Θεωρίες και πρακτικές.

Η κτήση υποδουλώνει τον άνθρωπο. Τούτο είναι σαφές και κατανοητό από όλους, όμως είναι εντελώς διάφορο το να κατανοεί απλά κανείς, 

από το να ενστερνίζεται από το να πράττει σύμφωνα με τα εμπεδώσεις του εν προκειμένω.

Η άνευ ουσίας αντίληψη ομοιάζει με τον αέρα που χαϊδεύει παγωμένος το πρόσωπο και λέει το άτομο πως κάνει κρύο. Το ξέρει το αντιλαμβάνεται αλλά δεν το έχει νιώσει βαθιά στο πετσί του όντας στην ασφάλεια των ρούχων του.

Υφιστάμεθα τη μεγαλύτερη εξαπάτηση όντας χαμένοι από τον δρόμο στον οποίο είμαστε ταμένοι να ζούμε. Έχουμε αναγορεύσει την πολυτέλεια ως τρόπο άριστο να ζει κανείς, ζηλευτό και ανυπέρβλητο.

Κι όμως πλουσιότερος παραμένει στον αιώνα εκείνος που δεν χρειάζεται τίποτα. Απολύτως τίποτα. Εκείνος που μοιάζει και είναι αυτάρκης.

Τίποτα δεν μπορεί να καταφέρει κανείς σε εκείνον που δεν έχει κάτι να χάσει. Όταν μιλάμε για το απόλυτο της ελευθερίας αναφερόμεθα ασφαλώς στην έλλειψη πάσης εξάρτησης.

Μόνο μέσα από την απόλυτη μοναξιά του νου και του σώματος βιώνεται το απόλυτο της ελευθερίας. Μονάχα όταν το υποκείμενο γίνει ένα με τη φύση χωρίς ίχνος λογισμού.

Τα πράγματα ως αντικείμενα ή ύλη εάν προτιμάτε, δεν είναι ικανά να μας κάνουν να σκεφθούμε οτιδήποτε εάν εμείς δεν τα εντάξουμε στο σύστημα αξιών μας. Ο φόβος που προέρχεται από οπουδήποτε δεν αναφέρεται στο παρόν αλλά μόνο σε κάποιο μέλλον. Ο φόβος δίχως μέλλον πεθαίνει. Η υπόθεση και μόνο μας βασανίζει. Το ενδεχόμενο...

Είναι η στιγμή εκείνη όπου καταλαβαίνουμε πως κάνει ζέστη αλλά αρνούμαστε να βγάλουμε ρούχο ή να φορέσουμε κάποιο άλλο όταν κρυώνουμε. Βολεμένοι σε μία κατάσταση γυρίζουμε την πλάτη στην αλλαγή γιατί ακόμα να καταλάβουμε το μάταιο της προσπάθειας. Χρειάζεται πίσω από την αντίληψη και η βούληση. Τίποτα δεν μένει όπως είναι. 

Σίγουρα υπάρχουν και κακές βουλήσεις μας λέει ο Καντ. Είναι εκείνες όπου ναι μεν θέλουμε διακαώς κάτι αλλά δεν είμαστε διατεθειμένοι να πράξουμε το οτιδήποτε ώστε να το αποκτήσουμε.

Επιθυμούμε τη δροσιά αλλά δεν βγάζουμε ρούχο. Επιθυμούμε χρήματα αλλά αρνούμαστε την εργασία, θέλουμε ελευθερία μα φοβόμαστε τον αγώνα. Αυτές οι βουλήσεις των παραδειγμάτων, οι περί δροσιάς, χρημάτων και ελευθερίας είναι κακές βουλήσεις. Όπως κακές είναι όλες οι αντιλήψεις μας που ενώ έχουν καταγραφεί ως τέτοιες παραμένουν απλά αντιλήψεις χωρίς καμία πράξη από μέρους μας για την υλοποίησή τους.

Και είμαστε γεμάτοι από τέτοιες. Από τέτοιες ορθές αντιλήψεις που εν τοις πράγμασι καταντούν άχρηστες και χειρότερες του μηδενός διότι ενώ δεν υπάρχει περίπτωση εφαρμογής τους, άγχουν την ευαίσθητη συνείδηση -θα έλεγε κανείς- άνευ λόγου και αιτίας…

Φτάνει πλέον ο καιρός όπου στη θεωρία οφείλει στεφάνι η πράξη, υπό την έννοια ασφαλώς της αγόρευσής της σε βήμα αναγκαστικά, υποχρεωτικά, επόμενο. Τα λόγια και οι εφορμήσεις σε έννοιες καταξιωμένες από τα υποκείμενα που επιθυμούν χωρίς να πράττουν, ενέχουν την χαρά του στόματος που γεύεται την καραμέλα με χαρτί...

Κάποτε τα λόγια φτάνουν στο όριο έχοντας εξαντλήσει την διαλεκτική τους δεινότητα. Κάποτε ο ‘’Πλάτων’’ θα πρέπει να ασχοληθεί με την πράξη. Κάποτε θα πρέπει να ξαπλώσει την κοπέλα ώστε να μεταλάβει του αχράντου ιδρώτα, του οργασμού της περάτωσης-εφαρμογής της σκέψης.

Εν κατακλείδι τα λόγια δεν είναι για τα λόγια, ομοίως ούτε οι σκέψεις για αυτές καθ’ εαυτές. Το ορθό αποτέλεσμα βρίσκεται μονάχα στην πρακτική της κάθε ιδέας, άλλως η απαξίωση της ζωής καθίσταται γεγονός.

Η ατέρμονη φιλοσοφική διάθεση ενέχει κινδύνους υπό την έννοια της εκ της ασφαλούς θεώρησης και η θεώρηση σημαίνει θεωρία, καταγραφή σχεδίου σε μία από τις καλές της περιπτώσεις. 

Σχέδιο όμως το οποίο καταστρώνεται, κάποτε θα πρέπει να δοκιμαστεί στην καθημερινή πρακτική άλλως μεταφέρεται σε ένα αλλιώτικο κόσμο για καταξίωση. Σε εκείνον τον κόσμο όπου το απόλυτο της θεώρησης καταργεί το εμπειρικό του βιώματος της όποιας θεωρίας.

Η όποια θεώρηση περί ζωής οφείλει να πράττεται. Να νικά ή να ηττάται από την πράξη. Να εφαρμόζεται, άλλως παραμένει ευχή, ενδεχόμενο, μελλοντική παρακαταθήκη για συζήτηση ίσως και για εφαρμογή. Μελλοντική όμως…

politisg

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ