Η εγκράτεια είναι δρόμος της αλήθειας

Η εγκράτεια ενώ μοιάζει ότι είναι ένας δύσκολος δρόμος, δεν είναι γι αυτούς που οδηγούνται από την αλήθεια και μόνο.

Αν παρατηρήσετε σε κάθε τι που ακολουθούμε την αλήθεια μας, έχουμε εγκράτεια. Για παράδειγμα αν «ακούμε» τις ανάγκες του σώματός μας, οι οποίες είναι μία μας αλήθεια, θα έχουμε πάντα εγκράτεια. Δηλαδή αυτά ακριβώς που εκπέμπει το κάθε σώμα, είναι από μόνα τους, τόσο όσο. Αν  για παράδειγμα «ακούσω» τη νύστα μου, τη δίψα μου, την πείνα μου και ύστερα ακολουθήσω το εσωτερικό μου όριο, τότε θα κοιμηθώ όσο χρειάζομαι, θα πιω νερό όσο διψώ και θα φάω μέχρι να νιώσω πληρότητα. Το ότι εμείς φτάσαμε στην άλλη μεριά της εγκράτειας, δηλαδή της αλήθειας μας, είναι γιατί μαχόμαστε έτσι κι αλλιώς κάθε τι που εκπέμπει το σώμα μας και οι ανάγκες μας. Ο λόγος που το κάνουμε αυτό είναι γιατί έχουμε άλλον οδηγό αντί την εσωτερική μας σοφία. Ο οδηγός μας πάντα είναι έξω από εμάς. Είτε λέγεται χρήμα, είτε λέγεται καλό παιδί, είτε λέγεται καταξίωση. Όπως και να λέγεται οδηγούμαστε να κάνουμε πράγματα που υπερβαίνουν τα δικά μας όρια. 

Οπότε όσο εμείς αυτά τα όρια τα υπερβαίνουμε, έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή μας και «πληρώνουμε» το τίμημα.

Εμείς ψάχνουμε την ευτυχία, την ισορροπία, την αρμονία έξω από εμάς, ενώ μέσα σε εμάς έχουμε μία σοφία και όλη την γνώση που θα μας οδηγήσει σε αυτές τις καταστάσεις και μάλιστα για πάντα.

Επιλέγουμε τα πάντα σχεδόν στην ζωή μας με οδηγό το μυαλό, τα στάνταρς και γενικά τον κοινωνικό περίγυρο. Έτσι ενώ ένας άνθρωπος δεν μπορεί να ξυπνά, για παράδειγμα το πρωί, γιατί σε αυτό συμβάλει η εσωτερική του υποδομή, επιλέγει να πάει κόντρα σε όλο αυτό και ξεκινά να κάνει μία δουλειά, αντίστροφη από την εσωτερική του υποδομή. Τάχα προσπαθεί να εκπαιδεύσει τον εαυτό του, γιατί ίσως να έχει ακούσματα όπως «τεμπέλης» ή ακούσματα όπως ο άνθρωπος για να έχει προκοπή στη ζωή του ξυπνά νωρίς το πρωί.

Όλα αυτά είναι κάστρα που σιγά- σιγά καλό είναι να τα γκρεμίσουμε και να τα αλλάξουμε, με οδηγό την εσωτερική μας σοφία. Γιατί τελικά όλο αυτό το κοινωνικό πρότυπο- στερεότυπο έχει αρχίσει να λιώνει και έχει αρχίσει να δείχνει την εχθρικότητα του, κυρίως στα σώματά μας. Τα οποία μέσα από αυτήν την κακοποίηση ασθενούν. 

Ακριβώς λοιπόν έτσι για την εγκράτεια μας οδηγεί και ένα απόσπασμα από την Φιλοκαλία, στον τόμο Α’ σελίδα 37, όπου λέει τα ακόλουθα.

Αμαρτήματα δεν είναι όσα γίνονται κατά φύση, αλλά πονηρά είναι εκείνα που γίνονται από την προαίρεση του Ανθρώπου.

Δηλαδή δεν είναι αμαρτία να τρώει ο άνθρωπος, αλλά το να μην τρώει με ευχαριστία, κοσμιότητα και εγκράτεια ώστε να κρατά το σώμα του στη ζωή χωρίς κανέναν υπολογισμό.

Έτσι λοιπόν ο άνθρωπος που ακούει την φύση του, την καρδιά του και την ψυχή του έχει την εγκράτεια για οδηγό, η οποία βγαίνει από μόνη της. Γιατί ο άνθρωπος αυτός δεν έχει ανάγκη την προαίρεση, δηλαδή να αναδείξει ότι είναι κάποιος. Γιατί ο άνθρωπος που έχει ανάγκη να δείξει ή να αποδείξει, αυτός ο άνθρωπος οδηγείτε από το εγώ του.

Όταν ένας άνθρωπος τρώει, κατά το παράδειγμα της Φιλοκαλίας, με εσωτερική ευχαριστία, κοσμιότητα, τότε έχει εγκράτεια, γιατί αυτό που κάνει είναι η αλήθεια του, το νιώθω του.

Όταν ένας άνθρωπος κάνει αυτό που νιώθει από την εσωτερική του πηγή, δεν έχει ανάγκη να αποδείξει σε κανέναν τίποτε και δεν έχει ανάγκη να πάρει έπαινο. Γιατί η πληρότητα από την πράξη του είναι αυτόματη, μέσα από την σοφία του.

Άρα αν δεν είμαι ή δεν έχω εγκράτεια ας αναζητήσω σε ποιους τομείς δεν έχω και τότε θα αναγνωρίσω που δεν έχω οδηγό την αλήθεια μου. Τι συντηρώ και γιατί θα με οδηγήσουν στην απόλυτη εγκράτεια. Και η εγκράτεια αυτή θα γίνει η καλύτερη μου φίλη για να μάθω καλύτερα τον εαυτό μου.

Δωροθέα  

zefira21

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ