Η αδιαφορία για τις εκλογές... σκοτώνει!

Η προεκλογική περίοδος που διανύει η Ελλάδα, και η οποία τείνει να γίνει μόνιμη τα τελευταία χρόνια, είναι ίσως η πιο αδιάφορη για τους πολίτες από τη μεταπολίτευση και μετά. Θα περίμενε κανείς, μετά από 5 χρόνια καταστροφής της χώρας, οι πολίτες της να είναι ενεργοί και να επιζητούν διακαώς να αλλάξει η ζωή τους προς το καλύτερο. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Γιατί; Ας κάνουμε ορισμένες σκέψεις.

Μέσα στη λαίλαπα που χτύπησε τη χώρα από το 2010 και μετά, οι Έλληνες έχουν κληθεί να προσέλθουν στις κάλπες ούτε λίγο ούτε πολύ 6 φορές. 2 φορές για εκλογή κυβέρνησης (2012-2015), 2 φορές για δημοτικές εκλογές (2010-2014), μια φορά για ευρωεκλογές (2014) και σε ένα δημοψήφισμα. Πάμε λοιπόν ολοταχώς για την 7η εκλογική διαδικασία, που με μαθηματικούς όρους σημαίνει πως ο Έλληνας ψηφοφόρος ασκεί το εκλογικό του δικαίωμα κάθε 8,5 μήνες περίπου.

Ο κάθε πολίτης, κακά τα ψέματα, ψηφίζει με γνώμονα το ατομικό του συμφέρον πάνω απ’όλα. Αυτό το ξέρουν καλά οι πολιτικοί και τα επιτελεία τους, γι’αυτό φροντίζουν να στηρίζουν την προεκλογική τους καμπάνια σε ανέφικτες υποσχέσεις, με μοναδικό σκοπό την υφαρπαγή της ψήφου. Το κόλπο πετυχαίνει. Το είδαμε στις 2 τελευταίες βουλευτικές. Τα Ζάππεια του αντιμνημονιακού Σαμαρά, έγιναν την ίδια νύχτα της νίκης του σκόνη και θρύψαλα. Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ και το σχίσιμο των μνημονίων με ένα νόμο, έγιναν «ειλικρινής διαπραγμάτευση» και «φύγαμε με το κεφάλι ψηλά», αλλά με ένα ακόμη μνημόνιο στις πλάτες των Ελλήνων.

Αν κάποιος στα παραπάνω προσθέσει, πως ο ελληνικός λαός είδε μέσα σε αυτά τα χρόνια να τον κυβερνά ένας «διορισμένος» πρωθυπουργός, αλλά και πως το ΟΧΙ του στο δημοψήφισμα έγινε ΝΑΙ την αμέσως επόμενη ημέρα, διαμορφώνεται η άποψη, πως αφενός μεν οι πολιτικοί ψάχνουν «συνενόχους» στο πρόσωπο όλων μας για να πραγματοποιήσουν την πολιτική που τους έχει υποβληθεί από ξένα κέντρα, με όπλο τη «νωπή λαϊκή εντολή», και αφετέρου, δημιουργείται η ψευδαίσθηση της συμμετοχής του λαού σε μια δημοκρατική διαδικασία καθώς και η εκτόνωση μέσω αυτής της συσσωρευμένης πίεσης στην κοινωνία.

Δεν ανακαλύπτει κανείς ξανά τον τροχό, αν επισημάνει πως στον κόσμο σήμερα, αυτοί που κρατούν τα «κλειδιά», δεν είναι και τόσο λάτρεις της δημοκρατίας και της συμμετοχής των πολιτών στις αποφάσεις που τον αφορούν άμεσα. Ευχής έργον θα ήταν γι’αυτούς να βρεθεί ένας τρόπος, η μεγάλη μάζα να ακολουθεί πιστά τις πολιτικές που αποφασίζονται πίσω από κλειστές πόρτες τραπεζών και πολυεθνικών λόμπι. Αυτό φυσικά δε μπορεί να γίνει άμεσα. Πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος έμμεσος. Τι καλύτερο λοιπόν από τον ευτελισμό της διαδικασίας και κατ’επέκταση την αδιαφορία των πολιτών για αυτή; Και τι ακόμη καλύτερο, αυτό να συμβεί στη χώρα που γεννήθηκε το σύστημα της συμμετοχής του λαού στα κοινά;

Ένας άνθρωπος λοιπόν, που ψηφίζει Παπανδρέου και τον κυβερνά ένα πρωΐ Παπαδήμος, ένας άνθρωπος που ψηφίζει σκίσιμο μνημονίων και του φέρνουν ακόμη ένα, ένας άνθρωπος που ψηφίζει «ΟΧΙ άλλο φτάνει» και του λένε «ΝΑΙ, έχει κι’άλλο», αυτός ο άνθρωπος σιγά σιγά αρχίζει να αδιαφορεί και να μη συμμετέχει. Κατά συνέπεια, αν μια μέρα του πουν πως καταργούνται οι εκλογές θα το δεχτεί αδιαμαρτύρητα. Είναι μια παγίδα που πρέπει να γλυτώσουμε. Η αποχή και η αδιαφορία, είναι παράδοση των όπλων. Το μόνο όπλο που έχει απομείνει στους λαούς είναι η δημοκρατία. Και δεν πρέπει να παραδοθεί. Η αδιαφορία σκοτώνει!

mentality10

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ