Τα αληθινά μεγαλεία βρίσκονται στα πλαϊνά σοκάκια

Καλοκαίρι. Cleansing repressed souls. Έτσι κι εμένα η ανάγκη μου για ψυχική ανάταση μ' οδήγησε μαζί με τον καλό καιρό σε τάσεις φυγής κι αναψυχής. Ένας χειμώνας δύσκολος, φορτωτικός, ταρακουνούσε ρήγματα και μάζευε επαναστατικές ορμές που, φυσικά, σαν ταπεινός πιστός μικροαστός, τις ελευθέρωσα στις καλοκαιρινές μου διακοπές.

Δεχόμενος λοιπόν το ανέλπιστό μου «δώρο» για λίγες μέρες ειλικρινούς κι ελεύθερης σωστής ζωής, για να στανιάρει η ψυχή να κατακάτσει η γκρίνια, άρχισα το να σκέφτομαι πού θα τις επενδύσω. Το πού να πάω, πώς να πάω, τη βέλτιστη διαδρομή ποιότητας versus οικονομίας.

Κι έτσι λοιπόν ο δρόμος μου με οδήγησε αρχικά στη Σαντορίνη. Νησάκι δέους και μεγαλείου. Μια άψογη συνεργασία του φυσικού κι ανθρώπινου πλούτου έχει δημιουργήσει ένα ανεπανάληπτο τοπίο συνδιάζοντας θάλασσα, ηφαίστεια και ύψη με φωτισμούς, πισίνες, σπιτάκια, κρουζιερόπλοια και βεγγαλικά.

Σου κάθεται στον κόρφο σου και κατακόκκινο φεγγάρι μετά το ηλιοβασίλεμα και ψάχνεις περισσότερες αισθήσεις για να μπορέσεις να αφομοιώσεις το παρόν και αυτά που βλέπεις. Κοσμοπολίτικο νησί, ακριβά πιάτα και καθωσπρέπει παραμύθι. Η ανθρώπινη ματαιοδοξία σε σάρκα και οστά. Γκρεμοί, ηφαίστεια, ήλιος και ξεραΐλα. Η δύναμη της φύσης σε θάλασσα και βράχια.

Κι αφού μαλάκας έμεινα και πεπεισμένος ότι τερμάτισα τις διακοπές και τις ανάγκες μου, η επόμενη στάση μου με ταρακούνησε όσο ποτέ άλλοτε. Γιατί ξεχνιόμαστε, όσο θα μεγαλώνουμε θα πάσχουμε από άνοια κι ανειλικρίνεια, ώστε να δικαιολογήσουμε τις καταστάσεις που μας φτάσανε ως εδώ και τη ζωή που κάνουμε. Βλέπεις τα χάνουμε, γιατί τα όνειρα όσο ήμαστε μικροί νομίζουμε πως είναι δρόμοι, μα όσο μεγαλώνουμε κι όσο όνειρα παραμένουνε, όποτε τα σκεφτόμαστε μοναδικό συμπέρασμα η απόστασή μας απ' αυτά θα παραμένει. Ώστε να τ' αγνοούμε, μαθαίνουμε μπροστά μας να κοιτάμε αντί ψηλά.

Κι έτσι για φέτος, τη σφαλιάρα που χρειαζόμουν ήρθε να μου τη δώσει η Φολέγανδρος. Απ' τη βιτρίνα των Κυκλάδων στις Κυκλάδες. Απ' την υποδοχή των μαγαζιών στων νησιωτών την ειλικρίνεια. Πλακόστρωτα, πλατείες, camping και εκκλησίες. Δύσβατα μονοπάτια, χωματόδρομοι και παραλίες. Σουβλάκια, μπίρες, ποτάκια στο λιθόστρωτο και live με φαντασία, ηχογραφημένους κόκκορες στα percussion και γέλια. Να ψάχνεις τώρα περισσότερες αισθήσεις για να αφομοιωθείς στο περιβάλλον, να ξαναβρείς τον μουδιασμένο σου παλιό εαυτό.

Άλλο τι θέλουμε αρχικά λοιπόν, άλλο τι χρειαζόμαστε εν τέλει. Το ένα καθορίζεται από το περιβάλλον που ζούμε, το άλλο από ένα δαιμονάκι μέσα μας που προσπαθούμε κάθε μέρα να σκοτώσουμε και που πεισματικά μας τη γλιτώνει. Κι εγώ σας παροτρύνω, μην το λιώσετε. Αφήστε το, έστω, σε μία σκοτεινή γωνιά, να σας κεντρίζει το μυαλό με αμφιβολίες, να σας ταρακουνάει τις σκέψεις και να σας χάνει σαν αστάθμητος τυχαίος παράγοντας απ' το στρωμένο δρόμο σας.

Γιατί αν ξεχαστούμε αμαρτάνουμε για μια μερίδα δέους, χάνουμε και υποκριτικά χαμογελάμε ότι η προσπάθεια μας φτάνει. Κι όμως σαν άσωτοι υιοί, στο τέλος επιστρέφουμε 'κεί που μας συγχωρούνε, πάντα και πάντοτε, ξανά και ξανά. Στη ζεστασιά της παρέας, στην ειλικρίνεια της κουβέντας, στον αυθορμητισμό της πλατείας. Κάθε φορά όμως και πιο άδειοι, κάθε φορά όμως και πιο λίγοι.

Τα μεγαλεία είναι μπροστά μας, πομπώδη και πολυτελή, σε κεντρικούς και φωτισμένους δρόμους, φωνάζουν και μας απαιτούν να είναι η μόνη επιλογή μας. Τα αληθινά στα πλαϊνά σοκάκια, κάτω από κληματαριές, τσικουδιά, τάβλι και σπιτικά γαλακτομπούρεκα, μας περιμένουν να επιλέξουμε.

mindthetrap

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ