Τι άλλο φοβάσαι;

«Τι άλλο φοβάσαι, πες μου, και θα γίνω
κι ας έχω τόσα πολλά κι ωραία να χάσω.
Κι ούτε στιγμή μη ρωτάς τι θα απογίνω,
μου φτάνει που δε γουστάρω να ησυχάσω»

                                            Active Member

Ο φόβος, αυτό το ανακλαστικό συναίσθημα από τη φαντασίωση μιας επικείμενης απώλειας που στην παρούσα ιστορική περίοδο που διανύει η χώρα ενεργοποιείται από την αδυναμία ελέγχου του απρόοπτου αλλά και της ραγδαίας αλλαγής που συντελείται, μπορεί να χρησιμεύσει είτε ως εργαλείο επιβίωσης των «από κάτω» είτε ως εργαλείο επιβολής των «από πάνω».

Μπορεί δηλαδή να διαμορφώσει είτε τον ανθρωπάκο του Βίλχελμ Ράιχ, αυτόν που υποκύπτοντας στον κοινωνικό και πολιτικό συσχετισμό δύναμης των δανειστών αποδέχεται την απώλεια της αξιοπρέπειάς του, δηλαδή της κεκτημένης κοινωνικοπολιτικής του ταυτότητας, προκειμένου να διατηρήσει την ειδική κοινωνική του θέση στο πεδίο της επιβολής και της υποταγής της εξουσίας, ή αλλιώς την ήσυχη, αδιατάραχτη πορεία προς την καταστροφή, είτε να αναδείξει την ισχύ της ανυπακοής, της αξίας του σεβασμού εκείνου που αποφασίζει να παλέψει για το φως, όταν γύρω του πέφτει το σκοτάδι, δηλαδή για την ελευθερία.

Η ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική πιέζει με τους τρόπους που γνωρίζει για την εμπέδωση της μοναδικής αλήθειας, του μονόδρομου που δήθεν υπάρχει ως θέσφατο και που οδηγεί στη δυστοπία των πολλών για τη διαμόρφωση της ευτοπίας των ολίγων. Μια αλήθεια νέων μορφών ημι-εργασίας, αντεργατικών πολιτικών, επισφαλών και ελαστικών σχέσεων εργασίας, επέκτασης της ανεργίας, ευεργετημάτων επιχειρηματιών, ιδιωτικοποίησης υπηρεσιών, υφαρπαγής του δημόσιου πλούτου, απορρύθμισης της παιδείας, εξαθλίωσης των κατώτερων οικονομικά στρωμάτων, που βιώνουν όλοι οι λαοί της Ευρώπης και όχι μόνο. Μια αλήθεια φόβου και απώλειας.

Η κυριαρχία πιέζει προς συμμόρφωση γιατί φοβάται όλες τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, φοβάται την ενεργοποίηση της συνείδησης των καταπιεσμένων και των αποκλεισμένων που μπορεί να ανατρέψει τις διαμορφωμένες από αυτήν σχέσεις και ως παράδειγμα να συμπαρασύρει κι άλλους.

Το επικείμενο δημοψήφισμα, αν και εμπεριέχει προβληματικές ως προς τη νομιμοποίηση που θα αποδώσει στην κυβέρνηση για τα ταξικά μέτρα που εκείνη προτείνει (σε περίπτωση επικράτησης του Οχι), παραμένει ένα εργαλείο της αστικοδημοκρατίας που στην παρούσα συγκυρία υπερβαίνει τα όρια της χώρας και ανοίγεται σε όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Αποτελεί ένα δημοψήφισμα για τη μελλοντική πορεία της Ευρώπης και των λαών της και σίγουρα ένα συγκεκριμένο περιορισμένο ερώτημα: Ναι ή Οχι στη Λιτότητα και τέρμα. Ούτε Ναι ή Οχι στην Ευρώπη, ούτε Ναι ή Οχι στο Ευρώ, ούτε άλλες αφηρημένες και πονηρά διατυπωμένες έννοιες και διλήμματα από τα κυρίαρχα Μέσα που εστιάζουν στις αμφισημίες της Αριστεράς. Αποτελεί ένα σαφέστατο και περιορισμένο ερώτημα ως προς την εναντίωση στην προσπάθεια επιβολής των δανειστών και των κερδοσκόπων.

Οπωσδήποτε καμία από τις δύο απαντήσεις της Κυριακής δεν θα αναιρέσει την εκμετάλλευση και την αισχροκέρδεια, όπως δεν την αναίρεσε το Οχι του 1988 ενάντια στον Πινοτσέτ, ούτε θα επιφέρει ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων. Θα επιτρέψει όμως μια σαφή δήλωση για τη μη παραχώρηση της ελευθερίας και της ταξικής συνείδησης εκείνων που μπροστά στον τρόμο της βίας της εξουσίας και των «ατελείωτων ουρών για ένα καρβέλι ψωμί» επιλέγουν να σταθούν όρθιοι με υψωμένη γροθιά ενστερνιζόμενοι τον αξέχαστο στίχο της Κατερίνας Γώγου: «Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος».

* δρος Αρχιτεκτονικής ΕΜΠ

efsyn

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ