Κοίτα, λοιπόν, στα μάτια το πρόσωπό σου και απολογήσου...

Κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και αναρωτιέσαι, ποιος είναι απέναντί σου. 

Κάτι που έπρεπε να είχες κάνει από το πρώτο καθρεφτάκι που απόχτησες, παιδί ακόμα, για να φτιάχνεις τη χωρίστρα σου. 

Ένα πρόσωπο που όσο το κοιτάζεις, άλλο τόσο επίμονα σε κοιτάζει κι αυτό. 

Συλλογίζεσαι πως έχεις ταυτιστεί με αυτό το πρόσωπο και καταλαβαίνεις πως τόσα χρόνια σε ακολουθούσε. 

Μια σκιά, χωρίς χαρακτηριστικά, ένα περίγραμμα πακτωμένο με κατάμαυρο χρώμα, που συνήθως ήταν πίσω σου, Και όταν καμιά φορά την έβλεπες μπροστά σου προσπαθούσες να την πατήσεις, να την λιώσεις, επιταχύνοντας το βήμα σου αλλά, ποτέ δεν τα κατάφερνες σ΄αυτό το ατελείωτο κυνηγητό. 

 

Μόνο όταν κρυβόταν ο ήλιος την ξεφορτωνόσουν ή νόμιζες γιατί, με τα φώτα της νύχτας, ερχόταν πιο μεγάλη, πιο δυνατή και απειλητική για να σου πει, πως και τη νύχτα είναι παρούσα και στις τυχόν ανομίες σου ήταν πάντα αυτόπτης μάρτυρας. 

Τώρα, ζητάς, όπως στο παραμύθι, να σου πει, ''καθρέφτη καθρεφτάκι μου", ένα τόσο δα μικρό ψέμα, πως τάχα δεν απάτησες τη σκιά σου και πάντα της επέτρεπες να σε ακολουθεί. 

 

Κι αν ακόμα υπάρχουν παραμυθένιοι ψεύτες καθρέφτες, δεν γλυτώνεις την ετυμηγορία. 

 

Κοίτα, λοιπόν, στα μάτια το πρόσωπό σου και απολογήσου. 

 

Ο τυχόν πρότερος έντιμος βίος δεν θα ληφθεί υπ΄όψη.
 

 ''Όσοι μου λένε "''φίλε όπως είσαι μείνε"''
είναι όσοι χάψαν τον αντικατοπτρισμό''

 

 Χρήστος Ζουλιάτης

 

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ