Μερικές φορές πρέπει να πεθάνεις προκειμένου να αρχίσεις να ζεις

Της Άννας Συργιάννη.

Διαβάζοντας φιλοσοφίες παλαιών κι αρχαιοτάτων χρόνων, συνειδητοποίησα πόση σοφία έκρυβαν μέσα τους αυτοί οι άνθρωποι.
Πολλοί από εμάς ζούμε σε μια ρουτίνα καθημερινά. Στην ουσία δε ζούμε, αλλά κινούμαστε ρομποτικώς.
Όταν η μέρα σου ξεκινά με πίεση, τρέξιμο, δουλειά, υποχρεώσεις, παιδιά, οικογένεια, τότε ο ελεύθερος χρόνος είναι μηδαμινός.
Και το μόνο που κάνουμε είναι να μην τον αξιοποιούμε δημιουργικά και παραγωγικά αλλά να τον καταπατούμε και να τον διαγράφουμε.

Ως πότε όμως θα ζούμε αυτό το μαρτύριο που λέγεται ΖΩΗ, τη στιγμή που απλώς υπάρχουμε ως άνθρωποι;
Αν δεν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις όταν πεθάνεις, έλεγαν οι σοφοί.
Οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια περνούν και πίσω δε γυρνούν. Μόνο όταν αποφασίσεις να τα ζήσεις θα έχουν νόημα.

Υπάρχουν στιγμές μοναξιάς, απελπισίας, ματαιοδοξίας που μας χτυπούν συχνά τη πόρτα κάνοντας το λάθος να μας επισκεφτούν και να επηρεάσουν τη ψυχολογία μας.
Πόση βαρύτητα θα δώσεις να σε απορροφήσει η ενέργεια αυτή; Πόσο θα αντέξεις να μην αναπνέεις;
Όταν επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη συνεχώς και μένουμε στάσιμοι, τότε δεν υπάρχει εξέλιξη στη πορεία της ζωής. Και πέφτεις και χτυπάς και σηκώνεσαι και επιτυγχάνεις μα το τέλος κάνεις πάλι τα ίδια.

Τότε ο ψυχισμός του ανθρώπου φεύγει και νεκρώνει, παύει να ζει την ουσία και την αξία της ζωής, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να κάνει νέα κι εξελικτικά βήματα. Ο λόγος που γίνεται κάτι τέτοιο, είναι γιατί επηρεαζόμαστε από το πλήθος όλων με κοινή γνώμη κι απόψεις, επικοινωνώντας πλέον διαδικτυακως και ζώντας σε έναν κυκλώνα άκομψο και ανούσιο.

Από τη στιγμή που καταφέρεις να πάρεις φόρα απο τον πάτο της κόλασης και να δεις το φως του παραδείσου, τότε μόνο θα καταλάβεις γιατί αξίζει να ζεις ή μάλλον γιατί έπρεπε να “πεθάνεις” προκειμένου να αρχίσεις να ζεις. Ακόμη και μια αρρώστια να σου συμβεί, αμέσως νοιώθεις εξάντληση, εξασθένιση κι ατονία, πόσο μάλλον όταν η ίδια η ασθένεια σε κυνηγά κι εσύ την ακολουθείς αντί να την κλωτσάς για να φύγει.

Σκέψου πόση ευγνωμοσύνη θα ένιωθες αν έκανες πράγματα που αφορούν εσένα χωρίς να δίνεις λογαριασμό σε κανέναν. Θα ξυπνήσει η ελευθερία σου και ύστερα θα βρεις το δρόμο να πετάξεις. Και είμαι βέβαιη ότι θα “ζωγραφίσεις” με τα πινέλα του Καζαντζάκη την ευτυχία στα μάτια σου κι ο κόσμος σου θα φαίνεται μεν ίδιος αλλα τελικά θα’ναι πολύ διαφορετικός.
Ζήσε αυτό που μια φορά σου συμβαίνει και χαμόγελα στο μεγαλύτερο θαύμα του Θεού: τη ζωή.

αναπνοές

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ