Καθοδηγούμενη από τους Δαίμονες: Στην Πτώση Σου Βρίσκεται η Αναγέννησή Σου.

Σε κοιτώ να στέκεσαι εκεί, νιώθοντας τόσο μόνη μες τη μιζέρια σου, σφαδάζοντας απ' τους πόνους. 

Θαρρείς και είσαι η μοναδική στον κόσμο που δεν της απόμεινε ούτε μία λυτρωτική ποιότητα, καθώς κηρύσσεις πόλεμο εναντίον αυτών των μυστικών σου πλασμάτων, εκλιπαρώντας να αγαπηθείς. Ο μοναδικός στραγγαλιστής ανάμεσα σε όλους τους άλλους που έχουν τα σκατά τους τακτοποιημένα. Η μοναδική που δε μπορεί πια να δεί ούτε το ίδιο της το πρόσωπο πίσω απ' τις μάσκες. Η μοναδική με τις τύψεις και τις ενοχές να διαρρέουν μες απ' τα μάτια της. 

Όχι, καλή μου, αυτή είναι πανανθρώπινη εμπειρία. Είμαστε όλοι συγγενείς στην οικουμενική μας ευθραυστότητα. 

Θα σου πω ένα μυστικό. 

Συγκέντρωσε τους δαίμονές σου, και φέρε μου τους, άπλωσέ τους γυμνούς επάνω στο στήθος σου. Το μωσαϊκό της μοναξιάς, των πόνων, των αποτυχιών, των λαθών, των ζωών που δεν έζησες. Το καλειδοσκόπιο των ρωγμών, των τεθλασμένων γραμμών, των ορμητικά ξεσκισμένων άκρων. Δε βλέπεις τί όμορφες που είναι, έτσι όπως διαθλούν το φώς; Δε μπορούν να υπάρξουν σκιές δίχως φως.

Οι ρωγμές υπάρχουν για συγκεκριμένο λόγο... 

από κει είναι που μπαίνει η αγάπη.

Εσύ. Εσύ παραμόρφωσες τον εαυτό σου στο σχήμα της προσδοκίας για τόσον πολύ καιρό που μούδιασαν τα πόδια σου, ξάσπρισαν τα δάχτυλά σου, σφίγγοντας σε λαβή θανάτου κάτι που πια δε μπορείς να δεις. Κατέστειλες το πνεύμα σου σε μία προσπάθεια να ικανοποιήσεις το ασυμβίβαστο. Κάλυψες με πέπλο τα πραγματικά σου χρώματα, εξασθενίζοντάς τα ώσπου όλα να σβηστούν στο γκρι.

Αποσιώπησες τη φωνή σου, από φόβο μήπως πεις τα λάθος πράγματα.

Ξεδιπλώσου, αγάπησε, ζωγράφισε τον εαυτό σου έντονο και φωτεινό, ούρλιαξε την αλήθεια για το ποιά είσαι από τις βουνοκορφές, προσκάλεσε τα φαντάσματα που λάγνα στήνουν φαγοπότι στις νοσηρές αναμνήσεις που τα σερβίρεις, να βγουν να παίξουν. Μέθυσε από τις αντιφάσεις που μετουσιώνεις.Πρόβαρε τις κάπες, κοίταξε επίμονα τον εαυτό σου τυλιγμένο στο θυμό, την αναξιότητα, την απληστία και την αυτο-απέχθεια.

Σου ταιριάζουν τα χρώματά τους; Χόρεψε με τη χαρά και το κέφι, και την ηχηρή αγάπη μέσα σου, τράβηξέ τα κοντά σου, ψιθύρισε τη φωνή σου στα μυστικά τους. Χειρίσου τα στιλέτα, νιώσε πως είναι να κρατιέσαι επίμονα από το κάθετί που σε γονατίζει, σε αφήνει ωμή, μελανιασμένη, αιμόφυρτη.  

Τραγούδησε τις λέξεις, τις ύπουλες εκείνες λέξεις που διαμόρφωσαν τις σκέψεις σου.

Σ' αρέσει η μελωδία τους; Προσκάλεσέ τες στο τραπέζι σου, εναγκάλισέ τες, γέμισε τις κοιλιές τους. Βλέπεις, αυτή είναι η αλχημεία των φαντασμάτων, άπαξ και συμφιλιωθείς μαζί τους δεν επιθυμούν πια να σε στοιχειώνουν. 

Η πτώση σου είναι η αναγέννησή σου.

Μπορείς να δεις τον εαυτό σου τώρα, γλυκιά μου; Ολόκληρο; Τη θηριωδία κάθε ψέματος πουξεστόμισες, της κάθε πληγής που γιάτρεψες, όλες τις ατέλειες, τα τόσα μαθήματα που έμαθες, τις ραγισμένες καρδιές, τα αυτιά που δάνεισες, την κάθε προσβολή που εξαπολύθηκε, την κάθε φιλοφρόνηση. Την κάθε εγκατάλειψη, και αποχώρηση και νέα αρχή, την οργή και τα συντρίμμια, τη συγχώρεση και τη χάρη.

Κάθε ήττα και ανόρθωση, κάθε φιλί, κάθε ελπίδα, κάθε επιτυχία, κάθε μένος, και κάθε αγάπη.

Η πολεμίστρια, η τροφός, η δημιουργός, και η καταστροφέας όλα σε συμβιωτική ύπαρξη.

Είσαι η αντιπαράθεση μεταξύ του φωτός του ήλιου και των σκιών. Είσαι η λαμπρότητα τωνάστρων που καίνε αστραφτερά στη μέση της νύχτας. Αυτά είναι τα ορμητικά σου άκρα. Σκοπός δεν είναι να φαίνονται ωραία, έτσι είναι η τέχνη, η τέχνη του να ζεις.

Σκοπός είναι να τα νιώσεις, βαθύτατα. Ως το σημείο εκείνο που το πνεύμα συναντά το κόκκαλο.

Α, νά 'σαι. 

Πάντα εκεί ήσουν. Κάπου ανάμεσα στις κουρελιασμένες βαλίτσες που κουβάλησες δίχως να σου ανήκουν, και στο βάρος όλων των ανησυχιών που στέγασες στην κορφή των ώμων σου. Άφησέ τα, γιατί είναι βαριά. Είσαι εκεί στο κέντρο του παράδοξου, το γκράφιτί σου είναι ακόμα νωπό. 

Είσαι εκεί, στην αρχαία σοφία της θεότητας που ήρθε πριν από εσένα. Είσαι εκεί, στο υπογάστριο αυτού του πονηρού κόσμου, στη σκουριά και την αστερόσκονη. Είσαι εκεί, στη μέση του  εμπόλεμου δρόμου, στο εκτροχιασμένο τρένο. Είσαι εκεί, με αυθάδεια και τόλμη, σαρκασμό και ψυχή. Είσαι στα μπαστούνια. Άφησε την ολότητά σου να τρέξει στις φλέβες σου, σαν πυρκαγιά. Υπάρχουν πολλές ζωές να ζήσεις στους θαλάμους της καρδιάς σου. Αυτά είναι που σου ανήκουν. Αυτά είναι που πάντα σου άνηκαν. Η μητρική σου γλώσσα. Το κληροδότημά σου. Το πατρογονικό σου δικαίωμα. 

Και είσαι το πιο όμορφο έργο τέχνης που είδα ποτέ.
_______________________________________________
* Ένα κείμενο που δε θα τολμούσα να στερήσω από τους Έλληνες αναγνώστες.
 Πηγή: Jacquelyn Taylor (2015). Guided by demons: your undoing is your becoming.

annapolemikou

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ