταν ήμασταν παιδιά,

η μόνη εκμίσθωση του χρόνου που δεχόμασταν ήταν αυτής της ζωής μας
στην άνοιξη.

 

Nωρίς τ’ απόγευμα του Λαζάρου τα τετρακόσια σαράντα χιλιόμετρα απ’ την
Αθήνα ήταν ήδη ανάμνηση και το ποδήλατο ροβόλαγε στο χωματόδρομο
προς το μαχαλά να σμίξει στην αγκαλιά της βάβως.

 

Περίμενε πάντα

μ’ αδιάφανη προσμονή

στο φως τ’ απογευματινού γενναιόδωρου ήλιου

στο κατώφλι του πέτρινου σπιτιού. 

 

 Μια δρασκελιά, διάσπαρτα χαμόγελα σε καθάρια πρόσωπα

ένα χάδι π’ αφέθηκε παραπονεμένο απ’ το προηγούμενο καλοκαίρι.

 

Θέλαμε να συλλάβουμε μονομιάς τις μυρωδιές

τις στιγμές και να τις αποθηκεύσουμε σε φιαλίδια

συλλέκτες – όχι ενήλικες παρατηρητές -

είχαμε ακρωτηριάσει την πραγματικότητα πριν προλάβει να το κάνει εκείνη

αναπνέαμε οξυγόνο σε μεγάλο υψόμετρο.

 

Η αγάπη (μα)θήτευε στη σταγόνα που το ‘σκασε απ’ τα μάτια της
καθώς εκείνη κατευθυνόταν στο νότο.

 

 

 artworks : Graciela Iturbide

 bibliotheque

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ