Ήρθαν και πέρασαν τα χρόνια και έπρεπε να εξελιχθώ μέσα από εγκατάλειψη και πόνο.
Βοήθεια δεν ζήτησα από κανένα ίσως γιατί είμαι υπερήφανη ,ίσως γιατί ντρέπομαι , ίσως όμως γιατί σταμάτησα να πιστεύω στους ανθρώπους.
Αυτούς τους ΄΄καλούς΄΄ ανθρώπους που πονάνε πολύ με τους συνανθρώπους τους και που με την πρώτη ευκαιρία τρέχουν για να βοηθήσουν .
Μόλις βγήκα απ τον μικρόκοσμό μου,ακόμη ανήξερη για το πως κινείται τα τελευταία χρόνια το είδος μου ανακάλυψα ότι η ψυχή μου άδειαζε και γέμιζε με απελπισία.
Νόμιζα ότι θα βρω αγάπη, ενδιαφέρον και φροντίδα αλλά είδα στην πορεία ότι αυτά ήταν άγνωστα στοιχεία για το είδος μας.
Δεν ξέρω τι να σκεφτώ και για ποιον να προσπαθήσω και το κακό είναι ότι δεν μπορώ να ικανοποιηθώ από τα υλικά.
Ότι δεν έχει συναισθήματα είναι άδειο, κενό και εγώ δεν γνωρίζω τίποτα άλλο εκτός από καταραμένα συναισθήματα.
Η μοναξιά είναι ένας δρόμος ,έντιμος ναι και ΄΄εύκολος΄΄ για αυτούς που ακόμα μπορούν να φροντίσουν τον εαυτό τους.
Άλλο είναι το πρόβλημα... Όταν πλέον δεν θα μπορούν να ζήσουν λίγο παραπάνω.
Μήπως λοιπόν να ευχηθούμε να φύγουμε γρήγορα;
Δεν είναι μάλλον η πιο σωστή λύση,αλλά ακόμα εγώ δεν την βρήκα γιατί δεν είμαι μάλλον τόσο έξυπνη και ευέλικτη.
Ακόμα ψάχνομαι και θα συνεχίσω θέλοντας και μη γιατί έστω και υποσυνείδητα βγαίνουν καινούρια δεδομένα.
Μακάρι να κάνω λάθος συμπερασματικά γιατί κι εγώ αυτό προσδοκώ.
Eirini Nefeli
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.