Ο διαχρονικός πόλεμος μεταξύ του Καλού και του Κακού

Σκεφτήκατε-αναλογιστήκατε ποτέ ότι όλοι μας αποτελούμε ελαχιστότατα σωματίδια του Σύμπαντος;

 Ότι όπως κάποιοι ιοί, βακτήρια, νοσογόνοι οργανισμοί πολεμούν τα υγιή κύτταρα μέχρι να επικρατήσει στον «πόλεμο» το ένα ή το άλλο [ανοσοποιητικό], οι «μάχες» που δίνονται είναι σκληρότατες; 

Κάποιες δεν τις αντιλαμβανόμαστε καν, άλλες όταν βρίσκονται στο φόρτε τους, τότε όλο το σώμα μας συμμετέχει στον αγώνα της αποτροπής κι εξολόθρευσης! 

Αν επεκτείνουμε τον συλλογισμό μας, κάτι αντίστοιχο δεν γίνεται με τους λαούς που βρίσκονται σε αντιπαλότητα; 
Ο ένας επιδιώκει να εξοντώσει τον άλλον και να επικρατήσει ο πιο δυνατός. 

Το ίδιο και στο ζωικό και στο φυτικό βασίλειο δεν συμβαίνει; 

Η γενίκευση αυτού του συλλογισμού δικαιολογεί απολύτως την πεποίθηση πολλών ότι από δημιουργίας σύμπαντος κόσμου μαίνεται ένας πόλεμος μεταξύ Καλού και Κακού. 

Δεν υπάρχει θρησκεία στον πλανήτη Γη που να μην αναφέρεται στην σύγκρουση αγαθών και δαιμονικών δυνάμεων. 


Δανείζομαι μια φράση του Επίκουρου που λέει: «Το Παν ήταν και θα είναι παντοτινά τέτοιο». Αυτό το ΟΛΟΝ ή ΠΑΝ είναι αμετάβλητο και άπειρο και η συνένωση ατόμων είναι όλο αυτό που αποκαλούμε Σύμπαν. Εντός του, τα άτομα συγκρούονται και βρίσκονται σε διαρκή κίνηση που την ονομάζουμε ΖΩΗ.

 Γι’ αυτό λέμε η ζωή είναι κίνηση και η ακινησία, θάνατος! Η κίνηση εμπεριέχει και το «ατύχημα» της σύγκρουσης και επειδή «τα πάντα ρει», σύμφωνα με τον Ηράκλειτο, η ζωή ενυπάρχει και εκεί που δεν γίνεται αντιληπτή, πχ. στο φαινομενικά ακίνητο άτομο.

 Μα ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι υπάρχει μέσα στα κινούμενα κάτι που είναι ακίνητο και αμετάβλητο ως προς την θέση του και τον όγκο του, αρκεί μια πρόσκρουση ενός κινούμενου υλικού που θα μεταδώσει κίνηση και αλλοίωση της επιφάνειας. Είναι σαν τις μπάλες του μπιλιάρδου, στις οποίες το κτύπημα της λευκής τις εκτρέπει σε όποια κατεύθυνση επιδιώκει ο παίκτης-Νους.

Οι ροές μορφών έχουν την τάση να ομαδοποιούνται διότι έτσι προστατεύουν το είδος και την συνέχειά του. Η ίδια η φύση μας το δείχνει ξεκάθαρα με τις ομαδοποιήσεις φυτών και ζώων που ευδοκιμούν σε περιοχές-βασίλεια που ορίζουν και έχουν τα εχέγγυα ανάπτυξης και διαιώνισης της ιδιαιτερότητας της μορφής τους.

Μίλησα στην αρχή για τον διαχρονικό πόλεμο του Καλού και του Κακού, τον οποίο αν τον μεταφέρουμε στον εαυτόν μας πάλι θα τον δούμε να εκδηλώνεται με την μορφή της ευτυχίας-ευδαιμονίας και σύγκρουσης με τον πόνο-δυστυχία.

 Οι δύο αντίθετες καταστάσεις που αντιμάχονται η μία την άλλη, έχουν κάθε μια την δική της συνιστώσα «συμμάχων» και αιτιών. Όταν υπερτερεί η πρώτη, υπάρχει ευεξία, υγεία, ικανοποίηση, αίσθημα ευτυχίας, κλπ. όταν η δεύτερη «νικά», έχουμε πόνο, δυστυχία, κατάπτωση, ασθένεια, κλπ. Ο πόλεμος γίνεται παντού σε όλα τα επίπεδα, όπου εξωτερικεύεται η αντιπαλότητα. 

«Πόλεμος πατήρ πάντων» (Ηρόδοτος). Κι αν δεν γινόταν, θα έπρεπε να εφευρεθεί για να λειτουργεί ο νόμος των αντιθέτων.

 Προσπαθήστε να πείτε κάτι που να στέκει μόνο του: ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ. Το συγκρουόμενο δυαδικό σύστημα θετικό-αρνητικό ενυπάρχει παντού. Λέμε μπρος-πίσω, πάνω-κάτω, δεξιά-αριστερά, μέσα-έξω, κάθομαι-σηκώνομαι… και δεν τελειώνουν ποτέ οι αντιθέσεις. 

Φυσικά και δεν είμαι υποστηρικτής του πολέμου, αλλά του αντιθέτου αυτού, της ειρήνης λάτρης. Σκεφθείτε, για παράδειγμα, ότι αν δεν υπήρχε ο νόμος των αντιθέτων, ζώντας την ευδαιμονία του αγαθού της ειρήνης δεν θα γνωρίζαμε το μέγεθος της αξίας της χωρίς να αντιπαραβάλλουμε τα δεινά του πολέμου. Δεν θα υπήρχε, λοιπόν, μέτρο σύγκρισης και η γνώση μας θα ήταν ελλιπέστατη. 

Γνωρίζοντας τον αντίποδα, γνωρίζεις τα όρια του κάθε πράγματος ή γεγονότος. Η διευρυμένη γνώση αποκτά εμπειρίες, είναι υποψιασμένη και αποφεύγει τις κακοτοπιές. Είναι αυτό που λέει ο λαός πολύ σοφά: Ο χορτάτος δεν καταλαβαίνει τον πεινασμένο και όταν τύχει κάποια στιγμή να αναποδογυρίσει η ζωή του, δεν μπορεί να διαχειριστεί τη νέα του κατάσταση.

 Όταν ήμουν σε παιδική ηλικία, είπα στην μικρή το δέμας μητέρα μου. –Μαμά είσαι κοντή. Και εκείνη μου απάντησε: -Και η λίρα είναι μικρή αλλά έχει μεγάλη αξία. Όλα έχουν την αξία τους και, μάλιστα, εκεί που λείπουν και είναι δυσεύρετα, η τιμή τους υπερδιπλασιάζεται. Ένα ποτήρι δροσερό νερό στην έρημο είναι πλούτος, το ίδιο στον βορρά, μηδαμινής αξίας. 

Όλοι οι άφρονες άνθρωποι δεν αρκούνται σε όσα έχουν, αλλά υποφέρουν για όσα δεν απέκτησαν. Έτσι αναλώνουν την σύντομη ζωή τους σ’ αυτό το κυνήγι και δεν κυνηγούν την γνώση που θα ανεβάσει το πνευματικό τους επίπεδο. Η απληστία πάντα φέρνει αλλοπρόσαλλες επιθυμίες και η απόκτησή τους, σκοπός της χαμένης εδώ ζωής. 

Κι αν, για παράδειγμα, εκπληρωθεί η επιθυμία πλουτισμού, τότε αυτός είναι φυλακισμένος στην λογική να τον προστατεύσει και να τον διαφυλάξει. 

Η μεταμόρφωσή του σε σκλάβο των επιθυμιών του έχει ήδη ολοκληρωθεί με την δική του θέληση και βούληση. 

Η ματαιόδοξη γνώμη σε κάνει έρμαιο και δούλο της. Είναι μια στιγμιαία ικανοποίηση που ο ανικανοποίητος εγωιστικός εαυτός βάζει αμέσως στόχο για την επόμενη ικανοποίηση σε ένα ατελείωτο θέλω υπερκορεσμού επιθυμιών. 

Ο υπερτροφικός εγωισμός ανικανοποίητων επιδιώξεων έχει εξοβελίσει προ πολλού την αυτάρκεια και την ολιγαρκή συνετή συμπεριφορά. 

Στο τέλος αυτό το έκδηλο πάθος είναι εκείνο που θα τον αποτελειώσει ως ανθρώπινο ον και, έρμαιο των αδυναμιών του, θα σύρεται από αυτές.

 Το «λάθε βιώσας» (ζήσε απαρατήρητος) του Πλούταρχου πρέπει να είναι ο φάρος του αναζητητή που χαλιναγωγεί επιθυμίες και συναισθήματα.

 Δυστυχώς, όλοι ορέγονται τα αγαθά των άλλων, και οι άλλοι επίσης όσα δεν έχουν. Όταν, δε, ικανοποιηθεί η επιθυμία, χάνεται αυτόματα η αξία που είχε πριν και γίνεται ασήμαντη χωρίς ενδιαφέρον, αλλά ενδιαφέρουσα για εκείνον που δεν την απόκτησε ακόμη. 

Τελικά, τα εφήμερα και ασήμαντα έλκουν τους πιο πολλούς, ενώ τα σημαντικά πνευματικά, τους ολίγους. 

Αργικέραυνος 6-10-15

Ιωάννης Παμπουκίδης

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ