Η ΕΝ ΠΟΛΛΑΙΣ ΑΜΑΡΤΙΑΙΣ ΠΕΡΙΠΕΣΟΥΣΑ ΓΥΝΗ

Το τραγούδι της πουτάνας ή, αλλοιώς το τροπάριο της Κασσιανής παίζεται κάθε Μεγάλη Τρίτη στις εκκλησίες. Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή. Η Κυρία με την έντονη ζωή που έγινε ύψιστος εκκλησιαστικός ύμνος…

ΟΙ ΘΕΟΙ ΠΑΙΖΟΥΝ ΠΡΕΦΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ

Είμαι ο σούπερ ξερόλας; Πως πέθανα επτά φορές και αναστήθηκα άλλες ένδεκα; Μπορεί να έχω τρελλαθεί στις μετεμψυχώσεις και να μην το ξέρω, διότι τις μαλακίες του χαρακτήρα μου τις κουβαλάω σ’ όλες μου τις ζωές.

Άντε πάλι Πάσχα. Και κάθε χρόνο η ίδια δουλειά. Δεν βαριούνται. Και γιατί να βαριούνται το Πάσχα και τα Χριστούγεννα, τις 25ες Μαρτίου και τις 28ες Οκτωβρίου κι όλες τις γιορτές, θρησκευτικές και εθνικές; Όλες αυτές τις ημέρες πέφτει λούφα. Έτσι και δεν υπήρχε αργία, θα σου έλεγα εγώ τι χριστοπαναγίες θα έριχναν και πόσα καντήλια θα έπεφταν. Και η καλύτερή τους θα ήταν να υπήρχαν και ποδοσφαιρικές γιορτές και κομματικές επέτειοι να γιορτάζονται. Θα γίνει κι αυτό. Στο μέλλον. Έχει ο Θεός, που λένε. Θα μπουν στο καλεντάρι κι άλλα κόλπα, νέες εφευρέσεις για να κάνουν πιο εύκολη τη ζωή και να τη νοστιμίζουν.

Βέβαια, όταν ξεκίνησαν το Πάσχα και οι γιορτές αγίων, οσίων, μαρτύρων, η ζωή ήταν και δύσκολη και ανιαρή και ο κοσμάκης είχε ανάγκη να ξεφύγει από τη μονοτονία. Μιλάμε για τρεις και πέντε χιλιάδες χρόνια πριν, διότι Πάσχα και Χριστούγεννα κι άλλα τέτοια σχετικά υπήρχαν πάντα, μ’ άλλους θεούς και θεούσες.

Σωρός οι θεοί στο νεκροταφείο τους. Τι νομίζετε; Μόνο νεκροταφείο αυτοκινήτων υπάρχουν; Για παληοσίδερα έχουν πάει αμέτρητοι θεοί που λατρεύτηκαν στο παρελθόν. Και μιλάμε για θεούς σοβαρούς. 

Όλους αυτούς τους θεούς του παρελθόντος κι αυτούς που θα στείλει το μέλλον τούς θεωρώ ελάχιστους μπροστά στο γίγαντα τον άνθρωπο. Θεοί απατεώνες και ψεύτες είναι. Έλα, μωρέ. Πάνε και κρύβονται πίσω από τα σύννεφα, παίζουν πρέφα, μπορεί και μπαρμπούτι, και τη βγάζουν διαβάζοντας αποδυτηριάκια και πίνοτνας το καφεδάκι τους. Στα σημαντικά και σοβαρά θέματα του ανθρώπου δεν τον βοηθάνε καθόλου.

Λέγαμε, όμως, για το Πάσχα. Εγώ το βαριέμαι. Δεν τη βρίσκω. Γενικά όλες οι γιορτές μου τη σπάνε. Καλύτερα βάλε με να ρίξω μπετά σε οικοδομή, παρά να πάω στην εκκλησία. Το κάρμα μου με κρατάει μακρυά απ’ όλο το σετ, Μεγάλη Εβδομάδα, Σταύρωση, Επιτάφιος, Ανάσταση και τη σφαγή – ποια σιωπή – των αμνών.

Καμιά μουσική ροκ δεν μπορεί να συγκριθεί με τα εγκώμια στον Επιτάφιο Θρήνο. Όλο το χρόνο ακούω τη βυζαντινή ποιητική δύναμη του υμνογράφου. «Αι Γενεαί Πάσαι – Ύμνον τη Ταφή σου – Προσφέρουσι, Χριστέ μου…». Καμένο σίδερο που σε χαρακώνει ο μουσικός συγκλονισμός. «Η Ζωή εν Τάφω – Κατετέθης, Χριστέ – και Αγγέλων Στρατοί – Εξεπλήττοντο…». Δεν περιμένω τις αγίες, όπως λένε, και σίγουρα αργίες μέρες του Πάσχα για να ευφρανθώ τη θεία μουσική του θείου δράματος.

Φοβερό και το τροπάριο της Κασσιανής, τη Μεγάλη Τρίτη. «Κύριε, η εν Πολλαίς Αμαρτίαις Περιπεσούσα Γυνή…». Το τραγούδι της πουτάνας είναι αυτό στην πραγματικότητα, της γυναίκας με την έντονη ζωή κι έγινε ένας ύψιστος εκκλησιαστικός ύμνος. Γκομενάρα η κυρία, έψαχνε να την βρει και, όταν παντρεύτηκε μ’ άλλην ο αυτοκράτωρ, η μαντάμ σαλτάρισε, και κλείστηκε σε μοναστήρι. Παντρεύτηκε το Χριστό, το ‘φαγε το μανούλι η εκκλησία.

Έτσι που λες. Καλά κι άγια τα Πάσχα και τα Χριστούγεννα, του Χριστού κι όλων των άλλων θρησκευτικών ηρώων που εμφανίστηκαν ότι γεννήθηκαν από γυναίκα παρθένα κι αναστήθηκαν, όμως εμένα δεν με συγκινούν. Όπως δεν θα κοροϊδέψω, δεν θα ειρωνευτώ και δεν θα χυδαιολογήσω επειδή κάποιοι παρηγορούν την ψυχούλα τους με τη θρησκεία, την οποιαδήποτε θρησκεία, έτσι και δεν θα σκύψω και θα βαράω το κεφάλι στο προσκύνημα.

Έχω κι εγώ τις απόψεις επί του θέματος. Δεν θα τις πω, όμως διότι μπορεί να τις θεωρήσεις μαλακίες. Πώς θα γίνει. Στο θέμα θρησκεία ό,τι θέλεις ακούς. Καθένας λέει τη δική του κατεβασιά. Από τον πάπα της Ρώμης μέχρι τον τελευταίο ξεφτύλα καλόγερο.

Θυμάμαι μόνο ότι, όταν ήμουν πιτσιρικάς, στο σχολείο είπα στο δάσκαλό ότι Εγώ πιστεύω μόνο στον άγιο Τρύφωνα. Παραφρόνησε ο δάσκαλος. Μάλιστα, κύριε, του είπα. Δεν πιστεύω ούτε στην Παναγία, ούτε στο Χριστό, ούτε στο Άγιο Πνεύμα. Μόνο στον άγιο Τρύφωνα. «Και γιατί;» απόρησε ο δάσκαλο. «Μ’ αρέσει το όνομα Τρύφων».

Και καμμιά φορά σκεπτόμουν. Λες να υπάρχει μόνο ο Τρύφων και να δικαιωθώ εγώ ο μοναδικός τρυφωνιστής; Πού θα πάει, θα το δούμε το έργο στα σίγουρα. Όταν πεθάνουμε, όταν θα πάμε εκεί που θα πάμε, εκεί που δεν ξέρουμε που είναι και τι θα δούμε, εκεί όλοι θα καταλάβουμε περί τίνος ακριβώς πρόκειται. Θα είναι ένα σινεμά χωρίς έξοδο. Μόνο είσοδος υπάρχει και δεν κόβεις εισιτήριο. Ένα σινεμά που παίζει ίδιο έργο χιλιάδες αιώνες τώρα.

Κείμενο του αποδυτηριάκια που είχε γράψει το 1996 στο περιοδικό MAX

apodytiriakias

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ