Χρειάζεται παραμονή τουλάχιστον ενός χρόνου σε μια χώρα του εξωτερικού για να συνειδητοποιήσεις πράγματα για τη νοοτροπία της, χωρίς να βγάλεις βιαστικά συμπεράσματα. Τον πρώτο καιρό όλα μοιάζουν παραμυθένια και νιώθεις πως προσγειώθηκες στον παράδεισο, απαλλαγμένος από τη σαπίλα, στην προκειμένη περίπτωση, του ελληνικού συστήματος.
Περνώντας όμως ο καιρός βλέπεις καλύτερα την άλλη όψη του νομίσματος. Οι κοινωνίες έχουν γίνει ανά τον κόσμο, βορά των ισχυρών και τον εχόντων, που πλέον έχουν αποθρασυνθεί τόσο ώστε να μη δείχνουν κανένα σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια.Ως κοινό τόπο έχουν το να φέρουν τον οποιοδήποτε λαό στα μέτρα τους, χρησιμοποιώντας την τεχνική που πιάνει καλύτερα στον καθένα. Μιλάμε δηλαδή απλά για διαφορετικά μαντριά, με άλλους βοσκούς. Τα πρόβατα δυστυχώς, παραμένουν εκεί.
Είναι απολαυστικό το πώς ένας Πορτογάλος παίρνει το βλέμμα της αγελάδας όταν περνάει το τρένο μόλις του μιλήσεις για δημόσια και δωρεάν τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αδυνατεί να πιστέψει πως υπάρχουν κράτη που δεν πληρώνουν για την πανεπιστημιακή τους εκπαίδευση. Οι απαντήσεις είναι ποικίλες και άκρως διασκεδαστικές.
Κυμαίνονται από το δουλοπρεπέστατο: «Πώς γίνεται να μην πληρώνετε, αφού έτσι πρέπει», μέχρι το ακλόνητο επιχείρημα του «αν εδώ τα πανεπιστήμια δεν είχαν δίδακτρα, ο κάθε μαλάκας θα έπαιρνε πτυχίο». Ενώ τώρα που ο κάθε πλούσιος μαλάκας παίρνει πτυχίο, μειώνει το υποσύνολο του μαλάκα… Το τελευταίο το λες και συλλογισμό. Άθλιο μεν συλλογισμό δε. Το πρώτο τι το λες;
Παραίτηση, τυφλή υποταγή, μαστίγιο και «κουπί δούλοι»; Ίσως λίγο απ’ όλα, πόσο μάλλον όταν βλέπεις τη μεγαλύτερη μερίδα του πληθυσμού να καταπίνει αμάσητο, χωρίς δεύτερη σκέψη και αμφισβήτηση ό,τι επιβάλλεται από το κράτος σε συνεργασία με την τρέχουσα Ευρωπαϊκή –αχέμ– Ένωση, που πρωτίστως «νοιάζεται για το επίπεδο διαβίωσης των πολιτών».
Περιγελαστικά θα γελάσω πάλι και δεν πρέπει. Η συνταγή της δουλοπρέπειας στην Πορτογαλία τα έχει πάει μια χαρά και το γλυκό έχει δέσει ως εκεί που δεν πάει. Βλέπεις τους ανθρώπους να αγχώνονται για διαφορές των πέντε λεπτών στο κοτόπουλο που θα αγοράσουν από το σούπερ μάρκετ. Το ταξικό κόμπλεξ καλά κρατεί. Όχι, δε θα σκεφτούν τη λύση του να βγουν μία φορά λιγότερο ή να παραγγείλουν κάτι φθηνότερο, αλλά θα πουν πως «αυτό το μαγαζί είναι για τους πλουσίους» και θα σκύψουν το κεφάλι απογοητευμένοι για την ατυχία που έπεσε απ’τον ουρανό.
Χαίρομαι που εμείς, στο δικό μας το μαντρί που λέγεται Ελλάδα, είμαστε πιο επαναστατημένοι. Κάνουμε απεργίες, διαμαρτυρίες, δεν τηρούμε κάποιους νόμους (ενίοτε και κανέναν). Θετικό αυτό, από την άποψη πως για να αντιδράμε, είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Όμως αγαπημένα μου προβατοχουλιγκάνια, στο μετά τα κάναμε σκατά. Δε διαμαρτυρόμαστε για εξυγίανση, αλλά για επιστροφή στο βόλεμα. Μεγάλη μερίδα από εμάς αποσκοπεί στην επιστροφή του παλιού κατεστημένου, όπου στις δεξιότητες του βιογραφικού σημειώματος αναγραφόντουσαν με σειρά επιρροής οι γνωριμίες με πολιτικούς, τα «κοινωνικά φρονήματα» και οι καταθέσεις που σήκωσε ο μπαμπάκας για να τις πάει ζεστές-ζεστές στο πολιτικό γραφείο του υποψήφιου βουλευτή.
Δεν έχουμε καμία ουσιαστική διαφορά από τα υπόλοιπα πρόβατα. Οι δικοί τους βοσκοί τους έμαθαν να είναι δούλοι, οι δικοί μας δίδαξαν τη διαφθορά, το ρουσφέτι και το ραγιαδισμό. Και τα δυο μαντριά εξελίχθηκαν σε άριστους μαθητές παρ’ όλα αυτά.
Θα πάρει καιρό να καλλιεργήσουμε τη σωστή συνείδηση κι ακόμα περισσότερο να βάλουμε την αξιοκρατία στη ζωή μας. Η εξυγίανση είναι διαδικασία επίπονη, που απαιτεί ανακατατάξεις και ξεβόλεμα. Δεν είναι μαγική υπόσχεση, θα προκαλέσει αντιδράσεις από τους αρχιβολεμένους του παρελθόντος, αλλά και από εκείνους που δεν προσπάθησαν ποτέ να αποδείξουν την αξία τους. Μακροπρόθεσμα όμως, τα αποτελέσματα θα είναι πολύ πιο ικανοποιητικά από ότι μια παροδική βούτα με το δάχτυλο στο βάζο με το μέλι.
Οι μεσσίες θα συνεχίσουν να υπόσχονται πως θα μας ταΐσουν όλους. Ποτέ δε θα αγγίξουν τα άντρα της διαφθοράς, γιατί πολύ απλά ήταν, είναι και θα είναι πηγές ψήφων και εσόδων. Από το μαντρί ίσως και να βγούμε, το δύσκολο είναι να καταφέρουμε να ζήσουμε χωρίς να καταστρέψουμε το βοσκότοπο μετά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.