Εύκολο να χαθεί η μπάλα

Γεια σου Πιτσιρίκο,
Μία από τις συνέπειες που έχει η παρατεταμένη παραμονή κάποιου στο σκοτάδι είναι ότι αυξάνεται η ικανότητα του να κυκλοφορεί μέσα στους βουτηγμένους στο λυκόφως διαδρόμους. Εκεί μέσα διαπιστώνει το συγκριτικό πλεονέκτημα που έχει απέναντι στους άλλους που δεν είχαν την «ευκαιρία» να αποκτήσουν τις δικές του εμπειρίες και δεξιότητες.

Μαγεμένος από την διαπίστωση της «ανωτερότητας» του στο λυκόφως, ξεχνά να συλλογιστεί πως το ίδιο χρονικό διάστημα –σχεδόν παράλληλα– χάνει και μεγάλο μέρος των ικανοτήτων που είχε στο να κινείται και να μάχεται κάτω από το δυνατό φως.

Κι επειδή συνήθως τα πεδία των μεγάλων μαχών βρίσκονται ψηλά στην επιφάνεια της γης, συνήθως φτάνει μονάχα μια στιγμή για να ηττηθεί, η στιγμή που πρωτοαντικρίζει το φως και τυφλώνεται.

Η αποτυχία των «αριστερών» ψευδαισθήσεων του Τσίπρα μπορεί να οδηγήσει πολλούς από μας στην αναζήτηση λύσεων μεταφυσικών, στην δημιουργία ενός ακόμα μύθου για το «άγιο δισκοπότηρο» του παντοδύναμου και μοναδικού ‘Ελληνικού DNA.

Το καινούργιο αυτό παλτό φοβάμαι ότι θα φορεθεί πολύ τον φετινό και τους επόμενους χειμώνες.

Θα βγει -από ό,τι φαίνεται- σε δυο χρώματα:

Το κλασικό μαύρο για δεξιόχειρες και το νεωτεριστικό κόκκινο για αριστερόχειρες.

Βαθιά «φιλολαϊκά» -μα προπαντός «πατριωτικά»- και τα δύο. Ο Έλληνας, του Έλληνα, τον Έλληνα, ώ Έλλην!

Ο ψευτο-εθνικισμός αρχίζει ξανά να φουντώνει. Μιλάνε για του έθνους ξανά τιμή κτλ, κτλ.

Τα έχει πει πολλά χρόνια πριν ο Μπρεχτ.

Εγώ απλά βλέπω πολλούς να μετρούν τελευταία την σκιά για το ύψος τους και να μπερδεύουν εκείνα που θα μπορούσαν να γίνουν με εκείνα που πραγματικά συμβαίνουν. Που θεωρούν ότι κατέχουν την μοναδική αλήθεια που σώζει.

Που ονειρεύονται πως η έλευση του Μεσσία και η δευτέρα παρουσία που θα τους δικαιώσει είναι πολύ κοντά.

Ένα τσιγάρο δρόμος σύντροφε! Μετά από αυτούς, που ήταν προδότες, ερχόμαστε εμείς. Και ποιοι είστε εσείς? Εμείς είμαστε Έλληνες. Ούτε δεξιοί, ούτε αριστεροί. Έλληνες!

Κάτι σαν την φοβερή και τρομερή αθλήτρια του στίβου και πρώην συνεργάτη του Δημοσιογράφου που κουβαλούσε την νίκη στο ελληνικό DNA της. Πριν την πιάσουν ντοπαρισμένη, μια ολυμπιάδα μετά.

Η στάση του πολίτη δεν μοιάζει με εκείνη του παιδιού που πηδά από την μια πέτρα στην άλλη για να περάσει το ρυάκι.

Ο πολίτης οφείλει να συμμετέχει ενεργά στο κοινωνικό γίγνεσθαι -και ευτυχώς σε αυτό συμφωνούμε όλοι- δεν είναι όμως υποχρεωμένος να επιλέγει διαρκώς ανάμεσα στο λιγότερο κακό ή στο αναγκαίο κακό.

Κατά άλλους οφείλει, κατά εμέ έχει το δικαίωμα της αποχής από μια διαδικασία που εξευτελίζει κάθε έννοια δημοκρατικής αντιπροσώπευσης.

Δεν υπάρχει κάτι μεμπτό σε αυτό.

Δεν «έχασα» εκλογική μάχη μέχρι σήμερα.

Τώρα, όμως, αντιλαμβάνομαι πολύ καλά πως δεν έχουν την παραμικρή σημασία.

Δεν μπορούμε να περιμένουμε στις μέρες μας κάτι θετικό από τις εκλογές – ούτε καν ένα πρόγραμμα σοσιαλδημοκρατικού εκσυγχρονισμού.

Η χώρα ουσιαστικά βρίσκεται υπό καθεστώς προτεκτοράτου. Οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται εδώ.

Κι είναι θλιβερό να θεωρούμε ότι μπορεί δια της κοινοβουλευτικής οδού το προτεκτοράτο να γίνει ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος.

Υπάρχουν διδάγματα από την ιστορία που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε.

Σήμερα έχουμε επικεντρώσει στο ευρώ και δεν βλέπουμε την μπανανόφλουδα που βρίσκεται μπροστά μας.

Παντού στον κόσμο, όλο και περισσότεροι θεωρούν ότι η Ελλάδα δεν θα αντέξει μέσα στο ευρώ για πολύ καιρό ακόμη.

Δεν βγαίνουν οι αριθμοί κι αυτό θα φανεί περίλαμπρα μέσα στο 2016.

Όσοι φίλοι ονειρεύονται επαναστάτες ποπολάρους που θα βγάλουν την χώρα από την ευρωζώνη πλανώνται πλάνη οικτρά.

Την Ελλάδα θα την βγάλουν εκτός της ευρωζώνης τα καθάρματα που κυβέρνησαν με τον τρόπο που κυβέρνησαν, σπέρνοντας την καταστροφή.

Η χώρα θα εγκαταλείψει το ευρώ με τους όρους που συμφέρουν τους ντόπιους ολιγάρχες και τα ξένα αφεντικά τους.

Οπότε ας μην μιλάμε πια για Plan-B που κάποιοι τάχα μου έχουνε και κάποιοι δεν έχουνε.

Δεν έχει κανείς το δικαίωμα να μιλάει για Plan-B, όταν δεν μπορεί να οργανώσει με επιτυχία μια 24ωρη απεργία σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα για ζητήματα κρίσιμα και ουσιαστικά για την ποιότητα ζωής τους καθενός, όπως είναι η υγειονομική περίθαλψη, η εκπαίδευση, το ασφαλιστικό.

Όταν δεν έχεις καταφέρει να σε εμπιστεύεται ούτε ο ίδιος σου ο εαυτός, τότε τα plan-B που έχεις καταστρώσει είναι καλά για το κομματικό play-station, αλλά όχι για την αληθινή ζωή.

Δυστυχώς ή ευτυχώς για μας, δεν υπάρχουν σωτήρες.

Λαφαζάνηδες, Καζάκηδες, και Κωνσταντοπούλες δεν είναι Κολοκοτρώνηδες, Καραϊσκάκηδες και Μπουμπουλίνες.

Έχουν την ιστορία τους, τους μικροεγωισμούς τους, την νοοτροπία πως κατέχουν το σύνολο της μεσσιανικής αλήθειας.

Κάποιοι μάλιστα από αυτούς θεωρούν όλους τους άλλους που δε συμφωνούν μαζί τους, «ηλίθιους», «κρετίνους», «γερμανοτσολιάδες».

Κι αν όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να ξεπεραστούν, η αδυναμία τους ως ηγέτες να επικοινωνήσουν, να συνενώσουν, να εμπνεύσουν και να οργανώσουν είναι πασιφανής.

Άλλωστε, τους τελευταίους μήνες οι πρώην σύντροφοι του Τσίπρα έβλεπαν που πάει το πράγμα αλλά δεν έκαναν τίποτα.

Την ημέρα μετά το δημοψήφισμα, ο Βαρουφάκης εξωθήθηκε σε παραίτηση και δεν βρήκε μία λέξη μομφής για τον πρωθυπουργό που από ότι ο ίδιος λέει εκ των υστέρων του φάνηκε σαν ήταν στεναχωρημένος με το ΟΧΙ, σαν να περίμενε το Ναι.

Λίγες μέρες αργότερα, η Ζωή κατέβαινε τα σκαλοπάτια του Μαξίμου, εκφράζοντας μπροστά στις κάμερες την στήριξή της στον Αλέξη.

Την ημέρα που καταψήφισε τα προαπαιτούμενα στην Βουλή, ο νυν πρόεδρος της ΛΑ.Ε, Παναγιώτης Λαφαζάνης, είπε πως «καταψηφίζουμε τα μνημόνια αλλά δεν αποσύρουμε την στήριξη μας στην κυβέρνηση».

Τι θα γινόταν άραγε, αν όλοι αυτοί επέλεγαν να κρατήσουν μια διαφορετική στάση από αυτή που τελικά ακολούθησαν;

Τι θα γινόταν αν κατήγγειλαν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και καλούσαν την επομένη του προδομένου ΟΧΙ τον λαό στους δρόμους για να υπερασπιστεί τις επιλογές του και τα δικαιώματα του;

Κανείς δεν πρόκειται να μάθει. Με τα «αν» δεν γράφεται η ιστορία.

Τώρα η πρωτοβουλία έχει περάσει στα χέρια του «ταξικού αντιπάλου». Κρατάει το πεπόνι, κρατάει και το μαχαίρι. Θα τα χρησιμοποιήσει και τα δύο.

Φιλιά από την Εσπερία

Ηλίας

Υ.Γ. Για τον Jeremy Corbyn θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου. Η εκλογή του δεν έχει την παραμικρή σημασία, δεδομένου ότι το Εργατικό κόμμα στην Βρετανία δεν είναι ένα αριστερό κόμμα εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Κατά τον ίδιο τρόπο που δεν μπορεί να υπάρξει αριστερό-προοδευτικό και εθνικιστικό κόμμα, έτσι δεν μπορεί να υπάρξει κι ένα Φιλομοναρχικό κι αριστερό κόμμα. Πουθενά στον κόσμο αυτόν.

(Αγαπητέ Ηλία, ως προς τον εθνικισμό, είμαστε Ευρωπαίοι 100%. Φουντώνουν σήμερα οι εθνικισμοί στην Ευρώπη. Ζούμε μέρες του 1930. Αλλά και ποιες άλλες επιλογές άφησαν στους πολίτες μετά την απόλυτη προδοσία και των «σοσιαλιστών» στην Ευρώπη; Γιατί δεν μπορούμε να πούμε πως ξαφνικά εκατομμύρια πολίτες της Ευρώπης τρελάθηκαν και έγιναν φασίστες. Κάποιοι λόγοι υπάρχουν για τη συμπεριφορά τους. Ακούω τη φωνή της Ρόζας Λούξεμπουργκ να προσπαθεί να πείσει τους σοσιαλιστές της Ευρώπης να μην πάρουν μέρος στον Α” Παγκόσμιο Πόλεμο γιατί ήταν ένας πόλεμος των καπιταλιστών. Δεν την άκουσαν. Ο «πατριωτισμός» υπερίσχυσε του σοσιαλισμού. Το αποτέλεσμα ήταν εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί, καταστροφή, δυστυχία, και, τελικά, η γλυκιά Ρόζα στο χώμα. Ηλία, είμαι σε θέση να ξέρω πως ο Τσίπρας εξαπάτησε τους πρώην συντρόφους του. Δηλαδή, έχουν ευθύνες αλλά άλλα τους έλεγε και άλλα έκανε. Το λάθος τους ήταν που τον πίστεψαν. Ο Τσίπρας κοιτούσε μόνο την πάρτη του και αυτοί νόμιζαν πως είναι σύντροφός τους. Ηλία, για να μην χαθεί η μπάλα, πρέπει να παίζεις με τη δική σου μπάλα στο δικό σου γήπεδο. Και να έχεις και καμιά μπάλα παραπάνω. Για έκπληξη και αιφνιδιασμό. Να είσαι καλά, Ηλία.)

pitsirikos

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ