Η Αγάπη και το Σεξ

Η σεξουαλική ή οργασμική απόκριση είναι μία από τις πιο ισχυρές δυνάμεις στον πλανήτη

Κάνει να δουλεύουν τα πάντα, να συνεχίζουν τα πάντα, να ζουν τα πάντα. Είναι μια Δύναμη μεγάλης Χαράς και μεγάλου Πόνου, για τον πλανήτη και για τους κατοίκους του. Είναι η πηγή του θανάτου, του πόνου, της δυστυχίας και των βασάνων. Είναι η πηγή της γέννησης, της χαράς, της δημιουργίας και της ευτυχίας. Έχει ρυθμιστεί, καναλιζαριστεί, συζητηθεί, αποκρυφτεί, διαμελιστεί, διαχωριστεί, λατρευτεί, από την αρχαιότατη εποχή που οι άνθρωποι ανακάλυψαν για πρώτη φορά τις ηδονές της, τις δυνάμεις της και τους τρόμους της, μέχρι σήμερα. Το Σεξ πάντα συσχετιζόταν με τον θάνατο, τη βία, την αναγέννηση, το καλό και το κακό. Αυτοκρατορίες ολόκληρες έχουν χτιστεί πάνω του, και αυτοκρατορίες ολόκληρες έχουν καταστραφεί εξαιτίας του.

Περιουσίες έχουν κερδηθεί και έχουν χαθεί εξαιτίας του. Ζωές, συλλογικά και προσωπικά, έχουν χτιστεί πάνω σε αυτό ή γκρεμιστεί από αυτό. Γάμοι έχουν φτιαχτεί από αυτό και έχουν χαλάσει από αυτό. Οι δυνάμεις του ενώνουν και αποχωρίζουν. Συνδέουν και ξεσχίζουν.

Δεν περνάει ούτε μία ώρα που να μην το θυμόμαστε και ταυτόχρονα να μη μας λέει κάτι να μην παρασυρθούμε από αυτό. Η έλξη μεταξύ των δύο φύλων έχει δημιουργήσει γιγάντιες βιομηχανίες, και χωρίς αυτήν δεν θα υπήρχε τίποτα. Όλες οι θρησκείες, μυστικά, είναι βασισμένες σε αυτό, στο σεξ, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ο Φρόιντ βάσισε τη θεωρία του σε αυτό. Η ψυχολογία είναι βασισμένη σε αυτό. Οι Φυσικοί συζητούν την έλξη και την απώθηση των φορτισμένων σωματιδίων.

Τί είναι αυτή η δύναμη που οι άντρες και οι γυναίκες επιθυμούν, λατρεύουν και φοβούνται; Γιατί είναι τόσο σημαντική; Πώς μπορεί μία στιγμή ευχαρίστησης, μόνο μία στιγμή ευχαρίστησης, να έχει προκαλέσει τόση πολλή θλίψη και τόσο μεγάλες έγνοιες; Και, έχει κάνει τις γυναίκες και τους άντρες ταυτόχρονα αντιπάλους και φίλους.

Το σεξ περιγράφεται με τόσα πολλά λόγια, αλλά παρ’ όλα αυτά κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει τον οργασμό σε κανέναν. Γιατί το σεξ πρέπει να είναι τόσο ευχάριστο; Αν δεν ήταν, άραγε, μήπως οι άνθρωποι και τα άλλα ζώα δεν θα αναπαρήγαγαν το είδος τους; Άραγε, το ανθρώπινο είδος θα πέθαινε αν τα ταμπού που έχουν επιβληθεί στο σεξ δεν υπήρχαν; Είναι τα ταμπού αυτά που μας κάνουν να ενδιαφερόμαστε τόσο πολύ γι’ αυτό και να ενθουσιαζόμαστε τόσο με αυτό; Είναι η παράβαση των ταμπού που μας οδηγεί στα άκρα που φτάνουμε; Είναι η πρόκληση της χρήσης των ρούχων; Τι είναι αυτό, που μπορεί ταυτόχρονα να μας προσφέρει τόσο μεγάλη ευχαρίστηση και τόσο μεγάλο πόνο και δυστυχία (πολέμους, υπερπληθυσμό, πείνα, έγκλημα, και την πιθανή καταστροφή του πλανήτη Γη);

Πρέπει το σεξ να είναι καταναγκαστικό, για να γινόμαστε τόσο παράλογοι ώστε να φέρνουμε ακόμη έναν άνθρωπο στον κόσμο για να υποφέρει και να πεθάνει; Η τεκνοποίηση –για την οποία υπάρχει το σεξ– είναι η πιο εγωιστική πράξη στον κόσμο. Φέρνουμε άλλους ανθρώπους στον κόσμο για να πάρουν τη θέση μας. Δημιουργούμε μια φαντασματική προσωπική αθανασία. Τι θα γινόταν αν ήμασταν αθάνατοι; Θα θέλαμε παιδιά; Θα υπήρχε σεξ; Τί θα γινόταν αν το σεξ δεν ήταν καθόλου ευχάριστο; Θα ήταν ακόμη και τότε τόσο δημοφιλές; Και πόσα παιδιά θα υπήρχαν τότε;

Είναι άραγε το σεξουαλικό ένστικτο και η έκφρασή του ένα μεγάλο αστείο εις βάρος του λογικού/συνειδητού άνθρώπου; Στο κάτω-κάτω, ο οποιοσδήποτε μπορεί να το κάνει. Οποιοσδήποτε μπορεί να κάνει παιδιά. Οποιοσδήποτε μπορεί και θα γίνει θεός σ’ αυτά τα παιδιά. Είναι άραγε τα Εγώ μας τόσο αδύναμα ώστε χρειαζόμαστε παιδιά να μας κοιτούν από χαμηλά, ή αναπαραγόμαστε επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς; Είναι γι’ αυτόν τον λόγο που το σεξ είναι τόσο μεγάλο μυστήριο για τον πολιτισμένο άνθρωπο; Γιατί είναι τόσο ιδιωτικό;

Μας δημιουργεί τέτοια έπαρση ώστε να σκεφτόμαστε ότι η σεξουαλικότητά μας είναι τόσο διαφορετική από αυτήν των ζώων (και είναι), ή είναι το ότι και μόνο η ιδέα του μας υπενθυμίζει ότι η θέληση και η συνείδησή μας δεν είναι παρά πιόνια αυτής της Ζωώδους Δύναμης; Πρέπει πάντα το σεξ να είναι, σαν τον Κινγκ Κονγκ, μια τραχιά Ζωώδης Δύναμη, που παθαίνει αμόκ μέσα στον «πολιτισμένο» μας κόσμο;

Δεν γνωρίζουμε τις απαντήσεις σε όλες αυτές τις ερωτήσεις και σε πολλές άλλες ερωτήσεις. Δεν ξέρουμε καν αν είναι «αληθινές» ερωτήσεις, που τους αρμόζει να τις σκεφτούμε με ευφυΐα. Αλλά αυτό που εγώ ξέρω είναι το ότι, αν το Σεξ είναι η πιο ισχυρή δύναμη στον πλανήτη (ή είναι μία από τις τρεις μεγαλύτερες δυνάμεις), τότε, μέχρι να μεταμορφωθεί, οι άνθρωποι του κόσμου και ο πλανήτης δεν θα μεταμορφωθούν και τώρα ζουν σε μεγάλο κίνδυνο.

Πολλές μέθοδοι έχουν αναπτυχθεί για να ελέγξουν, να μεταμορφώσουν και να ρυθμίσουν τη σεξουαλική δύναμη. Η κάθε μία από αυτές έχει αποτύχει, δημιουργώντας περισσότερη δυστυχία στην εφαρμογή της. Κανένας ζωντανός άνθρωπος δεν γνωρίζει τι είναι το «φυσιολογικό» σεξ για τους ανθρώπους. Έχουμε υπάρξει πολύ «πολιτισμένοι» (τοπικοί και εξημερωμένοι). Νομίζουμε ότι οι δικές μας σεξουαλικές προτιμήσεις και συνήθειες είναι πεφωτισμένες, όταν, στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν είναι παρά το αποτέλεσμα των γονιδίων μας και του ότι έχουμε γεννηθεί σε έναν συγκεκριμένο πολιτισμό και χρόνο.

Έχουμε την υπεροψία να πιστεύουμε ότι η αποχή και η αδυναμία, (η εγκράτεια και η ακολασία), τα δύο αντίθετα, είναι οι μόνοι δύο πόλοι που υπάρχουν στην κλίμακα της σεξουαλικής διάκρισης. Έχουμε δύο συγκρουόμενες ηθικές. Από τη μία έχουμε την ηθική της Διονυσιακής ακολασίας. Από την άλλη έχουμε την ηθική της Χριστιανικής αποχής. «Ο Χριστός ενάντια στον Διόνυσο». Αυτό ήταν και το μότο του Νίτσε. Ακόμη κι αυτός, που πολέμησε όλους τους δυϊσμούς, δεν πολέμησε αυτόν: διάλεξε τον Διόνυσο.

Επίσης, υπάρχει γάμος αλά μονοθεϊστικού στυλ. Υπάρχει γάμος αλά πολυθεϊστικού στυλ. Υπάρχει γάμος και κρυφές εξωσυζυγικές σχέσεις. Υπάρχει γάμος και ανταλλαγή συντρόφων. Υπάρχει το να συζείς. Υπάρχει πνευματικό σεξ χωρίς οργασμό, όπως στην ινδουιστική Τάντρα. Υπάρχουν πολλές Τάντρα, πολλών ειδών. Στην πραγματικότητα, η Τάντρα, όπως χρησιμοποιούμε τον όρο, δεν έχει με τίποτε να κάνει με αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι αποκαλούν σεξ. Η Τάντρα είναι Μετα-Σεξ.

Υπάρχουν «διαστροφές» του ενός ή του άλλου είδους. Υπάρχουν φετίχ: δερμάτινα, αλυσίδες, τραβεστισμός, εκκρίσεις, κλπ. Υπάρχουν σεξουαλικά συμβάντα μεταξύ αντρών και γυναικών. Υπάρχουν σεξουαλικά συμβάντα μεταξύ γυναικών και συμβάντα μεταξύ αντρών. Επίσης, υπάρχουν τεχνικές που περιλαμβάνουν διάφορα στόμια του σώματος και διάφορα μέλη του σώματος. Η λίστα δεν έχει τέλος. Υπάρχει κάθε συνδυασμός που θα μπορούσε να υπάρξει στον κόσμο, συμπεριλαμβανομένου μέχρι και του σεξ με τον εαυτό σου. Κι όμως, όλα αυτά, δεν οδήγησαν στη μεταμόρφωση, είτε προσωπικά είτε συλλογικά. Δεν άλλαξε ο άνθρωπος ούτε ο πλανήτης από όλα αυτά. Απλά με όλα αυτά έχουμε διαφορετικές μορφές του ίδιου πράγματος.

Πώς θα επιτευχθεί μια μεταμόρφωση και μια εξέλιξη; Τα πάντα κάτω από τον ήλιο έχουν δοκιμαστεί. Χωρίς αποτέλεσμα. Πρέπει να γεννηθεί μια νέα Σεξουαλική Οικολογία. Αυτό που λέω με δυο λόγια είναι: εφόσον το σεξ είναι η ισχυρότερη δύναμη στον πλανήτη, και τα πάντα λειτουργούν από αυτό και για αυτό, εξαιτίας του ο πλανήτης και οι άνθρωποι είναι αυτό που είναι, και δεν πρόκειται να μεταμορφωθούν, εκτός κι αν μεταμορφωθεί αυτή η δύναμη που τα κυβερνάει όλα.

Η Αγάπη και το Σεξ: Το αληθινό ταμπού

Όταν μία κουλτούρα απορροφιέται και εστιάζεται στο να αναχαιτίσει και να ελέγξει τις ενστικτώδεις δυνάμεις της ζωής, που φυσικά συμπεριλαμβάνουν και τη σεξουαλικότητα, είναι κατανοητό γιατί οι κοινωνικές δομές αυτής της κουλτούρας αποτυχαίνουν. Ο Μισέλ Φουκώ υποστηρίζει ότι η σεξουαλικότητα, όπως την ξέρουμε, αναπτύσσεται από την ανάγκη του Κοινωνικού Συστήματος της Δύναμης να κοντρολάρει το σεξ για τους δικούς του οικονομικούς και πολιτικούς σκοπούς, και έτσι είναι φυσικό να καταλήγουμε σε μια πολύ θλιμμένη κατάσταση στον κόσμο. Αυτή η θλιμμένη κατάσταση είναι γνωστή ως «διαχωρισμός», χωρισμός.

Ο μεγάλος διαχωρισμός που βιώνουμε, είναι ο χωρισμός της αγάπης και του σεξ.

Με απλά λόγια, στον δυτικό πολιτισμό η αγάπη είναι διαχωρισμένη από το σεξ.

Μας έχουν πει ότι το σεξ και η αγάπη πρέπει να είναι ένα, όμως όχι σαν εμπειρία, αλλά σαν μία κατάσταση νόμου. Όπως με όλους τους νόμους, υποκρινόμαστε ότι υπακούμε στον νόμο, όχι αληθινά αλλά γιατί «πρέπει». Με αυτήν την έννοια, μένουμε με το σεξ σαν αναπαραγωγή ή σαν εγωιστική ηδονή και σαν αναγκασμό χωρίς αγάπη. Ο Γάμος έχει σχεδιαστεί σαν μία μονάδα αναπαραγωγής και κοινωνικής σταθερότητας, για τους σκοπούς της δημιουργίας και της κατανάλωσης. Η αληθινή έκφραση της αγάπης και του σεξ είναι δευτερεύουσα, αφημένη στο πεδίο της ρομαντικής φαντασίας, μια ελπίδα ή ένα όνειρο. Αγάπη και σεξ μαζί, είναι ένα ονειρικό ιδεώδες, όχι αληθινό σε αυτόν τον κόσμο, αυτό θεωρούμε, εκτός αν –όπως πιστεύουμε– υπάρχει κάποιο εφήμερο ξεγέλασμα.

Διαχωρίζοντας την αγάπη από το σεξ, η κοινωνία και η κουλτούρα αντιμετωπίζουν την αιμομιξία (incest),δημιουργώντας το ταμπού της αιμομιξίας. Ο άνθρωπος γνωρίζει την αγάπη, από την αγάπη που νιώθει για τους γονείς του, τον πατέρα του και τη μητέρα του, και την αγάπη που νιώθει για τα αδέλφια του. Ο άνθρωπος γνωρίζει το σεξ, κάνοντας το με έναν ξένο. Όταν οι άνθρωποι παντρεύονται ή έχουν μια χρόνια σχέση, αυτό που κατά βάθος κάνουν είναι ότι αντικαθιστούν τον γονέα τους με κάποιον άλλον, σε μια σχέση αγάπης όπως την ξέρουν. Οι γυναίκες αντικαθιστούν τον πατέρα τους με τον άντρα τους και οι άντρες αντικαθιστούν τη μητέρα τους με τη γυναίκα τους. Επαναλαμβάνουν την αγάπη όπως την έχουν μάθει. Αγαπούμε τον άντρα μας, αγαπούμε τη γυναίκα μας. Με τον ίδιο τρόπο που αγαπούμε τον πατέρα μας, που αγαπούμε τη μητέρα μας.

Τα ζευγάρια κάνουν σεξ, ερωτεύονται, κάνουν περισσότερο σεξ, και στο τέλος καταλήγουν να αγαπούν ο ένας τον άλλον. Και, τότε, δεν μπορούν να κάνουν πλέον καλό σεξ, ή δεν κάνουν συχνό σεξ, ή και δεν μπορούν να κάνουν σεξ, διότι υπάρχει η αίσθηση της αιμομιξίας, διότι η αγάπη αυτή είναι η αγάπη για τον πατέρα ή τη μητέρα, και εμφανίζεται έτσι ένα ασυνείδητο και λανθάνων ταμπού. Οπότε, τι έχουμε; Έχουμε την αγάπη μέσα στο γάμο, και την αναζήτηση του σεξ έξω από τον γάμο!

Η αγάπη για την νέα οικογένεια, γίνεται η αγάπη για την παλιά μας οικογένεια, αυτήν την αγάπη της οικογένειας ξέρουμε, και διαχωρίζουμε σταδιακά την αγάπη από το σεξ, όπως τα είχαμε διαχωρισμένα στην παλιά μας πρωτότυπη οικογένεια, και φυσικά, όπως και τότε, αναζητούμε το σεξ έξω από την οικογένεια. Η αγάπη και το σεξ είναι διαχωρισμένα, εξαιτίας του ταμπού της αιμομιξίας. Αγαπάμε κάποιον και θέλουμε να είμαστε μαζί, αλλά επιθυμούμε το σεξ με έναν άλλον.

Ταυτόχρονα, που και που, διαπράττουμε μια «αιμομιξία», που για να μην τη νιώσουμε συνειδητά, οδηγούμαστε στο να νιώσουμε ότι τη βαριόμαστε, ότι δεν είναι αρκετή, ότι χρειάζεται ενίσχυση, ότι δεν είναι πια αυτό που ποθούμε τόσο πολύ. Γι’ αυτό η αγάπη είναι διαχωρισμένη από το σεξ. Γιατί η αγάπη μαζί με το σεξ, έχουμε συνηθίσει ασυνείδητα στο ότι είναι μια αιμομιξία. Γι’ αυτό και πιστεύουμε ότι η αγάπη για έναν άνθρωπο μπορεί να είναι αιώνια, αλλά το καλό σεξ με έναν άνθρωπο όχι.

Ταυτόχρονα, όλο και περισσότερο στις σύγχρονες κοινωνίες μας, οι παντρεμένοι χωρίζουν (κάνοντας δυστυχισμένα τα παιδιά τους), επειδή έχουν για τον σύντροφό τους τις προσδοκίες που είχαν από τον γονιό τους, με τις οποίες συχνά απογοητεύονται. Η γυναίκα (κυρίως αυτή) έχει από τον άντρα της τις προσδοκίες που είχε από τον πατέρα της, τον θέλει να λειτουργεί όπως ο πατέρας της, να γίνει συνειδητός σωσίας του. Ο άντρας έχει για τη γυναίκα του τις προσδοκίες που είχε από τη μητέρα του, τη θέλει να είναι η μητέρα του, να παίξει τον ρόλο της μητέρας του, και ζηλεύει τα παιδιά του που την αποσπούν από τον ρόλο της δικής του μητέρας στον ρόλο της μητέρας των παιδιών του. Συνήθως οι προσδοκίες αυτές, που είναι καθαρά παρανοϊκές, φυσικά δεν ικανοποιούνται, και γι’ αυτό πολλά ζευγάρια χωρίζουν. Τα παιδιά δεν έχουν σημασία, κανείς δεν νοιάζεται για τις συνέπειες σε αυτά, διότι από αυτούς ασυνείδητα νοείται ότι είναι τα αδέλφια τους, που μπορούν –όπως τα αληθινά αδέλφια τους– να ζήσουν και χωρίς την οικογένεια, ή με μία χαλαρή σχέση με την οικογένεια.

Η αχαλίνωτη ή ψυχαναγκαστική σεξουαλικότητα, καταδεικνύει την αποτυχία της κουλτούρας μας στο να ελέγξει τον φόβο της αιμομιξίας. Αντί η κοινωνία να αντιμετωπίσει ανοιχτά την αιμομιξία αυτήν καθ’ αυτήν, αντιμετωπίζει την ίδια τη σεξουαλικότητα, οδηγώντας μας να πιστέψουμε ότι οι «φριχτές συνέπειες» της αιμομιξίας, είναι αλληλένδετες με το ίδιο το σεξ. Πώς ακριβώς η κουλτούρα μας διαφοροποιεί το σεξ από την αιμομιξία; Στην πραγματικότητα δεν απευθύνεται ανοιχτά σε αυτό το ζήτημα με έναν συνειδητό τρόπο, αλλά επιτρέπει στο υποσυνείδητο να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Έτσι, το σεξ και η αγάπη διαχωρίζονται στην πρακτική, αν και είναι συχνά ζωντανά στη φαντασία.

Διδαχτήκαμε, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, ότι η βαθιά αγάπη που νιώσαμε σαν παιδιά για τους γονείς μας «δεν πρέπει» να συσχετίζεται με το σεξ, και το σεξ που νιώσαμε σαν ενήλικες «δεν πρέπει» να συσχετίζεται με την αγάπη. Τότε, η κουλτούρα μας και ο πολιτισμός μας, συμπεραίνει ότι με τον Γάμο ή τη δέσμευση της σχέσης, η ενότητα αυτών των δύο ενστίκτων θα συμβεί αυτόματα. Θεωρεί ότι, ξαφνικά, με τον γάμο ή τη δέσμευση της σχέσης, η αγάπη και το σεξ θα ενωθούν. Φυσικά, όπως είναι αναμενόμενο, τελικά συμβαίνει το αντίθετο. Όλοι αναζητούν την αγάπη της αρχικής οικογένειας που έχουν χάσει, και τελικά το σεξ που έχουν χάσει από τον σύντροφό τους. Έτσι: Η αγάπη δεν υπάρχει, και το σεξ είναι ένα ζωώδες ένστικτο. Υπάρχει μόνο για την αναπαραγωγή ή για την εγωιστική ηδονή.

Ο «διαχωρισμός» πρέπει να αναιρεθεί συνειδητά. Η αγάπη πρέπει να ενωθεί με το σεξ, συνειδητά. Πρέπει να αποφύγουμε όλο αυτό το υποσυνείδητο σύνδρομο, με το να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχει και ότι καταστρέφει την αγάπη μας και τη σεξουαλικότητά μας. Ότι μάς έχει επιβληθεί αυτό το σύνδρομο. Ότι η σεξουαλικότητα έχει ενοχοποιηθεί εξαιτίας του. Ότι το σεξ δεν είναι στ’ αλήθεια συνδεδεμένο άρρηκτα με την αιμομιξία, ότι όλο αυτό είναι ένα υποσυνείδητο ταμπού, και ότι η αγάπη δεν είναι στ’ αλήθεια συνδεδεμένη με τη γονική αγάπη.
Το σεξ δεν είναι απλά ένα ζωώδες ένστικτο αν ενωθεί με την απενοχοποιημένη αγάπη. Η αγάπη δεν είναι απλά μια ρομαντική φαντασία αν ενωθεί με το απενοχοποιημένο σεξ. Απαιτείται η επιθυμία, η θέληση, το σεξ και η αγάπη να είναι ένα ως εμπειρία. Να είναι η ίδια εμπειρία. Είναι η ίδια εμπειρία. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με τις τεχνικές της Δυτικής Τάντρα και της νέας σεξουαλικής αλχημείας. «Love is the Law. Love Under Will»

Η Αγάπη η Ουσία ο Θάνατος και το Σεξ: Το άλλο αληθινό ταμπού

Το αληθινό οργασμικό σεξ είναι πολύ παρόμοιο με τον θάνατο.

Ο μόνος λόγος για τον οποίο πρέπει να φοβόμαστε τον θάνατο, είναι το ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν ζήσει ποτέ. Η ευχαρίστηση στον θάνατο, δηλαδή το να αφήνεσαι ολοκληρωτικά, είναι συγγενική με τη σεξουαλική πρακτική. Παρ’ όλα αυτά, η οργασμική ευτυχία μπορεί να βιωθεί μόνο αν η αγάπη και το σεξ γίνουν ένα. Όπως ακριβώς στον πολιτισμό μας έχει διαχωριστεί η αγάπη από το σεξ, με τον ίδιο τρόπο έχει διαχωριστεί ο θάνατος από τη ζωή. Ο ολοκληρωμένος και απόλυτος οργασμός αγκαλιάζει και θεραπεύει τους χωρισμούς μεταξύ ζωής και θανάτου, αγάπης και σεξ. Όταν η θεραπεία επιτευχθεί, η ανάγκη για θρησκεία και η εξάρτηση από τη θρησκεία επίσης εξαφανίζεται. Η ανάγκη για πολιτική και η εξάρτηση από την πολιτική επίσης εξαφανίζεται. Κι έτσι, οι ιερείς και οι πολιτικοί έχουν πολεμήσει σκληρά ενάντια στην οργασμικότητα.

Ο πλήρης Οργασμός είναι ένας Θάνατος.

Ο πλήρης Οργασμός είναι μία Γέννηση.

Ο πλήρης Οργασμός είναι Ζωή.

Η εκπαίδευση για τον πλήρη οργασμό, με σεξουαλικές τεχνικές, είναι η επιστροφή στη συνείδηση της αρχέγονης ορμής, στο Άλφα, στο Άιν Σοφ, στον δημιουργό της μορφής. Η μορφή γίνεται μια θανατηφόρα παραίσθηση όταν «υποκρίνεται» σαν να είναι η Ουσία. Η μορφή είναι απλά ο παιχνιδότοπος των σιωπηλών αρχών. Η Ουσία δεν μπορεί να γνωριστεί. Δεν είναι τμήμα του χωροχρονικού συνεχούς.

Όταν η Μορφή «νομίζει» για τον εαυτό της ότι είναι η ουσία, τότε είναι η ώρα της να διαλυθεί. Ο πλήρης οργασμός οδηγεί κάποιον πίσω στις «αρχές» –στην αρχέγονη ορμή της ενότητας που επιθυμεί να γνωρίσει τον εαυτό της μέσα από τις πιθανότητες και τις δυνατότητές της. Όταν μία μορφή είναι πρόθυμη να αφεθεί (to let go), όταν έχει τη θέληση να αφεθεί, να πεθάνει, τότε ο θάνατος δεν είναι επώδυνος. Ο πόνος είναι το αποτέλεσμα μιας πάλης, η πεποίθηση ότι η μορφή είναι η ουσία. Η μορφή δεν είναι η ουσία. Το φαινόμενο δεν είναι η ουσία. Το σύμπτωμα δεν είναι η ουσία. Η ουσία είναι η ουσία.

Μπορούμε να φτάσουμε στο σημείο ενός πλήρους, ολοκληρωτικού, χαοτικού οργασμού, να φτάσουμε στη δημιουργική δύναμη της ίδιας της ζωής. Ο θάνατος, με την έννοια της οπτικής του δυτικού πολιτισμού, είναι μια ψευδαίσθηση. Αυτή η ψευδαίσθηση πηγάζει από την πεποίθηση ότι η μορφή είναι η ουσία. Φυσικά, αυτό είναι μια απαραίτητη επινόηση με την οποία το Πνεύμα απολαμβάνει και διασκεδάζει τον εαυτό του. Όμως, η μορφοποιητική διαδικασία και η αποσυνθετική διαδικασία, είναι απλά αυτό: διαδικασίες. Δεν είναι πράγματα. Είναι διαδικασίες. Ο θάνατος, όπως τον καταλαβαίνουμε, μπορεί να συμβεί μόνο στα πράγματα, όχι στις διαδικασίες. Ο ύστατος οργασμός απομακρύνει την Πραγματικότητα από τη ζωή, και σε ρίχνει πίσω στην Αρχέγονη Διαδικασία, στη Μη-Πραγματικότητα.

Κάθε μορφή είναι απαραίτητη ως τμήμα της διαδικασίας της εμπειρίας. Ο κίνδυνος υπάρχει μόνο στην απώλεια της συνείδησης ότι η μορφή είναι απλά μορφή –δηλαδή ο τρόπος με τον οποίο η Ουσία γνωρίζει και βιώνει τις Άπειρες Δυνατότητες. Στα πνευματικά όπως και στα υλικά ζητήματα, οι άνθρωποι έχουν τη φριχτή τάση να πιστεύουν στ’ αλήθεια ότι η μορφή είναι η ουσία. Δεν είναι δύσκολο να το δει κανείς γύρω του αυτό. Εκκλησίες, κυβερνήσεις, οικογένειες, δουλειές, οι λέξεις είναι όλες μορφές που έχουν παρεξηγηθεί ότι είναι η Ουσία. Αν δεν κατανοηθεί αυτή η διαδικασία, ο ίδιος ο άνθρωπος θα γίνει όλο και περισσότερο το πράγμα που θα επεξεργαστεί και θα μηχανοποιηθεί στην υπηρεσία της Μορφής. Αυτή είναι η αληθινή Πτώση, το να πιστεύεις ότι οι λέξεις είναι η γνώση, κι ότι η γνώση είναι η ουσία.

Η μορφή δεν είναι η ουσία. Η λέξη δεν είναι η ουσία. Οι γνώσεις για την ουσία δεν είναι η ουσία. (Και, τι είναι η συνουσία;) Κοιτάξτε ένα αυγό. Βλέπετε το τσόφλι του, αγγίζετε το τσόφλι του, γεύεστε το τσόφλι του. Είναι περίβλημα. Κι όμως, δεν είναι αληθινό αυτό που βλέπετε, δεν φαίνεται τίποτε από την αλήθεια του. Η ουσία είναι μέσα στο αυγό, δεν είναι αυτό που φαίνεται. Αυτό που κρύβεται μέσα στη μορφή, δεν έχει καμία σχέση με τη μορφή. Αν ήσασταν μέσα στο αυγό, και θέλατε να έρθετε σε επαφή με τη ζωή, θα έπρεπε να σπάσετε το τσόφλι, να διαλύσετε τη μορφή, για να έρθετε εσείς η ουσία σε εμπειρία της ουσίας. Η γέννησή σας θα ήταν ο θάνατος της μορφής του αυγού, η διάλυση της μορφής από την ουσία. Και η πρώτη σας επαφή με την ουσία. Αν είμαστε μέσα στο αυγό, το αυγό πρέπει να είναι αρκετά χοντρό για να μας προστατεύει όσο είμαστε μέσα του, αλλά και αρκετά λεπτό για να μπορούμε να το σπάσουμε και να βγούμε έξω όταν έρθει η ώρα. Είναι ένα μυστικό αυτό.

Ο οργασμός, όπως και ο θάνατος, όπως και η γέννηση, είναι το σπάσιμο του αυγού.

Το αληθινό οργασμικό σεξ είναι πολύ παρόμοιο με τον θάνατο.

Όπως ακριβώς στον πολιτισμό μας έχει διαχωριστεί η αγάπη από το σεξ, με τον ίδιο τρόπο έχει διαχωριστεί ο θάνατος από τη ζωή. Και με τον ίδιο τρόπο έχει ταυτιστεί η μορφή με την ουσία. Έχουμε μάθει να φοβόμαστε τον θάνατο, επειδή δεν είμαστε σε συνεχή επαφή με την ουσία, αλλά σε συνεχή επαφή με τη μορφή, που είναι καταδικασμένη να χαθεί για να αναδυθεί η ουσία. Έτσι, οτιδήποτε διαισθανόμαστε ότι έχει να κάνει με την ουσία, το έχουμε ταυτίσει υποσυνείδητα με τον θάνατο.

Στην πραγματικότητα, στην κουλτούρα και στον πολιτισμό μας, κατά βάθος θεωρούμε ότι ο θάνατος είναι ταυτισμένος με την απώλεια της προσωπικότητας, δηλαδή με την απώλεια της ταυτότητας, δηλαδή με το χάσιμο του Εγώ. Έτσι έχουμε ταυτίσει το Εγώ με τη ζωή. Το Εγώ μπορεί να υπάρξει μόνο με τον διαχωρισμό του από όλα τα άλλα πράγματα, για να έχει ταυτότητα, εντοπισμό, ύπαρξη, ατομικότητα, προσωπικότητα. Έτσι, ασυνείδητα πιστεύουμε ότι ο διαχωρισμός είναι η ζωή και ότι η ενότητα είναι ο θάνατος. Ενώ ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Έχουμε πάρει τη μορφή για την ουσία. Είναι λάθος. Η ενότητα είναι η ζωή, και ο διαχωρισμός είναι ο θάνατος. (Στα ελληνικά, Κόλαση, σημαίνει αποκοπή, διαχωρισμός).

Επειδή η συνουσία οδηγεί στον οργασμό, στην ευχαρίστηση της απόλυτης παράδοσης στην ουσία, έχουμε ασυνείδητα οδηγηθεί να πιστεύουμε ότι η συνουσία είναι ο θάνατος. Και ότι πρέπει να παλέψουμε με τον θάνατο για να τον νικήσουμε. Ότι πρέπει να παλέψουμε κατά τη συνουσία. Γι’ αυτό δεν αφηνόμαστε κατά τη συνουσία. Οι άντρες αρέσκονται να νιώθουν ότι εμβολίζουν, οι γυναίκες να νιώθουν ότι απορροφούν. Και αυτό κάνουν. Και τα δύο έχουν να κάνουν με την επιβολή, με την κατάκτηση, με τη βία, με την αφομοίωση του αντιπάλου στον εαυτό μας. Και αυτό γίνεται με σκοπό την εγωιστική ηδονή, την επιβεβαίωση της μορφής, την ενδυνάμωση του Εγώ. Ο άντρας κατακτά τη γυναίκα εισχωρώντας μέσα στον εαυτό της, η γυναίκα κατακτά τον άντρα απορροφώντας τον μέσα στον εαυτό της. Είναι ένας αγώνας, μια εξαφάνιση του άλλου και μια ενίσχυση του εαυτού. Είναι πολύ αναμενόμενο να μην έχει να κάνει με την αγάπη. Και η αγάπη να μην έχει να κάνει με το σεξ. Να είναι δύο διαφορετικά πράγματα.

Επειδή έχουμε ταυτίσει τον θάνατο με την απώλεια της προσωπικότητας, δηλαδή με την απώλεια της ταυτότητας, με το χάσιμο του Εγώ, και έχουμε ταυτίσει το Εγώ με τη ζωή, και την απώλεια του Εγώ με τον θάνατο, την παραμικρή απώλεια του Εγώ την αντιμετωπίζουμε ως εμπειρία θανάτου. Φόβου και τρόμου, κάτι αποτρόπαιο, κάτι από το οποίο πρέπει να προστατευτούμε.
Το χάσιμο του εαυτού που συμβαίνει με τον απόλυτο οργασμό, που προκύπτει από την απόλυτη παράδοση, το έχουμε ταυτίσει με τον θάνατο, και είναι όντως εμπειρία παρόμοια με τον θάνατο, είναι ανάδυση της ουσίας, σπάσιμο του αυγού, διάλυση της μορφής, απώλεια της ταυτότητας, αναίρεση του διαχωρισμού, απόλυτη ενότητα, θάνατος.

Γι’ αυτό και ο οργασμός είναι ταμπού. Είναι το ταμπού του θανάτου. Και το απενοχοποιημένο σεξ, με αχαλίνωτη αγάπη, που οδηγεί στον απόλυτο οργασμό, είναι ταμπού, απαγορεύεται. Πρέπει πάντα να κρατάμε πίσω κάτι (to hold back), πρέπει να μην «παρασυρόμαστε ολοσχερώς», να έχουμε ανασφάλεια, να φοβόμαστε την «έκθεση», την απόλυτη αδυναμία που προκύπτει από την απόλυτη παράδοση, από τον απόλυτο οργασμό, από το απόλυτο σεξ, από την απόλυτη αγάπη. Τόσο άρρωστοι είμαστε σαν άνθρωποι, τόσο άρρωστος είναι ο πολιτισμός μας και η κουλτούρα μας. Φοβόμαστε να μην πεθάνουμε, ενώ είμαστε ήδη πεθαμένοι, δεν ζούμε. Κι όταν νιώσουμε κάτι από την αληθινή ζωή, προτιμούμε αμέσως να συνεχίσουμε να είμαστε πεθαμένοι, για να μην πεθάνουμε!

Η Σεξουαλικότητα στον Δυτικό Πολιτισμό

Ιστορικά, στη δυτική μας κουλτούρα, η σεξουαλικότητα ήταν πάντα ψυχαναγκαστική. Η παράδοσή μας, είτε διδάσκει την αποχή και την εγκράτεια, είτε την ακολασία και την παρόρμηση, και μερικές φορές και τα δύο ταυτόχρονα (τη σύζυγο για τα παιδιά, την πόρνη για την ευχαρίστηση). Αυτά είναι τα δύο μονοπάτια της συνηθισμένης σεξουαλικότητας, τα οποία, φυσικά, οι περισσότεροι θιασώτες τους πιστεύουν ότι είναι ασυνήθιστα και εκπληκτικά. Μάλιστα, οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι η μορφή της σεξουαλικής τους συμπεριφοράς είναι μοναδική και ολοκληρωμένη, και από τη συνηθισμένη οπτική αυτό είναι αλήθεια.

Στα πρώτα στάδια της εγκαθίδρυσης του θεσμού του Γάμου, η σεξουαλικότητα υιοθετήθηκε για να χρησιμοποιηθεί σαν ένα «δεσμευτικό» μέσο, ένα μέσο δεσμού. Έλπιζαν ότι με το να επιβάλλουν αρχικά σεξουαλική εγκράτεια πριν από τον γάμο, κι έπειτα τελικά να προσφέρεται «άφεση της αμαρτίας» και σεξουαλική ικανοποίηση μέσα στον Γάμο, θα δημιουργούταν η αποτύπωση ενός δεσμού με ηδονικό πρότυπο, που θα συγκολλούσε το ζευγάρι, για να εξασφαλιστεί ότι το μωρό θα ήταν ασφαλές και προστατευμένο από το ζευγάρι και θα επιβίωνε με τον τρόπο που το θρησκευτικό-πολιτιστικό παράδειγμα βλέπει ως τον μόνο δυνατό τρόπο να διατηρήσει τον εαυτό του και το είδος του. (Για κάθε κουλτούρα, η έννοια του ανθρωπίνου είδους και του εαυτού της, είναι το ένα και το αυτό).

Η απαγόρευση του σεξ πριν από τον Γάμο, δεν στοχεύει σε καμία ηθική κατάκτηση, αλλά στην ενίσχυση του Γάμου, και στην ενίσχυση της επιβίωσης του είδους μέσω της ασφάλειας των τέκνων.
Όπως η Ιστορία έχει δείξει, η παρθενία έχει εξυπηρετήσει στο να δημιουργηθεί μία δυναμική μετα-συνουσιακή δέσμευση, όταν επιτέλους η συνουσία επιτευχθεί, και στο να δημιουργηθεί ένας οικονομικός μηχανισμός για εκείνα τα πατριαρχικά καθεστώτα στα οποία η ιδιοκτησία θεωρούνταν ως η υψηλότερη έκφραση του κύρους, της υπόληψης και της δύναμης.

Οι περισσότερες πρώιμες φάσεις του Δυτικού Πολιτισμού (ως το 1960) έδειχναν μικρό ενδιαφέρον για τη φύση και την καλλιέργεια της γυναικείας σεξουαλικότητας. Αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις αρχαίες μυστηριακές θηλυκές λατρείες, όπου η γυναικεία σεξουαλική ευχαρίστηση ήταν κυρίαρχη, και όπου πολύ συχνά οι άντρες «χρησιμοποιούνταν» ως σεξουαλικά αντικείμενα, όπως ακριβώς και οι γυναίκες έχουν χρησιμοποιηθεί πιο πρόσφατα.

Αυτό που έκαναν οι γυναίκες στους άντρες σε παλαιότερες εποχές, έκαναν οι άντρες στις γυναίκες σε νεότερες εποχές. Οι αρσενικές θρησκείες, όπως επίσης και οι μυστικές τους αδελφότητες, επέμειναν στο να τιμωρούν το θηλυκό για τη γνώση και τη δύναμη που αυτό κατέχει σχετικά με την ανώτερη χρήση των ψυχο-σεξουαλικών δυνάμεων. Η γυναίκα ήταν πάντα πιο κοντά σε αυτήν την αλήθεια, από ό,τι το πατριαρχικό αρσενικό αντίστοιχό της. Οι άντρες όχι μόνο φοβόντουσαν πάντοτε τη φυσική γνώση της, αλλά και τις σεξουαλικές ικανότητές της.Έτσι, δημιούργησαν την εικόνα (που ίσως να είναι και αλήθεια) ότι οι γυναίκες αρχικά «δεν έδειχναν κανένα ενδιαφέρον για το σεξ».

Με όρους σεξουαλικής ικανότητας, το αρσενικό είναι σημαντικά πιο αδύναμο. Η υπερβολική ευαισθησία του απέναντι στη σεξουαλική κριτική, οδήγησε σε μεγάλο βαθμό στην «περιφρόνηση» (μεταμφιεσμένο φόβο) που νιώθει απέναντι στο «αδύναμο φύλο».  Ο φόβος του άντρα για τη σεξουαλική κριτική ή τη σεξουαλική αποτυχία και ο συνεχής φόβος του για τη γυναικεία απιστία, και η ανάγκη της γυναίκας για συνεχή κολακεία της σεξουαλικότητάς της και η συνεχής σύγκρισή της με τις άλλες γυναίκες και η ζηλοφθονία της, οδήγησαν σε μια εξαιρετική ανασφάλεια των δύο φύλων απέναντι στο σεξ. Και αυτή η ανασφάλεια, συνδυάστηκε με τον φόβο για την αγάπη, την παράδοση, την έκθεση, τον απόλυτο οργασμό, την ενότητα, τον «θάνατο».

Και αυτά οδήγησαν σε μία σεξουαλική αγωνία, σε μια σεξουαλική αδυναμία, σε ένα σύστημα σεξουαλικών περιορισμών, και τελικά σε μία μεταμφίεση όλων αυτών –για να μη νοηθούν ως αδυναμία και έλλειμμα– σε σεξουαλική ζωώδη δυναμικότητα, σεξουαλική εκδικητικότητα, επίπλαστη σεξουαλική ελευθεριότητα, σεξουαλικό κατακερματισμό της ουσίας προς χάριν της μορφής, των φαινομένων, ένα ατέρμονο παιχνίδι εντυπώσεων και επιβεβαιώσεων.

Μέσα από αυτήν την άρρωστη κατάσταση, οι ρόλοι διαστράφηκαν και αντιστράφηκαν για μια ακόμη φορά, οι άντρες καταδείχθηκαν ως «ευαίσθητοι», «παιδιάστικοι», «ανώριμοι», «ανέμπιστοι», «κορόιδα», με αγωνία για τον ρόλο της πατρότητας, οι γυναίκες ως «αυστηρές», «δυναμικές», «λάγνες» ή «ασεξουαλικές», «αφιλότιμες», «ανεξάρτητες», μη αποδεχόμενες εύκολα τον ρόλο της μητρότητας. Αυτό οδήγησε σε ένα σεξ των δύο φύλων αφοσιωμένο να αποδείξει το αντίθετο από όλα αυτά στο άλλο φύλλο. Που όμως ερχόταν άμεσα τελικά σε αντίθεση με τη στάση που κρατούσε ο καθένας απέναντι στον άλλον μετά από το σεξ, επιστρέφοντας σε αυτά τα πρότυπα. Μια αντίφαση, ένα ξεμπρόστιασμα, μια έκθεση.

Και για να αποφευχθεί όλο αυτό, άρχισε η συνεχής αναζήτηση και αλλαγή σεξουαλικών παρτενέρ, με μόνο σκοπό την υπεκφυγή, τη συγκάλυψη του προβλήματος, και την επιφανειακή επιβεβαίωση των διαστρεμμένων αρχετύπων. (Ή άλλη εκδοχή έγινε η αυτοϊκανοποίηση). Το σεξ έγινε ένα πρόβλημα που προσπαθούσε να συγκαλύψει το πρόβλημα. Έγινε ένα μέσο. Και ως μέσο έγινε μέτριο. Άρχισε να εξυπηρετεί πάντα έναν άλλο σκοπό. Όχι την ουσία.

Τίποτε σημαντικό δεν μπορούσε να γίνει πια με το σεξ, στον δυτικό πολιτισμό. Έφτασε στο σημείο να χρησιμοποιείται εμπορικά για να διεγείρει τα απωθημένα, και τη στρεβλή ικανοποίηση τους με το εμπορικό αντικείμενο. Κι έπειτα οι περισσότεροι ακολούθησαν τη διέγερση που επέβαλλε η εμπορική χρήση και επιβολή. Όπως και αν το δει κανείς, έγινε ένα μέσο εκμετάλλευσης. Τα αληθινά μυστικά του σεξ και η ουσία του, χάθηκαν για τον δυτικό πολιτισμό.

Μικρή εισαγωγή σε μια Δυτική Τάντρα

Το σεξ είναι η μεγαλύτερη δύναμη στον πλανήτη, είναι η δύναμη που κάνει τα πάντα να δουλεύουν, είναι η δύναμη που κάνει τα πάντα να συνεχίζουν, είναι η δύναμη της ζωής. Το σεξ είναι ενέργεια. Είναι η ενέργεια του κόσμου, και η ενέργεια των ανθρώπων. Γιατί είναι τόσο σημαντικό το σεξ; Διότι είναι το μέσο της επαφής μας με την αρχέγονη ουσία, με την υπέρβαση της πραγματικότητας, το μέσο της επαφής μας με την ενότητα, πέρα από τους διαχωρισμούς, πέρα από τον εαυτό, η ολοκληρωμένη ευχαρίστηση της ύπαρξης ενωμένη με την ουσία της ζωής.
Το σεξ πρέπει να μεταμορφωθεί, να αλλάξει, να εξελιχθεί, για να μπορέσει ο άνθρωπος να μεταμορφωθεί, να αλλάξει, να εξελιχθεί, για να μπορέσει ο πλανήτης να μεταμορφωθεί, να αλλάξει, να εξελιχθεί.

Είμαστε σε αυτή την κατάσταση που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή στον κόσμο, επειδή αδυνατούμε να επιτελέσουμε αυτή τη μεταμόρφωση. Όλες οι προσεγγίσεις της σεξουαλικότητας μέχρι σήμερα, απέτυχαν να το κάνουν. Πρέπει να επιχειρηθεί πρακτικά μια νέα προσέγγιση της σεξουαλικότητας, και να δημιουργηθεί μια νέα σεξουαλική οικολογία. Το σεξ είναι ο χειρισμός της ενεργειακής διαμόρφωσης του όντος. Το σεξ πρέπει να ενωθεί με την αγάπη. Πρέπει να πάψει ο διαχωρισμός αγάπης και σεξ. Πρέπει να αποδεσμευτούν όλα αυτά από τη γονική κατάσταση. Το σεξ να μην είναι απλά μέσο αναπαραγωγής τέκνων, που πειρατικά το εφαρμόζουμε για ηδονή, κι η αγάπη να μην είναι απλά η μεταμφιεσμένη αγάπη προς τους γονιούς μας, που πειρατικά την εκδηλώνουμε στον ερωτικό μας σύντροφο.

Το σεξ και η αγάπη πρέπει να απενοχοποιηθούν. Το σεξ πρέπει να αποδεσμευτεί από τη μορφή και να γίνει το μέσο με το οποίο κάποιος μπορεί να αντικρίσει την ουσία πίσω από τη μορφή. Είναι ο ενεργειακός μηχανισμός της υπέρβασης της πραγματικότητας, που συνδεδεμένος με την αγάπη γίνεται όραση της ύψιστης αποκάλυψης. Του νοήματος της ζωής των όντων, που έρχονται σε επαφή με την ενέργεια της πηγής τους. Ο οργασμός είναι η παράδοση στην ενότητα, το ύψιστο μοίρασμα, η χαοτική κατάδυση στο άφατο και στο ανεκδήλωτο, που φανερώνεται και εκδηλώνεται στο ζενίθ της συνουσίας, που δεν είναι πάλη ή τρικ επιβεβαίωσης, αλλά χάσιμο του Εγώ, ενεργειακό πείραμα, δοκιμασία των ορίων, επέκταση των ορίων, διάλυση της μορφής, υπέρβαση, ολοκλήρωση μέσα από την απόλυτη αφαίρεση.

Πρέπει να υπερνικηθεί ο εγωιστικός φόβος του θανάτου, που είναι μια ψευδαίσθηση, και να κατανοηθεί ότι αυτός ο φόβος είναι σεξουαλικό πρόβλημα, ενεργειακό πρόβλημα. Οποιοδήποτε σεξουαλικό πρόβλημα, είναι ενεργειακό πρόβλημα, είναι ένα βραχυκύκλωμα. Προκαλεί βραχυκύκλωμα σε όλον τον μηχανισμό. Ο άνθρωπος είναι μηχανισμός, υλικός και ενεργειακός και πνευματικός μηχανισμός. Αυτά είναι αλληλένδετα επίπεδα που αλληλοεπηρεάζονται. Οποιαδήποτε παρεμβολή σε οποιοδήποτε σημείο οποιουδήποτε επιπέδου, είναι παρεμβολή σε όλον τον μηχανισμό.

Πρέπει να εντοπίσουμε τις επιβεβλημένες παρεμβολές, να τις ακυρώσουμε, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τις ακούσιες παρεμβολές, να τις μεταλλάξουμε, πρέπει να προσπαθήσουμε για εκούσιες θεληματικές παρεμβολές, να μεταμορφώσουμε τον μηχανισμό, να τον εξελίξουμε. Η ενέργεια και το εργαλείο παρεμβολών, μεταξύ άλλων, είναι η σεξουαλικότητα, η σεξουαλική ενέργεια, το σεξ. Οι σεξουαλικές τεχνικές, που οδηγούν στην κατανόηση και στην εφαρμογή όλων των παραπάνω «πρέπει», και στην αρμονική ολοκλήρωσή τους, είναι η νέα δυτική Τάντρα που προτείνω, που είναι ένα μεγάλο ζήτημα πειθαρχικής εκπαίδευσης και μία ατραπός προς την αφύπνιση, τη φώτιση και την απελευθέρωση. Μπορούμε να μεταμορφωθούμε, από προγραμματισμένα ρομπότ που είμαστε, σε προγραμματιστές του εαυτού μας. Πρέπει να αγαπήσουμε αληθινά. Και πρέπει να απολέσουμε τον παλιό εαυτό μας και να μείνει μόνο η αγάπη.

@Dr. Christopher S. Hyatt, ph.d.

Ο Dr. Hyatt (12 του Ιουλίου του 1943 – 9, Φεβρουαρίου 2008) έζησε στην Αριζόνα, και μεταξύ άλλων ασχολιών, ήταν ο εκδότης του θρυλικού εκδοτικού οίκου New Falcon, μεταξύ άλλων συγγραφέων, ο κύριος εκδότης του Robert Anton Wilson. Υπήρξε στενός προσωπικός φίλος (και σε πολλά μαθητής) του Dr. Israel Regardie, ενώ στους καλούς του φίλους συμπεριλαμβάνονταν ο Dr. Timothy Leary και ο Dr. John Lilly (πολλά βιβλία των οποίων αυτός εξέδωσε) κ.ά.. Έκανε περισσότερο γνωστά ονόματα συγγραφέων όπως οι: Peter J. Carrol, S. Jason Black, Lon Millo DuQuette, Phil Hine, Patrick Zalewski, κ.ά.

Ο Dr. Hyatt είχε συγγράψει πολλές δεκάδες ενδιαφέροντα βιβλία, ανάμεσά τους τα: Secrets of Western Tantra, Taboo: Sex, Religion and Magick, The Psychopath’s Bible, Undoing Yourself, Pacts With the Devil, The Tree of Lies, Urban Voodoo, Principles of Extreme Living, Breaking Free, Energized Hypnosis, The Magic of Israel Regardie, The Black Book, Shotgun Tantra, Rebels and Devils, κ.ά. Ο Dr. Regardie τον μύησε στο μαγικό σύστημα της Golden Dawn (o Regardie ήταν αυτός που το δημοσιοποίησε στο αναγνωστικό κοινό), ενώ επίσης ανήκε στο O.T.O. και κάποτε ηγούταν του Thelemic Golden Dawn. Ο Dr. Hyatt είχε εκπαιδευτεί στην πειραματική και κλινική ψυχολογία με masters degree, είχε ph.d. στην κλινική ψυχολογία και στην ανθρώπινη συμπεριφορά, είχε υπηρετήσει σε φροϋδικές κλινικές στη Νότια Καλιφόρνια, είχε συνεργαστεί με το πανεπιστήμιο του Λος Άντζελες και του Τορόντο, είχε σπουδάσει υπνωτισμό στο περιώνυμο Ινστιτούτο Ύπνωσης του Λος Άντζελες, είχε κάνει μεταπτυχιακά στην εγκληματολογία, είχε μελετήσει το σύστημα φυσιολογίας του Ράιχ, την Ταντρική Γιόγκα, τον Άλιστερ Κρόουλυ, και είχε ασχοληθεί εκτενώς με τον αποκρυφισμό, τη μαγεία, τη σεξουαλική μαγεία, την αλχημεία και πολλά εσωτερικά συστήματα. Ακρως ενδιαφέρουσα προσωπικότητα και προτείνω όλα τα βιβλία του, αλλά μόνο αν διαθέτετε την (απολύτως απαραίτητη) ΔΙΑΚΡΙΣΗ.

@Ion Maggos/ miastala.com 2010 /strange

terrapapers

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ