Ο Αρνητικός Διάλογος με τον Εαυτό μας

Ο σημαντικότερος τρόπος με τον οποίο ένας άνθρωπος πληγώνει τον εαυτό του, είναι ο υποκειμενικός. Ασκεί βία στον εαυτό του μέσα από έναν αρνητικό διάλογο. Το κυριότερο σύμπτωμα του αρνητικού αυτού διαλόγου είναι το αίσθημα ότι δεν αξίζει, το αδιέξοδο και η αυτολύπηση. Με την αυτολύπηση αρνείται τη δύναμή του να δημιουργήσει κάτι περισσότερο στη ζωή του και έμμεσα θεωρεί τους άλλους υπεύθυνους γι΄αυτό, κι έτσι αποδέχεται την αδυναμία του.

 

Για παράδειγμα, όταν λυπάται τον εαυτό του, μπορεί να λέει: <<Κανείς δεν με παραδέχεται, κανείς δεν καταλαβαίνει πόσο σκληρά εργάζομαι και πόσες θυσίες κάνω>>. Με το να παραδέχεται ότι είναι <<καημένος>>, αρνείται την εσωτερική του δύναμη για να γίνει ευτυχισμένος και να καλυτερέψει τη ζωή του. Με τον τρόπο αυτό, η λύπη για τον εαυτό του είναι ένα είδος εσωτερικής εκδίκησης. Όπως η εξωτερική βία εμποδίζει κάποιον να είναι ευτυχισμένος, όταν λυπόμαστε τον εαυτό μας εμποδίζουμε την ικανότητά μας να γίνουμε ευτυχισμένοι.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να πληγώνουμε τον εαυτό μας, όταν τον λυπόμαστε. Μερικά παραδείγματα: <<Τι άτυχη που είμαι, αν τουλάχιστον ο σύντροφός μου δεν ήταν τόσο μικροπρεπής και άστοργος, θα μπορούσα να είμαι ευτυχισμένη>> – <<Τι άτυχος που είμαι, που δεν έκανα αυτήν την επένδυση>> – <<Τι άτυχη που είμαι, κανείς δεν με αγαπάει, είμαι ολομόναχη κανένας δεν νοιάζεται για μένα>> – <<Τι άτυχος που είμαι, κάνω τόσα πολλά για τα παιδιά μου κι αυτά δεν μου αναγνωρίζουν τίποτα>> – <<Τι άτυχη που είμαι, έχω τόσο ταλέντο αλλά δεν μου δίνεται καμιά ευκαιρία>> – <<Τι άτυχος που είμαι, δουλεύω σκληρότερα από τους άλλους κι όμως κερδίζω λιγότερα>> – <<Τι άτυχη που είμαι, του έδωσα τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου και τώρα είμαι ολομόναχη>>.

Σε καθένα από τα παραπάνω παραδείγματα υποχρεώνουμε τον εαυτό μας να βιώνει τη δυστυχία επειδή αρνούμαστε τη δυνατότητά μας να νιώσουμε καλά με τον εαυτό μας και με τη ζωή μας. Η δυνατότητά μας ν΄ αγαπήσουμε και να νιώσουμε ευγνωμοσύνη περιορίζεται. Επιπλέον, όταν λυπόμαστε τον εαυτό μας, έμμεσα στέλνουμε στους άλλους μηνύματα ενοχής και μομφής.

Όταν οι γυναίκες μάθουν να μοιράζονται τον πόνο τους χωρίς μνησικακία ή αυτολύπηση, παίρνοντας έτσι τη συμπάθεια που χρειάζονται, σιγά σιγά μπορούν ν΄απαλλαγούν από την τάση που έχουν να λυπούνται τον εαυτό τους. Όσο οι άντρες μαθαίνουν να μοιράζονται τον πόνο τους, και ν΄ακούνε και να καταλαβαίνουν τον ξένο πόνο, σιγά σιγά απελευθερώνονται από την τάση τους να είναι βίαιοι. Όταν ένα άτομο πάρει την κατανόηση, την αγάπη και τη στήριξη που χρειάζεται, είναι απίστευτο πόσο γρήγορα μπορεί ν΄αρχίσει να εγκαταλείπει αυτά τα βαθιά υποσυνείδητα πρότυπα.

Όσο καλύτερα μάθουμε να καταλαβαίνουμε τις διαφορετικές μας αντιδράσεις και ανάγκες σε κατάσταση άγχους, τόσο περισσότερο μπορούμε να ελπίζουμε για τις σχέσεις μας και τον κόσμο. Αν μάθουμε να φροντίζουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας όταν έχουμε άγχος, εγκαταλείπουμε την παρόρμησή μας να κάνουμε τους άλλους να νιώθουν υπεύθυνοι για μας. Τότε απολαμβάνουμε την υπέροχη εμπειρία να είμαστε υπεύθυνοι για τον εαυτό μας και να στηρίζουμε αυτούς που αγαπάμε, ιδίως όταν έχουν άγχος.

Τέλος, όταν ο άντρας έχει άγχος, χρειάζεται χρόνο και χώρο για να βρει αντικειμενικές λύσεις – η γυναίκα χρειάζεται χρόνο και προσοχή για να βρει τις υποκειμενικές της λύσεις. Όταν δεν μπορούν να δώσουν στον εαυτό τους τη στήριξη που χρειάζονται, κινδυνεύουν να τους κυριεύσει η σκοτεινή πλευρά τους. Όταν μπορούμε ν΄αναγνωρίζουμε τα συμπτώματα του άγχους μας, θα είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι για να ξαναβρούμε την ισορροπία μας.

Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο «Άντρες & Γυναίκες –  Διαφορές & Ομοιότητες» του ψυχολόγου JOHN GRAY. Ph.D.

Sxeseis-kai-sunaisthimata

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ