Καθισμένη στο μπαλκόνι του σπιτιού μου, μόνη μου, έχω αφήσει τον εαυτό μου παραδομένο στους ήχους που αφήνουν πίσω τους οι σταγόνες της βροχής καθώς πέφτουν και αγκαλιάζουν απαλά το έδαφος.
Όλοι αυτοί οι ήχοι που μελωδικά πλαισιώνουν το σκηνικό που με περιτριγυρίζει, αυθόρμητα εμπνέουν το μυαλό μου να δημιουργεί διάφορες εικόνες και σκέψεις.
Ώρα τώρα παρομοιάζω τις σταγόνες της βροχής με τις διάφορες δυσκολίες που καθημερινά εμφανίζονται στη ζωή μας. Σκέφτομαι όλα εκείνα τα μικρά και μεγάλα προβλήματα που κάνουν τη ζωή μας δύσκολη. Όμως σίγουρα είναι όλα άξια μεγάλης προσοχής;
Συχνά εμφανίζεται ένα μικρό κακό και ταράζει τα νερά της καθημερινής μας ζωής. Μας κάνει να χάνουμε το χαμόγελο από τα χείλη και να σκοτεινιάζουμε. Να σκεφτόμαστε πόσο άδικη είναι η ζωή μαζί μας, και πόσο μικροί εμείς για να την αντιμετωπίσουμε.
Νιώθουμε σαν μικρά στρατιωτάκια τα οποία άλλοι κινούν και κατευθύνουν σε ένα διαρκές παιχνίδι επιβίωσης. Με μεγάλη ευκολία ένα δάκρυ κυλάει στο πρόσωπό μας και μας κάνει να θρηνούμε για κάτι που ίσως αν το καλοσκεφτούμε να μην αξίζει τόσα πολλά όσα εμείς θυσιάζουμε γι? αυτό.
Χαμόγελο, ευτυχία, χαρά, γέλιο, υγεία. Υγεία! Μόνο αυτή αξίζει κάθε μας προσοχή. Πολλές φορές, όπως και τώρα, σκέφτομαι ότι τίποτε άλλο δεν πρέπει να μας χαλάει τη διάθεση. Τίποτα που λύνεται με μικρή ή μεγάλη προσπάθεια. Ό,τι λύνεται, εν καιρώ ξεχνιέται. Μόνο ό,τι δεν λύνεται και είναι πάνω από τη δύναμη του εαυτού μας αφήνει ανεξίτηλα σημάδια στην ψυχή μας. Το πραγματικά μεγάλο πρόβλημα το νιώθεις. Σε κυριεύει. Σε ποδοπατά. Για όλα τα άλλα, απλά δεν αξίζει.
Κάθε φορά λοιπόν που κάτι μας συμβαίνει καλό είναι να σκεφτούμε πολύ προσεκτικά αν αξίζει να προσφέρουμε για χάρη του ένα πολύτιμο δικό μας ψυχικό και σωματικό κομμάτι. Ας μην αναλωνόμαστε σε πράγματα που το πρωί της επόμενης μέρας απλά δεν θα υπάρχουν και θα έχουν εξατμιστεί όπως και οι σταγόνες της βροχής..
Υ.Γ. Ευτυχώς για μένα οι γονείς μου και ο άντρας μου είναι οι δικοί μου άνθρωποι που κάθε φορά που θα στενοχωρηθώ, θα νευριάσω και θα κλάψω για κάτι που μου συμβαίνει, είναι δίπλα μου για να μου υπενθυμίσουν ότι για ασήμαντα πράγματα, και πράγματα που λύνονται, δεν θα πρέπει να χαλιέμαι.
Αναζητήστε κι εσείς τον δικό σας άνθρωπο που θα σας αφυπνίζει κάθε φορά που ασκόπως ξοδεύεται φαιά ουσία σε πράγματα ασήμαντα.
Γράφει η Τάνια Τσανάκα, Νηπιαγωγός
psixologikosfaros
Όλοι αυτοί οι ήχοι που μελωδικά πλαισιώνουν το σκηνικό που με περιτριγυρίζει, αυθόρμητα εμπνέουν το μυαλό μου να δημιουργεί διάφορες εικόνες και σκέψεις.
Ώρα τώρα παρομοιάζω τις σταγόνες της βροχής με τις διάφορες δυσκολίες που καθημερινά εμφανίζονται στη ζωή μας. Σκέφτομαι όλα εκείνα τα μικρά και μεγάλα προβλήματα που κάνουν τη ζωή μας δύσκολη. Όμως σίγουρα είναι όλα άξια μεγάλης προσοχής;
Συχνά εμφανίζεται ένα μικρό κακό και ταράζει τα νερά της καθημερινής μας ζωής. Μας κάνει να χάνουμε το χαμόγελο από τα χείλη και να σκοτεινιάζουμε. Να σκεφτόμαστε πόσο άδικη είναι η ζωή μαζί μας, και πόσο μικροί εμείς για να την αντιμετωπίσουμε.
Νιώθουμε σαν μικρά στρατιωτάκια τα οποία άλλοι κινούν και κατευθύνουν σε ένα διαρκές παιχνίδι επιβίωσης. Με μεγάλη ευκολία ένα δάκρυ κυλάει στο πρόσωπό μας και μας κάνει να θρηνούμε για κάτι που ίσως αν το καλοσκεφτούμε να μην αξίζει τόσα πολλά όσα εμείς θυσιάζουμε γι? αυτό.
Χαμόγελο, ευτυχία, χαρά, γέλιο, υγεία. Υγεία! Μόνο αυτή αξίζει κάθε μας προσοχή. Πολλές φορές, όπως και τώρα, σκέφτομαι ότι τίποτε άλλο δεν πρέπει να μας χαλάει τη διάθεση. Τίποτα που λύνεται με μικρή ή μεγάλη προσπάθεια. Ό,τι λύνεται, εν καιρώ ξεχνιέται. Μόνο ό,τι δεν λύνεται και είναι πάνω από τη δύναμη του εαυτού μας αφήνει ανεξίτηλα σημάδια στην ψυχή μας. Το πραγματικά μεγάλο πρόβλημα το νιώθεις. Σε κυριεύει. Σε ποδοπατά. Για όλα τα άλλα, απλά δεν αξίζει.
Κάθε φορά λοιπόν που κάτι μας συμβαίνει καλό είναι να σκεφτούμε πολύ προσεκτικά αν αξίζει να προσφέρουμε για χάρη του ένα πολύτιμο δικό μας ψυχικό και σωματικό κομμάτι. Ας μην αναλωνόμαστε σε πράγματα που το πρωί της επόμενης μέρας απλά δεν θα υπάρχουν και θα έχουν εξατμιστεί όπως και οι σταγόνες της βροχής..
Υ.Γ. Ευτυχώς για μένα οι γονείς μου και ο άντρας μου είναι οι δικοί μου άνθρωποι που κάθε φορά που θα στενοχωρηθώ, θα νευριάσω και θα κλάψω για κάτι που μου συμβαίνει, είναι δίπλα μου για να μου υπενθυμίσουν ότι για ασήμαντα πράγματα, και πράγματα που λύνονται, δεν θα πρέπει να χαλιέμαι.
Αναζητήστε κι εσείς τον δικό σας άνθρωπο που θα σας αφυπνίζει κάθε φορά που ασκόπως ξοδεύεται φαιά ουσία σε πράγματα ασήμαντα.
Γράφει η Τάνια Τσανάκα, Νηπιαγωγός
psixologikosfaros
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.