Η εργασία αυτή είναι βασισμένη στην ομώνυμη εργασία του John Opsopaus από το έργο του "Περίληψη Πυθαγόρειας Θεολογίας".
Η Πυθαγόρεια ΔιαδοχήΣτα αρχαία χρόνια, η μυστικιστική παράδοση περνούσε προφορικά από δάσκαλο σε μαθητή. Συχνά αυτό συμπεριλάμβανε ο δάσκαλος να υιοθετήσει ιερουργικά τον μαθητή, έτσι γινόντουσαν οι μύστες Πνευματικά τέκνα και οι δάσκαλοι Πνευματικοί γονείς. Αυτή η παράδοση αποκαλείτε Διαδοχή και έχει τις ρίζες της στον πρώτο Ιερό προπάτορα, ένα Θεό που αποκάλυψε τα μυστικά του σε ένα θνητό.
Μεσολαβητικά Πνεύματα
Στην Αρχαία Ελλάδα, Δαίμων μπορούσε να οριστεί σαν οποιαδήποτε θεότητα, από θεούς του Ολύμπου μέχρι τις απλές θεότητες. Οι Πυθαγόρειοι ωστόσο περιόρισαν την θέση αυτή αυστηρά στα Μεσολαβητικά Πνεύματα μεταξύ των Θεών και εμάς.
Μερικοί Πυθαγόρειοι αποκαλούσαν τα ανώτερα στρώματα των Δαιμόνων, Αγγέλους επειδή ο ειδικός ρόλος τους ήταν να φέρουν αναγγελίες από τους Θεούς στους ανθρώπους. Τα κατώτερα στρώματα των Δαιμόνων ήταν οι Ήρωες. Μια άλλη τάξη Δαιμόνων είναι οι Άχραντοι, που ο ρόλος τους είναι να επανασαρκώνονται ώστε να βοηθούν την ανθρωπότητα. Άλλοι λένε ότι οι Άχραντοι είναι οι ψυχές που μετά την δημιουργία τους αντέξανε στην δοκιμασία της αρετής και κακίας που όρισαν οι Θεοί στις ψυχές. Όσες νίκησαν τους Δαίμονες ονομάστηκαν Άχραντες και όσες δεν τα κατάφεραν έγιναν οι ψυχές της πτώσης που αποτελούν τους θνητούς. Ωστόσο οι Θεοί κατά περιόδους στέλνουν τις Άχραντες ψυχές στην ανθρωπότητα για να οδηγήσουν αυτήν σε μια νέα φάση εξέλιξης. Οι Πυθαγόρειοι αναφερόντουσαν στους Δαίμονες ως οι Κρείττονες μας. Οι Δαίμονες έχουν μια ενδιάμεση φύση μεταξύ Θεών και ανθρώπων.
Οι Δαίμονες είναι σαν τους Θεούς αθάνατοι αλλά έχουν συναισθήματα όπως οι άνθρωποι, σε αντιδιαστολή με τους Θεούς που είναι απαθείς εφαρμοστές της θείας πρόνοιας και δικαιοσύνης. Οι περισσότεροι από τους Δαίμονες κατοικούν στο στοιχείο του Αέρα (πνευματικό πεδίο), που με κοσμολογικούς όρους είναι το ενδιάμεσο μεταξύ της γης (υλαίο πεδίο) που ζούμε και του ουρανού που κατοικούν οι Θεοί (έμπυρο πεδίο). Στη Σελήνη, που είναι το ακρότατο όριο του αέρινου πεδίου με το Αιθερικό πεδίο, ενυπάρχουν Δαίμονες με ηγέτη την Εκάτη. Σαν συνέπεια την ενδιάμεσης κατάστασής τους, οι Δαίμονες εξυπηρετούν ως μεσολαβητές μεταξύ ανθρώπων και Θεών και άγουν την Θεία Πρόνοια. Οι Δαίμονες μεταφέρουν τα ορίσματα των Θεών για εμάς και είναι οι αίτιοι οραμάτων, χρησμών και τελετών. Υπάρχουν Δαίμονες που νοιάζονται για τους ανθρώπους και αποκαλούνται Σωτήρες.
Σύμφωνα με το Πυθαγόρειο δόγμα, οι Θεοί έχουν ψυχή ως καθαρό Νου (το επιθυμητό και το θυμοειδή λείπουν) στον κόσμο των Πλατωνικών Ιδεών, έτσι δεν μπορούν να συσχετίζονται με τους θνητούς σε αυτή την μορφή, αλλά υπάρχουν οι Δαίμονες ως αντιπρόσωποί τους (που έχουν το θυμοειδές και επιθυμητό μέρος περισσότερο από τον άνθρωπο ανεπτυγμένο). Κάθε Δαίμονας είναι γόνος Θεού ο οποίος είναι και ο αρχηγός του και ο οποίος Δαίμονας είναι μέτοχος στην ιερή σειρά μέχρι και στους ανθρώπους, όπως αναφέρθηκε στην Πυθαγόρεια Διαδοχή.
Εν τούτοις, όλοι οι Δαίμονες είναι υπό την αρχηγία της Εκάτης η οποία αποκαλείται Δαιμονιάρχης. Μια Θεία Σειρά επίσης συμπεριλαμβάνει, εκτός από Δαίμονες, και ανθρώπους και διάφορα φυτά, ζώα, λέξεις κ.τ.λ. ως σύμβολα και συνθήματα τα οποία χρησιμοποιούνται σε διάφορες τελετές μιας και συνδέονται με τον Θεό. Επίσης τα σύμβολα και τα συνθήματα χρησιμοποιούνται και σαν την κωδική γλώσσα επικοινωνίας των Θεών με τους θνητούς.
Προσωπικοί Δαίμονες
Πέραν των πολλών διαφορετικών Δαιμόνων και τις έδρες τους, ο κάθε ένας από μας έχει τον Φύλακα Δαίμονα (ή Φύλακα Άγγελο), που είναι υπεύθυνος να μας κατευθύνει στην ατραπό της Θεία Πρόνοιας των Θεών, δλδ. στην Αγαθότητα της ψυχής και ο οποίος υπάρχει από την στιγμή που δημιουργήθηκε η ψυχή μας από τον Θεό των Θεών, όπως αναφέρει ο Πλάτων στον Τίμαιο. Ο Ύψιστος Εαυτός μας, που οι Πυθαγόρειοι αποκαλούν το Ύψιστο Άνθος της Ψυχής, είναι το εσωτερικό μας Δαιμόνιο ή πνεύμα (Ιδίος Δαίμων), που είναι άλλο ένα είδος Δαίμονα που έχουμε (οι Θιβετιανοί αποκαλλούν τον Δαίμονα αυτό, Ανώτερο Εαυτό).
Επίσης έχουμε και το Σκιώδες Πνεύμα ή τον Δοκιμαστή ή Κακό Δαίμονα, ο οποίος προέρχεται από όλες τις αντιλήψεις ή και συμπεριφορές που έχουμε και τις θεωρούμε κακές και τις απορρίπτουμε πολλές φορές, γιατί έτσι μας το έχουν περάσει. Ο Κακός Δαίμονας δεν μπορεί να εξορκιστεί και αν τον αγνοήσουμε αυτό μπορεί να μας οδηγήσει ακόμα μέχρι και στην τρέλα ή στην κακοτυχία (κακοδαιμονία). Είναι καλύτερο να γνωρίσετε τον Κακό Δαίμονά σας για να ικανοποιήσετε τις ανάγκες του, χωρίς να παραχωρήσετε τις ηθικές σας πεποιθήσεις. Ο Κακός Δαίμων έχει ρόλο να "καταγράφει" όλη την μη αγαθή συμπεριφορά μας. Την στιγμή του θανάτου η ψυχή κάνει την αυτοκριτική της ως ενός είδους δικαστήριο και τότε ο Κακός Δαίμων υπενθυμίζει όλα τα σφάλματά μας. Ανάλογα λοιπόν την στάση της ψυχής στο σημείο αυτό της αυτοκριτικής, η ψυχή κάνει επιλογές νέας συμπεριφοράς για να διορθωθεί. Αυτές οι επιλογές είναι αλλιώς οι ευλογίες των Μοιρών για την νέα ενσάρκωση. Ο ρόλος του Κακού προσωπικού Δαίμονα είναι πολύ σημαντικός, αφού μέσω αυτού μπορούμε να ενθυμηθούμε τα σφάλματα του παρελθόντος ή προηγούμενων ζωών και έτσι να κάνουμε διαδικασίες καθάρσεως εν ζωή! Ο Κακός Δαίμων δεν είναι τιμωρός Δαίμων, αλλά επόπτης της κακής μας συμπεριφοράς και γι' αυτό είναι πολύτιμος σύμμαχος για τους μύστες. Ο Φύλακας και Κακός Δαίμονας έχουν το ίδιο φύλο με εσάςτις περισσότερες φορές. Υπάρχουν και άλλοι Δαίμονες, που όπως οι Μούσες, μας φέρνουν έμπνευση και οίστρο αλλά και οι Ερινύες που έχουν ως έργο την εκδίκηση των εγκλημάτων ή οι τύψεις της συνειδήσεως.
Αλληλεπίδραση με τους Δαίμονες
Οι Δαίμονες δεν είναι ούτε καλοί ούτε κακοί από την φύση τους. Οι Δαίμονες μπορούν να καταλάβουν τόσο έμψυχα όσο και άψυχα όντα. Ωστόσο η δαιμονοκαταληψία δεν είναι πάντα κάτι το αρνητικό. Πολλές φορές είναι επιθυμητή, π.χ. όταν οι Μούσες εμπνέουν τους ποιητές. Βέβαια καταληψία σε κατάσταση μέθης ή υπό την επήρεια ψυχότροπων ουσιών είναι μη επιθυμητή. Οι Δαίμονες μπορούν είτε να μας ανυψώσουν είτε να μας καταρρακώσουν. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι επικοινωνίας με τους Δαίμονες. Η απλούστερη είναι να δημιουργήσετε ιερό χώρο, να προσκαλέσετε τον Δαίμονα και να ξεκινήσετε να μιλάτε μαζί του με την εσωτερική σας φωνή. Oι πρώτες σκέψεις που θα έχετε, είναι οι απαντήσεις του Δαίμονος και κατά αυτό τον τρόπο γίνεται ο εσωτερικός διάλογος. Αυτήν την διαδικασία την κάνουμε όλοι ανεξαιρέτως κάθε φορά που μιλάμε με τον εαυτό μας. Στην ουσία μιλάμε συνήθως με τον Φύλακα, Ανώτερο ή Κακό Δαιμόνιο μας. Βέβαια αυτό γίνεται σε όλους, χωρίς να ξέρουμε λεπτομέρειες! Σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει να ξεχνάμε πως και εμείς οι άνθρωποι έχουμε μια σπίθα ιερότητας και έτσι δεν πρέπει να εγκαταλείπουμε την ηθική μας αυτονομία σε οποιοδήποτε διάλογο, διότι πολλές φορές οι Δαίμονες δοκιμάζουν την ηθική μας και την αντίστασή μας στην κακία και την διαστροφή της αγαθότητας.
Ιεροί Καθοδηγητές
Με ένα Δαίμονα ως Μεσολαβητή, μπορούμε να έχουμε συζήτηση με τον Θεό, ο οποίος είναι ο αρχηγός του. Ωστόσο αναφέρθηκε πως, ο Θεός είναι μακριά σε επίπεδο (Αιθερικό Πεδίο) από τα εγκόσμια πεδία και γι' αυτό χρειάζεται ο Δαίμονας ως μεσολαβητής. Ένας λόγος για το οποίο επιδιώκουμε μια Σύσταση (συνάντηση) με τον Θεό, είναι για να αποκτήσουμε γνώση για το θείο πεδίο. Ο σκοπός δεν είναι απλή περιέργια, αλλά αναζήτηση αληθινής γνώσης με την οποία μπορούμε να ξέρουμε πως καλείται μια θεότητα και για άλλες Θεουργικές πράξεις. Βέβαια αν ο Θεός κρίνει ότι δεν είμαστε άξιοι αυτής της γνώσης, μπορεί να πάρουμε λάθος απαντήσεις ή ακόμα να μην πάρουμε καμιά απάντηση. Μια πολύτιμη γνώση είναι τα Σύμβολα και Συνθήματα του εκάστοτε Θεού, με τα οποία μπορούμε να επικαλεστούμε την θεότητα.
Αυτά είναι ζώα, φυτά, πέτρες, χρώματα, σχήματα, ώρες της ημέρας ή νύχτας, μαγικές λέξεις ή χαρακτήρες, τα οποία ανήκουν στην Θεία Σειρά του εκάστοτε Θεού.
Η Εκάτη από την στιγμή που είναι η Δαιμονιάρχης και η Κλειδούχος των Προπυλαίων του Πεδίου των Δαιμόνων (Σελήνη), είναι μια σημαντική Θεότητα την οποία μπορούμε να επικαλεστούμε ως καθοδηγητή. Η Πυθαγόρεια διαδοχή βασίζεται στην Απολλώνια Σειρά.
Αναγωγή στο Εν
Η Αναγωγή στο Εν είναι η κεντρική πνευματική πρακτική των Πυθαγορείων. Βασίζεται στην αρχή ότι, ο άνθρωπος για να κατανοήσει πλήρως το τι είναι ο Θεός, πρέπει να ενωθεί μαζί Του ώστε να αποκτήσει την εμπειρία βιωματικά. Η ένωση της ψυχής του ανθρώπου με το θείο στοιχείο ονομάζεται Θέωση. Επιπλέον, από την στιγμή που το Εν είναι η αρχή που όλα τα όντα έχουν ως βάση την ύπαρξή τους, με την επιστροφή στο Εν ανακαλύπτουμε ακόμη μια φορά αλλά και διατηρούμε την αιώνια Ουσία που έχουμε μέσα μας (την Θεϊκή σπίθα) και έτσι η Αναγωγή είναι η Σωτηρία της ψυχής στην Πυθαγόρεια παράδοση.
Μέσω της ένωσης με το Εν βλέπουμε πέρα από την ατομικότητα μας και κατανοούμε τον ρόλο μας ως όργανα της Θείας Πρόνοιας. Υπάρχουν τρεις ατραποί Αναγωγής στην Πυθαγόρεια παράδοση και η κάθε μία συνδέεται με μια ιδιότητα του Ενός. Παρατίθεται ο παρακάτω πίνακας με όλες τις συσχετίσεις.
Τρεις Ατραποί Αναγωγής στο Εν
Οι Πυθαγόρειοι διέφεραν για το ποια ατραπός είναι καλύτερη.
1. Ερωτική Αναγωγή
2. Θεωρητική Αναγωγή
3. Θεουργική Αναγωγή
Ερωτική ΑναγωγήΜπορούμε να αρχίσουμε με την Ερωτική Αναγωγή στην οποία η δύναμη της Αγάπης και του Έρωτα κατευθύνουν την ψυχή κατευθείαν στην Ομορφιά, ενώνοντας την ψυχή με το Εν. Οι οδηγοί σε αυτήν την ατραπό είναι η Αφροδίτη και ο Έρωτας. Η Ερωτική Μανία είναι το όχημα της Σωτηρίας που ενώνει τον ερωτευμένο και τον ερωμένο μαζί. Αυτή η στάση φαίνεται ξεκάθαρα στο Συμπόσιο (209E-212C).
Η αναγωγή αυτή εκτελείτε σε τρία στάδια. Στο πρώτο, το υλικό θαυμάζεται (η θέα του ωραίου σώματος μέσω των αισθήσεων). Αυτή η αγάπη γενικεύεται για κάθε ωραίο και δεν προσωποποιείται. Το δεύτερο στάδιο συμπεριλαμβάνει τον θαυμασμό της ψυχής και των ηθικών αξιών όπως η δικαιοσύνη, καρτερία, μετριοπάθεια και των διανοητικών αξιών όπως σοφία, γνώση, σωφροσύνη. Στο τρίτο στάδιο, γίνεται η ένωση με το θείο στοιχείο και η ψυχή συναντά την Απόλυτη Ομορφιά.
Οράματα φωτιάς είναι συνηθισμένα σε αυτές τις περιπτώσεις. Όπως το έντομο τριγυρνάει γύρω από το φως και στο τέλος καταναλώνεται από αυτό, έτσι και η ψυχή αναζητά την ένωσή της με το Εν δίνοντας τον εαυτό της ως καιόμενη προσφορά. Η ιερή φλόγα εξευγενίζει την ψυχή καίγοντας τα χονδροειδή μέρη της και εξαγνίζοντάς την.
Τις διαδικασίες της Αναγωγής, νεότεροι Δυτικοί πνευματική κύκλοι τις ταυτίζουν με τα Αστρικά Ταξίδια.
Θεωρητική Αναγωγή
Η δεύτερη ατραπός προς το Εν είναι η Θεωρητική Αναγωγή στην οποία η δύναμη της Αλήθειας οδηγεί την ψυχή στην Σοφία του Ενός. Οι καθοδηγητές εδώ είναι η Θεά Αθηνά, θεά της σοφίας και ο Ερμής, ψυχοπομπός και αγγελιοφόρος των μηνυμάτων των Θεών. Το μέσο σωτηρίας εδώ είναι η Ιερή φιλοσοφία. Η μέθοδος αυτή περιγράφεται από τον Πλωτίνο. Τα στάδια της αναγωγής περιγράφονται με την βοήθεια της Τετρακτύος.
Ως συνήθως, η Αναγωγή ξεκινάει στο υλικό πεδίο με την θεώρηση της Ιερότητας που μας μεταβιβάζουν οι αισθήσεις μας από το περιβάλλον. Αυτό είναι το Ξύπνημα. Μια αναγκαία προϋπόθεση για την Αναγωγή, είναι η εφαρμογή των Τεσσάρων Βασικών Αξιών: Μετριοπάθεια, Καρτερία, Σωφροσύνη και Δικαιοσύνη, οι οποίες αντιστοιχούν στην Γη, Ύδωρ, Αήρ και Πυρ. Το δεύτερο στάδιο είναι η Κάθαρση, η οποία ελέγχει τις τρεις καταστάσεις της σκέψης. Αυτές είναι το αιτιατό, το μη αιτιατό και το νοητικό. Στην κατάσταση αυτή, η ψυχή στριφογυρνάει μέσα - έξω - εμπρός στο Εν. Ο σκοπός είναι να ηρεμήσουν τα χαμηλότερα μέρη της ψυχής και να αναδυθούν τα υψηλότερα σε μια ένωση με το Εν σε πλήρη αταραξία και έλλειψη φόβου και οποιασδήποτε ψυχικής αναστάτωσης.
Πρώτα πρέπει να ηρεμήσουμε τα μη αιτιατά μέρη της ψυχής που μοιραζόμαστε με τα φυτά και τα ζώα και είναι η αιτία των ορμών μας. Από την στιγμή που εξαιρετικές ευχαριστήσεις ή πόνος μπορεί να διαταράξει την επιθυμία για αταραξία, ο ασκητής φιλόσοφος πρέπει να ζει με συγκεκριμένη δίαιτα, ύπνο και άσκηση (υπερβολικός ασκητισμός είναι αντιπαραγωγικός). Τα υψηλά μέρη της ψυχής πρέπει να μάθουν πως, διαταραχές δημιουργούνται από πνευματικές κρίσεις καταστάσεων παρά από τις αισθήσεις. Τα πάντα αρχίζουν και τελειώνουν με τρόπους σκέψης. Η μάθηση πειθαρχίας της σκέψης υπερβαίνει τις αισθήσεις και την ύλη και οδηγεί στην φιλοσοφική αταραξία (απάθεια). Ο έλεγχος του τρόπου σκέψης μας οδηγεί στον πλήρη έλεγχο του εαυτού μας και πολλές φορές είναι δυνατή και η υπέρβαση των υλικών αναγκών με την καλλιέργεια των πνευματικών ιδιοτήτων του εαυτού μας.
Όταν τα μη αιτιατά μέρη της ψυχής ηρεμήσουν, στρέψτε την προσοχή σας στα αιτιατά επιτυγχάνοντας αταραξία ησυχάζοντας την εσωτερική ομιλία της σκέψης.
Η σκέψη του Ιερού Νου δεν είναι ούτε χωρίς συνέχεια ούτε με συνέχεια, έτσι για να γίνει κάποιος σαν Αυτόν θα πρέπει να ησυχάσει την δικιά του μη συνεχή ή συνεχή σκέψη. Όταν τα αιτιατά μέρη της ψυχής ηρεμήσουν, ότι έχει απομείνει είναι το νοητικό μέρος, το οποίο είναι παρόμοιο με τον Ιερό Νου στην διαίσθησή του. Ωστόσο το Εν, ο Ιερός Νους, διαφέρει από τον προσωπικό μας νου που ακόμα δραστηριοποιείται στον χρόνο αλλά και στο ότι είναι μέρος του Ενός.
Ωστόσο, αν από μια μη σκόπιμη παράδοση επιτρέψουμε τον νου μας να επικοινωνήσει εσωτερικά και σχηματιστεί ανοδικά, αυτό θα ενεργοποιήσει την αληθινή φύση και προέλευση του Ιερού Νου. Αυτό μας φέρνει στο τρίτο στάδιο που λέγεται Διαφώτιση, όπου αναγόμαστε πέρα από την ψυχή, στον Ιερό Νου. Εδώ το ιερό μέρος της ψυχής (ο ανεξάρτητος νους), παίρνει την θέση του στην ιερή κοινότητα. Για τους Θεούς είναι ζωντανή, συνειδητή ιδέα, σε μια κατάσταση αμοιβαίας διαισθητικής αναγνώρισης ύπαρξης του Θεού.
Οι νόες είναι ξεχωριστοί αλλά και ενωμένοι ως ένα, σαν διαπεραστικές αχτίδες φωτός ή σαν τα ανεξάρτητα χρώματα αναμεμιγμένα. Έτσι και ο δικός μας ανεξάρτητος νους, βιώνει τον εαυτό του ως ξεχωριστά έναν αλλά και μαζί με άλλους νόες, κινούμενοι όλοι μαζί στον ιερό χορό του Ενός. Σε αυτήν την αρχή ενότητας των διαφορετικών νοών βασίζεται η τηλεπάθεια, που κάθε σκέψη, κάθε ιδέα, διατρέχει ταυτόχρονα όλο το σύμπλεγμα νοών και η πληροφορία μοιράζεται σε όλους.
Θεουργική Αναγωγή
Η τρίτη ατραπός είναι η Θεουργική Αναγωγή στην οποία η Δύναμη της Πίστης (εμπιστοσύνης στο θείο), είναι το μέσο της σωτηρίας και η οποία οδηγεί στην Αγαθότητα του Ενός. Οι οδηγοί Θεοί σε αυτήν την ατραπό η Εκάτη και ο Ήλιος. Η ατραπός αυτή μπορεί να ονομαστεί και Ηλιακή Αναγωγή. Η θεουργική αναγωγή παρουσιάζεται ειδικά στους Χαλδαϊκούς Χρησμούς και στο βιβλίο του Ιάμβλιχου "Επί των Μυστηρίων των Αιγυπτίων". Θα δειχθεί ότι η Θεουργική Αναγωγή έχει πολλά κοινά τόσο με την Ερωτική Αναγωγή όσο και με την Θεωρητική Αναγωγή. Η μεγάλη διαφορά έγκειται στην χρήση συμβολικών υλικών αντικειμένων (αγάλματα, πέτρες, βότανα, λιβάνια κ.τ.λ.). Λόγω της χρήσης τέτοιων αντικειμένων, μερικές φορές είναι πιο εύκολη από τις Αναγωγές της Αλήθειας και του Έρωτα. Οι Θεουργοί θέτουν τους εαυτούς τους να ενσωματωθούν στο σύστημα του Σύμπαντος. Δείχνοντας εμπιστοσύνη στο Θείο, θέτουν τους εαυτούς τους κάτω από την Θεία Πρόνοια.
Σύμβολα και Συνθήματα
Όταν αντικείμενα μορφοποιούνται από τις ιερές ιδέες, όπου και αν βρίσκονται αυτές στη φυσική ή ψυχική πραγματικότητα και χρησιμοποιούνται στην θεουργία, αποκαλούνται σύμβολα και συνθήματα. Ένα σύνθημα είναι κάτι το οποίο συνβρίσκεται ή συντίθεται πάνω σε κάτι. Έτσι μπορεί να είναι κάτι ρητό ή ένα σημείο, μια δέσμευση, ένας όρκος, μια συμφωνία. Το σύνθημα φέρνει σε ένωση δύο μέρη. Έτσι τα συνθήματα αποκαλύπτονται στους θεουργούς από τους Θεούς ως μέσα επικοινωνίας και επίκλησης των Θεών. Τα σύμβολα και τα συνθήματα θέτουν τους θεουργούς σε μυστική "κοινωνία" με το Θείο.
Οι Θεουργοί, από την άλλη, θα πρέπει να γνωρίζουν την αποκωδικοποίηση των συμβόλων και συνθημάτων για να κατανοήσουν το μήνυμα. Για παράδειγμα, τα φυτά σε οράματα ή σε σημεία συμβολίζουν, σε κάποιες περιπτώσεις, την παρθενική κατάσταση διότι αν φιλοσοφήσουμε αυτά, βλέπουμε ότι αναπαράγονται δίχως έρωτα όπως τα ζώα! Σε μύθους όπου Θεές μυρίζουν άνθη και γεννάνε Θεούς (π.χ. Ήρα – Άρης) συμβολίζεται αυτή η πληροφορία. Με την σειρά της, η παρθενία συμβολίζει κάτι συγκεκριμένο στην ανθρώπινη πνευματική λειτουργία, που είναι η αγαθότητα και η έλλειψη ανάμιξης πνευματικών δυνάμεων, δλδ. συμβολίζει την πνευματική αυτονομία.
Τα σύμβολα και τα συνθήματα είναι μέρος των "θείων σειρών" και αντιπροσωπεύουν την μορφοποίηση των ιδεών και υπάρχουν παντού. Αποκαλύπτονται ευκολότερα όταν ο θεουργός βρίσκεται στην ψυχική κατάσταση του "Ιερού Ενθουσιασμού".
Όπως λέει και ο Χαλδαϊκός Χρησμός 111, εκδόσεις Ιδεοθέατρον, σελ 164:
Ένα σύμβολο μπορεί να είναι υλαίο, για παράδειγμα κάποιο αντικείμενο. Επίσης, μπορεί να είναι κάποιο δένδρο ή φυτό, για παράδειγμα το ηλιοτρόπιο που γυρίζει το άνθος του προς τον Ήλιο. Ή το κιννάμωμον που επίσης είναι σύμβολο του Ήλιου. Επίσης, σύμβολα μπορεί να είναι ζώα, όπως ο πετεινός που καλωσορίζει τον Ήλιο. Ένα σύμβολο μπορεί να είναι γεωμετρικά σχέδια που "σκανδαλίζουν" την ψυχή και την υψώνουν σε ανώτερες νοητικές σφαίρες. Αυτό ακριβώς τον σκοπό έχουν τα αγάλματα που "αγάλουν" την ψυχή.
Άλλες περιπτώσεις συνθημάτων είναι αυτές που επηρεάζουν (σκανδαλίζουν, ενεργοποιούν) την ψυχή, όπως τα ποιήματα, οι ύμνοι και η μουσική. Αυτού του είδους ο σκανδαλισμός γίνεται εκμεταλλευόμενος συναισθήματα όπως αγάπη, δέος, συγκίνηση κτλ και θέτουν τον θεουργό στην κατάσταση του ενθουσιασμού.
Άλλα σύμβολα και συνθήματα είναι αυτά που φανερώνονται στον ύπνο ή σε κατάσταση βαθιάς χαλάρωσης ή ύπνωσης. Αυτά τα σύμβολα προβάλλονται από τον κόσμο των ιδεών κατευθείαν στην νόηση του θεουργού.
Επίσης, οι θέσεις των άστρων και η ερμηνεία τους από την αστρολογία είναι είδος συμβόλων και συνθημάτων από τους Θεούς, όπως και όλα όσα εξάγονται από μαντικές τέχνες.
Πώς όμως κάποιος μαθαίνει τα σύμβολα και τα συνθήματα ενός Θεού;
Ένας τρόπος είναι η θεολογική φιλοσοφία. Με τον όρο αυτό εννοούμε την σκέψη που γίνεται γύρω από ένα αντικείμενο και κατά πόσο αυτό μπορεί να αντιστοιχιστεί με μια ιδιότητα του Θεού. Για παράδειγμα, το φως είναι ένα σύμβολο της παγκόσμιας ψυχής και των επιμέρους ψυχών. Όπως η πηγή του φωτός είναι μία, αλλά οι ακτίνες του φωτός πολλές, έτσι και η παγκόσμια ψυχή είναι μία, αλλά και η κάθε μια ανεξάρτητη ψυχή είναι σαν αχτίδα φωτός της παγκόσμιας ψυχής.
Άλλος τρόπος είναι η μελέτη της μυθολογίας και εύρεση της ερμηνείας των μύθων. Για παράδειγμα, ο μύθος της Περσεφόνης που περνά μέρος της ζωής της στο Κάτω κόσμο και μέρος της ζωής στον επάνω, συμβολίζει το "δράμα" της ανθρώπινης ψυχής, που ενσαρκώνεται και περνά μέρος της ζωής της μέσα σε σήμα (το ανθρώπινο υλικό-γήινο σώμα) και μέρος της ζωής της στην ουράνια πατρίδα κοντά στους Θεούς, αλλά και πάλι μετενσαρκώνεται και καλά ο κύκλος κρατεί... Επίσης, η Δήμητρα αλληγορείται με την Θεά της γεωργίας και της σποράς, αλλά και οι Θεοί σαν σπόρους βάζουν τις ψυχές μέσα στα ανθρώπινα σώματα ώστε αυτά να βλαστήσουν και να σφυρηλατήσουν με τον βίο τους τα πάθη της ψυχής, ώστε να την καθαρίσουν και να την παραδώσουν ένα βήμα πιο τέλεια.
Όταν ο θεουργός βρίσκεται στην κατάσταση του ενθουσιασμού, οι Θεοί αποκαλύπτουν τα σύμβολα και τα συνθήματα τους με την μέθοδο του νεύματος και της ανταπόκρισης. Ο θεουργός θα πρέπει να εφιστά την προσοχή του για το αποκαλυπτόμενο νεύμα. Αυτό μπορεί να είναι οτιδήποτε, αλλά θα τραβήξει την προσοχή σας, όπως ένας κρότος, ένα φύσημα του αέρα. Οτιδήποτε θα σας κάνει να νοιώσετε "κάτι σαν νεύμα". Με το που αντιληφθείτε το νεύμα, αμέσως έρχεται αδιαλείπτως το επόμενο νεύμα και πάει λέγοντας μέχρι να ολοκληρωθεί η αποκάλυψη η οποία σας γίνεται από τους Θεούς.
Όλα αυτά γίνονται σε εγρήγορση συνείδησης ή σε βαθιά χαλάρωση. Η εγρήγορση είναι αρκετά κουραστική μέθοδος ενώ η χαλάρωση, π.χ. μέσω διαλογισμού ή στην διάρκεια του χαλαρού ύπνου είναι πιο βολική και δεν ταράζει το νευρικό σύστημα. Ωστόσο και οι δύο πνευματικές μέθοδοι είναι αρκετά κουραστικές όταν κάποιος είναι αμάθητος, γι' αυτό οι πρακτικές αυτές γίνονται σε βάθος χρόνου και όχι απότομα.
Θεουργική Επίκληση
Είναι απαραίτητο να πούμε μερικά λόγια σχετικά με την θεουργική επίκληση. Όταν επικαλούμαστε, δεν μπορούμε να διατάξουμε ή να εξαναγκάσουμε τον Θεό να εμφανιστεί ή να μας πραγματώσει αυτό που θέλουμε. Όπως δεν μπορούμε να διατάξουμε τον ήλιο να λάμψει, δεν μπορούμε να διατάξουμε και τον Θεό. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να ανοίξουμε τα παράθυρά μας και να αφήσουμε να μπει το φως μέσα. Έτσι και με τους Θεούς, γινόμαστε δοχείς των ενεργειών τους και της θείας χάρης τους. Ο θεουργός πριν επικαλεστεί κάποιο Θεό, πρέπει να προετοιμαστεί ψυχικά και σωματικά. Αυτό περιλαμβάνει ψυχική πειθαρχία και αγνότητα. Αυτά επιτυγχάνονται με διάφορες ασκήσεις όπως η νηστεία, η αποχή από συγκεκριμένες τροφές ή από σεξ, ασκήσεις υπομονής, εγκράτειας κτλ. Αυτές οι ψυχικές ασκήσεις καθιστούν τον θεουργό σαν ένα δοχείο του θείου πνεύματος και της χάρης και των ενεργειών των Θεών, γι' αυτό και ο θεουργός ονομάζεται "δοχεύς". Με άλλα λόγια ο θεουργός συντονίζεται όσο καλύτερα μπορεί με την δόνηση του Θεού που επικαλείται.
Θεουργικές εργασίες
Οι επόμενες εργασίες είναι οι κυριότερες θεουργικές πράξεις:
1. Τελεστική ή εμψύχωση
2. Δεσμός και Έκλυσις
3. Σύστασις ή Liaison
4. Αναγωγή
Τελεστική ή εμψύχωση
Η πρώτη θεουργική εργασία (πράξις) την οποία θα συζητήσουμε, ονομάζεται Τελεστική ή εμψύχωση και σημαίνει την τοποθέτηση κάποιου πνεύματος σε ένα δοχέα. Ο δοχέας στην Τελεστική συνήθως είναι ένα άγαλμα, έτσι στα αγγλικά η τελετή αυτή ονομάζεται "animating a statue" όπου anima είναι μια Λατινική λέξη για την ψυχή και έτσι animation είναι η εμψύχωση ενός αντικειμένου. Έτσι ο θεουργός συμμετέχει στην δημιουργική δράση του Θεού Δημιουργού, δηλαδή στην εμψύχωση του υλικού κόσμου. Η εργασία αυτή μπορεί να γίνει για την καθαγίαση αγαλμάτων για την χρήση σε ναούς ή σε ιερούς χώρους. Επίσης χρησιμοποιείται και στην επικοινωνία ενός Θεού ή Δαίμονα μέσω του υλικού δοχέα με τον θεουργό για λόγους μαντικής αλλά και για την δημιουργία και καθαγίαση φυλακτών.
Δεν χρειάζεται να πούμε πως, δεν μπορούμε να διατάξουμε τον Θεό να εισέλθει στην ύλη. Ο θεουργός θα πρέπει να προετοιμάσει το άγαλμα κατάλληλα και να το καταστήσει δοχέα για την θεία δύναμη. Αυτό γίνεται χρησιμοποιώντας τα αντίστοιχα σύμβολα και συνθήματα του Θεού.
Πρώτα από όλα θα πρέπει να επιλεγεί ένα άγαλμα ή μια εικόνα της θεότητας. Μπορεί να είναι αντί της θεότητας κάποιο ιερό ζώο ή φυτό ή αντικείμενο αφιερωμένο στην θεότητα, π.χ. μια λύρα για τον Θεό Απόλλωνα.
Το άγαλμα ή η εικόνα θα πρέπει να χαραχθεί με τα μυστικά επίθετα του Θεού, ή θα πρέπει να έχει μια κοιλότητα όπου θα φυλάσσονται σε χαρτί γραμμένα τα επίθετα και τα μυστικά ονόματα του Θεού. Αν είναι εικόνα ή κάποιος πίνακας, θα πρέπει από κάτω από την τοποθεσία που είναι αναρτημένος να υπάρχει ένα κουτί ή δοχείο που θα περιέχει τα μυστικά ονόματα και επίθετα του Θεού γραμμένα σε χαρτί.
Το άγαλμα θα πρέπει κατόπιν να θυμιατιστεί με τα κατάλληλα αρώματα και θυμιάματα του Θεού και να απαγγελθούν αφιερωτικοί ύμνοι προς την θεότητα. Επίσης, θα πρέπει να ληφθούν υπ’ όψιν και αστρολογικές παράμετροι για τον χρόνο τέλεσης της καθαγίασης του αγάλματος. Γενικά, όσα περισσότερα σύμβολα, συνθήματα και παράμετροι χρησιμοποιηθούν τόσο πιο πετυχημένη θα είναι η εμψύχωση.
Το άγαλμα θα γίνει "υπερφυσικό – numinous" όταν είναι υπό την ενέργεια του Θεού ή του Δαίμονα που επικαλούμαστε. Κατά την καθαγίαση, φαινόμενα φωτός μπορεί να εμφανιστούν γύρω από το άγαλμα (πυραυγή ή φωτοειδή φάσματα). Όταν συμβεί αυτό, η ενέργεια (θεία δύναμις και χάρη) θα ενεργοποιηθεί στην ψυχή του θεουργού και μπορεί να τον οδηγήσει σε προφητικά όνειρα ή θείες αποκαλύψεις (θεοπαράδωτα).
Αυτή είναι μια κατάλληλη στιγμή για να μάθει περαιτέρω θεουργικές πρακτικές ο θεουργός από την ίδια την θεότητα.
Δεσμός και Έκλυσις
Με τις εργασίες του Δεσμού και της Έκλυσις, ο Θεός ή ο Δαίμονας καλείτε να καταλάβει προσωρινά έναν άνθρωπο. Ο δοχέας εδώ πρέπει να προετοιμαστεί κατάλληλα ώστε να συντονιστεί όσο γίνεται καλύτερα με την θεία δύναμη.
Ο Δεσμός είναι ένα είδος τελεστικής εργασίας μόνο που η διαφορά είναι ότι, ο δοχέας είναι κάποιο πρόσωπο και όχι κάποιο άψυχο αντικείμενο. Ο θεουργός που επικαλείται τον Θεό ονομάζεται κλήτωρ ή θεαγωγός και το πρόσωπο που θα καταληφθεί δοχέας, κάτοχος ή θεατής της θεουργικής εργασίας. Η κατάσταση που βρίσκεται ο δοχέας μετά τον Δεσμό ονομάζεται Θεοφορία. Ο θεαγωγός, σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί να είναι και δοχέας αλλά εκεί μιλάμε για αυτοδεσμό, που θα αναφερθώ παρακάτω.
Στον Δεσμό χρησιμοποιούνται, όπως και στην Τελεστική, σύμβολα και συνθήματα αλλά και ύμνοι προς την θεότητα που επικαλούμαστε. Σκοπός είναι να ενεργοποιηθεί η θεία ενέργεια μέσα στον κλήτωρα αλλά και στον δοχέα, ώστε να είναι δεκτικοί και οι δύο στην θεία ενέργεια. Το πλεονέκτημα στον Δεσμό σε σχέση με την Τελεστική είναι ότι, ο δοχέας είναι άνθρωπος και μπορεί να μιλήσει με την φωνή του πνεύματος που τον καταλαμβάνει. Από την άλλη, το μειονέκτημα είναι ότι η ψυχή (το εγώ) του δοχέα, μπορεί να αλλοιώσει την θεϊκή αποκάλυψη. Ακόμη σπανιότερα υπάρχει ο κίνδυνος ο δοχέας να καταληφθεί από τους προσωπικούς του Δαίμονες αντί του Θεού που επικαλέστηκε ο κλήτωρας. Για τον λόγο αυτό, ο θεουργός στην τελετή του Δεσμού θα πρέπει να καθησυχάσει τους προσωπικούς Δαίμονες και ο δοχέας θα πρέπει να έχει προετοιμαστεί ηθικά και σωματικά κατάλληλα (π.χ. νηστεία, ασκήσεις πειθαρχίας, αποχή από σεξ και από έμψυχα κτλ) και να έχει εξαγνιστεί.
Στην Έκλυσι γίνεται η αντίστροφη διαδικασία, ώστε ο δοχέας να επιστρέψει στην κοινή συνείδηση.
Πριν την τελετή του Δεσμού υπάρχει η προπαρασκευή του θεουργού και του δοχέα. Αυτή συμπεριλαμβάνει εξαγνισμό και κάθαρση. Αυτοί οι στόχοι επιτυγχάνονται με ασκήσεις πειθαρχίας, όπως άσκηση σιωπής για κάποιο χρονικό διάστημα, νηστεία, αποχή εμψύχων, εξομολόγηση, προσευχή. Πριν το τελετουργικό μέρος του Δεσμού, θα πρέπει και ο θεουργός αλλά και ο δοχέας να κάνουν ένα τελετουργικό λουτρό ως ένδειξη καθαρότητας και αγνότητας και να φορεθούν κατάλληλες ενδυμασίες για την τελετή (συνήθως λευκοί χιτώνες) και μια ζώνη που φέρει τα σύμβολα του Θεού. Έπειτα εξαγνίζεται ο χώρος με ύμνους και ρίψη αλατιού ή καμμένο θειάφι και στη συνέχεια προετοιμάζεται με "ατμούς" οι οποίο είναι καμμένο θυμίαμα. Το θυμίαμα επίσης είναι και είδος προσφοράς προς την Θεότητα.
Κατά την τελετή, ο δοχέας πρέπει να είναι αφοσιωμένος στους "χαρακτήρες" της Θεότητας και να τους οραματίζεται. Για να βοηθηθεί, ο δοχέας πρέπει να αλλάξει κατάσταση συνείδησης και να συντονιστεί με το θείο πνεύμα που επικαλείται ο θεουργός. Ένα καλό σημείο εστίασης είναι η φλόγα από κερί ή ελαιόλαμπα ή η εστίαση σε ένα "χαρακτήρα" που έχει γραφεί σε ένα κομμάτι χαρτί. Η κατάσταση στην οποία θα πρέπει να φτάσει ο δοχέας είναι η "Θεοφορία" ή "ενθουσιασμός" ή "επίπνοια".
Η εργασία της Έκλυσις πραγματοποιείται από τον θεουργό όταν αυτός αντιληφθεί ότι το θείο πνεύμα έχει απέλθει από τον δοχέα ή όταν ο δοχέας είναι αρκετά κουρασμένος για να κρατήσει την "Θεοφορία" περαιτέρω.
Να ξανατονιστεί ότι δεν διατάζουμε την θεότητα, αλλά την παρακαλούμε και την επικαλούμαστε.
Στην Έκλυσι γίνεται η αντίστροφη διαδικασία από τον Δεσμό. Ο θεουργός πρέπει να αποσυντονίσει τον δοχέα από τις δονήσεις της θεότητας και να αποκαταστήσει την κατάσταση της συνείδησης του δοχέα στο υλαίο πεδίο. Αυτό συνήθως γίνεται με την λειτουργία σωματικών ενεργειών του δοχέα παρά πνευματικών. Η μουσική και ο χορός μπορεί να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα, αλλά και ένα γεύμα. Συνήθως το γεύμα που έπαιρναν οι δοχείς για τον λόγο αυτό ήταν ψωμί και κρασί.
Το σημείο εστίασης επίσης απομακρύνεται από τον δοχέα και σκεπάζονται τα σύμβολα και τα αγάλματα με λινά υφάσματα για να μην επηρεάζουν άλλο τον δοχέα. Επίσης σταματάει το θυμιάτισμα και πρέπει να εισέλθει καθαρός αέρας στον χώρο και τα κεριά σβήνονται.
Η εργασία της Έκλυσις παρατείνεται όσο ο θεουργός αντιλαμβάνεται ότι ο δοχέας δεν έχει αποδεσμευτεί από τον θείο έλεγχο. Για τον λόγο αυτό, ο θεουργός θα πρέπει να προσέχει για σημάδια από τον δοχέα που θα φανερώνουν μια τέτοια κατάσταση.
Αυτοδεσμός
Όπως ειπώθηκε προηγουμένως ο δοχέας και ο θεαγωγός μπορεί να είναι το ίδιο πρόσωπο. Αυτή η εργασία ονομάζεται Αυτοδεσμός.
Καταρχάς, από την στιγμή που δράτε σε δύο ρόλους θα πρέπει να είστε ταυτόχρονα ενεργητικοί και παθητικοί. Συγκεντρωθείτε στα σύμβολα της θεότητας και αφεθείτε στο αίσθημα του ενθουσιασμού. Η δυσκολία της εργασίας αυτής έγκειται στο γεγονός ότι ο θεουργός μπορεί να "κολλήσει" στην αλλαγμένη συνειδησιακή κατάσταση και να εξουθενωθεί, από την στιγμή που δεν μπορούμε να αντέξουμε την "Θεοφορία" για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, ο θεουργός θα χάσει τις αισθήσεις του και το πολύ-πολύ να αποκοιμηθεί.
Βασική εργασία του Αυτοδεσμού είναι και η επιστροφή στο υλαίο επίπεδο. Για να γίνει κάτι τέτοιο ασχοληθείτε περισσότερο με τα του σώματος, όπως περιγράφονται στην εργασία της Έκλυσις.
Βασικές εργασίες του Αυτοδεσμού είναι αυτές της "προόδου" και της "επιστροφής", όπως περιγράφονται στις Εννεάδες του Πλωτίνου.
Σύστασις ή Liaison
Η εργασία της Σύστασης είναι η συνάντηση ή η συνύπαρξη στο ίδιο κοσμικό επίπεδο του θεουργού και ενός πνευματικού όντος, που μπορεί να είναι ένας Δαίμονας ή ένας Θεός. Η εργασία της Σύστασης εκτελείται για να επιφέρει μια "φιλία" ή μια "συνεργασία" του πνευματικού όντος και του θεουργού.
Με την Σύσταση μπορείτε να τεθείτε υπό την προστασία και την καθοδήγηση ενός Θεού. Όταν γίνει αυτό, ο Θεός αποκαλείται "Πάρεδρος" (αυτός που βρίσκεται δίπλα).
Η διαδικασία της Σύστασης περιλαμβάνει εξαγνισμό του χώρου, αλλά και προετοιμασία του θεουργού με πνευματικές ασκήσεις. Και οι δύο τεχνικές έχουν αναφερθεί στις προηγούμενες εργασίες.
Σύστασις με προσωπικούς Δαίμονες
Όλοι μας έχουμε προσωπικούς Δαίμονες οι οποίοι συνδέονται με την ζωή μας και ίσως και στις μετενσαρκώσεις μας. Για παράδειγμα, έχουμε έναν Φύλακα Δαίμονα ή Προσωπικό Δαίμονα (ιδίος Δαίμων), ο οποίος μεσολαβεί μεταξύ εμάς και του Θεού στου οποίου την σειρά βρισκόμαστε. Επίσης, ο Φύλακας Δαίμονας μας συμβουλεύει και μας καθοδηγεί βάσει του πεπρωμένου μας. Όπως και να έχει, η συνεργασία με τους προσωπικούς Δαίμονες θα οδηγήσει σε μια πιο βελτιωμένη ζωή. Για τον λόγο αυτό, κρίνεται απαραίτητη η Σύστασις με τους προσωπικούς Δαίμονες (Σύστασις ιδίου Δαίμονος).
Ένας άλλος προσωπικός Δαίμονας είναι ο Κακός Δαίμων, ο οποίος κρατάει όλα τα χαμένα κομμάτια της ψυχής και του εγώ μας. Αυτά είναι οτιδήποτε, συνειδητά ή υποσυνείδητα, θεωρείται "κακό" και το απορρίπτετε, όπως αυτά διαμορφώνονται από την οικογενειακή ή πολιτιστική επιρροή του κοινωνικού περιβάλλοντος.
Ο Κακός Δαίμων δεν είναι το απόλυτο κακό όπως π.χ. ο Χριστιανικός Σατανάς, ούτε είναι ο ίδιος κακός. Απλά ονομάζεται κακός γιατί μαζεύει ότι εσείς θεωρείται "κακό". Μια άλλη ονομασία του είναι "Δοκιμαστής" γιατί δοκιμάζει ηθικά και πνευματικά την ψυχή, αν έχει εξελιχθεί και έχει τεθεί πάνω από ό,τι νομίζεται καλό ή κακό. Αυτό γίνεται στην εργασία της Αναγωγής στο Εν, πριν η ψυχή ενωθεί με κάποιο πνευματικό ον (Θεό) και αποτελεί είδος καθαρμού όταν η δοκιμασία ξεπερνιέται.
Οι προσωπικοί Δαίμονες μπορεί να καταλάβουν τόσο άψυχα αντικείμενα όσο και έμψυχα π.χ. ανθρώπους που συναναστρέφεστε, για να σας δοκιμάσουν. Η συνάντηση με τον Κακό Δαίμονα είναι το τελευταίο πράγμα που κάποιος θα επιθυμούσε αλλά αν γίνει Σύσταση του Κακού Δαίμονος, τότε θα μπορείτε να τον αναγνωρίζετε και όποτε θα σας δοκιμάζει και θα μπορείτε να τον ξεπερνάτε.
Επίσης, καλό είναι να γνωρίζετε ότι οι προσωπικοί Δαίμονες δεν εξορκίζονται και άρα δεν μπορούν να αποφευχθούν. Το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να τους καλέσετε για αναγνώριση και να μάθετε τι δοκιμασίες θα σας βάλουν, ώστε να τις ξεπερνάτε και να μαζεύετε τα χαμένα κομμάτια της ψυχής σας (τις ενέργειες που σας λείπουν για την ολοκλήρωση και την πλήρη τελειότητα). Στη Σύσταση με τους προσωπικούς Δαίμονες δεν θα πρέπει να εγκαταλείπεται η προσωπική αυτονομία και η ηθική, ούτε να πράττουμε ό,τι μας λένε οι Δαίμονες. Κάθετι θα πρέπει να φιλτράρεται από την λογική και την διαίσθησή μας προτού ενεργήσουμε.
Θεουργική Αναγωγή
Τώρα ερχόμαστε στην τελευταία και πιο προχωρημένη θεουργική εργασία, την θεουργική Αναγωγή ή αλλιώς Ιερατική Αναγωγή. Η περιγραφή της μοιάζει με αυτήν του Δεσμού και της Έκλυσις, ωστόσο εδώ υπάρχει μια διαφορά. Στην αναγωγή δεν βιώνεται ο Θεός ως άλλη οντότητα, αλλά το πνεύμα του Τετελεσμένου ενώνεται με την Θεότητα. Σε αυτή την περίπτωση δεν μιλάμε για "θεοφορία" ή "ενθουσιασμό" αλλά για θέωση.
Η θεουργική αναγωγή σαν σκοπό έχει την συνειδητή ένωση του πνεύματος του Τετελεσμένου με κάποιο Θεό ή Δαίμονα. Αυτό περιλαμβάνει τόσο κατώτερους Δαίμονες όσο και το Εν. Με την ένωση με το Θεό βιώνεται η ιερότητα του προσωπικού πνεύματος που φέρει ο άνθρωπος και έτσι τίθεται σε αρμονία με την θεία πρόνοια. Η συνειδητοποιημένη συμμετοχή στην θεία πρόνοια δίνει νέα ερμηνεία στην ζωή του ανθρώπου που βιώνει την ένωση.
Σε αντιδιαστολή με τις άλλες αναγωγές (Ερωτική, Θεωρητική) που είναι πιο νοητικές και πιο δύσκολες να επιτευχθεί αλλαγή της κατάστασης της συνείδησης, η θεουργική αναγωγή επειδή χρησιμοποιεί υλικά μέσα (σύμβολα, θυμίαμα, αγάλματα) για την αλλαγή της συνείδησης, μπορεί να θεωρηθεί λίγο πιο εύκολη.
Οι Πυθαγόρειοι ονομάζανε την εικόνα – προβολή του Ενός στο υλαίο επίπεδο "Άνθος πάσης της ψυχής" και εννοούσαν το πνεύμα που έχει κάθε άνθρωπος. Κάθε άνθρωπος είναι τριπλή οντότητα: πνεύμα (εικόνα του Ενός), ψυχή και ύλη. Υποσυνείδητα, η ένωση με το Εν γίνεται μέσω του πνεύματός μας αλλά εδώ, στην θεουργική αναγωγή, σκοπός είναι να γίνει ενσυνείδητη η ένωση αυτή. Στην ουσία, αυτό που γίνεται είναι αλλαγή του επιπέδου της συνείδησης και συντονισμός αυτής με τις δονήσεις μιας Θεότητας ή του Ενός. Αυτό το βίωμα της αλλαγής της συνείδησης ονομάζεται "διέλευση μέσω των κοσμικών σφαιρών", υλαία σφαίρα (επίπεδο ύλης ανθρώπων, ζώων, φυτών), αιθερική σφαίρα (επίπεδο Δαιμόνων, ψυχών, Θεών) και έμπυρη σφαίρα (επίπεδο του Ενός). Μερικοί στο έμπυρο επίπεδο τοποθετούν τους Θεούς ενώ άλλοι μόνο το Εν. Εγώ προσωπικά είμαι της δεύτερης γνώμης. όπως αυτό προκύπτει από τον διάλογο του Πλάτωνα "Παρμενίδη":
Βήμα 1: Καθαρμός και προστασία
Προπαρασκευαστικά, πριν την αναγωγή, εκτελείται η κάθαρση της ψυχής, του οχήματός της και του σώματος. Ο βασικός στόχος είναι να προετοιμαστεί ο τετελεσμένος όσο γίνεται καλύτερα και να γίνει όσο πιο όμοιος προς τον Θεό. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να γίνει "αγαθός", αφού πας Θεός αγαθός κατά τους Πλατωνιστές.
Για να επιτευχθεί η κάθαρση γίνεται ασκητική προετοιμασία. Ο τετελεσμένος πρέπει να αναπτύξει πρώτα ισχυρή θέληση. Αυτό επιτυγχάνεται απέχοντας από κάθε σεξουαλική πράξη για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Η λίμπιντο (ερωτική επιθυμία) που θα "χτίσει" ο τετελεσμένος θα πρέπει να μεταμορφωθεί σε έντονη επιθυμία για την ψυχή και το πνεύμα και όχι για την λαγνεία του σώματος. Αυτός ο τρόπος σκέψης (έντονη επιθυμία για ψυχή και πνεύμα) δονεί την ψυχή του τετελεσμένου σε υψηλές δονήσεις κοντά σε ανώτερους Δαίμονες και Θεούς, και αυτός είναι ο σκοπός.
Μια άλλη ασκητική πρακτική που μπορεί να εφαρμοστεί είναι η αποχή εμψύχων και η νηστεία. Με αυτό τον τρόπο γίνεται κάθαρση της ψυχής από δονήσεις χαμηλές όπως φόνος ζώων κτλ, αλλά και "χτίσιμο" της θέλησης του "εγώ".
Το τρίτο στάδιο περιέχει την "εξομολόγηση". Όταν ο τετελεσμένος ανεβαίνει τις κοσμικές σφαίρες μπορεί να έρθει σε επαφή με τον Κακό Δαίμονά του και να εγκλωβιστεί στις δοκιμασίες του. Για να αποφευχθεί αυτό, ο τετελεσμένος με την εξομολόγηση αποβάλει από το υποσυνείδητό του με τρόπο συνειδητό ό,τι πράξη τον "βαρύνει" και θα τον έθετε σε μια περιορισμένη συνειδησιακή αντίληψη, με αποτέλεσμα να "κολλήσει" σε μια κοσμική σφαίρα και να μην προχωρήσει στην αναγωγή του.
Τέταρτο στάδιο είναι η μυστική εκφώνηση ενός είδους προσευχής που δρα σαν αυθυποβολή. Αυτή η προπαρασκευαστική μέθοδος προετοιμάζει το υποσυνείδητο του τετελεσμένου για την θεουργική αναγωγή.
Για να επιτευχθεί αυτή η προσευχή, απαιτείται ένα σημείο εστίασης, όπως ένα αντικείμενο που θα κρατάτε στα χέρια σας, όπως ένα δαχτυλίδι και κάθε φορά που θα λέτε την προσευχή θα περιστρέφετε μια φορά το δαχτυλίδι κτλ. Η προσευχή θα πρέπει να είναι λιτή και σύντομη και γεμάτη περιεχόμενο, κατάλληλη να διαμορφώσει το υποσυνείδητο του ασκητή. Κατάλληλες τέτοιες προσευχές είναι η πλήρης παράδοση στην επιρροή της θεότητας ή η εξάλειψη φόβων. Πολλοί φοβούνται ότι οι Δαίμονες είναι κακοί και θέλουν το κακό των ανθρώπων. Για την εξάλειψη αυτής της φοβίας, μια προσευχή θα μπορούσε να είναι "Πας Θεός και Δαίμων αγαθός εστί". Γενικά η προετοιμασία για την θεουργική αναγωγή δεν είναι μια διαδικασία που επιτυγχάνεται σε μια νύχτα, αλλά απαιτεί μεγάλο χρονικό διάστημα ίσως και χρόνια ασκητικής ζωής.<
Όταν ο τετελεσμένος είναι έτοιμος για την θεουργική αναγωγή, κάνει ένα τελετουργικό λουτρό που συμβολίζει την αγνότητα και κάθαρση της ψυχής και του σώματος. Έπειτα ντύνεται ένα λευκό χιτώνα (χιτών τερμιόεις). Τελετουργικά, ο τετελεσμένος αλείφεται με λάδι και άλλα αρώματα και καίγεται θυμίαμα για προσφορά στον Θεό. Η χρήση συνθημάτων και συμβόλων και εδώ είναι απαραίτητη. Ύμνοι απαγγέλλονται και επικαλείται η Θεότητα για αρωγή στην θεουργική αναγωγή. Πολλές φορές απαγγέλλονται επωδές που ονομάζονται "αποτρόπαια".
Τα "αποτρόπαια" έχουν σαν σκοπό να απομακρύνουν του υλαίους Δαίμονες, γιατί αυτοί εμποδίζουν την αναγωγή του πνεύματος στις κοσμικές σφαίρες. Οι υλαίοι Δαίμονες σαν σκοπό έχουν την ενσωμάτωση ιδεών από τον Πρώτο Νου στο υλαίο επίπεδο και είναι μέρος της προόδου της θείας δύναμης. Από την άλλη, η θεουργική αναγωγή είναι μέρος της επιστροφής του πνεύματος πίσω στο Εν. Είναι σαν να είστε μέσα σε ένα ποτάμι και να προσπαθείτε να πάτε κόντρα στην ροή του. Οι "αποτρόπαιες" επωδές έχουν σαν σκοπό να απομακρύνουν του υλαίους Δαίμονες από την ροή της επιστροφής σας πίσω στο Εν και έτσι η αναγωγή να είναι ευκολότερη. Οι υλαίοι Δαίμονες επίσης ονομάζονται "Σκύλοι της Εκάτης", όπως αναφέρουν τα Χαλδαϊκά Λόγια.
Ενώ οι υλαίοι Δαίμονες είναι μέρος της προόδου της θείας Δύναμης, οι Ήρωες είναι μέρος της επιστροφής. Έτσι αν επικαλεστούμε έναν Ήρωα για Πάρεδρο, η αναγωγή μας θα είναι ευκολότερη.
Βήμα 2: Συμβολικός θάνατος και Διάλυση
Το επόμενο βήμα είναι ένας συμβολικός θάνατος που ονομάζεται "Θάνατος αυθαίρετος". Ακολουθεί συμβολική κηδεία και ενταφιασμός. Η διαδικασία προέρχεται από μια εσωτεριστική ερμηνεία της κηδείας του Πάτροκλου στην Ιλιάδα (XVIII.343-53):
Έπειτα ακολουθούν τα "Ανακαλυπτίρια", στα οποία ο θεουργός ξεσκεπάζει το πρόσωπο του τετελεσμένου. Η κεφαλή του τετελεσμένου ξεσκεπάζεται γιατί είναι η κατοικία του αθάνατου νου, ο οποίος βρίσκεται στο σφαιρικό κρανίο, όπως ο Ιερός Πρώτος Νους βρίσκεται στην Έμπυρη σφαίρα.
Για τον "ενταφιασμό" οι τελεσιουργοί επιστρέφουν και μένουν ακίνητοι στις θέσεις τους γύρω από την κλίνη. Ο θεουργός συμβολικά θάβει τον τετελεσμένο, ρίχνοντας τρεις χούφτες χώμα πάνω στον λευκό μανδύα. Το χώμα εμποδίζει την "μόλυνση" των ιερών πεδίων από το σώμα του τετελεσμένου και επιτρέπει την διάλυση και αποχωρισμό της ψυχής του από το σώμα.
Στην συνέχεια είναι μια πολύ σημαντική εργασία που ονομάζεται "Αναπνοή και ψυχής έξωσης". Ο θεουργός κρατάει στα χέρια του το κεφάλι του τετελεσμένου με τα δύο του χέρια και επικαλείται τους Θεούς να βοηθήσουν στην έξοδο της ψυχής του τετελεσμένου. Κατόπιν ο θεουργός υποδεικνύει στους βοηθούς να θωρακιστούν με το "ηχούμενο φως" και την "τριπάνοπλη δύναμη" και να προετοιμαστούν να ανέβουν τα ιερά πεδία. Στη συνέχεια, αρχίζει να καλεί την ψυχή του τετελεσμένου, επικαλούμενος την τριπάνοπλη δύναμη, τον θείο σπινθήρα της Νόησης του Ενός, που υπάρχει μέσα μας και το αποκαλούμε πνεύμα, την προβολή του Ενός στην ψυχή του ανθρώπου που ονομάζεται Άνθος της ψυχής. Προτρέπει τον τετελεσμένο να οραματιστεί αλλά και να βιώσει την «ένδυση» της ψυχής του με φωτεινό μανδύα και να σκαρφαλώσει στην έμπυρη σφαίρα.
Βήμα 3: Ανάβαση διαμέσω των σφαιρών
Μετά από μια φάση χαλάρωσης, ο τετελεσμένος μπορεί να βιώσει την αντενέργεια των Υλαίων Δαιμόνων. Με συγκέντρωση στα συνθήματα και με την βοήθεια του Πάρεδρου Ήρωα, ο τετελεσμένος μπορεί να προσπεράσει τις αντενέργειες.
Μια άλλη δυσκολία που μπορεί να συναντήσει είναι οι δοκιμασίες από τον Κακό Δαίμονα. Ο Κακός Δαίμονας θα προβάλλει στην ψυχή του τετελεσμένου κάθε απόρριψή της, δημιουργώντας έτσι ένα αίσθημα δυσφορίας και ενοχής. Όσο πιο πετυχημένη ήταν η κάθαρση στο προπαρασκευαστικό στάδιο και ιδιαίτερα η εξομολόγηση, τόσο λιγότερη θα είναι η επιρροή του Κακού Δαίμονα. Εδώ ο τετελεσμένος θα πρέπει να απεγκλωβιστεί από την "νοητική φυλακή" του Κακού Δαίμονα και να προχωρήσει στην ανάβασή του. Για να το κάνει αυτό, θα πρέπει να αποδεχτεί το λάθος του και να υποσχεθεί ότι θα επανορθώσει σε αυτήν ή σε μελλοντική ζωή. Αν δεν το κάνει αυτό, θα εγκλωβιστεί στα συναισθήματα ενοχής και δυσφορίας και θα διακοπεί η θεουργική αναγωγή.
Καθώς η ανάβαση προχωράει, ο τετελεσμένος σε κάθε όραμά του ενώνεται με μικρούς Θεούς και Δαίμονες στην αρχή και προχωράει όσο διαρκεί η αναγωγή πιο πολύ, σε δυσκολότερες ενώσεις και δοκιμασίες από τον Κακό Δαίμονα. Τελικός σκοπός είναι να ενωθεί ο τετελεσμένος με το Εν. Ο Κακός Δαίμονας σε κάθε ψυχική αποσυμφόρηση μεταβάλει μέρος του σε θεία ενέργεια του Φύλακα Δαίμονα (αφού οι φοβίες ξεπερνιούνται και μετατρέπονται σε θείες συμβουλές και μαθήματα "ζωής"). Ο Κακός Δαίμονας θα σας ακολουθεί σε όλη την διαδικασία της αναγωγής μέχρι το Εν. Μοναδικός τρόπος να απαλλαγείτε από αυτόν είναι να τον αποδεχτείτε και να ενωθείτε μαζί του, αλλά ταυτόχρονα και με το Εν (θυμάστε ότι το Εν εσωκλείει όλες τις υποστάσεις με τρόπο μυστικό). Αυτή η ένωση είναι η μέγιστη απόδειξη "αγάπης" του εαυτού σας που είχατε απαρνηθεί τόσο καιρό και έτσι, τόσο το ατομικό πνεύμα όσο και ο Κακός Δαίμονας μετατρέπονται σε θεία ενέργεια του Ενός. Με άλλα λόγια είναι η απόδειξη της μη εναντίωσης σε καμία ύπαρξη, ούτε προς τον Κακό Δαίμονα. Αλλιώς είναι η απόδειξη της πλήρους αποδοχής της αγάπης όπως αναφέρεται στους "Πλατωνικούς Όρους".
Κατά την αναγωγή, ο τετελεσμένος "θυσιάζει" μέρη από την ψυχή του λαμβάνοντας νέα ως θείο δώρο. Τα πρώτα μέρη που αφήνονται είναι το θυμικό και το επιθυμητικό. Το λογικό παραμένει αφού περικλείει το θείο σπινθήρα ή αλλιώς την προβολή του Ενός στο υλαίο επίπεδο, το ατομικό πνεύμα μας. Κάθε κομμάτι της ψυχής που θυσιάζεται αντικαταστείται με ένα νέο πιο εξευγενισμένο.
Βήμα 4: Ένωσις
Το βίωμα της ένωσης δεν μπορεί να περιγραφεί αφού είναι πέρα από κάθε συλλογιστική διαδικασία.
Βήμα 5: Κατάβασις
Ο τετελεσμένος δεν μπορεί να μείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα στην κατάσταση της "Ένωσης" και γι' αυτό αρχίζει να κατέρχεται τα κοσμικά επίπεδα και να αποκτά νέα μέρη στην ψυχή του, πιο εξευγενισμένα. Υπάρχει η περίπτωση, ο τετελεσμένος να κατέρχεται σε κάποιο επίπεδο μιας κοσμικής σφαίρας π.χ. σε κάποιο επίπεδο του Αιθέριου πεδίου, να "ξαποσταίνει" και να επανέρχεται στην ανάβαση ξανά στο Εν. Αυτή η τελευταία ενέργεια μπορεί να κρατήσει αρκετό χρονικό διάστημα με κατάλληλη πνευματική άσκηση.
Ο θεουργός μόλις καταλάβει ότι ο τετελεσμένος εκτελεί την κατάβαση, τον βοηθά με κατάλληλες ωδές και ύμνους. Εδώ πάρεδρος μπορεί να είναι κάποιος υλαίος Δαίμονας. Μόλις τελειώσει η κατάβασις και ο τετελεσμένος ανακτήσει τις αισθήσεις του, εκτελείται ο απενταφιασμός, το λευκό πέπλο αφαιρείται και οι βοηθοί υποδέχονται το τετελεσμένο με χαρούμενους ύμνους και επωδές. Η ψυχή του τετελεσμένου από εδώ και πέρα έχει "ρίζες" στο Εν και έχει μεταμορφώσει τον τετελεσμένο σε "θείο ανήρ" ή αλλιώς "άχραντος".
Ο Λόγος
Ο Λόγος ως αρχαία λέξη έχει τις εξής ερμηνείες:
Αν αυτό το αναλογιστούμε για το Πρώτο Ον ή την Πρώτη Αρχή, δηλαδή τον Θεό, και ο Θεός με μια τέτοια ενέργεια ηγείται όλη την ύπαρξη και η ύπαρξη είναι τόσο η Πρώτη Αρχή δηλαδή ο ίδιος ο Θεός όσο και ότι είναι παράγωγο αυτού του αιτίου. Εδώ η λέξη ύπαρξη δείχνει αυτό που είναι υπό της αρχής. Αρχή είναι ο Θεός ως Πρώτο Αίτιο και ύπαρξη αυτό που είναι υπό Αυτού. Έτσι η λέξη "ύπαρξη" δεν συμπεριλαμβάνει την πρώτη Αρχή. Για χάριν του λόγου και των νοημάτων, χρησιμοποιώ την λέξη "ύπαρξη" και για την Πρώτη Αρχή, εννοώντας το Ον, δηλαδή αυτό που "Είναι". Έτσι το ορθότερο είναι να πούμε ότι η Πρώτη Αρχή και η ύπαρξη είναι το "Ον". Έτσι, ο Θείος Λόγος σημαίνει ταυτόχρονα και πρώτο αίτιο και θεία σκέψη ως λογική.
Η τρίτη έννοια της λέξεως λόγος είναι η προφορική έκφραση. Εδώ ως προφορική έκφραση εννοείται η ομιλία. Μπορούμε να δούμε την λογική ως ένα είδος εσωτερικής ομιλίας και τον προφορικό λόγο ως ένα είδος εξωτερικής ομιλίας με ήχους. Η συνηθισμένη χρήση της ομιλίας είναι για την επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων. Ο λόγος όμως στην θεουργία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την μεταβολή του πεδίου του γίγνεσθαι.
Στην θεουργία, η σκέψη των Θεών ως Λόγος προβάλλεται στο δικό μας πεδίο ως ανθρώπινη λογική και νοήματα. Εμείς οι άνθρωποι από τα νοήματα παράγουμε τις λέξεις. Στην θεουργία όμως οι λέξεις και τα νοήματα είναι προβολές της σκέψης των Θεών και μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως αναφορές και συνδέσεις προς την Θεότητα που τις παράγει. Έτσι ο θεουργός μπορεί να επικαλεστεί ένα αίτιο ή μια Θεία δύναμη μέσω της αντίστοιχης λέξης.
Ο Λόγος, έτσι, έχει την εξής τριπλή θεουργική σημασία. Είναι είδος σκέψης που παράγει νοήματα και λειτουργεί ως σύνδεση με το Θείο Νου. Όταν χρησιμοποιηθεί θεουργικά είναι μια αίτηση προς τους Θεούς για αλλαγή στο πεδίο του γίγνεσθαι βάση του αιτίου (λέξης) που επικαλείται. Ως τρόπος έκφρασης, είτε εσωτερικός είτε προφορικός είτε γραπτός, δηλώνει την συμμετοχή του ανθρώπου στην διαδικασία λειτουργίας του πεδίου του γίνεσθαι με την επίκληση Θείων δυνάμεων. Για τον λόγο αυτό το "λέγειν" ως θεουργική πράξη είναι πολύ ιερή αφού μπορεί να επιφέρει αλλαγές μέσα στο γίγνεσθαι.
Η τέλεια ύπαρξη μπορεί ταυτόχρονα να πράττει δύο ενέργειες. Πρώτον να μετέχει στο πλήθος των αρετών και να άρχει τον εαυτό της βάσει αυτών και έτσι και οι πράξεις της να είναι ενάρετες και δεύτερον να μπορεί να σηκώνει όλο το βάρος της κακίας ώστε να μην επηρεάζεται από αυτήν. Έτσι η τέλεια ύπαρξη μένει αμέτοχη στο κάθε κακό και μετέχουσα στο κάθε καλό. Για να μπορεί να μένει όμως αμέτοχη στο κακό, θα πρέπει να μπορεί είτε να ανατρέπει το κακό που προσπαθεί να την κάνει μετέχουσα σε αυτό, είτε να μετατρέπει το κακό σε καλό.
Source: Voluntas
Ιδιότητα του Ενός Κάλλος – Ομορφιά Σοφία Αγαθότητα Συνδετική ιδιότητα Έρως Αλήθεια Πίστη Μέσο Σωτηρίας Ερωτική μανία Ιερή φιλοσοφία Θεουργική Δύναμη Ατραπός του/της Αφροδίτη / Έρως Αθηνά / Ερμής Εκάτη / Ήλιος Στάδια αναγωγής:
-υλαίο πεδίο
-αιθερικό πεδίο
-έμπυρο πεδίοΕπιθυμία για το/την:
-ψυχή
-πνεύμαΠροσήλωση του/της:
-αίσθησης
-λογικού
-διαίσθησηςΙερουργία με:
-υλιστική τελετή
-πνευματική τελετή
-ενωτική τελετή
Οι Πυθαγόρειοι διέφεραν για το ποια ατραπός είναι καλύτερη.
1. Ερωτική Αναγωγή
2. Θεωρητική Αναγωγή
3. Θεουργική Αναγωγή
Ερωτική ΑναγωγήΜπορούμε να αρχίσουμε με την Ερωτική Αναγωγή στην οποία η δύναμη της Αγάπης και του Έρωτα κατευθύνουν την ψυχή κατευθείαν στην Ομορφιά, ενώνοντας την ψυχή με το Εν. Οι οδηγοί σε αυτήν την ατραπό είναι η Αφροδίτη και ο Έρωτας. Η Ερωτική Μανία είναι το όχημα της Σωτηρίας που ενώνει τον ερωτευμένο και τον ερωμένο μαζί. Αυτή η στάση φαίνεται ξεκάθαρα στο Συμπόσιο (209E-212C).
Η αναγωγή αυτή εκτελείτε σε τρία στάδια. Στο πρώτο, το υλικό θαυμάζεται (η θέα του ωραίου σώματος μέσω των αισθήσεων). Αυτή η αγάπη γενικεύεται για κάθε ωραίο και δεν προσωποποιείται. Το δεύτερο στάδιο συμπεριλαμβάνει τον θαυμασμό της ψυχής και των ηθικών αξιών όπως η δικαιοσύνη, καρτερία, μετριοπάθεια και των διανοητικών αξιών όπως σοφία, γνώση, σωφροσύνη. Στο τρίτο στάδιο, γίνεται η ένωση με το θείο στοιχείο και η ψυχή συναντά την Απόλυτη Ομορφιά.
Οράματα φωτιάς είναι συνηθισμένα σε αυτές τις περιπτώσεις. Όπως το έντομο τριγυρνάει γύρω από το φως και στο τέλος καταναλώνεται από αυτό, έτσι και η ψυχή αναζητά την ένωσή της με το Εν δίνοντας τον εαυτό της ως καιόμενη προσφορά. Η ιερή φλόγα εξευγενίζει την ψυχή καίγοντας τα χονδροειδή μέρη της και εξαγνίζοντάς την.
Τις διαδικασίες της Αναγωγής, νεότεροι Δυτικοί πνευματική κύκλοι τις ταυτίζουν με τα Αστρικά Ταξίδια.
Θεωρητική Αναγωγή
Η δεύτερη ατραπός προς το Εν είναι η Θεωρητική Αναγωγή στην οποία η δύναμη της Αλήθειας οδηγεί την ψυχή στην Σοφία του Ενός. Οι καθοδηγητές εδώ είναι η Θεά Αθηνά, θεά της σοφίας και ο Ερμής, ψυχοπομπός και αγγελιοφόρος των μηνυμάτων των Θεών. Το μέσο σωτηρίας εδώ είναι η Ιερή φιλοσοφία. Η μέθοδος αυτή περιγράφεται από τον Πλωτίνο. Τα στάδια της αναγωγής περιγράφονται με την βοήθεια της Τετρακτύος.
Πρώτα πρέπει να ηρεμήσουμε τα μη αιτιατά μέρη της ψυχής που μοιραζόμαστε με τα φυτά και τα ζώα και είναι η αιτία των ορμών μας. Από την στιγμή που εξαιρετικές ευχαριστήσεις ή πόνος μπορεί να διαταράξει την επιθυμία για αταραξία, ο ασκητής φιλόσοφος πρέπει να ζει με συγκεκριμένη δίαιτα, ύπνο και άσκηση (υπερβολικός ασκητισμός είναι αντιπαραγωγικός). Τα υψηλά μέρη της ψυχής πρέπει να μάθουν πως, διαταραχές δημιουργούνται από πνευματικές κρίσεις καταστάσεων παρά από τις αισθήσεις. Τα πάντα αρχίζουν και τελειώνουν με τρόπους σκέψης. Η μάθηση πειθαρχίας της σκέψης υπερβαίνει τις αισθήσεις και την ύλη και οδηγεί στην φιλοσοφική αταραξία (απάθεια). Ο έλεγχος του τρόπου σκέψης μας οδηγεί στον πλήρη έλεγχο του εαυτού μας και πολλές φορές είναι δυνατή και η υπέρβαση των υλικών αναγκών με την καλλιέργεια των πνευματικών ιδιοτήτων του εαυτού μας.
Όταν τα μη αιτιατά μέρη της ψυχής ηρεμήσουν, στρέψτε την προσοχή σας στα αιτιατά επιτυγχάνοντας αταραξία ησυχάζοντας την εσωτερική ομιλία της σκέψης.
Η σκέψη του Ιερού Νου δεν είναι ούτε χωρίς συνέχεια ούτε με συνέχεια, έτσι για να γίνει κάποιος σαν Αυτόν θα πρέπει να ησυχάσει την δικιά του μη συνεχή ή συνεχή σκέψη. Όταν τα αιτιατά μέρη της ψυχής ηρεμήσουν, ότι έχει απομείνει είναι το νοητικό μέρος, το οποίο είναι παρόμοιο με τον Ιερό Νου στην διαίσθησή του. Ωστόσο το Εν, ο Ιερός Νους, διαφέρει από τον προσωπικό μας νου που ακόμα δραστηριοποιείται στον χρόνο αλλά και στο ότι είναι μέρος του Ενός.
Ωστόσο, αν από μια μη σκόπιμη παράδοση επιτρέψουμε τον νου μας να επικοινωνήσει εσωτερικά και σχηματιστεί ανοδικά, αυτό θα ενεργοποιήσει την αληθινή φύση και προέλευση του Ιερού Νου. Αυτό μας φέρνει στο τρίτο στάδιο που λέγεται Διαφώτιση, όπου αναγόμαστε πέρα από την ψυχή, στον Ιερό Νου. Εδώ το ιερό μέρος της ψυχής (ο ανεξάρτητος νους), παίρνει την θέση του στην ιερή κοινότητα. Για τους Θεούς είναι ζωντανή, συνειδητή ιδέα, σε μια κατάσταση αμοιβαίας διαισθητικής αναγνώρισης ύπαρξης του Θεού.
Οι νόες είναι ξεχωριστοί αλλά και ενωμένοι ως ένα, σαν διαπεραστικές αχτίδες φωτός ή σαν τα ανεξάρτητα χρώματα αναμεμιγμένα. Έτσι και ο δικός μας ανεξάρτητος νους, βιώνει τον εαυτό του ως ξεχωριστά έναν αλλά και μαζί με άλλους νόες, κινούμενοι όλοι μαζί στον ιερό χορό του Ενός. Σε αυτήν την αρχή ενότητας των διαφορετικών νοών βασίζεται η τηλεπάθεια, που κάθε σκέψη, κάθε ιδέα, διατρέχει ταυτόχρονα όλο το σύμπλεγμα νοών και η πληροφορία μοιράζεται σε όλους.
Θεουργική Αναγωγή
Η τρίτη ατραπός είναι η Θεουργική Αναγωγή στην οποία η Δύναμη της Πίστης (εμπιστοσύνης στο θείο), είναι το μέσο της σωτηρίας και η οποία οδηγεί στην Αγαθότητα του Ενός. Οι οδηγοί Θεοί σε αυτήν την ατραπό η Εκάτη και ο Ήλιος. Η ατραπός αυτή μπορεί να ονομαστεί και Ηλιακή Αναγωγή. Η θεουργική αναγωγή παρουσιάζεται ειδικά στους Χαλδαϊκούς Χρησμούς και στο βιβλίο του Ιάμβλιχου "Επί των Μυστηρίων των Αιγυπτίων". Θα δειχθεί ότι η Θεουργική Αναγωγή έχει πολλά κοινά τόσο με την Ερωτική Αναγωγή όσο και με την Θεωρητική Αναγωγή. Η μεγάλη διαφορά έγκειται στην χρήση συμβολικών υλικών αντικειμένων (αγάλματα, πέτρες, βότανα, λιβάνια κ.τ.λ.). Λόγω της χρήσης τέτοιων αντικειμένων, μερικές φορές είναι πιο εύκολη από τις Αναγωγές της Αλήθειας και του Έρωτα. Οι Θεουργοί θέτουν τους εαυτούς τους να ενσωματωθούν στο σύστημα του Σύμπαντος. Δείχνοντας εμπιστοσύνη στο Θείο, θέτουν τους εαυτούς τους κάτω από την Θεία Πρόνοια.
Σύμβολα και Συνθήματα
Όταν αντικείμενα μορφοποιούνται από τις ιερές ιδέες, όπου και αν βρίσκονται αυτές στη φυσική ή ψυχική πραγματικότητα και χρησιμοποιούνται στην θεουργία, αποκαλούνται σύμβολα και συνθήματα. Ένα σύνθημα είναι κάτι το οποίο συνβρίσκεται ή συντίθεται πάνω σε κάτι. Έτσι μπορεί να είναι κάτι ρητό ή ένα σημείο, μια δέσμευση, ένας όρκος, μια συμφωνία. Το σύνθημα φέρνει σε ένωση δύο μέρη. Έτσι τα συνθήματα αποκαλύπτονται στους θεουργούς από τους Θεούς ως μέσα επικοινωνίας και επίκλησης των Θεών. Τα σύμβολα και τα συνθήματα θέτουν τους θεουργούς σε μυστική "κοινωνία" με το Θείο.
Οι Θεουργοί, από την άλλη, θα πρέπει να γνωρίζουν την αποκωδικοποίηση των συμβόλων και συνθημάτων για να κατανοήσουν το μήνυμα. Για παράδειγμα, τα φυτά σε οράματα ή σε σημεία συμβολίζουν, σε κάποιες περιπτώσεις, την παρθενική κατάσταση διότι αν φιλοσοφήσουμε αυτά, βλέπουμε ότι αναπαράγονται δίχως έρωτα όπως τα ζώα! Σε μύθους όπου Θεές μυρίζουν άνθη και γεννάνε Θεούς (π.χ. Ήρα – Άρης) συμβολίζεται αυτή η πληροφορία. Με την σειρά της, η παρθενία συμβολίζει κάτι συγκεκριμένο στην ανθρώπινη πνευματική λειτουργία, που είναι η αγαθότητα και η έλλειψη ανάμιξης πνευματικών δυνάμεων, δλδ. συμβολίζει την πνευματική αυτονομία.
Τα σύμβολα και τα συνθήματα είναι μέρος των "θείων σειρών" και αντιπροσωπεύουν την μορφοποίηση των ιδεών και υπάρχουν παντού. Αποκαλύπτονται ευκολότερα όταν ο θεουργός βρίσκεται στην ψυχική κατάσταση του "Ιερού Ενθουσιασμού".
Όπως λέει και ο Χαλδαϊκός Χρησμός 111, εκδόσεις Ιδεοθέατρον, σελ 164:
Σύμβολα γαρ πατρικός νόος έσπειρεν κατά κόσμον ος τα νοητά νοεί και άφραστα κάλλη νοείται.Παραδείγματα Συμβόλων και Συνθημάτων
Ένα σύμβολο μπορεί να είναι υλαίο, για παράδειγμα κάποιο αντικείμενο. Επίσης, μπορεί να είναι κάποιο δένδρο ή φυτό, για παράδειγμα το ηλιοτρόπιο που γυρίζει το άνθος του προς τον Ήλιο. Ή το κιννάμωμον που επίσης είναι σύμβολο του Ήλιου. Επίσης, σύμβολα μπορεί να είναι ζώα, όπως ο πετεινός που καλωσορίζει τον Ήλιο. Ένα σύμβολο μπορεί να είναι γεωμετρικά σχέδια που "σκανδαλίζουν" την ψυχή και την υψώνουν σε ανώτερες νοητικές σφαίρες. Αυτό ακριβώς τον σκοπό έχουν τα αγάλματα που "αγάλουν" την ψυχή.
Άλλες περιπτώσεις συνθημάτων είναι αυτές που επηρεάζουν (σκανδαλίζουν, ενεργοποιούν) την ψυχή, όπως τα ποιήματα, οι ύμνοι και η μουσική. Αυτού του είδους ο σκανδαλισμός γίνεται εκμεταλλευόμενος συναισθήματα όπως αγάπη, δέος, συγκίνηση κτλ και θέτουν τον θεουργό στην κατάσταση του ενθουσιασμού.
Άλλα σύμβολα και συνθήματα είναι αυτά που φανερώνονται στον ύπνο ή σε κατάσταση βαθιάς χαλάρωσης ή ύπνωσης. Αυτά τα σύμβολα προβάλλονται από τον κόσμο των ιδεών κατευθείαν στην νόηση του θεουργού.
Επίσης, οι θέσεις των άστρων και η ερμηνεία τους από την αστρολογία είναι είδος συμβόλων και συνθημάτων από τους Θεούς, όπως και όλα όσα εξάγονται από μαντικές τέχνες.
Πώς όμως κάποιος μαθαίνει τα σύμβολα και τα συνθήματα ενός Θεού;
Ένας τρόπος είναι η θεολογική φιλοσοφία. Με τον όρο αυτό εννοούμε την σκέψη που γίνεται γύρω από ένα αντικείμενο και κατά πόσο αυτό μπορεί να αντιστοιχιστεί με μια ιδιότητα του Θεού. Για παράδειγμα, το φως είναι ένα σύμβολο της παγκόσμιας ψυχής και των επιμέρους ψυχών. Όπως η πηγή του φωτός είναι μία, αλλά οι ακτίνες του φωτός πολλές, έτσι και η παγκόσμια ψυχή είναι μία, αλλά και η κάθε μια ανεξάρτητη ψυχή είναι σαν αχτίδα φωτός της παγκόσμιας ψυχής.
Άλλος τρόπος είναι η μελέτη της μυθολογίας και εύρεση της ερμηνείας των μύθων. Για παράδειγμα, ο μύθος της Περσεφόνης που περνά μέρος της ζωής της στο Κάτω κόσμο και μέρος της ζωής στον επάνω, συμβολίζει το "δράμα" της ανθρώπινης ψυχής, που ενσαρκώνεται και περνά μέρος της ζωής της μέσα σε σήμα (το ανθρώπινο υλικό-γήινο σώμα) και μέρος της ζωής της στην ουράνια πατρίδα κοντά στους Θεούς, αλλά και πάλι μετενσαρκώνεται και καλά ο κύκλος κρατεί... Επίσης, η Δήμητρα αλληγορείται με την Θεά της γεωργίας και της σποράς, αλλά και οι Θεοί σαν σπόρους βάζουν τις ψυχές μέσα στα ανθρώπινα σώματα ώστε αυτά να βλαστήσουν και να σφυρηλατήσουν με τον βίο τους τα πάθη της ψυχής, ώστε να την καθαρίσουν και να την παραδώσουν ένα βήμα πιο τέλεια.
Όταν ο θεουργός βρίσκεται στην κατάσταση του ενθουσιασμού, οι Θεοί αποκαλύπτουν τα σύμβολα και τα συνθήματα τους με την μέθοδο του νεύματος και της ανταπόκρισης. Ο θεουργός θα πρέπει να εφιστά την προσοχή του για το αποκαλυπτόμενο νεύμα. Αυτό μπορεί να είναι οτιδήποτε, αλλά θα τραβήξει την προσοχή σας, όπως ένας κρότος, ένα φύσημα του αέρα. Οτιδήποτε θα σας κάνει να νοιώσετε "κάτι σαν νεύμα". Με το που αντιληφθείτε το νεύμα, αμέσως έρχεται αδιαλείπτως το επόμενο νεύμα και πάει λέγοντας μέχρι να ολοκληρωθεί η αποκάλυψη η οποία σας γίνεται από τους Θεούς.
Όλα αυτά γίνονται σε εγρήγορση συνείδησης ή σε βαθιά χαλάρωση. Η εγρήγορση είναι αρκετά κουραστική μέθοδος ενώ η χαλάρωση, π.χ. μέσω διαλογισμού ή στην διάρκεια του χαλαρού ύπνου είναι πιο βολική και δεν ταράζει το νευρικό σύστημα. Ωστόσο και οι δύο πνευματικές μέθοδοι είναι αρκετά κουραστικές όταν κάποιος είναι αμάθητος, γι' αυτό οι πρακτικές αυτές γίνονται σε βάθος χρόνου και όχι απότομα.
Θεουργική Επίκληση
Είναι απαραίτητο να πούμε μερικά λόγια σχετικά με την θεουργική επίκληση. Όταν επικαλούμαστε, δεν μπορούμε να διατάξουμε ή να εξαναγκάσουμε τον Θεό να εμφανιστεί ή να μας πραγματώσει αυτό που θέλουμε. Όπως δεν μπορούμε να διατάξουμε τον ήλιο να λάμψει, δεν μπορούμε να διατάξουμε και τον Θεό. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να ανοίξουμε τα παράθυρά μας και να αφήσουμε να μπει το φως μέσα. Έτσι και με τους Θεούς, γινόμαστε δοχείς των ενεργειών τους και της θείας χάρης τους. Ο θεουργός πριν επικαλεστεί κάποιο Θεό, πρέπει να προετοιμαστεί ψυχικά και σωματικά. Αυτό περιλαμβάνει ψυχική πειθαρχία και αγνότητα. Αυτά επιτυγχάνονται με διάφορες ασκήσεις όπως η νηστεία, η αποχή από συγκεκριμένες τροφές ή από σεξ, ασκήσεις υπομονής, εγκράτειας κτλ. Αυτές οι ψυχικές ασκήσεις καθιστούν τον θεουργό σαν ένα δοχείο του θείου πνεύματος και της χάρης και των ενεργειών των Θεών, γι' αυτό και ο θεουργός ονομάζεται "δοχεύς". Με άλλα λόγια ο θεουργός συντονίζεται όσο καλύτερα μπορεί με την δόνηση του Θεού που επικαλείται.
Θεουργικές εργασίες
Οι επόμενες εργασίες είναι οι κυριότερες θεουργικές πράξεις:
1. Τελεστική ή εμψύχωση
2. Δεσμός και Έκλυσις
3. Σύστασις ή Liaison
4. Αναγωγή
Τελεστική ή εμψύχωση
Η πρώτη θεουργική εργασία (πράξις) την οποία θα συζητήσουμε, ονομάζεται Τελεστική ή εμψύχωση και σημαίνει την τοποθέτηση κάποιου πνεύματος σε ένα δοχέα. Ο δοχέας στην Τελεστική συνήθως είναι ένα άγαλμα, έτσι στα αγγλικά η τελετή αυτή ονομάζεται "animating a statue" όπου anima είναι μια Λατινική λέξη για την ψυχή και έτσι animation είναι η εμψύχωση ενός αντικειμένου. Έτσι ο θεουργός συμμετέχει στην δημιουργική δράση του Θεού Δημιουργού, δηλαδή στην εμψύχωση του υλικού κόσμου. Η εργασία αυτή μπορεί να γίνει για την καθαγίαση αγαλμάτων για την χρήση σε ναούς ή σε ιερούς χώρους. Επίσης χρησιμοποιείται και στην επικοινωνία ενός Θεού ή Δαίμονα μέσω του υλικού δοχέα με τον θεουργό για λόγους μαντικής αλλά και για την δημιουργία και καθαγίαση φυλακτών.
Δεν χρειάζεται να πούμε πως, δεν μπορούμε να διατάξουμε τον Θεό να εισέλθει στην ύλη. Ο θεουργός θα πρέπει να προετοιμάσει το άγαλμα κατάλληλα και να το καταστήσει δοχέα για την θεία δύναμη. Αυτό γίνεται χρησιμοποιώντας τα αντίστοιχα σύμβολα και συνθήματα του Θεού.
Πρώτα από όλα θα πρέπει να επιλεγεί ένα άγαλμα ή μια εικόνα της θεότητας. Μπορεί να είναι αντί της θεότητας κάποιο ιερό ζώο ή φυτό ή αντικείμενο αφιερωμένο στην θεότητα, π.χ. μια λύρα για τον Θεό Απόλλωνα.
Το άγαλμα ή η εικόνα θα πρέπει να χαραχθεί με τα μυστικά επίθετα του Θεού, ή θα πρέπει να έχει μια κοιλότητα όπου θα φυλάσσονται σε χαρτί γραμμένα τα επίθετα και τα μυστικά ονόματα του Θεού. Αν είναι εικόνα ή κάποιος πίνακας, θα πρέπει από κάτω από την τοποθεσία που είναι αναρτημένος να υπάρχει ένα κουτί ή δοχείο που θα περιέχει τα μυστικά ονόματα και επίθετα του Θεού γραμμένα σε χαρτί.
Το άγαλμα θα πρέπει κατόπιν να θυμιατιστεί με τα κατάλληλα αρώματα και θυμιάματα του Θεού και να απαγγελθούν αφιερωτικοί ύμνοι προς την θεότητα. Επίσης, θα πρέπει να ληφθούν υπ’ όψιν και αστρολογικές παράμετροι για τον χρόνο τέλεσης της καθαγίασης του αγάλματος. Γενικά, όσα περισσότερα σύμβολα, συνθήματα και παράμετροι χρησιμοποιηθούν τόσο πιο πετυχημένη θα είναι η εμψύχωση.
Το άγαλμα θα γίνει "υπερφυσικό – numinous" όταν είναι υπό την ενέργεια του Θεού ή του Δαίμονα που επικαλούμαστε. Κατά την καθαγίαση, φαινόμενα φωτός μπορεί να εμφανιστούν γύρω από το άγαλμα (πυραυγή ή φωτοειδή φάσματα). Όταν συμβεί αυτό, η ενέργεια (θεία δύναμις και χάρη) θα ενεργοποιηθεί στην ψυχή του θεουργού και μπορεί να τον οδηγήσει σε προφητικά όνειρα ή θείες αποκαλύψεις (θεοπαράδωτα).
Αυτή είναι μια κατάλληλη στιγμή για να μάθει περαιτέρω θεουργικές πρακτικές ο θεουργός από την ίδια την θεότητα.
Δεσμός και Έκλυσις
Με τις εργασίες του Δεσμού και της Έκλυσις, ο Θεός ή ο Δαίμονας καλείτε να καταλάβει προσωρινά έναν άνθρωπο. Ο δοχέας εδώ πρέπει να προετοιμαστεί κατάλληλα ώστε να συντονιστεί όσο γίνεται καλύτερα με την θεία δύναμη.
Ο Δεσμός είναι ένα είδος τελεστικής εργασίας μόνο που η διαφορά είναι ότι, ο δοχέας είναι κάποιο πρόσωπο και όχι κάποιο άψυχο αντικείμενο. Ο θεουργός που επικαλείται τον Θεό ονομάζεται κλήτωρ ή θεαγωγός και το πρόσωπο που θα καταληφθεί δοχέας, κάτοχος ή θεατής της θεουργικής εργασίας. Η κατάσταση που βρίσκεται ο δοχέας μετά τον Δεσμό ονομάζεται Θεοφορία. Ο θεαγωγός, σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί να είναι και δοχέας αλλά εκεί μιλάμε για αυτοδεσμό, που θα αναφερθώ παρακάτω.
Στον Δεσμό χρησιμοποιούνται, όπως και στην Τελεστική, σύμβολα και συνθήματα αλλά και ύμνοι προς την θεότητα που επικαλούμαστε. Σκοπός είναι να ενεργοποιηθεί η θεία ενέργεια μέσα στον κλήτωρα αλλά και στον δοχέα, ώστε να είναι δεκτικοί και οι δύο στην θεία ενέργεια. Το πλεονέκτημα στον Δεσμό σε σχέση με την Τελεστική είναι ότι, ο δοχέας είναι άνθρωπος και μπορεί να μιλήσει με την φωνή του πνεύματος που τον καταλαμβάνει. Από την άλλη, το μειονέκτημα είναι ότι η ψυχή (το εγώ) του δοχέα, μπορεί να αλλοιώσει την θεϊκή αποκάλυψη. Ακόμη σπανιότερα υπάρχει ο κίνδυνος ο δοχέας να καταληφθεί από τους προσωπικούς του Δαίμονες αντί του Θεού που επικαλέστηκε ο κλήτωρας. Για τον λόγο αυτό, ο θεουργός στην τελετή του Δεσμού θα πρέπει να καθησυχάσει τους προσωπικούς Δαίμονες και ο δοχέας θα πρέπει να έχει προετοιμαστεί ηθικά και σωματικά κατάλληλα (π.χ. νηστεία, ασκήσεις πειθαρχίας, αποχή από σεξ και από έμψυχα κτλ) και να έχει εξαγνιστεί.
Στην Έκλυσι γίνεται η αντίστροφη διαδικασία, ώστε ο δοχέας να επιστρέψει στην κοινή συνείδηση.
Πριν την τελετή του Δεσμού υπάρχει η προπαρασκευή του θεουργού και του δοχέα. Αυτή συμπεριλαμβάνει εξαγνισμό και κάθαρση. Αυτοί οι στόχοι επιτυγχάνονται με ασκήσεις πειθαρχίας, όπως άσκηση σιωπής για κάποιο χρονικό διάστημα, νηστεία, αποχή εμψύχων, εξομολόγηση, προσευχή. Πριν το τελετουργικό μέρος του Δεσμού, θα πρέπει και ο θεουργός αλλά και ο δοχέας να κάνουν ένα τελετουργικό λουτρό ως ένδειξη καθαρότητας και αγνότητας και να φορεθούν κατάλληλες ενδυμασίες για την τελετή (συνήθως λευκοί χιτώνες) και μια ζώνη που φέρει τα σύμβολα του Θεού. Έπειτα εξαγνίζεται ο χώρος με ύμνους και ρίψη αλατιού ή καμμένο θειάφι και στη συνέχεια προετοιμάζεται με "ατμούς" οι οποίο είναι καμμένο θυμίαμα. Το θυμίαμα επίσης είναι και είδος προσφοράς προς την Θεότητα.
Κατά την τελετή, ο δοχέας πρέπει να είναι αφοσιωμένος στους "χαρακτήρες" της Θεότητας και να τους οραματίζεται. Για να βοηθηθεί, ο δοχέας πρέπει να αλλάξει κατάσταση συνείδησης και να συντονιστεί με το θείο πνεύμα που επικαλείται ο θεουργός. Ένα καλό σημείο εστίασης είναι η φλόγα από κερί ή ελαιόλαμπα ή η εστίαση σε ένα "χαρακτήρα" που έχει γραφεί σε ένα κομμάτι χαρτί. Η κατάσταση στην οποία θα πρέπει να φτάσει ο δοχέας είναι η "Θεοφορία" ή "ενθουσιασμός" ή "επίπνοια".
Η εργασία της Έκλυσις πραγματοποιείται από τον θεουργό όταν αυτός αντιληφθεί ότι το θείο πνεύμα έχει απέλθει από τον δοχέα ή όταν ο δοχέας είναι αρκετά κουρασμένος για να κρατήσει την "Θεοφορία" περαιτέρω.
Να ξανατονιστεί ότι δεν διατάζουμε την θεότητα, αλλά την παρακαλούμε και την επικαλούμαστε.
Στην Έκλυσι γίνεται η αντίστροφη διαδικασία από τον Δεσμό. Ο θεουργός πρέπει να αποσυντονίσει τον δοχέα από τις δονήσεις της θεότητας και να αποκαταστήσει την κατάσταση της συνείδησης του δοχέα στο υλαίο πεδίο. Αυτό συνήθως γίνεται με την λειτουργία σωματικών ενεργειών του δοχέα παρά πνευματικών. Η μουσική και ο χορός μπορεί να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα, αλλά και ένα γεύμα. Συνήθως το γεύμα που έπαιρναν οι δοχείς για τον λόγο αυτό ήταν ψωμί και κρασί.
Το σημείο εστίασης επίσης απομακρύνεται από τον δοχέα και σκεπάζονται τα σύμβολα και τα αγάλματα με λινά υφάσματα για να μην επηρεάζουν άλλο τον δοχέα. Επίσης σταματάει το θυμιάτισμα και πρέπει να εισέλθει καθαρός αέρας στον χώρο και τα κεριά σβήνονται.
Η εργασία της Έκλυσις παρατείνεται όσο ο θεουργός αντιλαμβάνεται ότι ο δοχέας δεν έχει αποδεσμευτεί από τον θείο έλεγχο. Για τον λόγο αυτό, ο θεουργός θα πρέπει να προσέχει για σημάδια από τον δοχέα που θα φανερώνουν μια τέτοια κατάσταση.
Αυτοδεσμός
Όπως ειπώθηκε προηγουμένως ο δοχέας και ο θεαγωγός μπορεί να είναι το ίδιο πρόσωπο. Αυτή η εργασία ονομάζεται Αυτοδεσμός.
Καταρχάς, από την στιγμή που δράτε σε δύο ρόλους θα πρέπει να είστε ταυτόχρονα ενεργητικοί και παθητικοί. Συγκεντρωθείτε στα σύμβολα της θεότητας και αφεθείτε στο αίσθημα του ενθουσιασμού. Η δυσκολία της εργασίας αυτής έγκειται στο γεγονός ότι ο θεουργός μπορεί να "κολλήσει" στην αλλαγμένη συνειδησιακή κατάσταση και να εξουθενωθεί, από την στιγμή που δεν μπορούμε να αντέξουμε την "Θεοφορία" για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, ο θεουργός θα χάσει τις αισθήσεις του και το πολύ-πολύ να αποκοιμηθεί.
Βασική εργασία του Αυτοδεσμού είναι και η επιστροφή στο υλαίο επίπεδο. Για να γίνει κάτι τέτοιο ασχοληθείτε περισσότερο με τα του σώματος, όπως περιγράφονται στην εργασία της Έκλυσις.
Βασικές εργασίες του Αυτοδεσμού είναι αυτές της "προόδου" και της "επιστροφής", όπως περιγράφονται στις Εννεάδες του Πλωτίνου.
Σύστασις ή Liaison
Η εργασία της Σύστασης είναι η συνάντηση ή η συνύπαρξη στο ίδιο κοσμικό επίπεδο του θεουργού και ενός πνευματικού όντος, που μπορεί να είναι ένας Δαίμονας ή ένας Θεός. Η εργασία της Σύστασης εκτελείται για να επιφέρει μια "φιλία" ή μια "συνεργασία" του πνευματικού όντος και του θεουργού.
Με την Σύσταση μπορείτε να τεθείτε υπό την προστασία και την καθοδήγηση ενός Θεού. Όταν γίνει αυτό, ο Θεός αποκαλείται "Πάρεδρος" (αυτός που βρίσκεται δίπλα).
Η διαδικασία της Σύστασης περιλαμβάνει εξαγνισμό του χώρου, αλλά και προετοιμασία του θεουργού με πνευματικές ασκήσεις. Και οι δύο τεχνικές έχουν αναφερθεί στις προηγούμενες εργασίες.
Σύστασις με προσωπικούς Δαίμονες
Όλοι μας έχουμε προσωπικούς Δαίμονες οι οποίοι συνδέονται με την ζωή μας και ίσως και στις μετενσαρκώσεις μας. Για παράδειγμα, έχουμε έναν Φύλακα Δαίμονα ή Προσωπικό Δαίμονα (ιδίος Δαίμων), ο οποίος μεσολαβεί μεταξύ εμάς και του Θεού στου οποίου την σειρά βρισκόμαστε. Επίσης, ο Φύλακας Δαίμονας μας συμβουλεύει και μας καθοδηγεί βάσει του πεπρωμένου μας. Όπως και να έχει, η συνεργασία με τους προσωπικούς Δαίμονες θα οδηγήσει σε μια πιο βελτιωμένη ζωή. Για τον λόγο αυτό, κρίνεται απαραίτητη η Σύστασις με τους προσωπικούς Δαίμονες (Σύστασις ιδίου Δαίμονος).
Ένας άλλος προσωπικός Δαίμονας είναι ο Κακός Δαίμων, ο οποίος κρατάει όλα τα χαμένα κομμάτια της ψυχής και του εγώ μας. Αυτά είναι οτιδήποτε, συνειδητά ή υποσυνείδητα, θεωρείται "κακό" και το απορρίπτετε, όπως αυτά διαμορφώνονται από την οικογενειακή ή πολιτιστική επιρροή του κοινωνικού περιβάλλοντος.
Ο Κακός Δαίμων δεν είναι το απόλυτο κακό όπως π.χ. ο Χριστιανικός Σατανάς, ούτε είναι ο ίδιος κακός. Απλά ονομάζεται κακός γιατί μαζεύει ότι εσείς θεωρείται "κακό". Μια άλλη ονομασία του είναι "Δοκιμαστής" γιατί δοκιμάζει ηθικά και πνευματικά την ψυχή, αν έχει εξελιχθεί και έχει τεθεί πάνω από ό,τι νομίζεται καλό ή κακό. Αυτό γίνεται στην εργασία της Αναγωγής στο Εν, πριν η ψυχή ενωθεί με κάποιο πνευματικό ον (Θεό) και αποτελεί είδος καθαρμού όταν η δοκιμασία ξεπερνιέται.
Οι προσωπικοί Δαίμονες μπορεί να καταλάβουν τόσο άψυχα αντικείμενα όσο και έμψυχα π.χ. ανθρώπους που συναναστρέφεστε, για να σας δοκιμάσουν. Η συνάντηση με τον Κακό Δαίμονα είναι το τελευταίο πράγμα που κάποιος θα επιθυμούσε αλλά αν γίνει Σύσταση του Κακού Δαίμονος, τότε θα μπορείτε να τον αναγνωρίζετε και όποτε θα σας δοκιμάζει και θα μπορείτε να τον ξεπερνάτε.
Επίσης, καλό είναι να γνωρίζετε ότι οι προσωπικοί Δαίμονες δεν εξορκίζονται και άρα δεν μπορούν να αποφευχθούν. Το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να τους καλέσετε για αναγνώριση και να μάθετε τι δοκιμασίες θα σας βάλουν, ώστε να τις ξεπερνάτε και να μαζεύετε τα χαμένα κομμάτια της ψυχής σας (τις ενέργειες που σας λείπουν για την ολοκλήρωση και την πλήρη τελειότητα). Στη Σύσταση με τους προσωπικούς Δαίμονες δεν θα πρέπει να εγκαταλείπεται η προσωπική αυτονομία και η ηθική, ούτε να πράττουμε ό,τι μας λένε οι Δαίμονες. Κάθετι θα πρέπει να φιλτράρεται από την λογική και την διαίσθησή μας προτού ενεργήσουμε.
Θεουργική Αναγωγή
Τώρα ερχόμαστε στην τελευταία και πιο προχωρημένη θεουργική εργασία, την θεουργική Αναγωγή ή αλλιώς Ιερατική Αναγωγή. Η περιγραφή της μοιάζει με αυτήν του Δεσμού και της Έκλυσις, ωστόσο εδώ υπάρχει μια διαφορά. Στην αναγωγή δεν βιώνεται ο Θεός ως άλλη οντότητα, αλλά το πνεύμα του Τετελεσμένου ενώνεται με την Θεότητα. Σε αυτή την περίπτωση δεν μιλάμε για "θεοφορία" ή "ενθουσιασμό" αλλά για θέωση.
Η θεουργική αναγωγή σαν σκοπό έχει την συνειδητή ένωση του πνεύματος του Τετελεσμένου με κάποιο Θεό ή Δαίμονα. Αυτό περιλαμβάνει τόσο κατώτερους Δαίμονες όσο και το Εν. Με την ένωση με το Θεό βιώνεται η ιερότητα του προσωπικού πνεύματος που φέρει ο άνθρωπος και έτσι τίθεται σε αρμονία με την θεία πρόνοια. Η συνειδητοποιημένη συμμετοχή στην θεία πρόνοια δίνει νέα ερμηνεία στην ζωή του ανθρώπου που βιώνει την ένωση.
Σε αντιδιαστολή με τις άλλες αναγωγές (Ερωτική, Θεωρητική) που είναι πιο νοητικές και πιο δύσκολες να επιτευχθεί αλλαγή της κατάστασης της συνείδησης, η θεουργική αναγωγή επειδή χρησιμοποιεί υλικά μέσα (σύμβολα, θυμίαμα, αγάλματα) για την αλλαγή της συνείδησης, μπορεί να θεωρηθεί λίγο πιο εύκολη.
Οι Πυθαγόρειοι ονομάζανε την εικόνα – προβολή του Ενός στο υλαίο επίπεδο "Άνθος πάσης της ψυχής" και εννοούσαν το πνεύμα που έχει κάθε άνθρωπος. Κάθε άνθρωπος είναι τριπλή οντότητα: πνεύμα (εικόνα του Ενός), ψυχή και ύλη. Υποσυνείδητα, η ένωση με το Εν γίνεται μέσω του πνεύματός μας αλλά εδώ, στην θεουργική αναγωγή, σκοπός είναι να γίνει ενσυνείδητη η ένωση αυτή. Στην ουσία, αυτό που γίνεται είναι αλλαγή του επιπέδου της συνείδησης και συντονισμός αυτής με τις δονήσεις μιας Θεότητας ή του Ενός. Αυτό το βίωμα της αλλαγής της συνείδησης ονομάζεται "διέλευση μέσω των κοσμικών σφαιρών", υλαία σφαίρα (επίπεδο ύλης ανθρώπων, ζώων, φυτών), αιθερική σφαίρα (επίπεδο Δαιμόνων, ψυχών, Θεών) και έμπυρη σφαίρα (επίπεδο του Ενός). Μερικοί στο έμπυρο επίπεδο τοποθετούν τους Θεούς ενώ άλλοι μόνο το Εν. Εγώ προσωπικά είμαι της δεύτερης γνώμης. όπως αυτό προκύπτει από τον διάλογο του Πλάτωνα "Παρμενίδη":
Όλος ο "Κόσμος" διέπεται από μια τριπλή ενέργεια του Ενός. Αυτή είναι η πρόοδος (εκπόρευση ενέργειας – δύναμης), μονή ή στάση (η μονιμότητα της ενέργειας σε κάποιο επίπεδο ισχύος δημιουργώντας άλλα όντα υπό-στάσεις) και η επιστροφή (επιστροφή της ενέργειας στο Εν με την νοητική διαδικασία κάθε όντος).Η θεουργική αναγωγή έχει μια τελετή συμβολικού θανάτου. Πριν περιγράψουμε την πράξη της θεουργικής αναγωγής, πρέπει να ειπωθεί ότι είναι μια συνεργασία μεταξύ ανθρώπου που ανάγεται και ονομάζεται "Τετελεσμένος" και του θεουργού που βοηθά τον τετελεσμένο και ονομάζεται "Τελεσιουργός". Μερικές φορές ο Τελεσιουργός είναι ο ίδιος και Τετελεσμένος, αλλά σπάνιες φορές, αφού είναι πολύ δύσκολη περίπτωση εργασίας.
Η θεουργική αναγωγή είναι μια εργασία που αποσκοπεί στην επιστροφή του προσωπικού μας πνεύματος στην πηγή του, στο Εν. Βέβαια δεν είναι σίγουρο πως κάθε θεουργική αναγωγή φτάνει μέχρι το Εν. Mπορεί να σταματήσει σε πιο κατώτερη πνευματική οντότητα του Ενός, όπως κάποιος Δαίμονας ή Θεός.
Βήμα 1: Καθαρμός και προστασία
Προπαρασκευαστικά, πριν την αναγωγή, εκτελείται η κάθαρση της ψυχής, του οχήματός της και του σώματος. Ο βασικός στόχος είναι να προετοιμαστεί ο τετελεσμένος όσο γίνεται καλύτερα και να γίνει όσο πιο όμοιος προς τον Θεό. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να γίνει "αγαθός", αφού πας Θεός αγαθός κατά τους Πλατωνιστές.
Για να επιτευχθεί η κάθαρση γίνεται ασκητική προετοιμασία. Ο τετελεσμένος πρέπει να αναπτύξει πρώτα ισχυρή θέληση. Αυτό επιτυγχάνεται απέχοντας από κάθε σεξουαλική πράξη για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Η λίμπιντο (ερωτική επιθυμία) που θα "χτίσει" ο τετελεσμένος θα πρέπει να μεταμορφωθεί σε έντονη επιθυμία για την ψυχή και το πνεύμα και όχι για την λαγνεία του σώματος. Αυτός ο τρόπος σκέψης (έντονη επιθυμία για ψυχή και πνεύμα) δονεί την ψυχή του τετελεσμένου σε υψηλές δονήσεις κοντά σε ανώτερους Δαίμονες και Θεούς, και αυτός είναι ο σκοπός.
Μια άλλη ασκητική πρακτική που μπορεί να εφαρμοστεί είναι η αποχή εμψύχων και η νηστεία. Με αυτό τον τρόπο γίνεται κάθαρση της ψυχής από δονήσεις χαμηλές όπως φόνος ζώων κτλ, αλλά και "χτίσιμο" της θέλησης του "εγώ".
Το τρίτο στάδιο περιέχει την "εξομολόγηση". Όταν ο τετελεσμένος ανεβαίνει τις κοσμικές σφαίρες μπορεί να έρθει σε επαφή με τον Κακό Δαίμονά του και να εγκλωβιστεί στις δοκιμασίες του. Για να αποφευχθεί αυτό, ο τετελεσμένος με την εξομολόγηση αποβάλει από το υποσυνείδητό του με τρόπο συνειδητό ό,τι πράξη τον "βαρύνει" και θα τον έθετε σε μια περιορισμένη συνειδησιακή αντίληψη, με αποτέλεσμα να "κολλήσει" σε μια κοσμική σφαίρα και να μην προχωρήσει στην αναγωγή του.
Τέταρτο στάδιο είναι η μυστική εκφώνηση ενός είδους προσευχής που δρα σαν αυθυποβολή. Αυτή η προπαρασκευαστική μέθοδος προετοιμάζει το υποσυνείδητο του τετελεσμένου για την θεουργική αναγωγή.
Όταν ο τετελεσμένος είναι έτοιμος για την θεουργική αναγωγή, κάνει ένα τελετουργικό λουτρό που συμβολίζει την αγνότητα και κάθαρση της ψυχής και του σώματος. Έπειτα ντύνεται ένα λευκό χιτώνα (χιτών τερμιόεις). Τελετουργικά, ο τετελεσμένος αλείφεται με λάδι και άλλα αρώματα και καίγεται θυμίαμα για προσφορά στον Θεό. Η χρήση συνθημάτων και συμβόλων και εδώ είναι απαραίτητη. Ύμνοι απαγγέλλονται και επικαλείται η Θεότητα για αρωγή στην θεουργική αναγωγή. Πολλές φορές απαγγέλλονται επωδές που ονομάζονται "αποτρόπαια".
Τα "αποτρόπαια" έχουν σαν σκοπό να απομακρύνουν του υλαίους Δαίμονες, γιατί αυτοί εμποδίζουν την αναγωγή του πνεύματος στις κοσμικές σφαίρες. Οι υλαίοι Δαίμονες σαν σκοπό έχουν την ενσωμάτωση ιδεών από τον Πρώτο Νου στο υλαίο επίπεδο και είναι μέρος της προόδου της θείας δύναμης. Από την άλλη, η θεουργική αναγωγή είναι μέρος της επιστροφής του πνεύματος πίσω στο Εν. Είναι σαν να είστε μέσα σε ένα ποτάμι και να προσπαθείτε να πάτε κόντρα στην ροή του. Οι "αποτρόπαιες" επωδές έχουν σαν σκοπό να απομακρύνουν του υλαίους Δαίμονες από την ροή της επιστροφής σας πίσω στο Εν και έτσι η αναγωγή να είναι ευκολότερη. Οι υλαίοι Δαίμονες επίσης ονομάζονται "Σκύλοι της Εκάτης", όπως αναφέρουν τα Χαλδαϊκά Λόγια.
Ενώ οι υλαίοι Δαίμονες είναι μέρος της προόδου της θείας Δύναμης, οι Ήρωες είναι μέρος της επιστροφής. Έτσι αν επικαλεστούμε έναν Ήρωα για Πάρεδρο, η αναγωγή μας θα είναι ευκολότερη.
Βήμα 2: Συμβολικός θάνατος και Διάλυση
Το επόμενο βήμα είναι ένας συμβολικός θάνατος που ονομάζεται "Θάνατος αυθαίρετος". Ακολουθεί συμβολική κηδεία και ενταφιασμός. Η διαδικασία προέρχεται από μια εσωτεριστική ερμηνεία της κηδείας του Πάτροκλου στην Ιλιάδα (XVIII.343-53):
[...] τον λούσαν έπειτα, τον άλειψαν με μυρωμένο λάδι,Οι τελεσιουργοί απλώνουν ένα νεκρικό ύφασμα σε μια κλίνη όπου πάνω θα ξαπλώσει ο τετελεσμένος. Τα πόδια του πρέπει να βλέπουν προς την ανατολή, όπου θεωρείται η "έξοδος" των ψυχών στον Άδη. Για την "πρόθεση", ο τετελεσμένος ξαπλώνει πάνω στο νεκρικό ύφασμα έχοντας ένα μαξιλάρι κάτω από το κεφάλι του. Οι τελεσιουργοί απλώνουν πάνω από τον τετελεσμένο τον "κόσμο" (ένα λευκό μανδύα που συμβολίζει την "Μητέρα Γη" όπου αυτή δέχεται στα σπλάχνα της τον ενταφιασμένο). Οι βοηθοί τοποθετούνται γύρω από την κλίνη και ο θεουργός βρίσκεται στη κεφαλή του τετελεσμένου. Όταν ο τετελεσμένος είναι έτοιμος για την συμβολική ταφή, τοποθετείται πάνω από το πρόσωπό του ο λευκός μανδύας.
και με αλοιφή ως απάνω εννιάχρονη γέμισαν τις πληγές του. Μετά σε στρώμα τον εξάπλωσαν, ψιλό σεντόνι ρίχνουν, κι ακέριο από κορφής τον σκέπασαν, και μια αντρομίδα απάνω κι ολονυχτίς θρηνούσαν έπειτα τον Πάτροκλο με βόγγους
Έπειτα ακολουθούν τα "Ανακαλυπτίρια", στα οποία ο θεουργός ξεσκεπάζει το πρόσωπο του τετελεσμένου. Η κεφαλή του τετελεσμένου ξεσκεπάζεται γιατί είναι η κατοικία του αθάνατου νου, ο οποίος βρίσκεται στο σφαιρικό κρανίο, όπως ο Ιερός Πρώτος Νους βρίσκεται στην Έμπυρη σφαίρα.
Για τον "ενταφιασμό" οι τελεσιουργοί επιστρέφουν και μένουν ακίνητοι στις θέσεις τους γύρω από την κλίνη. Ο θεουργός συμβολικά θάβει τον τετελεσμένο, ρίχνοντας τρεις χούφτες χώμα πάνω στον λευκό μανδύα. Το χώμα εμποδίζει την "μόλυνση" των ιερών πεδίων από το σώμα του τετελεσμένου και επιτρέπει την διάλυση και αποχωρισμό της ψυχής του από το σώμα.
Στην συνέχεια είναι μια πολύ σημαντική εργασία που ονομάζεται "Αναπνοή και ψυχής έξωσης". Ο θεουργός κρατάει στα χέρια του το κεφάλι του τετελεσμένου με τα δύο του χέρια και επικαλείται τους Θεούς να βοηθήσουν στην έξοδο της ψυχής του τετελεσμένου. Κατόπιν ο θεουργός υποδεικνύει στους βοηθούς να θωρακιστούν με το "ηχούμενο φως" και την "τριπάνοπλη δύναμη" και να προετοιμαστούν να ανέβουν τα ιερά πεδία. Στη συνέχεια, αρχίζει να καλεί την ψυχή του τετελεσμένου, επικαλούμενος την τριπάνοπλη δύναμη, τον θείο σπινθήρα της Νόησης του Ενός, που υπάρχει μέσα μας και το αποκαλούμε πνεύμα, την προβολή του Ενός στην ψυχή του ανθρώπου που ονομάζεται Άνθος της ψυχής. Προτρέπει τον τετελεσμένο να οραματιστεί αλλά και να βιώσει την «ένδυση» της ψυχής του με φωτεινό μανδύα και να σκαρφαλώσει στην έμπυρη σφαίρα.
Βήμα 3: Ανάβαση διαμέσω των σφαιρών
Μετά από μια φάση χαλάρωσης, ο τετελεσμένος μπορεί να βιώσει την αντενέργεια των Υλαίων Δαιμόνων. Με συγκέντρωση στα συνθήματα και με την βοήθεια του Πάρεδρου Ήρωα, ο τετελεσμένος μπορεί να προσπεράσει τις αντενέργειες.
Μια άλλη δυσκολία που μπορεί να συναντήσει είναι οι δοκιμασίες από τον Κακό Δαίμονα. Ο Κακός Δαίμονας θα προβάλλει στην ψυχή του τετελεσμένου κάθε απόρριψή της, δημιουργώντας έτσι ένα αίσθημα δυσφορίας και ενοχής. Όσο πιο πετυχημένη ήταν η κάθαρση στο προπαρασκευαστικό στάδιο και ιδιαίτερα η εξομολόγηση, τόσο λιγότερη θα είναι η επιρροή του Κακού Δαίμονα. Εδώ ο τετελεσμένος θα πρέπει να απεγκλωβιστεί από την "νοητική φυλακή" του Κακού Δαίμονα και να προχωρήσει στην ανάβασή του. Για να το κάνει αυτό, θα πρέπει να αποδεχτεί το λάθος του και να υποσχεθεί ότι θα επανορθώσει σε αυτήν ή σε μελλοντική ζωή. Αν δεν το κάνει αυτό, θα εγκλωβιστεί στα συναισθήματα ενοχής και δυσφορίας και θα διακοπεί η θεουργική αναγωγή.
Καθώς η ανάβαση προχωράει, ο τετελεσμένος σε κάθε όραμά του ενώνεται με μικρούς Θεούς και Δαίμονες στην αρχή και προχωράει όσο διαρκεί η αναγωγή πιο πολύ, σε δυσκολότερες ενώσεις και δοκιμασίες από τον Κακό Δαίμονα. Τελικός σκοπός είναι να ενωθεί ο τετελεσμένος με το Εν. Ο Κακός Δαίμονας σε κάθε ψυχική αποσυμφόρηση μεταβάλει μέρος του σε θεία ενέργεια του Φύλακα Δαίμονα (αφού οι φοβίες ξεπερνιούνται και μετατρέπονται σε θείες συμβουλές και μαθήματα "ζωής"). Ο Κακός Δαίμονας θα σας ακολουθεί σε όλη την διαδικασία της αναγωγής μέχρι το Εν. Μοναδικός τρόπος να απαλλαγείτε από αυτόν είναι να τον αποδεχτείτε και να ενωθείτε μαζί του, αλλά ταυτόχρονα και με το Εν (θυμάστε ότι το Εν εσωκλείει όλες τις υποστάσεις με τρόπο μυστικό). Αυτή η ένωση είναι η μέγιστη απόδειξη "αγάπης" του εαυτού σας που είχατε απαρνηθεί τόσο καιρό και έτσι, τόσο το ατομικό πνεύμα όσο και ο Κακός Δαίμονας μετατρέπονται σε θεία ενέργεια του Ενός. Με άλλα λόγια είναι η απόδειξη της μη εναντίωσης σε καμία ύπαρξη, ούτε προς τον Κακό Δαίμονα. Αλλιώς είναι η απόδειξη της πλήρους αποδοχής της αγάπης όπως αναφέρεται στους "Πλατωνικούς Όρους".
Κατά την αναγωγή, ο τετελεσμένος "θυσιάζει" μέρη από την ψυχή του λαμβάνοντας νέα ως θείο δώρο. Τα πρώτα μέρη που αφήνονται είναι το θυμικό και το επιθυμητικό. Το λογικό παραμένει αφού περικλείει το θείο σπινθήρα ή αλλιώς την προβολή του Ενός στο υλαίο επίπεδο, το ατομικό πνεύμα μας. Κάθε κομμάτι της ψυχής που θυσιάζεται αντικαταστείται με ένα νέο πιο εξευγενισμένο.
Βήμα 4: Ένωσις
Το βίωμα της ένωσης δεν μπορεί να περιγραφεί αφού είναι πέρα από κάθε συλλογιστική διαδικασία.
Βήμα 5: Κατάβασις
Ο τετελεσμένος δεν μπορεί να μείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα στην κατάσταση της "Ένωσης" και γι' αυτό αρχίζει να κατέρχεται τα κοσμικά επίπεδα και να αποκτά νέα μέρη στην ψυχή του, πιο εξευγενισμένα. Υπάρχει η περίπτωση, ο τετελεσμένος να κατέρχεται σε κάποιο επίπεδο μιας κοσμικής σφαίρας π.χ. σε κάποιο επίπεδο του Αιθέριου πεδίου, να "ξαποσταίνει" και να επανέρχεται στην ανάβαση ξανά στο Εν. Αυτή η τελευταία ενέργεια μπορεί να κρατήσει αρκετό χρονικό διάστημα με κατάλληλη πνευματική άσκηση.
Ο θεουργός μόλις καταλάβει ότι ο τετελεσμένος εκτελεί την κατάβαση, τον βοηθά με κατάλληλες ωδές και ύμνους. Εδώ πάρεδρος μπορεί να είναι κάποιος υλαίος Δαίμονας. Μόλις τελειώσει η κατάβασις και ο τετελεσμένος ανακτήσει τις αισθήσεις του, εκτελείται ο απενταφιασμός, το λευκό πέπλο αφαιρείται και οι βοηθοί υποδέχονται το τετελεσμένο με χαρούμενους ύμνους και επωδές. Η ψυχή του τετελεσμένου από εδώ και πέρα έχει "ρίζες" στο Εν και έχει μεταμορφώσει τον τετελεσμένο σε "θείο ανήρ" ή αλλιώς "άχραντος".
Ο Λόγος
Ο Λόγος ως αρχαία λέξη έχει τις εξής ερμηνείες:
έκφραση προφορική, ή ομιλίαΣτην φιλοσοφία που ερευνάται η σειρά και η ύπαρξη των αιτίων της ύπαρξης, υπάρχει πάντα αυτό που αναφέρεται ως το Πρώτο Αίτιο το οποίο είναι υπεύθυνο για όλη την ύπαρξη, τόσο την πνευματική όσο και την υλική. Αυτό το Πρώτο Αίτιο στην θεολογία αλλά και φιλοσοφία ονομάζεται ως Αρχή ή ως Λόγος, εννοώντας την Αρχή της υπάρξεως. Επίσης η ίδια λέξη σημαίνει και λογική, δηλαδή την δύναμη της διανόησης. Ως είδος σκέψης, η λογική είναι το καλύτερο είδος, αφού με αυτήν λαμβάνονται οι ορθές αποφάσεις και έτσι μέσω της σκέψης ο άνθρωπος ηγείται του εαυτού του. Άρα η λογική άρχει την οντότητα.
λογική
αίτιο
Αν αυτό το αναλογιστούμε για το Πρώτο Ον ή την Πρώτη Αρχή, δηλαδή τον Θεό, και ο Θεός με μια τέτοια ενέργεια ηγείται όλη την ύπαρξη και η ύπαρξη είναι τόσο η Πρώτη Αρχή δηλαδή ο ίδιος ο Θεός όσο και ότι είναι παράγωγο αυτού του αιτίου. Εδώ η λέξη ύπαρξη δείχνει αυτό που είναι υπό της αρχής. Αρχή είναι ο Θεός ως Πρώτο Αίτιο και ύπαρξη αυτό που είναι υπό Αυτού. Έτσι η λέξη "ύπαρξη" δεν συμπεριλαμβάνει την πρώτη Αρχή. Για χάριν του λόγου και των νοημάτων, χρησιμοποιώ την λέξη "ύπαρξη" και για την Πρώτη Αρχή, εννοώντας το Ον, δηλαδή αυτό που "Είναι". Έτσι το ορθότερο είναι να πούμε ότι η Πρώτη Αρχή και η ύπαρξη είναι το "Ον". Έτσι, ο Θείος Λόγος σημαίνει ταυτόχρονα και πρώτο αίτιο και θεία σκέψη ως λογική.
Η τρίτη έννοια της λέξεως λόγος είναι η προφορική έκφραση. Εδώ ως προφορική έκφραση εννοείται η ομιλία. Μπορούμε να δούμε την λογική ως ένα είδος εσωτερικής ομιλίας και τον προφορικό λόγο ως ένα είδος εξωτερικής ομιλίας με ήχους. Η συνηθισμένη χρήση της ομιλίας είναι για την επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων. Ο λόγος όμως στην θεουργία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την μεταβολή του πεδίου του γίγνεσθαι.
Στην θεουργία, η σκέψη των Θεών ως Λόγος προβάλλεται στο δικό μας πεδίο ως ανθρώπινη λογική και νοήματα. Εμείς οι άνθρωποι από τα νοήματα παράγουμε τις λέξεις. Στην θεουργία όμως οι λέξεις και τα νοήματα είναι προβολές της σκέψης των Θεών και μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως αναφορές και συνδέσεις προς την Θεότητα που τις παράγει. Έτσι ο θεουργός μπορεί να επικαλεστεί ένα αίτιο ή μια Θεία δύναμη μέσω της αντίστοιχης λέξης.
Ο Λόγος, έτσι, έχει την εξής τριπλή θεουργική σημασία. Είναι είδος σκέψης που παράγει νοήματα και λειτουργεί ως σύνδεση με το Θείο Νου. Όταν χρησιμοποιηθεί θεουργικά είναι μια αίτηση προς τους Θεούς για αλλαγή στο πεδίο του γίγνεσθαι βάση του αιτίου (λέξης) που επικαλείται. Ως τρόπος έκφρασης, είτε εσωτερικός είτε προφορικός είτε γραπτός, δηλώνει την συμμετοχή του ανθρώπου στην διαδικασία λειτουργίας του πεδίου του γίνεσθαι με την επίκληση Θείων δυνάμεων. Για τον λόγο αυτό το "λέγειν" ως θεουργική πράξη είναι πολύ ιερή αφού μπορεί να επιφέρει αλλαγές μέσα στο γίγνεσθαι.
Η τέλεια ύπαρξη μπορεί ταυτόχρονα να πράττει δύο ενέργειες. Πρώτον να μετέχει στο πλήθος των αρετών και να άρχει τον εαυτό της βάσει αυτών και έτσι και οι πράξεις της να είναι ενάρετες και δεύτερον να μπορεί να σηκώνει όλο το βάρος της κακίας ώστε να μην επηρεάζεται από αυτήν. Έτσι η τέλεια ύπαρξη μένει αμέτοχη στο κάθε κακό και μετέχουσα στο κάθε καλό. Για να μπορεί να μένει όμως αμέτοχη στο κακό, θα πρέπει να μπορεί είτε να ανατρέπει το κακό που προσπαθεί να την κάνει μετέχουσα σε αυτό, είτε να μετατρέπει το κακό σε καλό.
Source: Voluntas
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.